Monroe Mary Alice - Klub książki.pdf - Monroe Mary Alice - glinka7-1987

MARY ALICE MONROE

KLUB KSIĄŻKI

PROLOG

Wigilia powrotu 7 stycznia 1998

Dziś wieczorem wrócę do Klubu Książki.

Od ostatniego spotkania, na którym byłam, minęło już pół roku. Wiem, że moje

koleżanki będą dla mnie miłe. Będą starały się mnie pocieszyć i nie powiedzieć nic, co

mogłoby mi przypomnieć o mojej tragedii. Mam nadzieję, że nie dostrzegę w ich wzroku

litości. Nie potrzebuję litości, lecz zrozumienia, ciepła i wyciągniętej ręki, która pozwoli

mi przełamać długotrwałą izolację i na nowo ożywić dawne przyjaźnie.

Bo przecież się przyjaźnimy. Doris i ja założyłyśmy ten klub z desperacji, piętnaście

lat temu. Obydwie byłyśmy wtedy młodymi matkami, mieszkałyśmy przy tej samej ulicy i

potrzebowałyśmy towarzystwa, odrobiny intelektualnej atmosfery - oraz opiekunek do

dzieci. Wtedy, w 1983 roku, nasz Klub Książki był właściwie kombinacją klubu

czytelniczego i punktu opieki nad dziećmi. Rósł razem z naszymi maluchami, przybywało

mu członkiń, niektóre wyprowadzały się w inne okolice, ale rdzeń zawsze pozostawał

niezmienny, ja, Doris, Midge i Gabriella. A teraz jeszcze Annie. Bywały spotkania, na

które większość z nas przychodziła z niemowlętami przy piersi, zdarzały się takie, gdy

któraś zasypiała na kanapie po nieprzespanej z powodu chorego dziecka nocy, i takie,

gdy bez wyraźnej przyczyny wypijałyśmy za dużo wina i prawie w ogóle nie

rozmawiałyśmy o książkach. Teraz nasze dzieci są już gotowe do wyfrunięcia z gniazda, a

my na nowo szukamy książek, by nadać sens kolejnemu etapowi naszego życia.

Wiem, że moja długa nieobecność była dla grupy niełatwa. Martwiły się o mnie.

Annie już dwa razy dzwoniła, żeby upewnić się, czy na pewno przyjdę. Przeczytałam

zadaną książkę, biografię Eleonory Roosevelt, ale nie mam wiele do powiedzenia na

temat tej inteligentnej kobiety, która ze wszystkich swoich osobistych tragedii wyszła

zwycięsko. Zastanawiam się, czy moje przyjaciółki wybrały tę książkę właśnie ze względu

na mnie; może po to, by mnie zainspirować albo podkreślić pozytywną wymowę mojego

powrotu? Moje życie nie jest pełne triumfów. Czyje zresztą jest?

Wychowałam się na spokojnym przedmieściu Chicago i podobnie jak większość

kobiet z Klubu Książki jestem produktem szkół katolickich z lat pięćdziesiątych.

Wszystkie teraz wybuchamy śmiechem, gdy napotykamy w książkach wzmianki o

katechizmie z Baltimore albo o pobrzękujących różańcami gromadach zakonnic w

wykrochmalonych kometach. Bardzo lubimy książki, które pozwalają nam powrócić do

tych czasów niewinności, gdy w letnie wieczory bez żadnych obaw można było bawić się

na ulicy nawet do dziesiątej. Ile jest książek, opisujących przejście od Motown do

Beatlesów i wreszcie do acid rocka? Albo tragiczne decyzje z lat wojny w Wietnamie?

Wszystkie znałyśmy tych chłopców: jedni wkładali mundury, drudzy pacyfki, któryś

uciekł za granicę i słuch o nim zaginął. A teraz niektóre z nas poznają na nowo swoich

mężów - już nie takich młodych, a w dodatku starzejących się bez wdzięku - którym

zdarza się zrywać więzy rodzinne i uciekać. Pochłaniamy ich historie z dreszczem emocji.

Brakowało mi klubu, czytania książek i rozmawiania o nich. Książki stanowią klucz

do naszej grupy, to dzięki nim nasze dyskusje są wciąż żywe. Stanowią bezpieczne pole

wymiany myśli. Podczas spotkań możemy się dzielić refleksjami, a później problemami.

A jeszcze później - sekretami. Najbardziej jednak brakuje mi przyjaźni. To ona stanowi

prawdziwą magię grupy. Widzę moje życie jako wspólnie czytaną opowieść. I choć są tu

niespodziewane zwroty akcji, brakuje puenty. Jestem taka jak wy. Moja historia mogłaby

być waszą.

Pewnego dnia, zupełnie niespodziewanie, moje życie zmieniło się. Pojawiło się nowe

miejsce akcji, postacie przybrały nowe oblicza. Gdyby akcję przedstawić w formie

diagramu, to krzywa znalazłaby się poza skalą. Jedyny stały element to sposób

prowadzenia narracji: pierwsza osoba, ja, spoglądająca na zewnątrz i do wewnątrz, i nie

dostrzegająca nic.

Nie przeczułam tej zmiany. Chyba to właśnie pisarze nazywają „elementem

zaskoczenia”. Grom z jasnego nieba, który wyrzuca bohatera w nowym kierunku. Stary

trick z rewolwerem w szufladzie. Czy chodzi o powieść sensacyjną, przygodową, romans,

komedię czy dramat - po prostu nikt nie wie, co będzie dalej.

Dla mnie zmiana nadeszła 21 czerwca 1997 roku.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Życie to opowieść, a każdy z nas codziennie zbiera opowieści.

Rachel Jacobsohn, Podręcznik grupy czytelniczej

21 czerwca 1997

Eve Potter wyszła na słoneczny poranek i od razu osłoniła ręką oczy: światło było za

ostre.

W domu panował spokój i półmrok. Bronte i Finney wciąż spali w swoich pokojach,

pies skamlał, a ona sama nie wypiła jeszcze porannej kawy. Tom kręcił się nerwowo,

zbierając papiery i wrzucając do walizki ostatnie przybory. Przeważnie rankiem Eve

powoli wypijała swoją kawę, a potem otwierała okno, by odetchnąć świeżym, porannym

powiewem wiatru i nacieszyć się kilkoma chwilami samotności, dopóki rodzina jeszcze

spała. Dzisiaj jednak przed dom wypędziło ją wyczuwalne w zachowaniu męża pełne

niechęci napięcie oraz własne poczucie winy. Zapragnęła wyjść na słońce.

Przypominała sobie dni, gdy krok w krok chodziła za Tomem przygotowującym się do

wyjazdu. „To są twoje bilety. Znalazłam pager. Może zadzwonić po taksówkę? Na pewno

nie zjesz śniadania? Doleję ci kawy”. Zachowywała się jak wierny pies albo, jak Tom

kiedyś to ujął, jak nawigator statku, którego on był kapitanem.

Jednak od jakiegoś czasu statek zaczął nabierać wody i Eve bez wyraźnego powodu

zaczęła szukać jakiejś szalupy. Nie wątpiła w kompetencje Toma, ale złocisty blask

guzików na jego kapitańskim mundurze jakby przygasł. A może po prostu podróż trwała

już zbyt długo.

Odsunęła od siebie buntownicze myśli i zeszła po schodkach.

- Dzisiaj będzie dobry dzień - powiedziała do siebie stanowczo. - Nie pozwolę, żeby on

go zepsuł.

Szła przez zielony, pełen ptasiego świergotu ogród, coraz dalej od pogrążonego w

półmroku, zamkniętego domu. Powietrze pachniało świeżością, słońce ożywiało kolory

roślin. Przykucnęła i wpatrzyła się w błyszczące na włochatym liściu krople rosy.

Uświadomiła sobie, że to pierwszy dzień lata, i to odkrycie natychmiast podniosło ją

na duchu. Uwielbiała wszelkiego rodzaju „kamienie milowe”: urodziny, rocznice, święta,

nawet znaki na wykresie wzrostu. Dziś zaczynał się wyjątkowy, zupełnie nowy dzień.

Czuła to w głębi duszy. Zaczynało się lato, słoneczne dni i ciepłe, wonne noce,

nieformalne spotkania przy grillu i kąpiele w basenie. Zakończenie roku szkolnego było

wielką ulgą. Tęskniła już do czasu spędzanego z dziećmi.

Powinna je obudzić, by pożegnały się z ojcem, ale wiedziała, że są zmęczone, i

postanowiła, że pozwoli im dłużej pospać. Finney miał w południe mecz futbolowy, a

Bronte chciała o drugiej pojechać do centrum handlowego. Nieobecność Toma miała

potrwać dwa dni, a skoro dzieci nie chodziły już do szkoły, Eve również mogła liczyć na

odrobinę relaksu. Pomyślała, że może nawet uda jej się przed południem spędzić trochę

czasu w ogrodzie. Trzeba było poobrywać uschnięte kwiaty tytoniu ozdobnego.

Przyklękła obok rabatki. Ziemia była przyjemnie chłodna. Cienka bawełna piżamy

natychmiast przemokła od rosy. Jeśli chodzi o pielęgnację ogrodu, Eve już dawno

przestała oczekiwać od rodziny pomocy. Dzieci od lat robiły, co mogły, by się od tego

wykręcić, a Tom... No cóż, on nigdy nie miał czasu i, prawdę mówiąc, nie interesowało go

to szczególnie. Wszyscy mieli wiele zajęć, a jej obowiązkiem, jako matki i żony, było

dopilnować, by w rodzinie sprawy toczyły się gładko. Ale dom był taki duży... ogród też.

Ich posiadłość należała do największych w Riverton. Dzieci były dumne z tego domu i

Eve uznawała to za swój sukces. Sama urządziła dwanaście pokoi, uszyła niezliczoną

ilość metrów zasłon i doglądała przeróbek. Nawet ogród był od początku do końca jej

dziełem.

Własnymi rękami zasadziła ponad pięćdziesiąt krzewów i rozmaite byliny.

Ogrodnictwo to w końcu moje hobby, pomyślała, zanurzając ręce w ziemi. Nikt jej nie

prosił, żeby tu cokolwiek sadziła, dlaczego więc mieliby jej pomagać? Czy doskonałe

prowadzenie domu nie było po prostu obowiązkiem matki? Czyż nie była niezastąpiona?

Mimo wszystko jednak myśl, że nikt jej nie pomaga, niosła ze sobą poczucie przykrości.

Drzwi otworzyły się i Eve podniosła wzrok znad roślin. Tom zbiegł po kamiennych

schodkach i poszedł do garażu. Szybki krok rozwiewał poły jego płaszcza. Potknął się o

walizkę i Eve wyraźnie wyczuła jego irytację. Choć ciemny garnitur wyglądał

nienagannie, koszula lśniła bielą, a krawat dobrany był tak, by wzbudzać dyskretną

zazdrość, znała go zbyt dobrze, by nie zauważyć zaciśniętych ust, które sprawiały, że

opalona twarz Toma nabierała surowego wyrazu, co ostatnio Eve widywała u niego

często. Tom nie był mężczyzną próżnym. Włosy zaczynały mu się już trochę przerzedzać i

w pasie miał o kilka centymetrów więcej niż kiedyś, ale nadal wyglądał jak amant

filmowy. Gdyby nie inteligencja i współczucie dla ludzkiego cierpienia lśniące w jego

ciemnych oczach, ten wygląd mógłby być nawet przeszkodą w jego lekarskiej karierze.

Eve nie mogła teraz dostrzec wyrazu jego oczu; słońce świeciło zbyt ostro.

Przymknęła powieki, odprowadzając wzrokiem jego cień.

- Zadzwonię wieczorem - zawołał przez ramię zdawkowo.

Monroe Mary Alice - Klub książki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: