Kossakowska Maja Lidia - Mucha.pdf - Kossakowska Maja Lidia - regis2004

Maja Lidia Kossakowska

Mucha

Popołudniowe słońce rozchlapywało na parkowej alejce plamy jasności. Matki i

niańki popychały wózki z niemowlętami lub fachowo holowały stawiające pierwsze

kroki maluchy na praktycznych, kolorowych szelkach. Staruszki różnej maści i

kształtów posiadały na ławkach, plotkując o rodzinie, przyjaciółkach i przebytych

chorobach albo spacerowały wolno, grzejąc się w cieple późnej wiosny. Głosy

grających w piłkę dzieci, zmieszane z poszczekiwaniem zachwyconych psów,

dopełniały wrażenia pogodnej beztroski.

Luke Caryen mocno ściskał rączkę swojego czteroletniego synka i był bardzo

daleki od poddania się nastrojowi tej chwili. W gardle czuł przykrą suchość, a głęboko

w środku kłąb ssącego niepokoju, złożony z niejasnych, ale bardzo złych przeczuć.

Zastanawiał się, co zrobi, jeśli to, o czym powiedział mu dzisiaj jego syn, Danny,

okaże się prawdą. Nie miał, niestety, żadnych podstaw do przypuszczeń, że się nią nie

okaże. Mały dreptał obok markotny, wyczuwając nastrój ojca. On też jakoś intuicyjnie

wiedział, że opowiadania mamusi o nowym domu, do którego przeprowadzą się z

Billem, nowym mieście i nowych, wspaniałych kolegach nie przyniosą raczej niczego

dobrego.

Luke zaciskał usta ze złością i determinacją. Ona jest do tego zdolna, myślał.

Więcej, ona to robi z premedytacją. I nie bez przyjemności. Danny podniósł głowę i

spojrzał na ojca. Na widok jego twarzy bez słowa spuścił wzrok. Każdy. kto widział

ich razem, musiał natychmiast zauważyć. jak bardzo są podobni. Chłopiec miał takie

same, niezbyt regularne, ale wyraziste rysy, duże usta i piękne oczy. Jego twarz,

okolona ciemnymi. prostymi włosami zaskakiwała subtelnością.

Ulica, na której czekał w zaparkowanym samochodzie Bill. nieuchronnie była

coraz bliżej. Danny, sam nie wiedząc czemu, starał się iść jak najwolniej. Czuł, jak

bardzo Luke nie chce się z nim rozstawać. Szczerze mówiąc, mały też nie cieszył się z

powrotu do matki i Billa. Oznaczało to nudę składania zabawek, schludne ubranka,

męki jedzenia odpowiednich w jego wieku posiłków o odpowiedniej porze, które nie

miały nic wspólnego z porą, kiedy jest się głodnym, i przymus wczesnego kładzenia się

spać. Powrót niósł ze sobą także definitywny koniec różnych wspaniałych zabaw w

piratów, w bezludną wyspę, w napad na dyliżans ze złotem.

Mamusia i Bill nie mieli ochoty i czasu na podobne szaleństwa. Trudno. Danny

westchnął. Szedł wolniutko, coraz wolniej. powłócząc nogami. Właściwie wisiał ojcu u

ręki. Wreszcie Luke zatrzymał się.

- Tatusiu... - bąknął Danny, który nie wiedział, jak ubrać w słowa to wszystko,

co niespokojne i niezrozumiałe kłębiło się w jego głowie. Popatrzył bezradnie w oczy

ojca, szukając u niego pomocy.

- Co synku?

- Czy Bill już przyjechał? - spytał Danny, czując jednak, że nie o to mu

chodziło.

- Pewnie tak. Jest zawsze taki cholernie punktualny. — Ostatnie zdanie Luke

wypowiedział półgłosem, bardziej do siebie niż do dziecka.

- O zobacz! - mały wyciągnął rączkę w stronę parkingu. - Auto Billa.

- Aha. - Luke nie zdobył się na inną odpowiedź.

Lśniące i eleganckie auto Billa rzeczywiście stało przy krawężniku. Równie

lśniący i elegancki Bill właśnie wysiadał. Jego doskonale skrojony. srebrzystoszary

garnitur ładnie współgrał z kolorem lakieru na karoserii.

Luke za każdym razem, gdy widział Billa, zastanawiał się, jak słabo znał Joan.

Nie rozumiał. W jaki sposób mogli zdecydować się na wspólny związek, nie mając ze

sobą niczego tak naprawdę wspólnego. Ich obrazy świata były całkowicie rozbieżne.

Mimo chęci i starań nie miał szans utrzymania związku z kobietą, która poczuła się

szczęśliwa z partnerem pokroju Billa. Nie oznaczało to wcale, że był zazdrosny.

Pewność, że rozstają się z Joan, miał dawno, jeszcze przed pojawieniem się Billa na

horyzoncie. Nadzieja na jakiekolwiek porozumienie nie wchodziła w grę. Nie chcieli

tego, ani ona, ani on. Właściwie to od początku była pomyłka, która prędko

przerodziła się w koszmar. Zastanawiał się tylko, czemu szarpanina trwała aż trzy lata.

Wzajemne pretensje, oskarżenia, ataki, wreszcie awantury, o jakich wolałby nie

pamiętać. Perspektywa powrotu Joan oznaczałaby powrót piekła. Ale Billa nie cierpiał.

Może nie tyle jego samego, lecz wszystkiego, co reprezentował. Jego nienagannych

ubrań, twarzy przystojnej jak z reklamy, fantazyjnej fali nad czołem, wypchanego

portfela, z którym się afiszował, udając dyskrecję, sztucznej otwartości, maskującej

obojętności, dbałości o kondycję i abstynencji.

Bill, produkt masowy w wersji luksusowej, modny Ken dla dorosłych

dziewczynek, wraz z zestawem aut, apartamentów, wiejskich domków i kart

kredytowych.

- Cześć, Luke - powiedział Bill, ukazując światu dwa rzędy równych, białych

zębów, odsłoniętych w uśmiechu, na którego widok, jak głosi plotka, co słabsze

kobiety mdlały.

Luke kiwnął mu głową, sięgając po papierosa do kieszeni koszuli.

- Jak się bawiłeś, mały łobuziaku?

- Fajnie - powiedział poważnie Danny. - Zatopiliśmy okręt piratów.

- To świetnie. A teraz wskakuj do samochodu. Mama czeka. Chłopiec nie

poruszył się.

- Zaraz go wpakuję - mruknął Luka, zaciągając się głęboko dymem. - Hop,

Danny!

Wziął dziecko na ręce i zaniósł do auta. Mały objął go mocno za szyję, a Luka

poczuł w sercu prędkie ukłucie bólu. „Już go nigdy nie zobaczę” - pomyślał nagle i

natychmiast wyrzucił poza obręb świadomości tę absurdalną myśl. Posadził synka na

tylnym siedzeniu, obitym drogą, puchatą tapicerką.

- Cześć, tato - powiedział Danny.

- Hej, Danny, posuń się trochę. Jeszcze twoja torba.

Włożył torbę do środka i zatrzasnął drzwi. Bill szykował się właśnie do

wsiadania.

- Bill, poczekaj - zawołał Luke. - Muszę z tobą porozmawiać.

- Przepraszam cię, Luke, ale cholernie się spieszę. Już jestem spóźniony na

bardzo ważne spotkanie...

Caryen nie dał mu skończyć. Podszedł do niego i zmierzył go przenikliwym

spojrzeniem. Zawsze go bawiło, jak Bill rozmawiając z nim, próbuje wyprostować się

możliwie jak najbardziej, żeby uzyskać parę milimetrów wzrostu więcej. Nic z tego,

nie miał szans mu dorównać. Luke był chudy, kościsty i bardzo wysoki.

- Wyprowadzacie się z miasta?

Bill skurczył się. Wyglądało, że się przestraszył. Luke wyobraził sobie z

rozkoszą, jak rozkwasza nos tego dupka. Ale W takiej sytuacji nie mógł sobie

pozwolić na tę przyjemność.

- No cóż, hmm... - bąkał Bill, wyraźnie speszony. - Dostałem atrakcyjną

propozycję pracy. Myślę... myślę, że się zdecydujemy wyjechać, nie tylko z miasta, ale

z kraju... Na razie na rok. A potem zobaczymy.

Oczy Luke’a zwęziły się. Przez chwilę Bill był pewien, że rzuci mu się do

- Co?! - zasyczał Luka.

„Dupawy kutasina - myślał. - Joan, Chryste. jakie to do ciebie podobne”.

Nie miał wątpliwości, że to ona namówiła ego dupka do wyjazdu.

- Nie możecie tego zrobić. Mam prawo widywać syna. Nosi moja nazwisko i

jest tak samo mój, jak jej. Nie pozwolę na to! Rozumiesz?!

Bill stał z głupią miną. Wyglądał żałośnie. Luke poczuł, jak ogarnia go ślepa

wściekłość.

- Postanowiliśmy z Joan... - bąknął Bill.

Pięści Luke’a zacisnęły się i zadrgały.

- Wsiadaj do samochodu - powiedział bardzo spokojnie, zdławionym głosem - i

spieprzaj stąd, ale bez jednego słowa, skurwielu, bo będziesz zbierał zęby z betonu. A

dziecka nie dostaniecie!

Nie wiadomo, co wywarło skutek, może reputacja Luke’a, może ton jego

głosu, a może realność groźby, dość że Bill usłuchał. Milcząc wsiadł do wozu i

odjechał. Przez przyciemnione szyby Luke nie mógł dojrzeć małej postaci swojego

synka.

Odwrócił się tyłem do krawężnika i zamknął oczy. Wydawało mu się, że ktoś

zrobił mu wielką dziurę w piersi i teraz grzebie w niej palcem o szponiastym

paznokciu.

- Joan!

Odwróciła się szybko, z miną niechętną i wyzywającą.

- Czego chcesz? Nie życzę sobie cię widywać, a tym bardziej, żebyś nachodził

mnie W pracy. Nie mam z tobą o czym rozmawiać.

Aleja mam. Nie pozwolę ci wywieźć Danny’ego, Prychnęła pogardliwie.

- Nie masz nic do gadania. Nie radzę zaczynać.

Ruszyła przed siebie: Złapał ją za rękę. Wyszarpnęła się z wściekłością.

- No i co? - zasyczała. Uderzysz mnie? Proszę bardzo. złożę skargę o pobicie.

Popatrz tylko, ilu świadków wokoło.

Luke poczuł przypływ rezygnacji i rozpaczy. Rozmowa L Joan nie miała sensu.

- Chcesz uderzyć bezbronną kobietę, matkę twojego dziecka? Nie sądzę, żeby

cito pomogło w sądzie, czy gdziekolwiek pójdziesz. Możesz sobie wnosić sprawę i

załatwiać prawnika. Siłą mnie nie zatrzymasz!

W oczach Joan mieszały się triumf i nienawiść. Opanował się, chociaż z

trudem.

- Chcę widywać się z dzieckiem. Moim własnym dzieckiem. O nic więcej mi nie

chodzi. Nie pozwolę ci go wywieźć, możesz być pewna!

- W niczym mi nie przeszkodzisz, rozumiesz?! Zabiorę dziecko, dokąd zechcę.

Jest moje. A ty się ugryź w dupę! Przecież nikt ci nie zabrania kontaktów. Masz

pieniądze, możesz odwiedzać syna, kiedy zechcesz, nawet za granicą. Stać cię na to. A

jeśli wolisz wywalać forsę na picie i prochy, to nie moja rzecz!

Wzruszyła ramionami, odwracając się do niego, żeby odejść. Szarpnął ją za

ramię, zmuszając, żeby na niego spojrzała.

- Joan, kurwa mać, czy ty chociaż przez chwilę pomyślałaś o małym? Czy

jesteś tak zaślepiona, że tylko szukasz okazji, żeby mnie zgnoić?

- Ani przez sekundę nie zaprzątam sobie głowy takim śmieciem, jak ty! —

wrzasnęła Joan. - Jedynie, kiedy drżę ze strachu, że Danny może być kiedykolwiek

podobny do ciebie! Byłabym najszczęśliwsza na świecie, gdybyś go już nigdy więcej

nie widział. Modlę się o to! I przysięgam, wyrwę Danny’ego z twoich łap. Razem z

gardła.

Billem staramy się stworzyć temu dziecku przyzwoitą, normalną rodzinę. Łączy nas

przyjacielski, partnerski związek. Może by się udało. żeby chłopiec wreszcie o tobie

zapomniał. Bodaj by cię szlag trafił. Luke! Przyłazisz tu jak jakaś zmora, nie mogę się

od ciebie uwolnić! To dziecko niczego nie potrzebuje mniej niż ciebie! I zdejmij te

cholerne ciemne okulary. jak do mnie mówisz! Myślisz. że nie wiem, jak wyglądasz,

kiedy jesteś nawalony?

Sytuacja była beznadziejna. Luke oddychał szybko i płytko. Za wszelką cenę

próbował zapanować nad sobą.

- Joan, słuchaj mnie... po prostu. kurwa, posłuchaj... Mam prawo widywać

syna...

- I co? - przerwała cynicznie. - Myślisz, że jak spieprzysz dzieciństwo jemu, to

odreagujesz własne?

Nie zauważył nawet, że napisał te dwa wersy w poprzek jakiegoś poprzedniego

zapisku. Kolory wokoło nabrały takiej intensywności, że zmrużył powieki.

Gdzieś, jakby od wewnątrz czaszki, jego mózg wyświetlił informację

wygrzebaną z zakamarków pamięci: „W Średniowieczu mucha była symbolem

cynizmu”. Zdanie miało jakiś gorzki posmak. Luke powoli odpływał coraz dalej od

rzeczywistości.

- Przepraszam, pan Car-en, prawda?

Luke otworzył oczy i spojrzał nieprzytomnie. Próbował sobie przypomnieć

twarz pochylającego się nad nim mężczyzny. Twarz ta wydawała mu się skądś

znajoma, ale przez grubą warstwę waty okalającej jego umysł myśli przebijały się

opornie i mało zbornie.

- Jestem od lat wielbicielem pańskiej... hm, mrocznej twórczości... -

kontynuował intruz.

Przy słowie „mrocznej” Luke lekko się skrzywił.

- Mogę prosić o autograf? - spytał nieznajomy, siadając obok przy jego stoliku.

Tak, oczywiście westchnął Luke.

Sięgnął do kieszeni po swoje wieczne pióro. W połowie gestu przypomniał

sobie, że wciąż trzyma je w dłoni. Facet już podsuwał mu gruby notes. otwarty na

czystej stronie. Luke napisał pierwsze lepsze zdanie, jakie przyszło mu do głowy.

Krzywe, nerwowe litery sprawiały wrażenie, że pragną stać się czymś zupełnie innym,

niż są aktualnie. Luke bazgrał. a ręce mu drżały odkąd pamiętał: Żeby rozproszyć

ciemność wystarczy zapalić lampę. Jedyny problem, to pytanie, skąd je wziąć?

Po sekundzie wahania paroma kreskami dorysował na dole strony

staroświecką. stajenną naftówkę i podpisał się.

- Proszę - powiedział, podając przybyłemu notes.

Po raz pierwszy przyjrzał się uważniej jego twarzy. Była zupełnie nijaka, ale

Luke’owi wciąż wydawała się skądś znajoma.

- Czy pan często myśli o śmierci, panie Carven? - spytał nagle mężczyzna,

chowając notatnik do kieszeni.

„Świr - pomyślał Luke. - Tylko mi tego brakowało. Albo, co gorsza, sekciarz”.

Już otwierał usta, żeby spławić faceta, kiedy nagle napotkał jego wzrok. Oczy

nieznajomego miały nienaturalnie jasne tęczówki, właściwie białe, gdyby nie

opalizujący blask, jakim zdawały się świecić od środka. Wydawało mu się, że

przewiercają go na wylot, a obcy nie dość, że wie o nim wszystko, to doskonale zna

jego słabe punkty.

- Tak, myślę o śmierci - powiedział wreszcie Luke. - Piszę, jak pan zapewne

wie. Żyję z tego, co piszę, a tak się składa, że to często dotyczy śmierci. Wychodzi mi

ten temat. Ale, niestety, czasem muszę też myśleć o życiu.

- Śmierć wydaje się panu bardziej pociągająca?

- Nie. Może fascynująca. Rozumie pan, jako temat. Tak naprawdę wydaje mi

się, że obie strony muszą się jakoś równoważyć, funkcjonują w człowieku

równocześnie. W sumie, zaczynamy umierać już w chwili, w której przychodzimy na

świat.

Luke starał się mówić do rzeczy. Nie potrafił zrozumieć, jak to się dzieje, że

siedzi przed tym obcym facetem i pieprzy mu o tym, co sądzi na temat śmierci, zamiast

kazać mu się wynosić albo spokojnie odpłynąć w niebyt. Co gorsza, za wszelką cenę

próbował wyrażać się sensownie. Było coś niepokojącego w tym człowieku, coś co

sprawiło, że ledwo go zobaczył, a już odniósł wrażenie, że przez dziurę w środku

wsunęła się chłodna dłoń i obejmuje palcami jego kręgosłup. żeby później złamać go

jednym szarpnięciem. Nieznajomy pochylił się ku niemu. Oczy mu świeciły.

- Ma pan zupełną rację! Nawet pan nie wie, jak blisko prawdy się znajduje. Jak

pan myśli, jakie uczucia żywi śmierć, względem pana, na przykład?

Luke wzruszył ramionami.

- Nie wiem. Kiedyś powiedziałem, że między zdaniem „Śmierć cię kocha” i

„Jezus cię kocha” niema specjalnej różnicy, ale byłem wtedy skuty i wściekły.

Stwierdzenie, że śmierć nas kocha, jest jakieś banalne. Tu chyba chodzi o bardziej

skomplikowany układ.

- Oczywiście. I skomplikuje się jeszcze silniej, kiedy uświadomimy sobie pewną

rzecz. Dlaczego zakładamy, że istnieje jedna śmierć? Przecież to bezpodstawne.

Luke czuł, jak przepełnia go jakieś ciężkie zimno, jakby ktoś wlewał mu w żyły

płynny azot. Powoli zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, że boi się tego człowieka.

Lęk był irracjonalny. Mężczyzna był wątły i niższy od niego o głowę. Ale Luke czuł,

że słowa, które wypowiada, uderzają w niego, biją w jego osobowość, dotykają istoty

jego bytu.

- Każdy jest nosicielem swojej własnej śmierci. To takie nasze drugie ja, ten

pasażer, którego obecność każdy żywy człowiek kiedyś w sobie odkrywa - ciągnął

nieznajomy. - Rozumie pan, to rodzaj symbiozy, a czasami pasożytnictwa. Zastanawiał

się pan kiedyś, czemu niektórzy ludzie są szczęśliwi, zdrowi, pogodni, podczas gdy

inni ciągle czegoś szukają, gonią za czymś mniej lub bardziej realnym, nie potrafią

pogodzić się z rzeczywistością i spalają się wreszcie w tym obłędnym wyścigu?

- Tak szepnął bezgłośnie Luke.

Czuł właśnie, jak jego krew spala się w lodowatym podmuchu nieokreślonego

przeczucia. że coś jest tu bardzo nie tak.

- Otóż ci pierwsi żyją w zgodzie z własną śmiercią, która nie chce opuścić ich

ciała, wygodnie jej tam. To takie leniwe śmierci. o zgodnym charakterze, Są też starcy.

na siłę czepiający się życia, wciąż zachłanni. Nie potrafią umrzeć, nie mogą znieść

myśli o własnym zgonie. To ich śmierci obawiają się, jaki los przypadnie im później,

boją się zmiany, więc starają się utrzymać nosiciela jak najdłużej.

- A co z tymi, którzy dążą do samodestrukcji? - wyszeptał Luke. - Nie żyją w

zgodzie ze swoją śmiercią?

- Różnie. Śmierci też ulegają emocjom. Bywają nawet szalone. Czasem dane

ciało się nudzi, czasem chcą zmienić je na inne z ciekawości, a czasem chcą po prostu

uciec, poszaleć na wolności, bez ciała. To bardzo przyjemne uczucie, zapewniam. Ale

na dłuższą metę nie do przyjęcia. Śmierć potrzebuje żywiciela. Wracając do pańskiego

pytania, w przypadkach, o których wspomniałem, śmierć-lokator może popychać

nosiciela do samobójstwa, wpędzać go w choroby, nałogi, wywoływać wypadki. Wie

pan, w zbiorowych katastrofach uczestniczą tylko znudzone śmierci.

- Wobec tego śmierć może nienawidzieć swojego nosiciela, świadomie go

niszczyć, krzywdzić, pastwić się nad nim... - powiedział Luke. - Pan uważa, że to

Kossakowska Maja Lidia - Mucha.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: