Pasławsk Wiesławi - 540 dni w armii.pdf - 1-Literatura historyczna - zbrozlo1

540 Dni w Armii Wiesław Pasławski

http://www.e-ksiazka.it.pl wieslaw@540.it.pl

Rozdział I

Ostatnie dni w cywilnym ubranku

Złota polska jesie ı na dobre zago Ļ ciła w Bieszczadach. Po Ň ółkłe li Ļ cie pokryły le Ļ ne

Ļ cie Ň ki i polanki. Powietrze stało si ħ nieco chłodniejsze i ostrzejsze. Od czasu do czasu nad

bieszczadzkimi górami dawał si ħ słysze ę klangor odlatuj Ģ cych z naszego kraju Ň urawi.

Zapełnione w czasie wakacji namiotami pola biwakowe zupełnie opustoszały. Na ulicach Soliny

z rzadka widywało si ħ zakochane jesienne pary.

Lato bezpowrotnie odeszło. Wraz z nim odeszły ostatnie dni wolno Ļ ci.

Siedz Ģ c na daleko wypuszczonym w jezioro pomo Ļ cie obserwowałem chmury odbijaj Ģ ce

si ħ w zielonkawej toni wody. Sun ħ ły powoli, leniwie nie Ļ pieszne. Nie zatrzymywały ich Ň adne

granice. Były wolne.

W kieszeni mojej kurtki szele Ļ cił nakaz zgłoszenia si ħ na Wojskow Ģ Komisj Ģ Lekarsk Ģ .

Armia jednak upomniała si ħ o mnie. Szczerze powiedziawszy nie zamierzałem si ħ opiera ę . Moja

sytuacja materialna była naprawd ħ nie do pozazdroszczenia. W pewnym sensie pój Ļ cie

w kamasze mogło si ħ dla mnie okaza ę ucieczk Ģ od bezsensownej egzystencji jak Ģ wiodłem

prawie od roku.

Mieszkałem w województwie rzeszowskim, w którym jak wiadomo panowało du Ň e

bezrobocie. Przez rok pobierałem zasiłek dla bezrobotnych, jednak ju Ň dawno si ħ sko ı czył.

Wszelkie próby podj ħ cia pracy ko ı czyły si ħ niepowodzeniem. Niestety, nigdzie wcze Ļ niej nie

pracowałem a wsz ħ dzie gdzie pytałem o prace potrzebowali ludzi z pewnym do Ļ wiadczeniem.

Raz tylko udało mi si ħ znale Ņę prac ħ w której nie wymagali Ň adnego do Ļ wiadczenia. Polegała ona

na kopaniu przydro Ň nego rowu i czyszczeniu miejskiego szamba.

Spodziewałem si ħ , Ň e w wojsku b ħ dzie mi znacznie lepiej. Przynajmniej pod wzgl ħ dem

socjalnym. Je Ļę dadz Ģ , ubra ę si ħ te Ň b ħ dzie w co. Nie ma co narzeka ę . Jako Ļ to b ħ dzie.

W owym czasie nie maj Ģ c zielonego poj ħ cia o wojsku nosiłem si ħ z zamiarem pozostania

w armii. Pó Ņ niej jednak kiedy zdołałem nieco dokładniej zaznajomi ę si ħ z t Ģ dziwn Ģ instytucj Ģ

stwierdziłem, Ň e ganianie w masce gazowej z karabinem w r ħ ku za p ħ dz Ģ cym czołgiem nie le Ň y

w mej spokojnej naturze, i na pewno s Ģ na Ļ wiecie tysi Ģ ce, innych znacznie ciekawszych zaj ħę ,

które mógłbym wykonywa ę . Na przykład hodowa ę kwiaty, prowadzi ę biuro matrymonialne,

pisa ę ksi ĢŇ ki, albo gra ę na tr Ģ bce. Wszystko, byle tylko jak najdalej od Ļ mierciono Ļ nego

Ň elastwa.

Nacieszywszy si ħ ostatnimi chwilami wolno Ļ ci ( której jeszcze nie umiałem doceni ę )

po Ň egnałem pi ħ kne Bieszczady i wróciłem do swej rodzinnej wioski w Rzeszowskim.

Do zgłoszenia si ħ na komisje lekarsk Ģ pozostało jeszcze cztery dni. Ka Ň dy normalny

człowiek b ħ d Ģ c w takiej sytuacji nie opu Ļ ciłby Ň adnej zabawy czy dyskoteki aby maksymalnie

wykorzysta ę ten czas na uciechy, których pó Ņ niej miało brakowa ę . A co ja robiłem w tym czasie?

No có Ň , w dzie ı pieliłem buraki, a wieczorami czytałem pi Ģ ty rozdział „ Zbrodni i kary ”

Dostojewskiego. Niewiele było w tym uciechy, zwłaszcza, Ň e pod koniec rozdziału Raskolnikow

powa Ň nie si ħ rozchorował.

I tak oto nadszedł dzie ı , w którym sztab lekarzy zadecydowa ę miał o kategorii mojego

zdrowia, co mogło w du Ň ym stopniu wpłyn Ģę na to do jakiego rodzaju wojsk zostan ħ skierowany.

540 Dni w Armii Wiesław Pasławski

http://www.e-ksiazka.it.pl wieslaw@540.it.pl

Szczerze powiedziawszy najch ħ tniej poszedłbym do orkiestry przeciwlotniczej, ale jak si ħ

dowiedziałem wła Ļ nie sko ı czył si ħ przydział.

Tego pi ħ knego poranka kiedy po raz pierwszy miałem wej Ļę w bli Ň szy kontakt

z wojskiem musiałem obudzi ę si ħ bardzo wcze Ļ nie. Pogoda była do Ļę ładna. Idealna na podró Ň e.

Na komisje skierowano mnie do s Ģ siedniego miasta wojewódzkiego – Przemy Ļ la. Oczywi Ļ cie

przed badaniami niczego nie jadłem, zrobiłem tylko siusiu i pop ħ dziłem na przystanek.

W autobusie spotkałem swojego znajomego, który ju Ň wojsko odsłu Ň ył i jak mawiał

zd ĢŇ ył ju Ň o nim zapomnie ę

( pozostał mu jednak pewien nieuleczalny nawyk: mianowicie kiedy mijał jakiego Ļ wojskowego

na ulicy krzyczał: „Baczno Ļę ! Na lewo patrz!” po czym salutował i oddawał mu honory krokiem

defiladowym wal Ģ c tak mocno, Ň e p ħ kły płyty na chodniku). Kiedy jednak wspomniałem, Ň e

wła Ļ nie jad ħ na komisj ħ lekarsk Ģ pami ħę od Ļ wie Ň yła mu si ħ nieco i opowiedział mi pewne

zdarzenie z komisji lekarskiej, na której jego badano:

„ Wiesz, stoimy na korytarzu i czekamy na wezwanie do gabinetu lekarskiego. Pech

chciał, Ň e akurat mnie pierwszego wywołali. Wchodz ħ do pokoju a tam za stołem siedzi stary

brodaty lekarz i jakie Ļ trzy młode piel ħ gniarki. Rozejrzałem si ħ po gabinecie i widz ħ , Ň e na

Ļ cianie wisz Ģ chochle do mleka. Były one ró Ň nych rozmiarów, od takiej maciupkiej, do takiej, Ň e

pół wiadra wody by si ħ tam zmie Ļ ciło.

My Ļ l ħ sobie ”gdzie ja trafiłem? Do mleczarni? Po co im te chochle?” Lekarz kazał mi si ħ

rozebra ę . Wi ħ c zdj Ģ łem z siebie ubranie. Z pocz Ģ tku troch ħ si ħ kr ħ powałem tych piel ħ gniarek. ale

nawet nie zwracały na mnie uwagi. Tak, one to si ħ ju Ň napatrzyły.

Rozebrałem si ħ wi ħ c do majtek no i lekarz zacz Ģ ł mnie bada ę tymi swoimi słuchawkami.

W ko ı cu mówi „ Widz ħ , Ň e obywatel zdrowy jak ko ı . Jeszcze tylko sprawdzimy w jakim stanie

jest „sprz ħ t”. Prosz ħ stan Ģę za parawanem i Ļ ci Ģ gn Ģę slipy”.

Udałem si ħ wi ħ c we wskazanie miejsce i zdj Ģ łem slipy. Na Ļ cianie obok wisiały wła Ļ nie

te chochelki. No i wtedy za parawan weszła jedna z piel ħ gniarek i z min Ģ oboj ħ tn Ģ , jakby miała

przed sob Ģ manekina, wzi ħ ła do r ħ ki jedn Ģ z chochelek i bezobcesowo wpakowała do niej moje

jaja. A Ň mnie do góry poderwało taka ta chochla była zimna. A ta popatrzyła czy chochelka

dobrze przypasowała i zawołała:

- Pasuje jak ulał. Ja to mam oko! Czwórka panie doktorze ! - po czym powrotem powiesiła

chochle na Ļ cianie i jak gdyby nigdy nic zacz ħ ła rozmawia ę ze swoj Ģ kole Ň ank Ģ o nowej bluzce,

któr Ģ wczoraj kupiła.

