Maja Lidia Kossakowska - Zwierciadło.pdf - Kossakowska Maja Lidia - regis2004

Maja Lidia Kossakowska

ZWIERCIADŁO

Rozważcie to panowie, orły i jaguary,

Choćbyście byli ze złota,

Choćbyście byli z jadeitu

I tak pójdziecie tam,

Do miejsca ludzi bez ciała.

Wiersz aztecki

Obudził ją hałas. Brzęk, jakby pękała szklana tafla. Jednak, gdy otworzyła oczy, nie dostrzegła

niczego niezwykłego. Kontury znajomych mebli przypominały w ciemności uśpione zwierzęta.

Najlżejszy powiew nie poruszał zasłon, więc żadne okno z pewnością nie zostało wybite. Mrok

wypełniał pokój jak ogromne, spokojne jezioro, a łóżko zdawało się spoczywać na dnie, podobne

do szkatułki ze skarbami.

To musiał być sen, z którego nie zapamiętałam nic poza dźwiękiem, uznała przymykając

powieki. Ogarnęła ją ciepła, przyjazna ciemność. Zasypiała już, gdy dźwięk się powtórzył, tym

razem o wiele cichszy. Towarzyszyło mu ledwie dosłyszalne dzwonienie i odgłos delikatnego

skrobania. Zadrżała.. Zaniepokojona usiadła na łóżku. Dźwięk umilkł.

Może to jednak szyba, pomyślała, spuszczając nogi na podłogę. Podeszła do okna, uchyliła

zasłonę. Szkło wydawało się nienaruszone. Za szybą ujrzała fragment ogrodu, parkan z wysokich,

kutych sztachet, postrzępione cienie drzew i ulicę. Noc wyglądała jak malunek na blasze. Z nieba,

cyklopim okiem spoglądał na nią księżyc. Wisiał nisko, niczym lampion zawieszony na żyłce.

Wiatr nie poruszał nawet jednego listka, więc nie mógł rozkołysać gałęzi tak, żeby uderzały w

okno.

Oparła dłoń na framudze i wtedy trzask rozległ się znowu, tym razem zdecydowanie za jej

plecami. Obróciła się gwałtownie, spojrzała w głąb pokoju. Z przybitego do ściany trema sączyła

się blada poświata, a dźwięk zdawał się dochodzić właśnie stamtąd. Owalne lustro, otoczone

srebrną, kutą w fantazyjne wzory ramą, powieszono w jej pokoju, kiedy była bardzo mała. Wtedy

wymyśliła przyjaciółkę mieszkającą po drugiej stronie tafli i potrafiła prowadzić z nią niekończące

się rozmowy. Potem dorosła i lustro stało się zwykłym przedmiotem.

Podeszła do niego. Na gładkiej powierzchni, zmatowiałej nieco wskutek upływu czasu, nie

zauważyła żadnego pęknięcia ani zadrapania. Mleczny poblask, który się z niej wydobywał, nie

rozjaśniał mroku. Odbity obraz pokoju był dziwnie obcy, niepokojący.

Na pewno hak się obluzował i trzeszczy, próbowała się uspokoić. Jutro każę to sprawdzić,

inaczej lustro gotowe spaść ze ściany.

Nie chciała przyznać, że bardzo przeraża ją mdłe, nienaturalne światło, bo wtedy musiałaby

przyjąć, że nie należy do świata zmysłów. A potem uciec z krzykiem. Z wysiłkiem odwróciła się

plecami do trema i ujrzała cienki jak sztylet promień księżyca wpadający przez szczelinę w

zasłonie. To jego rozproszona poświata odbija się w lustrze. Z pewnością tak. Poczuła ulgę, lecz

strach jej nie opuścił. Podbiegła do okna, zaciągnęła kotarę. Mrok się zagęścił. Prędko wskoczyła

do łóżka. Ogromne, z baldachimem w złote gwiazdy, wyglądało raczej jak łódź niż pudełko na

kosztowności i choć zdawała sobie sprawę jakie to dziecinne, wydawało się jej jedynym

naprawdę

bezpiecznym miejscem. Otuliła się szczelnie kołdrą, bojąc się, że nie będzie mogła zasnąć, ale już

po chwili ciemność, znów przyjazna i cicha, zamknęła się ponad nią, niosąc w sobie sen.

Obrócony plecami do wnętrza pokoju wpatrywał się w okno. Zmierzch wypełzł już z cieni w

bramach i załomach murów. Słońce ciężko staczało się z nieba, kalecząc boki o ostre krawędzie

dachów i wieże katedry. Ponad nimi ślizgały się chmury. Wszystko miało czerwoną barwę jak

palce, którymi przed chwilą dotknął twarzy. Strużka ciepłej wilgoci znów popłynęła z nosa. Na

wargach poczuł żelazisty posmak krwi.

Jak mogło do tego dojść? — zapytał sam siebie chyba po raz setny. Chociaż postronnemu

obserwatorowi wydałby się zupełnie spokojny, wewnątrz dygotał z bezsilnej wściekłości. Zacisnął

palce na framudze. Miał ochotę wybić pięścią szybę, poprzewracać meble i rozbić je na kawałki.

Czy zauważył coś wcześniej? Nie, jasne, że nie. Od niedawna miewał bóle głowy, był poirytowany

i zmęczony, ale nie zwracał na to uwagi. Do czasu, kiedy pierwsze czerwone krople, ładne jak

szklane paciorki, potoczyły się po pościeli, tworząc wesoły sznureczek. Wtedy wszystko zgrabnie

złożyło się w całość, ale i tak potrzebował sporo czasu, żeby prawda do niego dotarła.

To moja wina, stwierdził. Mogłem uważać. Mogłem, kurwa, myśleć. Teraz, oczywiście, na

wszystko zrobiło się za późno.

Obłoki na niebie pociemniały, zaczęły przypominać brudne tampony. Znów dotknął nosa.

Rozmazał lepką, krzepnącą czerwień. Ze złością wytarł twarz leżącym na parapecie ręcznikiem,

zmiął go i cisnął na podłogę. Będę się musiał przyzwyczaić, powiedział sobie ponuro.

Ktoś zapukał do drzwi.

— Wejść! — zawołał.

Do pokoju nieśmiało wsunął się Corffy.

— Przepraszam, szefie — wymamrotał — ale wszyscy czekają.

Zbył go machnięciem ręki.

— Niech poczekają. Zaraz przyjdę — miał nieprzyjemny, gardłowy głos.

— Szefie… — zatroskany Corffy nerwowo skubał mankiet — Wszystko w porządku?

— Wynoś się! — warknął — Powiedz, że już idę.

Drzwi zamknęły się z cichym trzaskiem. Zmierzch objął tymczasem w posiadanie całe niebo,

zaczął dziergać lśniącymi nićmi pierwsze blade gwiazdy. Noc nadchodziła bez pośpiechu, a

wściekłość w sercu wpatrzonego w okno mężczyzny płonęła, nie mogąc się wypalić.

W wielkiej sali na dole było ciemnawo. Świeciły tylko boczne lampy, bo szef nie lubił górnego

oświetlenia. Zgromadzeni przy stole, około piętnastu osób, szemrali, że każe im tak długo czekać,

ale umilkli natychmiast, gdy tylko dał się słyszeć odgłos kroków na schodach.

Corffy uśmiechnął się do siebie. Był pewien, że nikt nie ośmieli się mu podskoczyć. Szef zbliżył

się do nich.

— Dobry wieczór, panowie — powiedział, unosząc ręce w geście powitania — Cieszę się, że

wszyscy przyjęliście zaproszenie. To bardzo uprzejme z waszej strony. Mam nadzieję, że nie

nudziliście się beze mnie.

Posłał im drwiący uśmiech. Na twarzach niektórych gości pojawiły się brzydkie grymasy, ale

wszyscy milczeli. Corffy miał ochotę się roześmiać. Lubił patrzeć, jak szef trzyma ich za pyski.

Był jak lampart w stadzie kundli. Usiadł u szczytu stołu, nalał sobie do szklanki bursztynowego

trunku. Wyglądał, jak zwykle, niesamowicie, miał na sobie miękką białą koszulę, krótki skórzany

płaszcz i wysokie buty. Gęste włosy, sięgające niemal do pasa, nosił rozpuszczone. Miały

niespotykaną barwę. Ciemnobrązowe, lśniły rdzawym połyskiem, raczej w kolorze sangwiny niż

rudym.

— Wasze zdrowie — niedbałym gestem wzniósł w górę szklankę. Na ustach wciąż błąkał mu

się ironiczny uśmieszek.

Corffy zdawał sobie sprawę, że szef jest stuknięty, a może nawet szalony, ale podziwiał go i

kochał jak pies pana. Do niego bezsprzecznie należała władza w mieście. Żaden z tych dupków

przy stole nie mógłby ani się z nim równać, ani tym bardziej wyrwać mu jej z rąk. Matka zawsze

powtarzała, że w Dniu Sądu po dusze grzeszników upomni się mściciel o czarnych skrzydłach i w

snach Corffiego miał on drapieżne rysy szefa.

— Z pewnością zastanawiacie się, po co zwołałem to małe zgromadzenie — usłyszał jego

chrapliwy głos. — Mam wara do przekazania wiadomość, która część z was ucieszy, a innych

raczej zmartwi. Kiedy jakiś czas temu zakładałem naszą wspólnotę, chyba wolno mi ją tak

nazywać?… nie przypuszczałem, że wypłyną, całkiem dosłownie, pewne niespodziewane

okoliczności. Z powodów czysto osobistych muszę was opuścić, pozbawiając mojej protekcji,

uwagi i pieniędzy. Wycofuję się ze wszystkich interesów. Bieżące sprawy doprowadzą do końca

moi przyjaciele, panowie Vincent i Luger. Nie będę się wtrącał do tego, jak podzielicie strefy

wpływów.

Powstało zamieszanie. Niektórzy zgromadzeni wykrzykiwali coś nieskładnie, inni klęli, część

wpatrywała się w siedzącego u szczytu stołu mężczyznę z niedowierzaniem i lękiem. Corffy czuł

się, jakby oberwał pałką po głowie. Miał nadzieję, że to kolejny przewrotny numer szefa, ale coś

duszy mówiło mu, że nie. Skonsternowany, spojrzał w oczy zajmującego najbliższe krzesło

Vincenta i wyczytał w nich takie samo zdziwienie. Milczący Luger siedział po prawej ręce szefa z

nieprzeniknioną miną, ale Corffy wiedział, że on także jest wstrząśnięty.

— W porządku! — przez gwar głosów przebił się ostry okrzyk — Wyraziliście swoje emocje, a

teraz cisza! Jakieś pytania?

Szef wstał i pochylił się nad stołem, oparłszy pięści na blacie. Zapadło krótkie milczenie.

Wreszcie podniósł się otyły, łysiejący Rocco Faksus, przecierając chustką spocone czoło.

— Nie możesz tak po prostu odejść Crux! Obiecałeś nas bronić! Co się stanie z naszymi

udziałami?!

Crux się uśmiechnął.

— Prawdę rzekłszy, gówno mnie to obchodzi. I jeszcze jedno. Wycofuję się, ale niech nikomu

nie strzeli do łba, że z tego powodu może zachwiać moją pozycją albo starać się zająć moje

miejsce. Traktujcie to jak radę do starego przyjaciela. Myślę, że to wszystko.

Ledwie skończył, harmider wybuchł na nowo. Niektórzy powstawali z miejsc, gestykulowali,

błagali, grozili i klęli. Ludzie Cruxa przezornie sięgnęli po broń. Wtem zza stołu porwał się wielki,

zwalisty gość, zwany Sznurem.

— Hej Cornet! — wrzasnął. — Co to za pieprzenie? Mieliśmy robić interes warty kupę

kawałków!

Crux lekko podniósł brwi.

— Tak? Więc nie zrobimy.

Sznur osłupiał.

— No co ty, kurwa? Władowałem w to mnóstwo forsy! Miałem na tym zarobić tyle szmalu,

żeby z setek robić sobie skręty! A ty mi wyjeżdżasz z tym gównem!

Cornet zmrużył oczy. W ciemnych tęczówkach zabłysł paskudny ognik.

— Chciwość — zaczął powoli — jest grzechem. Nikt ci tego nie powiedział?

— Pieprz się! — ryknął Sznur.

W trzech susach Cornet go dopadł. Wyrżnął pięścią w nos, który złamał się z chrupnięciem.

Tamten próbował poderwać ręce do twarzy, ale nie zdążył. Crux trzasnął go w usta, a potem w

brzuch. Sznur zatoczył się i ukląkł. Zamachał na oślep pięścią, ale Cornet kopnął go kolanem w

twarz. Sznur zalał się krwią.

Corffy rozdziawił usta. Wiele razy oglądał szefa w akcji, lecz teraz Crux chyba naprawdę się

wkurzył. Złapał przeciwnika za klapy, poderwał i rzucił na ścianę. Nawet Luger westchnął, bo

szef, choć wysoki, nie dorównywał Sznurowi wzrostem i był od niego ze dwa razy szczuplejszy.

Wyglądało, że Cornet się wściekł. Kilkakrotnie trzasnął głową przeciwnika o ścianę, a potem

walił go metodycznie, aż tamten zakrztusił się krwią i powybijanymi zębami.

— Nie nauczyłeś się, że jest coś, co trzeba cenić wyżej od pieniędzy, skurwysynu? Co? Jeszcze

nie? — wysyczał mu prosto w twarz i gdyby Sznur miał jeszcze coś w rodzaju nosa, poczułby

zapach jego drogiego alkoholu — Wiesz co to jest? Życie, gnoju!

Głowa Sznura kołysała się w rytm uderzeń. Cornet puścił go, pozwalając osunąć się po ścianie i

z rozmachem uderzył w splot słoneczny. Sznur charknął, zsiniał i opadł na bok. Crux kopnął. Raz.

I jeszcze raz. I znowu.

Nikt z zaproszonych gości się nie poruszył. Leżący na podłodze tobół jęczał i podrygiwał, a rysy

Maja Lidia Kossakowska - Zwierciadło.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: