02 David i Leigh Eddings - Belgarath 02 - Czas niedoli.pdf - 03 Belgarath Czarodziej i Polgarda czarodziejka - ged14

David i Leigh Eddings

Czas Niedoli

Druga część opowieści o losach czarodzieja Belgaratha

Przełożyła

Maria Duch

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Przebiegu następnych kilku miesięcy nie potrafię dokładnie odtworzyć, ponieważ naprawdę

ich nie pamiętam. Zdarzały mi się co prawda przebłyski świadomości, ale były pozbawione

jakiegokolwiek związku z tym, co się wydarzyło przedtem lub potem. Starałem się usunąć z

pamięci te wspomnienia. Rozpamiętywanie szaleństwa nie jest najprzyjemniejszym zajęciem.

Pewnie byłoby mi łatwiej, gdyby Aldur nas nie opuścił. Konieczność jednak kazała mu odejść

w najgorszym momencie. Czułem się osamotniony, pozostawiony sam na sam z rozpaczą.

Nie ma co roztrząsać przyczyn tego stanu rzeczy. Wiem, że to, co się wydarzyło, było

konieczne. Poprzestańmy więc na tym.

Mgliście pamiętam długi okres, w którym pozostawałem przykuty do łóżka łańcuchami i jak

Beldin na zmianę z bliźniakami pilnowali mnie i bezlitośnie kruszyli wszelkie próby zebrania

mej Woli. Nie zamierzali pozwolić, bym poszedł w ślady Belsambara i Belmakora. Potem,

gdy moje samobójcze zapędy nieco osłabły, rozkuli mnie - co nie miało szczególnego

znaczenia. Pamiętam, jak całe dnie siedziałem i wpatrywałem się w podłogę, zupełnie

nieświadomy upływającego czasu.

Ponieważ obecność Beldaran zdawała się mnie uspokajać, moi bracia często przynosili ją do

wieży, a nawet pozwalali potrzymać. Myślę, że ostatecznie to chyba Beldaran sprowadziła

mnie z krawędzi całkowitego szaleństwa. Jakże ja kochałem tę dziecinę!

Jednakże ani Beldin, ani bliźniacy nie przynosili mi Polgary. Lodowate spojrzenie jej szarych

oczu głęboko raniło moją duszę; na samo wspomnienie mego imienia z ciemnoniebieskich

robiły się stalowoszare. W naturze Pol nie było miejsca na przebaczenie.

Beldin uważnie śledził, jak powoli wynurzam się z otchłani szaleństwa. W końcu, późnym

latem, a może była to wczesna jesień, poruszył pewien delikatny temat.

- Czy chciałbyś zobaczyć grób? - zapytał. - Słyszałem, że ludzie czasami to robią.

Rozumiałem oczywiście, o co chodziło - odwiedzenie grobu i przystrojenie go kwiatami. To

miało pomóc pogrążonemu w smutku nabrać pewnego dystansu do śmierci. Być może u

innych ludzi przynosiło to pożądany skutek, ale nie u mnie. Na sam dźwięk tego słowa

ponownie ogarnęło mnie poczucie ogromnej straty, kompletnie druzgocząc.

Wiedziałem, że spisywanie tego wszystkiego będzie błędem.

Zbliżał się koniec zimy, gdy mój stan poprawił się na tyle, aby bliźniacy, po dokładnym

wybadaniu, rozkuli mnie i pozwolili chodzić wolno. Beldin już nigdy nie wspomniał o grobie.

Zacząłem z zapałem wędrować po Dolinie pokrytej na pół stajałym śniegiem. Chodziłem

szybko, aby z nastaniem nocy czuć się wyczerpany. Musiałem mieć pewność, że będę zbyt

zmęczony, by śnić. Problem jedynie w tym, że wszystko w Dolinie przywoływało

wspomnienia Poledry. Macie pojęcie, ile jest na świecie sów śnieżnych?

Chyba właśnie wówczas, w ciągu tego rozmokłego końca zimy, podjąłem decyzję. Nie

uświadamiałem sobie jej jeszcze w pełni, ale nosiłem ją w sobie cały czas.

Zacząłem porządkować swe sprawy. Pewnego słotnego, burzowego wieczoru wybrałem się

do wieży Beldina w odwiedziny do swych córek. Miały wówczas około roczku, więc już

chodziły - jeśli można to tak nazwać. Beldin przezornie zagrodził schody, aby nie doszło do

jakiegoś nieszczęścia. Beldaran znajdowała wielką przyjemność w bieganiu, choć często się

przewracała. Bawiło ją to jednak bardzo i za każdym razem, gdy upadła, wybuchała

rozkosznym śmiechem.

Polgara natomiast nigdy się nie śmiała. Nadal nie czyni tego zbyt często. Czasami wydaje mi

się, że bierze życie zbyt poważnie.

Beldaran podbiegła do mnie z wyciągniętymi rączkami. Pochwyciłem ją w ramiona i

ucałowałem.

Polgara nawet na mnie nie spojrzała. Całą uwagę skupiała na swej zabawce, osobliwie

powyginanym kijku - a może był to korzeń jakiegoś drzewa lub krzewu. Moja starsza córka

ze zmarszczonym czołem obracała go w swych małych rączkach.

- Przepraszam za to - usprawiedliwił się Beldin, gdy spostrzegł, że spoglądam na tę dziwną

zabawkę. - Pol ma wyjątkowo donośny głos i nie marnuje go na płacz. Zamiast tego

wrzeszczy, gdy czuje się nieszczęśliwa. Musiałem czymś zająć jej umysł.

- Ale kij? - zapytałem.

- Pracuje nad nim już od sześciu miesięcy. Zawsze gdy zaczyna wrzeszczeć, daję go jej i

natychmiast milknie.

-Kij?

Beldin spojrzał na Polgarę, a potem pochylił się do mnie i szepnął:

- Ma tylko jeden koniec. Nadal na to nie wpadła. Usiłuje znaleźć drugi. Bliźniacy uważają, że

jestem okrutny, ale przynajmniej mogę się trochę przespać.

Ponownie pocałowałem Beldaran, posadziłem ją, a potem podszedłem do Polgary i wziąłem

ją na ręce. Natychmiast ze-sztywniała, a po chwili zaczęła się wiercić, próbując się uwolnić.

- Przestań - poleciłem. - Możesz o to nie dbać, Pol, ale jestem twoim ojcem i jesteś na mnie

skazana. - Potem całkiem rozmyślnie pocałowałem ją. Stalowe oczy złagodniały na chwilę i

zrobiły się niesamowicie błękitne. Potem ponownie poszarzały, a ona zdzieliła mnie po

głowie patykiem.

- Ma charakterek, co? - zauważył Beldin. Postawiłem ją na ziemi, odwróciłem i dałem

lekkiego

klapsa.

- Zachowuj się, panienko - nakazałem. Polgara odwróciła się i spojrzała na mnie.

- Bądź zdrowa, Polgaro - powiedziałem . - A teraz idź się bawić.

Pocałowałem ją wówczas po raz pierwszy i wiele czasu upłynęło, nim zrobiłem to ponownie.

Wiosna tego roku nadeszła z ociąganiem. Co i rusz zsyłała na nas przelotne deszcze i śnieżne

zamiecie. W końcu jednak przestało padać, a drzewa i krzewy zaczęły nieśmiało wypuszczać

pączki.

Pewnego pochmurnego, wietrznego dnia wspiąłem się na wzgórze na zachodnim skraju

Doliny. Powietrze było chłodne, a nad głową pędziły chmury. Ten dzień bardzo przypominał

tamten, w którym postanowiłem opuścić wioskę Gara. Chmurny, wietrzny, wiosenny dzień

zawsze budził we mnie ochotę do wędrówki. Długo siedziałem i w końcu decyzja, którą

nieświadomie podjąłem pod koniec zimy, na dobre zakorzeniła się w mej świadomości.

Bardzo kochałem Dolinę, ale zbyt wiele bolesnych wspomnień się z nią wiązało. Wiedziałem,

że Beldin i bliźniacy zaopiekują się moimi córkami. Poledra odeszła, mój Mistrz także, więc

nic mnie tu nie trzymało.

Spojrzałem na Dolinę. Ze wzgórza nasze wieże wyglądały jak rozrzucone niedbale zabawki, a

stada pasących się jeleni przypominały mrówki. Nawet prastare drzewo rosnące na środku

Doliny z tej odległości wyglądało na małe. Wiedziałem, że będę tęsknić za tym drzewem, ale

ono zawsze tam było, więc pewnie będzie również, gdy wrócę - jeśli to kiedykolwiek nastąpi.

Potem wstałem, westchnąłem i odwróciłem się plecami do jedynego miejsca, jakie w życiu

nazwałem domem.

Poszedłem wschodnim skrajem Ulgolandu. Nie korzystałem ze swego daru od owego

straszliwego dnia i nie byłem pewny, czy nadal to potrafię robić. Grul zapewne zdążył już

wyzdrowieć, ale z całą pewnością chował do mnie urazę i nie pozwoli mi ponownie zbliżyć

się na wyciągnięcie ręki. Mógłbym znaleźć się w bardzo niezręcznej sytuacji, gdybym

próbował zebrać Wolę i stwierdził, że już tego nie potrafię. W tych górach żyły także

hrulgini, algrothy, a czasami zdarzały się i trolle, więc rozwaga nakazywała szukać innej

drogi.

Oczywiście bracia usiłowali się ze mną skontaktować. Niekiedy słyszałem ich stłumione

nawoływania, ale nie trudziłem się odpowiadaniem. To byłaby jedynie strata czasu. Nie

miałem zamiaru wracać, bez względu na to, co chcieli mi powiedzieć.

Przeszedłem przez zachodnią Algarię, nikogo nie napotkawszy. Po obejściu północnego

krańca Ulgolandu, skręciłem na zachód, przeszedłem przez góry i zszedłem na równiny

wokół Muros.

Tam gdzie teraz wznosi się Muros, znajdowała się wioska Arendów - Wacite. Zatrzymałem

się w niej po prowiant na drogę. Ponieważ nie miałem pieniędzy, wróciłem do wstydliwych

praktyk z młodości i kradłem to, czego potrzebowałem.

Potem ruszyłem w dół rzeki, ostatecznie lądując w Camaar. Camaar, podobnie jak wszystkie

porty, miało w sobie coś kosmopolitycznego. Samo miasto nominalnie podlegało księciu Vo

Wacune, ale w nabrzeżnych knajpach Alornowie, Tolnedranie, a nawet Nyissanie byli równie

częstymi gośćmi, co wacuńscy Arendowie. Miejscowi byli w większości marynarzami, a

marynarze po długich wyprawach są zwykle dobroduszni i hojni, więc bez trudu znajdowałem

chętnych do postawienia mi kilku kufli ale.

Goście w tawernach uwielbiali słuchać opowieści, a ja potrafiłem wymyślać doskonałe

historie. W taki sposób radziłem sobie w Camaar przez całe lata. Czyż to nie wygodny sposób

zarabiania na życie? W dodatku można to robić na siedząco, co było dodatkowym plusem,

gdyż przez większość czasu nie byłem w stanie utrzymać się na nogach. Mówiąc bez

ogródek, zrobiłem się zwyczajnym pijaczyną. Często bywałem niepożądanym gościem.

Pamiętam, że wyrzucano mnie z wielu tawern, miejsc zwykle tolerancyjnych wobec drobnych

uchybień w dobrym zachowaniu.

Nie potrafię powiedzieć, jak długo przebywałem w Camaar - przynajmniej dwa lata, a może i

dłużej. Każdej nocy upijałem się do nieprzytomności i nigdy nie wiedziałem, gdzie obudzę się

następnego ranka. Zwykle był to rynsztok lub jakiś śmierdzący zaułek. Rano ludzie nie mają

szczególnej ochoty na wysłuchiwanie opowieści, więc dorabiałem sobie żebraniną. Zaczęło

mi to nawet przynosić niezłe dochody, dzięki czemu do południa każdego dnia byłem już

kompletnie pijany.

Zacząłem widzieć rzeczy, których nie było, i słyszeć głosy, których nikt poza mną nie słyszał.

Ręce trzęsły mi się okropnie i często dręczyły mnie koszmary.

Ale nie miałem snów i nie pamiętałem, co wydarzyło się przed kilkoma dniami. Nie byłem

szczęśliwy, ale przynajmniej nie cierpiałem.

Pewnej nocy jednak, gdy smacznie spałem w ulubionym rynsztoku, miałem sen. Mistrz

musiał pewnie krzyczeć, by przebić się przez moje pijackie upojenie, ale w końcu mu się

udało.

Po przebudzeniu nie miałem wątpliwości, nocą odwiedził mnie Mistrz. Od lat nie miałem

prawdziwych snów. Co więcej, byłem absolutnie trzeźwy i nawet nie drżały mi ręce.

Naprawdę przekonało mnie jednak to, że niebiańskie zapachy unoszące się z tawerny, z której

mnie pewnie wyrzucono poprzedniej nocy, przyprawiły mnie z miejsca o mdłości. Dobre pół

godziny wymiotowałem, klęcząc nad rynsztokiem, ku zgorszeniu wszystkich przechodniów.

Wkrótce odkryłem, że to nie tyle smród z tej tawerny przewracał mi żołądek do góry nogami,

ile stęchły, kwaśny odór wydzielany przez łachmany, które na sobie miałem, i moją skórę.

Potem, nadal targany mdłościami, wstałem, poszedłem, zataczając się, na nabrzeże i

stoczyłem się do zatoki wraz z leżącymi na brzegu śmieciami.

Nie, nie próbowałem się utopić. Usiłowałem zmyć z siebie tę potworną woń. Gdy wyszedłem

z wody, cuchnąłem zdechłymi rybami i innymi paskudztwami, które ludzie wyrzucają w

porcie - zwykle gdy nikt nie patrzy - ale i tak było znacznie lepiej.

Stałem na brzegu, drżąc gwałtownie i ociekając wodą. Postanowiłem jeszcze tego samego

dnia opuścić Camaar. Mój Mistrz najwyraźniej nie pochwalał mego zachowania. Gdybym

znowu się zapomniał, gotów jeszcze sprawić, bym wyrzygał nawet podeszwy swych butów.

Strach nie jest najlepszą motywacją do zachowania trzeźwości, ale przynajmniej każe się

pilnować. W Camaar roiło się od tawern, a do tego znałem większość ich właścicieli, więc

postanowiłem ruszyć do Arendii, aby ustrzec się przed pokusą.

Chwiejnym krokiem przeszedłem ulicami lepszych dzielnic, zapewne gorsząc mieszkańców, i

około południa dotarłem nad brzeg rzeki. Nie miałem pieniędzy, by zapłacić przewoźnikowi,

więc przeprawiłem się wpław na arendzką stronę. Zajęło mi to kilka godzin, ale nie było

pośpiechu. Rzeka po brzegi pełna była świeżej, bieżącej wody, która zmyła ze mnie wiele

grzechów.

Wróciłem na przystań promową, aby zasięgnąć języka. Stała tam byle jak sklecona chata. Jej

właściciel siedział na pniu nad wodą z wędką w dłoni.

- Chciałbyś, przyjacielu, na drugą stronę, do Camaar? - zapytał z akcentem, który natychmiast

pozwolił rozpoznać w nim wacuńskiego wieśniaka.

- Nie, dzięki - odparłem. - Właśnie stamtąd przybyłem.

- Trochę jesteś mokry. Chyba nie przeprawiłeś się wpław?

- Nie - skłamałem. - Miałem małą łódkę. Przewróciła się, gdy próbowałem przybić do brzegu.

W której części Arendii wylądowałem? Straciłem orientację podczas przeprawy.

- Szczęściarz z ciebie, że wylądowałeś tutaj, a nie kilka mil dalej w dół rzeki. Jesteś na

ziemiach Jego Miłości, księcia Vo Wacune. Na zachód od ziem księcia Vo Astur. Nie

powinienem tego mówić - wszak są naszymi sojusznikami i w ogóle - ale Asturowie to butni i

zdradzieccy ludzie.

- Sojusznicy?

- W naszej walce z mimbrańskimi mordercami, jak wiesz.

- To ona nadal trwa?

- Jasne. Książę Vo Mimbre ogłosił się królem całej Arendii, ale nasz książę i książę Asturów

nie mają zamiaru oddać mu hołdu. - Spojrzał na mnie spod oka. - Wybacz, że ci to mówię...

ale dość kiepsko wyglądasz.

- Długo chorowałem. Spojrzał na mnie ponownie.

- Ale nic zaraźliwego, co?

- Nie. Miałem paskudną ranę i nie goiła się dobrze.

- To ulga. Dość mamy kłopotów po tej stronie rzeki i bez zarazy przywleczonej przez

jakiegoś włóczęgę.

- Którędy mam pójść, by trafić na drogę do Vo Wacune?

- Trzeba cofnąć się kilka mil wzdłuż rzeki. Jest tam druga przystań promowa, od niej zaczyna

się droga. Nie przegapisz jej. - Ponownie spojrzał na mnie spod oka. - Nie chciałbyś łyknąć

czegoś na pokrzepienie przed dalszą wędrówką? To kawał na piechotę, a ja mam bardzo

przystępne ceny, przekonasz się.

- Nie, dziękuję, przyjacielu. Mam trochę wrażliwy żołądek. To z powodu tej choroby,

rozumiesz.

- Szkoda. Wyglądasz na wesołka, a ja nie pogardziłbym towarzystwem.

Wesołek? Ja? Ten facet rzeczywiście bardzo chciał sprzedać mi piwo.

- No cóż - rzekłem - stanie tu nie zbliża mnie do Vo Wacune. Dzięki za informacje,

przyjacielu, udanych połowów - dodałem, po czym odwróciłem się i ruszyłem z powrotem w

górę rzeki.

Nim dotarłem do Vo Wacune, zdołałem otrząsnąć się ze skutków lat spędzonych w Camaar i

zacząłem ponownie logicznie myśleć. Najpilniejszą sprawą było znalezienie stosownego

odzienia zamiast łachmanów, które nosiłem, i pieniędzy na dalszą drogę. Mogłem ukraść

potrzebne rzeczy, ale mojemu Mistrzowi mogłoby to nie przypaść do gustu, więc

postanowiłem zachowywać się przyzwoicie. Rozwiązanie mego małego problemu leżało nie

dalej niż najbliższa świątynia Chaldana, Boga-Byka Arendów. W końcu w owych czasach

byłem pewną osobistością.

Doprawdy nie winie kapłanów Chaldana, że nie uwierzyli mi, gdy wyznałem im swe imię. W

ich oczach byłem pewnie po prostu obszarpanym żebrakiem. Jednakże zdenerwował mnie ich

02 David i Leigh Eddings - Belgarath 02 - Czas niedoli.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: