Kenneth Roberts - Pochód Straceńców.pdf - =RR= - Tomcio4444

KENNETH ROBERTS

arundel

kronika prowincji maine

warownia

arundel

pochód straceńców KENNETH ROBERTS

pochód straceńców

księga pierwsza

monitou

kinnibec

Wężową piękność ma rzeka Kennebec. Powierzchnia jej nakra-piana

wysepkami i ławicami. Wije się rzeka pomiędzy sfalowanymi łąkami,

niebotycznymi lasami, górami, co jeżą się od złomów skalnych. Gładko

prześlizguje się przez równiny. W wodospadach leci na złamanie karku. W

zatokach zwija się w kłębek, cicha i miękka. Jest w niej czar, który urzeka

i odurza, czar, który nas będzie długo prześladował, gdy raz poddamy się

jej tajemniczemu wpływowi. Siła jakaś, która nam każe nadstawiać piersi

niebezpieczeństwu; która zmusza do wsłuchiwania się w suche szelesty,

chichoty i grzechoty, zdradzające nieustanny posuw wód po kamienistym

dnie. Jesiotry i łososie nawiedzają tę rzekę co roku w niespotykanej gdzie

indziej obfitości. Nawet dzikie ptactwo, choćby nie wiem jak usiłowało

ujść magicznej przemocy tych lśniących fal, z daleka, z kresów świata

wracać będzie ku nim, ciągnione nieprzeparcie, i niejedną gorzką ofiarę

przypłaci ten szał.

A człowiek musi mieć się na baczności. Albowiem przez cały rok tchnie

rzeka wężowym chłodem. Na jesieni i zimą chłód przybiera ostrość żądła,

wgryza się w ciało i przeszywa kość.

Wiosłowaliśmy pod prąd. Zajęty mozolnymi myślami, nie zwracałem

uwagi na piękność rzeki i nie czułem wrześniowego chłodu. Rozważałem

imiona Indian, którzy byli wioślarzami Arnolda. Eneasz i Sabatis! Tak, to

ci sami dwaj, których z łuku postrzelił mój ojciec, ci sami dwaj, których

uciekający Guerlac zostawił wówczas przy Łańcuchu Stawów.

Jakim cudem znaleźli się w naszej brygadzie, i to obaj jednocześnie?

Hobomok twierdził, że mieszkają daleko od siebie, Eneasz w sąsiedztwie

Wysokiego Lądu, Sabatis w Pittston, blisko stoczni Colbur-na, dla którego

łowił bobry i wydry. Ta zagadka przyprawiała mnie o zamęt w głowie. Nie

mogłem ich wypytywać wprost, bo wówczas poznaliby, kim jestem.

Trudno przewidzieć, jak się zachowa Indianin

w takim wypadku. Jeżeli ci dwaj dowiedzą się, że byłem jednym z ludzi,

którzy na nich napadli podczas owej przeprawy z Guerlakiem, wrodzona

mściwość może ich pchnąć do czynów wręcz niepoczytalnych. Mogą

mnie nawet zabić, a nic nie stoi na przeszkodzie, aby zemstą objęli

również moich przyjaciół: Natanisa, Capa Huffa, Febe lub Hobomoka.

Przykazałem więc Hobomokowi, żeby milczał i czekał cierpliwie, póki nie

znajdziemy Natanisa. On już albo będzie wiedział, co się święci, albo

uczyni wszystko, aby się dowiedzieć.

Pułkownik Arnold dał nam znak, że lądujemy przy osadzie Vas-

salborough. Kiedy wysiadał z kanadyjki, siedzenie jego szarawarów było

przemoczone na wskroś. Głosem pełnym gorzkiego szyderstwa zapytał,

czy wyobrażamy sobie, jakby wyglądała armia płynąca w kanadyjkach.

— To jest koszyk, nie czółno — rzekł — dobry do łapania piskorzy, ale

nie do jazdy! Nie będę płynął w łupince z kory! Dajcie mi coś takiego,

żebym nie siedział po kolana w wodzie!

Nie chciał skorzystać z naszej kanadyjki, chociaż była sucha jak

purchawka. Wobec tego kapitan Oswald i ja przeszukaliśmy osadę i w

końcu znaleźliśmy wysokie drewniane czółno, cienko wyrzezane z

olbrzymiego pnia sosny. W nim Arnold płynął nieco wolniej.

Przed zmrokiem wyminęliśmy łodzie czwartej dywizji i zaobo-

zowaliśmy w sąsiedztwie starego opuszczonego Fortu Halifax, którego

wartość, podobnie jak wartość wszystkich fortów nadkenebeckich, spadła

do zera, odkąd Wolfe zajął Quebec. Późnym rankiem przemknęliśmy obok

fortu. Przy pierwszym szlaku lądowym zastaliśmy sporo łodzi. Część już

przeniesiono półmilowym blisko szlakiem, okrążającym wodospad

Ticonic. Panował tam nieprawdopodobny zamęt. Nurt był wartki i

nierówny, przeto ludzie musieli raz po raz wchodzić do wody i spychać

łodzie na środek rzeki. Często się przy tym poślizgiwali na wygładzonych

kamieniach, nie zdążyli nawet zakląć, bo do ust im chlustał chłodny

strumień, otrząsali się, wypluwali wodę, krzyczeli, zanosili się kaszlem.

Dziękowałem Bogu, że mam kanadyjkę. Łodzie rozładowywano,

ładunki układano na brzegu, każdą łódź osadzano na poziomych tykach.

Załoga brała tyki na ramiona i szła chwiejąc się, uderzając o korzenie i

odłamki skalne, poślizgując się w błocie. W ten sposób przebywali

niespełna półmilową trasę, po czym wracali po baryłki, wory, namioty i

muszkiety, przenosili znowu tą samą drogą, ładowali na łodzie i płynęli

dalej.

Gorszy był Pięciomil Falisty powyżej wodospadu Ticonic.

Rzeka tu obniża się pod tak ostrym kątem, wzbija taką burzę bryzgów i

piany, że kto pierwszy raz spogląda na te bystrza, nie wierzy, aby można

było je przebyć inaczej niż na tratwach.

Wiedząc, że tak czy owak płynąć muszą, żeglarze podrwiwali sobie z

mozołów. Ryby jakoś sobie radzą, a oni nie są przecież gorsi od ryb.

Z całych sił odepchnęli się tykami od dna. W każdej łodzi było dwóch

ludzi z tykami i dwóch pasażerów. Gdy siła prądu odwracała dziób łodzi,

pasażerowie wyskakiwali i z powrotem wykręcali łódź ku górze. Często

nie udawała się ta sztuka i łódź wirując i młynkując leciała w dół, aż

uderzała z trzaskiem o jakiś głaz. Na poły żywa załoga nadawała łodzi

właściwą pozycję i próbowała od nowa.

Przez pięć długich mil ciągnęły się te faliste bystrza. W końcu

wszystkie łodzie dotarły do spokojniejszej wody, ale w takim stanie, że

zmiłuj się, Boże. Obite, skołatane, nie trzymały się nurtu i przeciekały jak

sita. Większość żeglarzy stała po kostki w wodzie, a suchego ładunku

próżno by szukać ze świecą.

Zapadł mrok, chłodny i zjadliwy. Białe mgły wstawały z rzeki, mgły, od

których drętwiały nogi i ramiona. Widząc łańcuch ognisk, wysiedliśmy na

brzeg. Ogniska należały do dywizji Meigsa. Żołnierze milczeli ponuro, bo

nadludzki, całodzienny wysiłek przyniósł im w zysku zaledwie siedem

mil.

Rozpakowaliśmy namiot Arnolda i rozstawiliśmy między drzewami.

Tego wieczora wybuchła epidemia kaszlu. Odtąd już przez wiele miesięcy

nie mieliśmy nocy, w której do głosów rzeki i puszczy nie przyłączyłby się

suchy grzechot chóralnego pokaszliwania. Zasnęliśmy przy

akompaniamencie kaszlu, kaszel usłyszeliśmy natychmiast po

przebudzeniu. Kaszel wielokrotny, kaszel bezkresny, kaszel wiekuisty.

Rzekłbyś, nie ma na świecie miejsca, w którym nie rozlegałby się kaszel.

Tego wieczora otworzono beczkę solonej wołowiny, ale okazało się, że

mięso pochodzi z letniego uboju i jest już dobrze kwaśne. Wśród żołnierzy

wybuchła hałaśliwa dysputa. Jedni upierali się, że to jest pomimo

wszystko wołowina. Inni twierdzili, że koń, delfin lub foka. Mało kto

chciał jeść, przeważnie wyrzucano mięso do rzeki.

Poszukałem Febe. Była zajęta Jamesem Dunnem, który siedział w

cieple ogniska, majestatyczny jak cezar. Od czasu do czasu wstrząsała nim

febra, wówczas zapadał się w sobie jak przekłuty pęcherz. Ludzie

przemokli na wskroś, Jethro, Asa, Noe, biedny Nataniel Lord i nawet

Febe. Noc była szczególnie ostra, jedna z tych nocy, jakie niekiedy trafiają

się pod koniec września, noc, podczas której

krawędzie strumyków i łach obrastają cienkim lodem, a ziąb kąsa

dotkliwiej niż prawdziwy zimowy mróz.

Kenneth Roberts - Pochód Straceńców.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: