Dale Ruth Jean - Fajerwerek milosci.pdf - Dale Ruth Jean - glinka7-1987

RUTH JEAN DALE

Fajerwerk miłości

(Fireworks!)

Przełożył Marek Zakrzewski

PROLOG

St. Louis, Missouri,

pierwszy tydzień czerwca

W tak zwanej prywatnej jadalni „Starej Gospody z Wszelakim

Jadłem i Wyszynkiem” – jak to obwieszczał szyld – dwaj starsi

panowie oddzieleni marmurowym blatem stołu spojrzeli na siebie

nieufnie. Nie żywili do siebie przyjaznych uczuć, niemniej łączył ich

wzajemny szacunek. Osiemdziesięcioczteroletni Thom T. Taggart z

rancza Rocking T. w Teksasie i John Hayslip Randall Czwarty, lat

siedemdziesiąt jeden, z bankierskiej rodziny Randallow w Bostonie,

spotkali się z powodów od nich niezależnych.

– Halo, Taggart!

– Halo, Randall! Podali sobie ręce.

– Jak tam młody Jesse James? – spytał ironicznie John Randall,

wydymając lekko patrycjuszowską wargę. Odsunął od stołu antyczne

krzesło, strzepnął z niego wyimaginowany pyłek i usiadł.

Thom T. położył na stole teksański kapelusz z doskonałego filcu

i przeczesał dłonią niesforne białe włosy. Wzrok mu pociemniał.

– Nie popuścisz, John, co? – Stary hodowca bydła z wściekłością

opadł na fotel. – Grzecznie ci jednak odpowiem: mój wnuk czuje się

doskonale, a czułby się jeszcze lepiej, gdyby tylko ta twoja pannica...

– Wypraszam sobie jakiekolwiek krytykowanie mojej wnuczki.

Meg robi, co może. To wcale niełatwo samej wychowywać

dziecko... – urwał, jakby sobie zdał sprawę, że własnymi słowami

potwierdził, iż jego wnuczka wcale nie jest doskonała. Odchrząknął i

poklepał się po kamizelce ciemnego eleganckiego garnituru.

– Wychowuje mego prawnuka sama, bo tak chciała – nie

przepuścił Thom T. – bardzo jej to źle idzie.

Randall poczerwieniał.

– Chłopiec bywa czasami... niezdyscyplinowany, ale ma przecież

dopiero siedem lat.

– Ja tam nie mówię o żadnej dyscyplinie – odburknął Thom T. –

Lubię mocne charaktery i niesforne duchy. To bardzo dobrze, kiedy

chłopak robi dużo szumu. Młody czy stary. Ale niestety ten

chłopak... – Starszy pan westchnął i potrząsnął głową. – Przykro mi

to mówić o moim z krwi i kości prawnuku, ale z niego robi się

wymoczek.

– Szanowny pan posuwa się za daleko! – John uderzył pięścią w

marmurowy blat. Thom T. aż podskoczył. – Ten chłopak jest mi

oczkiem w głowie. Od nikogo nie zniosę podobnych obelg!

– Ani to obelgi, ani ja nie jestem nikt. Tylko spójrz na chłopaka,

a od razu spostrzeżesz, że to bardziej Taggart niż jakiś tam Randall.

A jeśli chodzi o oczko w głowie, to ja tego chłopca bardziej kocham

niż, niż... – Thom T. przerwał, poszukując w pamięci odpowiedniego

superlatywu dla określenia właściwego stopnia pradziadyczynej

miłości. – Ja kocham tego chłopca bardziej niż cały cholerny stan

Teksas – dokończył wreszcie.

John otworzył szeroko usta i jeszcze szerzej oczy.

– W takim razie – odparł biorąc się w garść – mogę założyć, iż

na ten szczyt rodzinny przybyłeś w dobrej wierze, mając na sercu

wyłącznie interes chłopaka.

Thom T. energicznie to potwierdził.

– Co do tego możesz się założyć o ostatnią koszulę, John. Nie

miałbym nic przeciwko temu, żeby wyjaśnić status ojca chłopaka.

Zbyt długo ojciec nie wie, co wybrać, owies czy siano.

– Przepraszam, że co? Owies czy siano?

Wzrok Thoma T. był pełen politowania dla miejskiego cepra.

– Ani jedno, ani drugie – pośpieszył z wyjaśnieniem. – Nie jest

żonaty i nie jest nieżonaty. Ta twoja panna rzuciła go... kiedy to

było? Cztery lata temu? Pięć?

– Zawsze byłem przeciwny temu małżeństwu, wiesz o tym

dobrze...

Thom T. prychnął uznając ten niewątpliwy fakt.

– ...Niemniej przyznaję, że miejsce żony jest przy boku męża. –

John ściągnął usta.

– Zaraz, zaraz, bądźmy sprawiedliwi dla twojej panny – odezwał

się Thom T. – Nie zawsze się wie, gdzie będzie się akurat kręcił

jeździec rodeo. A towarzyszyć mu jest jeszcze trudniej. – Thom T.

wyraźnie nie chciał, by John Randall wydał się bardziej

wyrozumiały. – Inna sprawa, że Jesse ma już trzydzieści dwa lata i

dość w tym wieku kowbojowania na rodeo. Może by i zrezygnował,

gdyby miał do czego dobrego wracać do domu.

– Meg nigdy się nie podobał ten jego zawód.

– Mało której mężatce się podoba. Tylko niezamężne na to lecą,

aż im oczy na wierzch wyłażą.

Obaj panowie pokiwali głowami, zgodni co do tego faktu.

Zapadła cisza. Wreszcie John przerwał ją z pewnym wahaniem:

– Chyba jest za późno na wskrzeszanie ich małżeństwa?

– Chyba za późno – zgodził się Thom T. – Nie jestem za

rozwodami, ale czasami nie ma innego wyjścia.

– Rozwód! – powiedział z niesmakiem John. – W rodzinie

Randallów od kilku pokoleń nie było rozwodu. A może i nigdy

przedtem też nie było.

– Co ty mówisz? – powiedział Thom T. – Mimo że twoi

przodkowie przyjechali na tym statku „May-flower” z pierwszymi

emigrantami? – W niewinnym tonie pytania kryły się kolczaste

intencje.

John spojrzał złym wzrokiem na Thoma T.

– Dla Randy’ego rozwód byłby w efekcie lepszą rzeczą niż takie

coś... pół rodziny. Chłopiec potrzebuje ojca...

– No, przecież od początku ci to mówię! – wykrzyknął Thom T.

– Powiedziałem, że chłopak potrzebuje ojca, ale niekoniecznie

tego, który dał mu życie. Jeśli Jesse i Meg nie są zdolni zapewnić

chłopcu rodzinnych warunków, to Meg powinna się ruszyć i znaleźć

kogoś, kto będzie chłopakowi ojcem.

Thom T. głośno wciągnął powietrze. Był bliski wybuchu, ale się

opanował.

– Chłopak bardzo cierpi z powodu braku ojca – przyznał. –

Potrzebni mu mama i tata na pełen etat.

– Zgoda. Na nieszczęście mama i tata Randy’ego nie mogą

przebywać nawet paru minut w jednym pokoju, żeby nie wszcząć

zaraz wojny domowej gorszej od tej, którą już mieliśmy.

Obaj starsi panowie długi czas milczeli. Łączył ich wspólny

smutek. Po pewnym czasie Thom T. podniósł głowę i przemówił:

– Jaka szkoda, że nie możemy ich na mur zamknąć w jednym

pomieszczeniu jak dwa żbiki i niech tam kłaki sobie wydzierają, aż

się zmęczą i pogodzą.

Po tych słowach nastąpiła znowu cisza, ale inna, jakby pełna

objawionej prawdy. Po chwili John wyprostował się.

– Kto wie! Może przypadkowo trafiłeś na właściwą receptę. Kto

wie! Jeśli tylko ten twój wnuczek zgodzi się na kooperację...

– Kooperację! Nie to słowo. Mówimy o zwykłym szantażu.

– No, powiedzmy, że o pewnego rodzaju przymusie. Szantaż to

strasznie brzydkie słowo.

– A nazywaj to sobie, jak chcesz, mój drogi. Ja sobie poradzę z

Jesse’em, ale nie widzę sposobu, w jaki ty byś okiełznał na

potrzebny czas tę swoją pannicę.

– A ja widzę. Postraszę, że skreślę jej pensję z funduszu

Dale Ruth Jean - Fajerwerek milosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: