1018. Harper Fiona - Wielka gala.pdf - STOPROCENT1000

Fiona Harper

Wielka gala

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Co za idiotyczna mapa!

Gaby stała na opustoszałym nabrzeżu po niewłaściwej stronie rzeki, nie

rozumiejąc, jak to się stało. Wyjęła z samochodu mapę, przyjrzała się jej, po czym

obróciła ją i zlustrowała jeszcze raz, podejrzliwie mrużąc oczy.

David zawsze powtarzał, że jest beznadziejna, jeśli chodzi o posługiwanie się

mapą. Właściwie to uważał, że jest beznadziejna praktycznie we wszystkim.

Usiłowała sobie udowodnić, że były mąż wcale nie miał racji, najwyraźniej jednak

w tej jednej kwestii trafił w dziesiątkę.

Zatrzasnęła drzwi samochodu i tęsknie spojrzała na drugi brzeg. Wioska

Lower Hadwell oddalona była zaledwie czterysta metrów w linii prostej, tylko co z

tego? Oczywiście może zawrócić do najbliższego mostu, ale wtedy straciłaby

godzinę.

Co za niefart! Pierwszy raz od dziesięciu lat na horyzoncie pojawiają się

widoki na normalną posadę, a ona przyjdzie na rozmowę z potencjalnym szefem

spóźniona. I niestety, nie modnie spóźniona o parę minut, lecz makabrycznie, o całe

godziny, tak iż nie zdziwiłaby się, gdyby już jej szukał, dzwoniąc po szpitalach.

Przez oczami stanęła jej drwiąca twarz Davida, ale w myślach kazała mu

siedzieć cicho i poczuła się trochę lepiej. Jeszcze raz spojrzała na mapę i

uśmiechnęła się z nadzieją. Cienka przerywana niebieska linia - prom! Wcale nie

jest taka beznadziejna! Ha!

Dopiero teraz zauważyła rampę prowadzącą na kamienistą plażę, jednak była

ona tak stroma, że nie dałoby się zjechać po niej samochodem. Gaby rozglądała się

bezradnie.

- ...dobry.

Ochrypły głos tak ją wystraszył, że mało brakowało, a rzuciłaby się do

ucieczki. Przycisnęła dłoń do serca i spojrzała na niskiego tęgiego mężczyznę, który

obserwował ją kątem oka z licho wyglądającej łodzi obrośniętej jadowicie zielonymi

glonami i oblepionej skupiskami pąkli.

- Och, dzień dobry. - Uśmiechnęła się. - Może mi pan powiedzieć, w jakich

godzinach kursuje ten prom?

- O tej porze roku to różnie.

- Aha.

Gdy stało się jasne, że uważa rozmowę za zakończoną, Gaby ostrożnie

podeszła do niego po kamieniach. Skrzywił się, oślepiony lutowym słońcem. Nie

sposób było określić jego wieku. Skórę na wytatuowanych przedramionach miał za-

dziwiająco gładką, za to jego twarz, ogorzała i pomarszczona, mogłaby być twarzą

starca. Słońce i wiatr okrutnie się z nią obeszły.

Bez słowa wskazał jej parking, gdzie na drewnianym słupie wisiał zielony od

patyny mosiężny dzwon, a pod nim była przybita tabliczka.

Gaby podeszła bliżej i przeczytała: „30 października - 30 marca: prosimy

uderzyć w dzwon w celu wezwania przewoźnika".

Zadzwoniła raz, mocno i zdecydowanie. Ogorzały mężczyzna, z którym

rozmawiała przed chwilą, wytarł ręce o tył dżinsów i ruszył w jej stronę.

- Tak? - zapytał, a twarz zmarszczyła mu się jeszcze bardziej. Gaby zaczynała

już podejrzewać, że nieszczęśnik jest upośledzony umysłowo.

- Chcę przewieźć auto promem - powiedziała, starając się mówić bardzo

głośno i wyraźnie.

Facet zaniósł się ochrypłym śmiechem, a Gaby nagle doznała nader

nieprzyjemnego wrażenia, że w tej chwili to ona robi wrażenie osoby o niskiej

inteligencji.

- No przecież macie tu rampę, prawda?

Przestał się śmiać.

- Ano mamy. Prom też. O, tam.

Spojrzała we wskazanym kierunku i jęknęła. Przy końcu omszałych schodków

na wodzie kołysała się niewielka łódź z prostokątną kabiną i z drewnianymi

ławkami na rufie. Kadłub miał niewiele więcej niż cztery metry długości.

Gaby uniosła mapę na wysokość oczu i znowu jęknęła. No tak, napisane jak

wół: „Prom pasażerski". Czyli David się myli: ma problemy nie tylko z

posługiwaniem się mapą, ale w ogóle z czytaniem.

Przewoźnik patrzył na nią zafascynowany. Widać lepsza marna rozrywka niż

żadna.

- Pani wsiada - powiedział w końcu. - Przewiozę na drugi brzeg, ale niech

koniecznie wróci pani przed szóstą, bo o szóstej kończę zmianę.

Uśmiechnęła się blado, zamknęła samochód i podążyła za nim po omszałych

schodkach.

Gdy płynęli, nagle zachciało jej się śmiać. Wciąż umiała śmiać się z samej

siebie. Rozwód ją nauczył, że nie warto tak bardzo przejmować się tym, co o niej

pomyślą inni. W końcu nikt nie jest doskonały. Powinna o tym pamiętać, kiedy

znowu wpadnie z wizytą do rodziców, a oni zaczną wzdychać i kręcić głowami.

Wiedziała, co myślą. Musiała być złą żoną, skoro taki świetny mężczyzna jak

David nie był z nią szczęśliwy. Wprawdzie dobrowolnie zamienił ją na nowszy,

bardziej luksusowy model, ale to też musiała być jej wina. Przecież to niemożliwe,

żeby takie cudo okazało się zimnym draniem i tyranem.

Schowała ręce do kieszeni polaru i ustawiła się tak, aby wiatr bawił się jej

włosami.

W ostrym zimowym słońcu pastelowe kolory domów Lower Hadwell

wydawały się dziwnie blade. Rząd budynków oddzielała od plaży wąska uliczka,

która nagle skręcała i zaczynała mozolną wspinaczkę pod strome wzgórze, gdzie

rzędy domów i sklepików kuliły się do siebie jak zziębnięte.

Miasteczko jak z pocztówki. Aż trudno uwierzyć, że może tu mieszkać

człowiek o mrocznej przeszłości.

1018. Harper Fiona - Wielka gala.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: