Kochliwa Augustyna.docx

Kochliwa Augustyna

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Myszka i matrona

Augustyna Fairchild rozsunęła kretonowe zasłony z takim fozmachem, jakby stała na scenie, obserwowana przez kilka setek widzów.

Postanowiła właśnie wziąć los w swoje ręce i zacząć nowe życie. Od dzisiaj sama będzie decydować o sobie! Od dzisiaj to ona przyjmie główną rolę w tej sztuce!

Wyjrzała przez okno i odetchnęła głęboko. Słońce świeciło jasno na bezchmurnym niebie. Świeży zapach sosnowego lasu, dzielącego ich posesję od oceanu, mieszał się ze słodką wonią lawendy i słonym morskim powiewem.

To nic, że z jej sypialni na drugim piętrze rozpościerał się ten sam co zawsze widok na wypieszczone bukszpanowe szpa­lery, rozległe, nieskazitelnie przystrzyżone trawniki otoczone wygracowanymi ścieżkami, na małą fontannę pośrodku ogrodu i wielobarwne kępy kwiatów, błyszczących teraz od rosy.

Dla Augustyny nie miało to żadnego znaczenia, gdyż od dzisiaj zmienił się sposób, w jaki ona sama postrzegała świat. Albo tak się jej zdawało.

- Najwyższy czas, dziewczyno - powiedziała na głos, żeby dodać sobie otuchy.

Oparła ręce na wygrzanym przez słońce parapecie i spró-

KOCHLIWA AUGUSTYNA

bowała podsumować swoje dokonania. Wynik był gorzej niż mierny.

Miała prawie dwadzieścia pięć lat i była równie bezużytecz­na jak wiktoriańskie bibeloty należące do jej Babki. Innymi słowy, w ich wielkim, rodowym domostwie była jedynie ozdób- nym rekwizytem, a te -jak wiadomo - gromadzi się po to, żeby kurz miał na czym osiadać.

Jej główne zajęcie polegało na pielęgnacji ogrodu, co było czystą fikcją, zważywszy, że zajmował się tym zatrudniony na pół etatu ogrodnik, oraz na wyszywaniu krzyżykowym ściegiem makatki, co zajęło jej dokładnie rok, trzy miesiące i piętnaście dni. Naprawdę nie było się czym chwalić!

W tym czasie jedna z jej koleżanek ze szkoły panny Fibbing- -White zdążyła wyjść za mąż, urodzić dziecko i zaprojekto­wać kilka śmiesznych, małych torebek, które lansowane były przez takie pismo jak „Vogue". Druga wyjechała do Brazylii, żeby chronić tamtejsze lasy tropikalne. Augustyna - zwana pie­szczotliwie Gussy - co jakiś czas dostawała od nich kolorowe pocztówki. Nawet ta straszna Phoebe Beecham zrobiła coś w ro­dzaju kariery, skoro jej zdjęcia z księżną Fergie ukazywały się co chwila we wszystkich plotkarskich magazynach. A najwię­kszym towarzyskim sukcesem Gussy było zorganizowanie bu­fetu z przekąskami podczas dorocznych regat miejscowego jachtklubu.

Zerknęła na makatkę, ciśniętą niedbale na oparcie fotela. Od niej wszystko się zaczęło.

6

Z powodu burzy cały wczorajszy dzień spędziła w domu razem z Babką Throckmorton. Siedziały razem przed komin­kiem w bibliotece i wyszywały. Po południu Gussy po raz ostat­ni wbiła igłę w materiał, zrobiła supełek i rozpostarła gotowe dzieło na podłodze. Babka odłożyła swoją robótkę i schyliła się, żeby rozprostować fałdy na makatce.

KOCHLIWA AUGUSTYNA

-          Koniec wieńczy dzieło - zaczęła zadowolonym tonem.

-          Sama widzisz, Augustyno że warto było nieco się natrudzić.

Jestem pewna, że wykonanie czegoś tak ładnego, a przy tym

Uzytecznego, sprawiło ci wyjątkową satysfakcję.

W tej samej chwili Gussy poczuła się jak granat, który za chwlę wybuchnie. Miała ochotę wstać i wrzasnąć na całe gard­ło, że nie czuje żadnej satysfakcji. Omal tego nie zrobiła. Poha­mowała się jednak, jak zwykle. Wewnętrzna inercja, dzięki któ­rej od lat grała rolę posłusznej wnuczki, natychmiast dała o so­bie znać. Przecież Babka Throckmorton uważała mówienie pod­niesionym głosem za coś wyjątkowo niestosownego!

I tak Gussy stuliła uszy po sobie, zwinęła makatkę i poszła do łóżka. Ale nie mogła zasnąć. Przewracała się z boku na bok i z, brzucha na plecy, aż w końcu o drugiej nad ranem usiadła i podjęła postanowienie, że od tej chwili do końca życia sama będzie kierować swoim losem.

Wiedziała, że jeśli nie dotrzyma postanowienia, za trzydzie­ści lat obudzi się jako dokładna kopia swojej Babki: sztywna, surowa i zadowolona z wygodnego życia bez wrażeń i niespo­dzianek. A zatem, poczynając od świtu następnego dnia, Augu­styna Izabela Throckmorton Fairchild postanowiła odmienić swoje życie.

Dopiero dzwonek budzika, który odezwał się o siódmej rano, tak jak co dzień od czterech lat, uświadomił jej, że nie ma najmniejszego pojęcia, jak się do tego zabrać. Próbowała wy­grzebać z pamięci strzępy wiedzy, które wtłaczano jej do głowy na lekcjach fizyki. Bezwładność każdego ciała materialnego polega na zachowaniu jednakowego stanu ruchu. Tylko siła zewnętrzna może stan ten zakłócić.

W przypadku jej własnego ciała znaczyło to, że będzie wy­konywać te same co zawsze rutynowe czynności, dopóki nie zadziała na nie dostatecznie silny bodziec z zewnątrz. Bodźce

KOCHLIWA AUGUSTYNA

wewnętrzne chyba się nie liczyły, ale nie była tego do końca pewna.

A zresztą nie miało to większego znaczenia. Gussy z trudem wystarczało sił, żeby odmówić zjedzenia owsianki na śniadanie,

Wiedziała, że każda zmiana wymaga odwagi i zdecydowa­nia, a tymczasem ona nie czuła nigdy potrzeby wykształcenia w sobie żadnej z tych cech. Teraz chyba było na to za późno. Od dzieciństwa wolała zachowywać się jak miła dziewczynka i odbierać pochwały od dziadków.

Już w kolebce uznała, że nie jest ani taka błyskotliwa i bystra jak jej starsza siostra April, ani tak żądna przygód i silnych wrażeń jak jej rodzice. Była tylko spokojną, porządną Gussy, solidną jak skała, ale łatwą do przeoczenia. Co zresztą często przytrafia się skałom. Chyba że ktoś wpadnie na nie przy­padkiem. ..

I taka oto Gussy musiała odmienić swoje życie. Znaleźć sposób na ucieczkę przed planami, jakie żywiła wobec niej Babka. Nie mówiąc już o pradziadku. Na samą myśl o starym człowieku mieszkającym zaledwie dwa pokoje dalej Gussy za­drżała i rzuciła się do okna. Wprawdzie Eliasz Quincy Throck- morton miał dziewięćdziesiąt cztery lata, podagrę, kataraktę, kłopoty ze słuchem i od dłuższego czasu nie opuszczał łóżka, ale w ciągu kilku sekund wyczuwał każdy powiew świeżego powietrza na drugim piętrze i wszczynał alarm.

Poza tym wciąż był niekwestionowaną głową rodziny. Jego woli ulegała nawet Babka.

Zamykając okno, Gussy zauważyła mężczyznę w białym garniturze, który szedł podjazdem w stronę frontowych drzwi. Andrews Lowell, pomyślała i uśmiechnęła się protekcjonalnie.

8

Andrews został bowiem wybrany przez Babkę na głównego kandydata do ręki Augustyny. Był niemal tak porządny i solidny jak ona. Gussy wiedziała, że może na niego liczyć, co było tyleż

KOCHLIWA AUGUSTYNA

wygodne, co nudne. I jeszcze jedno. Pięćdziesiąt lat temu Ma­rian May Andrews poślubiła E. Q. Throckmortona juniora i W konsekwencji stała się - przynajmniej dla Gussy i jej siostry - Babką przez wielkie B. A więc, jeśli Augustyna Fairchild poślubi Andrewsa Lowella, koło się zamknie i za następne pięć­dziesiąt lat... Nie. Lepiej o tym nie myśleć. To zbyt ponura wizja.

Nagle w polu jej widzenia pojawiła się nowa postać. Męż­czyzna. W dodatku zupełnie nieznany. Gussy zamrugała ocza­mi. Ktoś obcy w maleńkim Sheepshead Bay w stanie Maine był, poza sezonem turystycznym, absolutną rzadkością. Ten wyglą­dał dokładnie jakjeden z tych ludzi, przed którymi Babka za­wsze przestrzegała Gussy i jej siostrę April. Jedynym efektem przestróg Babki było to, że April flirtowała jak szalona ze wszystkimi przedstawicielami tego gatunku. Oczywiście tylko wtedy, kiedy udało się jej umknąć czujnym oczom opiekunek. Gussy z kolei, jako osoba mniej przedsiębiorcza i bardziej uleg­ła, uciekała w fantastyczne marzenia, których nawet Babka nie mogła kontrolować.

Rozpłaszczyła nos na szybie, żeby lepiej przyjrzeć się przy­byszowi. Nie przypominał żadnego z jej znajomych. Nie, nie wyglądał podejrzanie. Raczej wyzywająco. Był po prostu bar­dzo... męski. Co za odmiana po tych wszystkich fajtłapach, z którymi miała dotąd do czynienia!

- Nie ruszaj się! - mruknęła pod jego adresem i popędziła po okulary.

Polecenie zadziałało. Kiedy wróciła, mężczyzna wciąż znaj­dował się w jej polu widzenia. Klęczał obok rozrośniętych kęp piwonii, jakby czegoś szukał. Miała nadzieję, że nie była to ślubna obrączka.

9

Nałożyła na nos okulary w cienkich, złotych oprawkach, żeby go lepiej zobaczyć. A raczej, zachichotała, żeby lepiej

KOCHLIWA AUGUSTYNA

widzieć jego pośladki, gdyż właśnie wtedy nieznajomy zanur­kował głową w krzaki. Pośladki zresztą miał bardzo zgrabne, skonstatowała zaskoczona własnym zuchwalstwem. Do dzisiaj obce jej były podniety w postaci męskich pośladków wbitych w opięte dżinsy.

Najwyraźniej nowa Augustyna Fairchild była trochę bez­wstydna.

Mężczyzna wstał, otrzepał dłonie i włożył je do kieszeni, po czym uważnym spojrzeniem zmierzył cały ogród i ciągnący się dalej lasek. Miłośnik przyrody, pokiwała głową Gussy, zadowo­lona, że dał jej czas na dalsze obserwacje.

Miał krótkie, ciemnobrązowe włosy, szerokie ramiona i mu­skularne ręce. Wydawało się jej, że spod wysoko podwiniętych rękawów sportowej koszuli wystaje co najmniej jeden tatuaż, Babka Throckmorton uważała, że tatuaże są wyjątkowo prostac­kie, ale Gussy w tajemnicy nie podzielała jej opinii.

Westchnęła przeciągle. Nawet z tej odległości tajemniczy nieznajomy był niesłychanie pociągający. Nie mogła się po­wstrzymać i wyobraziła sobie, że leży w jej łóżku, całkiem nagi. Brąz jego skóry kontrastował pięknie z nieskazitelną bielą po­ścieli. Mięśnie ramion były jak wyrzeźbione w kamieniu. Kiedy zapraszającym gestem podniósł róg kołdry, jego wielkie i silne dłonie poruszały się łagodnie i miękko.

Pokręciła głową z niedowierzaniem. Nie mogła już mówić, że nowa Augustyna jest trochę bezwstydna. Ona była komplet­nie bezwstydna.

Spojrzała w dół jeszcze raz, ale młody człowiek zniknął. Miała nadzieję, że właśnie teraz puka do drzwi i pyta o nią. A nadzieje jej nie były pozbawione podstaw.

10

Od kiedy Babka uznała, że jak na pannę gotową do małżeń­stwa, Gussy zbyt długo pozostaje w panieńskim stanie, i rozpu­ściła wici wśród swoich przyjaciółek, w domu zaczęły pojawiać

11

się tłumy młodych ludzi płci męskiej,czekających na aprobatę dziedziczki połowy fortuny Throckmortonów. Mimo że żaden z nich nie wydawał się Gussy szczególnie interesujący, przyj­mowała ich zaproszenia na pikniki, przejażdżki żaglówką oraz partie golfa i tenisa w pobliskim klubie. W rezultacie podczas ostatnich czterech tygodni miała więcej randek niż przez cztery Ubiegłe lata. To wciąż było nic w porównaniu z sukcesami April, którą okrzyknięto Debiutantką Roku, ale Gussy nie za­mierzała narzekać.

Zastanawiając się, czyim kuzynem może być młodzieniec pukający właśnie do drzwi, wpadła do garderoby. Nie było powodu, żeby zawierać nową znajomość w znoszonych szor­tach i powyciąganej bluzie z nadrukiem „Obóz skautów w Skowhegan". Letnia sukienka na szelkach, z zamaszystą, klo­szową spódnicą nadawała się do tego znacznie lepiej. O ile oczywiście Babka nie zauważy głębokiego dekoltu na plecach i nie odeśle jej, żeby się przebrała.

Nowa Gussy uznała, że może pozwolić sobie na kompromis, O ile oczywiście jest korzystny dla niej, i zawiązała na ramio­nach lekki sweter w kolorze dojrzałego melona.

Jeszcze tylko rzęsy i popielato-niebieska kreska w kąciku oka. Efekt jest zadowalający, stwierdziła, patrząc w lustro, szczególnie jak na kogoś, kto nie jest powszechnie uznaną pięk­nością. Spodobały się jej zaróżowione z podniecenia policzki i błysk źrenic. Odłożyła okulary i zbiegła na dół.

W holu spotkała Rozalindę, nocną pielęgniarkę pradziadka, wiecznie uśmiechniętą, pulchną Jamajkę z twarzą czarną jak heban, która przekazywała właśnie zmianę siostrze Schwarthoff, pielęgniarce dziennej, uchodzącej w rodzinie za wzór niemiec­kiej dokładności i rzetelności.

- Jak się czuje pradziadek? - szepnęła Gussy do Rozalindy, kiedy Schwarthoff w wykrochmalonym czepku i bezszelest-

KOCHLIWA AUGUSTYNA

nych ortopedycznych butach zniknęła za zakrętem schodów. - Czy mam wejść teraz do niego i powiedzieć dzień dobry?

Nie miała na to ochoty, ale w głębi duszy wiedziała, że powinna to zrobić. Poczuła prawdziwą ulgę, kiedy Rozalinda mrugnęła do niej porozumiewawczo.

-   Teraz? Po to, żeby narazić się na wykład Schwarthoff o tym, że przerywanie śniadania powoduje szybkie stygnięcie owsianki? Zresztą, wydaje mi się, że Eliasz będzie spać przez

cały dzień.Wskazała palcem na kieszeń nylonowego fartucha, z której wystawała talia kart i notes z rubrykami, wypełnionymi długimi kolumnami cyfr. Jedyną przyjemnością, jaka została Eliaszowi,były nocne partie kanasty, w którą grał z Rozalinda na pieniądze, po cencie za punkt.

-  Rosy! - Gussy udała oburzenie. Potem parsknęła śmie­chem i zapytała: - Ile od niego wyciągnęłaś?

Rozalinda poruszyła kieszenią, w której zabrzęczały monety.

-   Wystarczająco dużo, żeby zapłacić wpisowe za szkołę mo­jej córki. - Jej melodyjny śmiech odbił się echem od ścian przestronnego, wysokiego na dwa piętra holu.

Gussy zazdrościła jej łatwości kontaktów z pradziadkiem. Ona sama w jego obecności upodobniała się do przerażonej myszki i na nic zdały się rady Rozalindy, żeby nie przejmować się pokrzykiwaniami starego pana i jego nieznośnym zwy­czajem walenia laską w podłogę, kiedy był z czegoś niezado­wolony.

Pamiętaj, powtórzyła sobie w myślach po wyjściu pielęg­niarki, że od dzisiaj nie jesteś już tchórzliwą myszką!

12

Teraz należało sprawdzić w praktyce, czy rzeczywiście tak jest. Konfrontacja z Babką odpadała. Na to Gussy nie była jeszcze gotowa. Ale gdyby tak zrobić eksperyment z Thwaite'em? Na palcach podeszła do biblioteki i zajrzała do środka. W środku pa-

KOCHLIWA AUGUSTYNA

nował półmrok. Kominek był wymieciony do czysta. Obok, w specjalnym koszu, leżały nowe polana. Thwaite już tu był.

Oficjalny salon był pusty jak zwykle. Postanowiła zajrzeć do Orinżerii przez jedno z francuskich okien. Kiedy wsadziła głowę do środka, aż westchnęła ze zdumienia, a potem zatrzasnęła okno tak mocno, że zatrzęsły się wszystkie szyby, i tak szybko,

że żaden z siedzących tam mężczyzn nie zdążył zareagować.

-    Panno Augustyno?

Drgnęła i obejrzała się do tyłu. Za nią stał Thwaite. Podszedł ją bezszelestnie, jak zwykle. Według Babki, Thwaite był cho­dzącym wzorem dyskrecji. Gussy natomiast uważała jego ciągłe skradanie się za wstrętne.

Miała siedem lat, kiedy przyłapał ją na podglądaniu April, która w altanie bawiła się w lekarza z Vitem Carluccim, synem szofera, i od tamtej pory nie mogła mu tego wybaczyć.

-     Thwaite? - Oparła się mocno o ścianę, żeby dodać sobie pewności.. - Chciałabym wiedzieć, kogo wprowadziłeś do oran­żerii?

-     Dżentelmenów, którzy przybyli złożyć panience wizytę. - Stary lokaj skrzywił się, jakby połknął cytrynę.

-     Ale ich jest trzech! - Gussy wiedziała, że serce wali jej bynajmniej nie z powodu obecności Andrewsa Lowella i Bil- lyego Tuttle'a.

-   Jak najbardziej, panno Augustyno.

-   Kim jest ten trzeci?

-    Wydaje mi się - Thwaite poruszył nozdrzami, jakby chciał okazać swoją dezaprobatę - że podał nazwisko Kelley.

Gussy przygryzła wargę. Ciekawe. W całym Sheepshead nie było nikogo o nazwisku Kelley, przynajmniej w tych sferach, w których obracali się Throckmortonowie.

13

-     Czy mogłabym się dowiedzieć, kiedy zamierzałeś poinfor­mować mnie o ich przybyciu?

KOCHLIWA AUGUSTYNA

- W stosownym czasie, panno Augustyno. Przypominam

1    śniadaniu. Babcia czeka na tarasie. - Thwaite wyciągnął z kieszonki kamizelki zegarek i ostentacyjnie sprawdził godzi­nę. - Spóźniła się już panienka osiem minut.

Gussy westchnęła ciężko. O ile czasami udawało się uniknąć spotkania z pradziadkiem, o tyle wspólne śniadanie z Babką by­ło absolutną koniecznością. Nawet dla jej nowego wcielenia.

Trudno. „Dżentelmeni, którzy przybyli złożyć jej wizy­tę", będą musieli poczekać. Zimno skinęła głową lokajowi

2 skierowała się w stronę jadalni. Drzwi na taras wyłożony ró­żowym granitem stały otworem: po czterech dniach mgły i de­szczu na dworze nareszcie zaświeciło słońce. Ocean miał szma­ragdową barwę, a fale rozbijały się o brzeg tysiącem błyszczą­cych kropel.

Marian May Andrews Throckmorton siedziała w cieniu ogromnego parasola i czekając na wnuczkę, piła spokojnie ka­wę. Mimo swojego wieku wciąż była przystojną kobietą, zadzi­wiająco szczupłą jak na kogoś cechującego się podobną siłą charakteru. Mając siedemdziesiąt jeden lat trzymała się prosto, lepiej niż niejedna młoda dziewczyna.

Gussy przystanęła w progu, odwlekając chwilę spotka­nia. Dopiero pojawienie się Thwaite'a sprawiło, że podeszła energicznym krokiem do Babki i pocałowała ją w policzek pa­chnący talkiem, lawendową wodą kolońską i płynem do płuka­nia ust.

- Dzień dobry, Babciu.

- ...