- Dzi ħ kuje, pani Zosiu – zawołał lekarz.- „mo Ň e si ħ obywatel ju Ň ubra ę ” – powiedział do mnie.

Ubrałem wi ħ c gacie, zało Ň yłem koszulk ħ i wzi Ģ wszy obiegówk ħ , na polecenie lekarza wyszedłem

z gabinetu.

Człowieku! Kto ci takich głupot naopowiadał?! Jaja? Chochelkami? Tylko naiwniak mo Ň e

w to uwierzy ę .

Nie? To dobrze… - na twarzy chudego młodzie ı ca pojawił si ħ wyraz ulgi - bo mi koledzy

opowiadali…

Nast ħ pny ! – rozległo si ħ wołanie lekarza.

No to na razie – rzekł chudzielec i pewny siebie wszedł do gabinetu”.

- No widzisz tak to było za czasów komuny - powiedział mój, przeniesiony do rezerwy kolega-

teraz jest wi ħ ksza kultura wi ħ c mo Ň e ju Ň takich rzeczy nie robi Ģ – chocia Ň diabli wiedz Ģ przecie Ň

to taka por Ģ bana instytucja….

Czy to prawda, Ň e tam mierz Ģ chochlami jaja? – zapytała mnie jaka Ļ chudzina, która chwiała

si ħ na boki na wskutek lekkiego przeci Ģ gu.

Odwróciłem si ħ do niego i popukałem kilka razy w czoło.

540 Dni w Armii Wiesław Pasławski

http://www.e-ksiazka.it.pl wieslaw@540.it.pl

W Przemy Ļ lu.

W rzeczy samej pozostawało mi tylko mie ę nadziej ħ , Ň e od tej pory Wojsko Polskie przestało

by ę tak dociekliwe i takie przyrz Ģ dy diagnostyczne jak chochle do mleka poszły ju Ň w

zapomnienie.

Wysiadłem na dworcu autobusowym w Rzeszowie i kupiwszy bilet wpakowałem si ħ do

stoj Ģ cego na peronie poci Ģ gu do Przemy Ļ la. Poniewa Ň ostatni raz jechałem poci Ģ giem około

dziesi ħę lat temu czułem si ħ t Ģ podró ŇĢ niezwykle podekscytowany. „Ciekawe jakich b ħ d ħ miał

współpasa Ň erów” – my Ļ lałem sobie – „ mo Ň e trafi si ħ jaka Ļ ładna panienka?” .

Niestety, musiałem si ħ rozczarowa ę . Mimo, Ň e przez korytarz przechodziło mnóstwo

ładnych dziewczyn do mojego przedziału nie weszła Ň adna. „Czy Ň bym wygl Ģ dał a Ň tak Ņ le?” –

zaniepokoiłem si ħ – „Mo Ň e po tym dwumiesi ħ cznym pobycie w Bieszczadach wygl Ģ dam jak

dzikus, albo nawet gorzej, jak kanibal?” – przestraszyłem si ħ nie na Ň arty tym bardziej, Ň e nie

goliłem si ħ ju Ň od trzech dni. „Ale nic to” - pocieszałem si ħ - najwa Ň niejsze Ň eby bez kłopotów

przej Ļę przez komisje i dosta ę si ħ do ukochanego wojska, w którym b ħ dzie mi dobrze jak u Pana

Boga za piecem.

Dzie ı dobry ! – powiedziała i sprawnie wyrzuciła worek na półk ħ . Kury oburzone takim

potraktowaniem podniosły niesamowity raban, który jaki Ļ czas pó Ņ niej przeistoczył si ħ

w „ normalne” miarowe gdakanie.

- Kury se kupiłam bo mi nioski pozdychały – wyja Ļ niła - a wie pon jak to na wsi; jaja s Ģ

potrzebne, czy to ciasta, czy do to makaronu albo nawet do Ň uru. Bez jaj na wsi ani rusz.

- A to pani chłop jaj nie ma?! - wyskoczyłem z głupia frant.

- A co tam takie jaja… - kobieta z lekcewa Ň eniem machn ħ ła r ħ k Ģ i wyj ħ ła z skórzanej torby

grub Ģ krom ħ chleba czarnym salcesonem – Ň adnego po Ň ytku z nich nie ma.

Nie miałem odwagi zapyta ę dlaczego nie ma z nich po Ň ytku. Zreszt Ģ po co skoro mo Ň na było

si ħ domy Ļ le ę .

- A pon to gdzie jedzie? - zapytała kobiecina nalewaj Ģ c sobie kaw ħ z termosu.

- Na komisje lekarsk Ģ . Wojskow Ģ .

- Ooo! Mój Michał te Ň był we wojsku. Do marynarki go wzi ħ li. Całe trzy lata słu Ň ył i pó Ņ nej

jeszcze dwa lata dosługiwał.

- Dosługiwał ? A za co?

- A bo to du Ň o trzeba ? Raz z urlopu si ħ spó Ņ nił i do ancla go wzi ħ li. Tam kucharza pobił bo

Ň arcie do jedzenia si ħ nie nadawało, no i dostał rok dosługi. Jak po tej dosłudze wrócił do domu

to nikt z wioski pozna ę go nie mógł. Dostał w wojsku w dup ħ , oj dostał!

- Wie pani co. Mo Ň e ja do ancla nie trafie. Przecie Ň jestem takim spokojnym człowiekiem…

- Panie! Wojsko zmienia ludzi. Niejeden tam poszedł spokojny jak anioł a wrócił rozrabiak Ģ

nie z tej ziemi. Tak Ň e nie ma co na to liczy ę bo wojsko odmieni pomy Ļ lunek. Dziewczyn ħ pan

mo?

- Nie mam.

- No to i lepiej, bo tera rzadko która dziewka wytrzyma półtora roku. Kilka miesi ħ cy i zaro

inny. Taka ta dzisiejsza młodzie Ň . Nic nie warta! Nic!

Musz ħ przyzna ę , Ň e troch ħ zaniepokoił mnie fakt, Ň e tak łatwo mo Ň na dosta ę dosług ħ .

A przecie Ň to co mnie miało spotka ę za ogrodzeniem z kolczastego drutu było jedn Ģ

wielk Ģ niewiadom Ģ . Co wi ħ cej moja osobowo Ļę i zachowanie tak Ň e miało ulec zmianie. Mo Ň e

- A gdzie byłe Ļ na tej komisji? – zapytałem pełen obaw.

Na jakiej Ļ stacji wsiadła do mojego przedziału pewna gruba kobieta. Czu ę było od niej

wo ı krowiego mleka i smród obory. W r ħ ku niosła wór, z którego dochodziło przera Ņ liwe

gdakanie kur. Darły si ħ tak jakby im kto Ļ gardła podrzynał.

540 Dni w Armii Wiesław Pasławski

http://www.e-ksiazka.it.pl wieslaw@540.it.pl

naucz ħ si ħ tam kra Ļę i rozpije si ħ ? Zaczynało mi si ħ to coraz mniej podoba ę . Mo Ň e lepiej

symulowa ę jak ĢĻ chorob ħ ? No ale jak Ģ ? Przecie Ň tego nie da si ħ wymy Ļ li ę na poczekaniu. Zreszt Ģ

teraz ju Ň za pó Ņ no. Trzeba i Ļę na całego.

Kobieta po Ň egnawszy si ħ ze mn Ģ wysiadła na jakiej Ļ małej stacyjce przed Przeworskiem.

Otworzyłem okno i z ulg Ģ wdychałem Ļ wie Ň e powietrze.

Do Przemy Ļ la przyjechałem około godziny dziesi Ģ tej rano. Przypadkowych

przychodniów zapytałem o drog ħ do wojskowej przychodni lekarskiej i po kilkunastu minutach

szybkiego marszu dotarłem na miejsce. Po drodze przygl Ģ dałem si ħ zabytkowym, wybudowanym

jeszcze przed wojn Ģ kamieniczkom oraz rzucałem dyskretne spojrzenia na mijane pi ħ kne

przemy Ļ lanki. Dawało si ħ wyczu ę atmosfer ħ spokoju, który panował w tym niewielkim

osiemdziesi ħ ciotysi ħ cznym mie Ļ cie. Nie było tu Ň adnego po Ļ piechu, ludzie byli naturalni,

Ň yczliwi. Niektórzy mówili tym Ļ piewnym wschodnim akcentem takim jak Szczepcio i To ı ko

w przedwojennym filmie.

Po okazaniu wartownikowi wezwania na komisj ħ lekarsk Ģ wszedłem na teren szpitala.

Po prawdzie zespół budynków szpitalnych bardziej przypominał mi jakie Ļ sanatorium albo kurort

ni Ň szpital gdy Ň otoczone były one wysokimi, rozło Ň ystymi drzewami kasztanowymi, starymi

lipami i d ħ bami. Alejkami spacerowali ubrani w pi Ň amy Ň ołnierze i jacy Ļ cywile. Od czasu do

czasu alejk ħ pr ħŇ nym krokiem przemierzył jaki Ļ ubrany w mundur oficer.

Dobrze poinformowany przez wartownika bez problemu znalazłem miejsce gdzie

rozdawano tak zwane obiegówki

Piel ħ gniarka, z min Ģ znudzon Ģ jakby rozdawała obiegówki odk Ģ d powstało Wojsko Polskie,

wr ħ czyła mi kartk ħ papieru i wskazała r ħ k Ģ na pobliski budynek.

Najpierw niech pan sobie zrobi badania krwi i moczu bo oni ko ı cz Ģ o dziesi Ģ tej.

Dzi ħ kuje – zawołałem i pop ħ dziłem przed siebie, jako Ň e miałem tylko pi ħ tna Ļ cie minut

czasu .

Biegn Ģ c pogr ĢŇ on Ģ w półmroku klatk Ģ schodow Ģ dostałem si ħ na trzecie pi ħ tro. Tutaj na

korytarzu przed wej Ļ ciem gabinetu czekało jeszcze dziesi ħ ciu delikwentów. Wszyscy mieli

nadzieje, Ň e badanie krwi i moczu uda im si ħ załatwi ę jeszcze dzisiaj i nie b ħ d Ģ musieli

przyje Ň d Ň a ę tu kiedy indziej.

Rozejrzałem si ħ dookoła i oparłszy si ħ plecami o Ļ cian ħ przygl Ģ dałem si ħ przyszłym

towarzyszom Ň ołnierskiej doli. Wi ħ kszo Ļę z nich pochodziła z województwa przemyskiego co

wywnioskowałem po tym, Ň e mówili tutejszym Ļ piewnym akcentem. Jeden z nich był

całkowicie łysy; widocznie wczuwał si ħ w rol ħ szybuj Ģ cego na spadochronie, trzymaj Ģ cego w

z ħ bach ostrze bagnetu komandosa. Dodam, Ň e było to porównanie bardzo trafne poniewa Ň

osobnik ten miał Ň uchwy tak znakomicie wykształcone, Ň e mógłby nie tylko utrzyma ę w nich

nó Ň ale nawet przegry Ņę luf ħ karabinu.

Po pewnym czasie z gabinetu wyszła piel ħ gniarka i rozpoznawszy mnie jako „nowego”

zapytała krótko i konkretnie.

- Mocz jest?

- Taki przywieziony w butelce?

- No wła Ļ nie.

- Nie mam – odparłem – nikt mi nie mówił, Ň e trzeba ze sob Ģ przywie Ņę .

- Trzeba – powiedziała piel ħ gniarka i wetkn ħ ła mi do r ħ ki mał Ģ buteleczk ħ . - Niech pan idzie

do ubikacji a pó Ņ niej przyniesie „to” z powrotem do gabinetu.

540 Dni w Armii Wiesław Pasławski

http://www.e-ksiazka.it.pl wieslaw@540.it.pl

Panowie poratujcie w potrzebie. Mocz musz ħ odda ę ale la ę mi si ħ nie chce. Mo Ň e który Ļ

z was naleje do tej butelki?

- Nie ma sprawy – odezwał si ħ ten z Ň uchw Ģ buldoga – dawaj t ħ butelk ħ , ale wiesz, na kacu

jestem.

W odpowiedzi machn Ģ łem r ħ k Ģ .

- A co tam. Najwa Ň niejsze Ň eby sko ı czy ę z tymi badaniami.

Wyrozumiały kolega wzi Ģ ł ode mnie butelk ħ a przy okazji tak Ň e i trzy inne, okazało si ħ

bowiem, Ň e nie tylko ja miałem podobny problem. Po chwili wrócił z ubikacji i wr ħ czył „tym

co nie mogli” po jednej buteleczce. ņ eby unikn Ģę podejrze ı zanie Ļ li Ļ my je do gabinetu

w jednominutowych odst ħ pach.

Pi ħę minut przed zamkni ħ ciem laboratorium na korytarzu pojawił si ħ dziwny długowłosy

i niesamowicie zaro Ļ ni ħ ty osobnik. Najprawdopodobniej pochodził z Bieszczad gdzie Ļ a Ň spod

ukrai ı skiej granicy. Przypuszczam, Ň e był drwalem bo r ħ ce miał twarde i wielkie jak bochenki

chleba a kiedy si ħ poruszał z butów wysypywały si ħ mu trociny. Oparł si ħ o Ļ cian ħ i do nikogo

si ħ nie odzywał. Piel ħ gniarka zobaczywszy go zadała standardowe pytanie:

Mocz jest?

Tak - gł ħ bokim głosem odparł dziwny kolega i dla potwierdzenia powa Ň nie skin Ģ ł głow Ģ .

No, chocia Ň jeden przygotowany! - powiedziała piel ħ gniarka. Wr ħ czywszy mu gumk ħ

i kartk ħ rzekła: - Prosz ħ podpisa ę kartk ħ imieniem i nazwiskiem oraz przyczepi ę j Ģ gumk Ģ

do butelki.

- Dobrze - odparł „drwal” bior Ģ c do r ħ ki gumk ħ i kartk ħ .

Piel ħ gniarka weszła do gabinetu a nasz kolega do ubikacji.

Po około jednej minucie w toalecie rozległo si ħ gło Ļ ne przekle ı stwo. Nasz dziwny kolega

wyszedł na korytarz i zapukał do gabinetu. Piel ħ gniarka otworzyła drzwi a wyraz jej twarzy

zdawał si ħ mówi ę „ czego u licha?! ”.

- Przepraszam – pozwiedzał cały czerwony z zakłopotania – Czy mogłaby mi pani da ę jeszcze

jedn Ģ gumk ħ bo tamta si ħ urwała?

Oczywi Ļ cie – rzekła piel ħ gniarka – tylko prosz ħ uwa Ň a ę bo i t ħ te Ň pan urwie.

Dobrze. B ħ d ħ uwa Ň ał – odpowiedział przybysz z gł ħ bokich Bieszczad i wzi Ģ wszy gumk ħ

do r ħ ki znowu zamkn Ģ ł si ħ w ubikacji.

Nie upłyn ħ ło wi ħ cej ni Ň pół minuty a doleciało stamt Ģ d kolejne siarczyste przekle ı stwo. Tym

razem dwa razy gło Ļ niej ni Ň poprzednio. Nasz kolega wyszedł z ubikacji i znowu zapukał do

gabinetu.

No co? Ju Ň ? – zapytała piel ħ gniarka.

A on czerwony jak burak odparł:

Nie. Ta gumka te Ň si ħ urwała. Mog ħ dosta ę jeszcze jedn Ģ ?

Piel ħ gniarka spojrzała na niego jak na idiot ħ . Dałbym głow ħ , Ň e miała zamiar go zbeszta ę , lecz

spojrzawszy na jego wielkie i niezgrabne dłonie odparła:

- W porz Ģ dku. Ma pan jeszcze jedn Ģ , ale prosz ħ uwa Ň a ę bo nast ħ pnej ju Ň pan nie dostanie!

- Dobrze – odparł kolega z Bieszczad i wzi Ģ wszy gumk ħ zamkn Ģ ł si ħ w ubikacji.

Sytuacja powtórzyła si ħ . W ubikacji rozległo si ħ gło Ļ ne „ Niech to jasny szlag trafi !!! ”,

a nasz kolega czerwony, w Ļ ciekły i sfrustrowany podszedł do drzwi gabinetu.

Wkrótce piel ħ gniarka weszła do gabinetu a ja pozostałem na korytarzu sam z dziesi ħ cioma

obcymi lud Ņ mi z pust Ģ , mał Ģ szklan Ģ buteleczk Ģ w r ħ ku. Có Ň ja biedny miałem pocz Ģę skoro od

wczorajszego wieczora nic nie jadłem, ani nie piłem a ostatni Ģ kropl Ģ moczu u Ň y Ņ niłem

rzeszowsk Ģ gleb ħ dzisiaj o pi Ģ tej nad ranem.

Jako, Ň e czas naglił i do zamkni ħ cia gabinetu pozostało zaledwie dziesi ħę minut zwróciłem

si ħ z serdeczn Ģ pro Ļ b Ģ do stoj Ģ cych na korytarzu kolegów.

Pasławsk Wiesławi - 540 dni w armii.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: