Kirst Hans Hellmut - Pies i jego pan.pdf - Dokumenty - panzer1981

Hans Hellmut Kirst -Pies i jego pan

Opowieść o przyjacielu.

Jest to próba opowiedzenia o smutkach i radościach, niemal

klasycznych tragediach i komediach,

które wydarzyły się w życiu pewnego młodego psa. Wydaje się, że nie

ominęło go nic, co w tego ro-

dzaju przedstawieniach ma miejsce. Oczywiście on sam nie był tego

świadom. Jego nadzwyczajny ins-

tynkt sprawiał jednak, że ze wszystkich opresji udawało mu się

wychodzić cało i szczęśliwie.

Początkowo wszystkim, którzy spotkali tego niezwykłego psa, jego

żądza przygód wydawała

się nieco zuchwała i dziwna, ale niebawem także niesłychanie

fascynująca. A to małe, kudłate stworze-

nie zdawało się tym cieszyć.

Potwierdza się w tej opowieści fakt, że psy - obojętne jakiej rasy

- są niezwykle oddanymi, wier-

nymi i ofiarnymi towarzyszami ludzi. Z początku jednak także w jego

wypadku dominował jedynie

utarty pogląd, że psy są stworzeniami, które w każdej chwili można

wytresować - czy to z myślą o po-

lowaniach, czy pilnowaniu mienia, czy też po to, by potulnie leżały u

stóp swych właścicieli. Podobne

doświadczenia zostały jednak oszczędzone psu, który jest bohaterem

tej opowieści.

Przez całe swoje życie zabiegał zresztą o to sam, zaskakując

swoich opiekunów inteligencją

i pomysłami. I trwało to przez wiele lat, przy czym jedno było pewne:

ten pies chciał po prostu żyć

i cieszyć się życiem.

To, co tak dziwnie i nieco kuriozalnie się zaczęło, wkrótce

przeistoczyło się w barwny kalejdo-

skop zdarzeń. Bywały też chwile, w których ten mały pudel jawił się

jako wielki czarodziej, niejedno-

krotnie zaskakujący swojego pana.

1. Wydarzenia w pierwszym roku życia psa.

Rok wydawał się pomyślny dla całej rodziny. Wszystkim dopisywało

zdrowie, także interesy

rozwijały się dobrze. Po łagodnej wiośnie zapowiadało się pyszne

lato.

Ogród pełen był rozśpiewanych ptaków, na które daremnie polowały

wałęsające się koty. Przed

domem zakwitły pierwsze róże, a łąka dojrzała już niemal do

pierwszego koszenia. W pobliskim sta-

wie, z którego wypływał mały strumyk, co noc przeraźliwie rechotały

żaby, co wcale nie przeszkadza-

ło notorycznym śpiochom.

Nic jednak nie zapowiadało jeszcze tego, co miało się tu wkrótce

wydarzyć. A może już wtedy

czaił się przy płocie ktoś z naładowaną śrutem dubeltówką? A może

czekały już także groźne owczar-

ki, gotowe skoczyć do gardła każdemu, kto próbowałby się do nich

zbliżyć? A czy ktokolwiek myślał

wówczas o następstwach tak zwanych zdobyczy techniki: o pędzących

samochodach, które w jednej

chwili zamieniały zwierzęta w krwawą miazgę; o chemikaliach

stosowanych do ochrony roślin i tępie-

nia robactwa, które groziły poważnymi zatruciami; o ludziach, dla

których czworonożne stworzenia

były tylko śmierdzącą, nic nie znaczącą bryłą mięsa i kości,

zanieczyszczającą jedynie otoczenie?

Z pewnością wszystko to istniało; jednak większość ludzi nie chciała

mieć nic wspólnego z tego rodza-

ju problemami, tym bardziej że prawdopodobnie nie było nikogo, kto

zwróciłby im na to uwagę. Lecz

w tym wypadku pojawia się ktoś, kto tego wszystkiego ma doświadczyć.

Był to mężczyzna, który po dłuższym pobycie za granicą powrócił do

swego domu, położonego

z dala od wielkiego miasta. Wróciwszy, nie spodziewał się, że spotka

go coś niezwykłego czy niemiłe-

go; tym bardziej iż został powitany z niesłychaną serdecznością.

Mężczyzna ten, jak mówili wokół ludzie, miał niezwykle atrakcyjną

żonę. Była to kobieta po-

godna, pełna radości życia, a przy tym dość uparta. Jako prawdziwa

domatorka postanowiła poświęcić

się rodzinie. Nie trwało długo, a mężczyzna dowiedział się, iż

wkrótce zostanie ojcem. Na świat, ku

jego radości, miała przyjść niebawem dziewczynka.

Miał więc prawo sądzić, iż będzie go czekało od tej chwili tak

zwane uporządkowane życie ro-

dzinne, co potwierdziła idylla najbliższego Bożego Narodzenia, a i

innych wspólnie spędzonych świąt

i dni wolnych od pracy.

Pewnego razu, gdy wrócił do domu, żona niespodziewanie powitała go

już na progu garażu.

Wybiegła mu na spotkanie, jakby nie mogła doczekać się jego powrotu.

Objęła go nawet, co nie było

w jej zwyczaju, w każdym razie nie zdarzyło się w tym uporządkowanym

małżeńskim pożyciu już od

dawna. Była przy tym dziwnie podenerwowana.

- Czy coś się stało? - zapytał mężczyzna.

- Oczywiście nie musisz, jeśli nie będziesz chciał - zaczęła żona

tajemniczo, niemal błagalnym

tonem. - Ale może się nawet ucieszysz z tej niespodzianki, którą ci

przygotowałam. Wierzę, że bę-

dziesz zadowolony; jeśli nawet nie od razu, to na pewno po jakimś

czasie. Jestem o tym przekonana.

Nie denerwuj się tylko, że sama o tym zadecydowałam.

Niepokój mężczyzny narastał, zwłaszcza że żona próbowała jeszcze -

oczywiście nadaremnie -

wziąć od niego walizkę, by zanieść ją do domu. Mężczyzna, zdziwiony

tym do reszty, zatrzymał się

w połowie drogi między garażem a domem i zażądał, nawet dość, jak na

niego, energicznym tonem: -

Powiedz mi wreszcie, co się stało?

Żona zaczęła mu więc wyjaśniać: - W domu jest jeszcze ktoś, kto

już teraz będzie do nas należał.

Mam nadzieję, że nie będziesz się gniewał, zaakceptujesz go - a może

nawet polubisz?

- Kogo? Powiedz mi wreszcie, o co chodzi? - jego głos zdradzał

niepokój, mimo to słychać

w nim było pewność siebie. Był zresztą przyzwyczajony do różnych

zaskakujących sytuacji, których

nie szczędziło mu życie zawodowe.

- A więc, czego chcesz tym razem? - zapytał.

Poprawił się jednak szybko: - To znaczy, chciałem powiedzieć...

Powiedz wreszcie, czym chcesz

mnie tym razem zaskoczyć?

Niespodziankę, która na niego czekała, ujrzał mężczyzna, gdy tylko

wszedł z żoną do domu.

W dużym salonie na parterze, wciąż jeszcze z walizką w ręce,

spostrzegł jakieś małe, czarne jak wę-

giel, kudłate stworzenie. To był pies! Na widok mężczyzny podbiegł do

niego machając ogonem. To,

co od razu rzuciło się mężczyźnie w oczy, to wilgotny, błyszczący nos

i dwoje skrzących się, uważ-

nych, przezroczystych jak źródlana woda oczu.

- A więc to jest ta niespodzianka - stwierdził mężczyzna z wyraźną

ulgą, niemniej mocno zdzi-

wiony. Być może wyobrażał sobie coś znacznie gorszego. Po chwili,

jakby z pewnym wyrzutem, za-

czął wyjaśniać żonie, że mogłaby wcześniej taką sprawę przynajmniej z

nim uzgodnić, chociażby o niej

wspomnieć. Gdy wreszcie ochłonął nieco i odstawił walizkę, zapytał: -

Skąd się tu właściwie wziął?

- To nasz nowy przyjaciel! - odpowiedziała żona, by po chwili

dodać: -Proszę, spróbuj się z nim

zaprzyjaźnić! To jest rasowy pudel, z tych średnich. Nazywa się

Mukiel. Na pewno ci się spodoba.

Jest taki słodki, zobaczysz, jaki to miły szczeniak.

Gdy to mówiła, to małe czarne stworzenie znalazło się koło

mężczyzny. Jednak nie po to, by go

- jak tego może oczekiwał - radośnie powitać, obwąchać i

zademonstrować psie oddanie. Znacznie

bardziej zdawała się interesować je walizka mężczyzny, która stała

obok.

Mukiel obwąchawszy ją, podniósł niespodziewanie prawą tylną nogę i

ku zaskoczeniu mężczyz-

ny, nim zdążył on zareagować, obsiusiał ją.

- Co za bezczelny szczeniak - mruknął mężczyzna.

Pies tymczasem wrócił na poprzednie miejsce na środek pokoju.

Uczynił to nawet z pewną gra-

cją, niemal tanecznie, czego w tym momencie mężczyzna jeszcze nie

zauważył. Tym natomiast, co

zauważył i co na jakiś czas prawie odebrało mu mowę, była pewna

poufałość czająca się w jego spoj-

rzeniu.

Stał i bez słowa patrzył, jak Mukiel spokojnie kładzie się na

dywanie i zuchwale na niego zerka.

Był to oryginalny perski dywan, który kosztował go majątek, wyjątkowo

piękny, mieniący się soczystą

barwą czerwieni. I na tym oto najwspanialszym dziele wschodniej

sztuki tkackiej Mukiel zrobił teraz

kupkę, wyraźnie zadowolony ze swego kolejnego wyczynu.

Żona, zaskoczona, ale pełna zrozumienia, jakby chcąc przeprosić

męża za pieska, zwróciła się

do niego: - No, przyznaję, że nie jest to odpowiednie powitanie z

jego strony.

- Co za łobuziak z ciebie! - zawołała łagodnie do psa, po czym

znów zwróciła się do męża: - Jeś-

li ten mały świntuszek nie wytrzymał, to może stało się to ze strachu

przed tobą. Czuje wyraźny res-

pekt, a nawet podziw dla ciebie. Wyraźnie mu się podobasz. A on

tobie?

- Całkiem niebrzydki, muszę przyznać. Ale jego maniery

pozostawiają wiele do życzenia; trudno

cieszyć się z tego. - Nie chcąc jednak zadrażniać sytuacji, dodał: -

Więc uważasz, że powinien u nas

pozostać? To znaczy żądasz ode mnie, żebym się do niego przyzwyczaił?

- Proszę cię o to - z wyraźnym błaganiem zwróciła się do niego.

Odrywała przy tym kawałki pa-

pieru toaletowego z rolki, którą miała przy sobie, i zręcznym ruchem

usunęła z dywanu kupkę swego

pupila. Miała nadzieję, że teraz był on również i jego psem.

- Tak to już jest z psami - powiedziała do męża. - Ale nie żądam

przecież, żebyś od razu się

z tym pogodził. Wierzę jednak, że prędzej czy później polubisz go.

Myślę nawet, że szybciej, niż to

sobie w tej chwili wyobrażasz.

Mukiel leżał teraz zadowolony i spokojny na dywanie, który i jemu,

na swój sposób, zdawał się

podobać. Podciągnął łapki pod siebie, a głowę ze zwisającymi uszami

trzymał nieco uniesioną do góry.

Oczy miał przymknięte, ale widać było, że nic nie uchodziło w tym

momencie jego uwagi. Po chwili

zaczął delikatnie skomleć, jakby wstydził się tego, co zrobił. A może

zmęczyło go to? Z pyszczka wy-

sunął swój mały, różowoczerwony języczek. Dawał tym do zrozumienia,

jak dobrze się teraz czuje.

Niedługo po tym pierwszym spotkaniu mężczyzna postanowił jeszcze

raz przyjrzeć się nieco bli-

żej, temu niezwykłemu małemu stworzeniu.

Tymczasem przebrał się w swoim pokoju na piętrze w wygodny

flanelowy płaszcz kąpielowy, na

nogi założył białe wełniane skarpetki i wygodne skórzane pantofle.

Odświeżony i nieco już odprężony

po podróży, ponownie zjawił się w salonie na parterze.

Ujrzawszy go, żona uśmiechnęła się - prawdopodobnie by wprawić

męża w dobry nastrój. Deli-

katnie głaskała przy tym psa, siedząc z nim na dywanie i trzymając go

na rękach. Mukiel na widok

mężczyzny próbował wysunąć się z objęć pani, jakby chciał pobiec w

jego kierunku.

Mężczyzna usiadł na tapczanie, drażnił go trochę widok tego

małego, śmiesznego stworzenia.

Stwierdził przy tym z niechęcią, że pies uparcie mu się przypatruje.

I to z całkowitą ufnością, jakby

spoglądał na przyjaciela lub dobrego znajomego.

- Widzę, że chcesz tego psa zatrzymać u nas - zwrócił się do żony,

jakby chciał powiedzieć:

i sądzisz, że się na to zgodzę.

Mówiąc to patrzył na psa, który odwzajemnił spojrzenie, wlepiając

w niego swe połyskujące

czernią ślepia. Po chwili Mukiel odwrócił się jednak w stronę pani,

jakby chciał jej powiedzieć: wiem,

że mnie kochasz i w razie czego obronisz, gdyby mnie chciał

skrzywdzić.

Czyżby wyczuł, że w niej ma obrońcę, a w nim wroga? - zastanawiał

się mężczyzna.

- Popatrz - zawołała żona do męża, wskazując na tulącego się teraz do

niej psa - jakie to miłe stwo-

rzenie! No, powiedz sam, czy on nie jest rozkoszny? Przecież zawsze

mówiłeś mi, że też kochasz

zwierzęta i wiem o tym, że kochasz, tylko nie mówisz tego głośno.

Zaczął ją zapewniać, że nie ma nic przeciwko zwierzętom, a

zwłaszcza psom; że doskonale wie,

iż potrafią być najwierniejszymi towarzyszami i nie raz to już

udowodniły. Więc może będzie tak i

w tym przypadku.

Żona doskonale wiedziała, co miał na myśli: jeśli pies, to z

pewnością nie taki mały, ale raczej

jakiś tresowany owczarek albo potężny, opiekuńczy bernardyn nie

odstępujący swego pana na krok,

czy też nowofundlandczyk, wyjątkowo oddany człowiekowi, zawsze gotów

go bronić.

- Ale przecież nie taki! - Mówiąc to nie popatrzył nawet na Mukla,

a jedynie kiwnął lekceważąco

ręką w jego kierunku. - Pies, owszem, zgoda, niech będzie, ale czy

koniecznie ten?

- Proszę cię, nie obrażaj go! - prosiła żona; uniosła przy tym

nieco psa do góry, patrząc na niego

radośnie, a potem na męża. - Popatrz, jaki ładny - powiedziała,

dodając jeszcze po chwili: - Oświad-

czam ci, że Mukiel to pies czystej rasy, a nie żaden mieszaniec.

Będziesz jeszcze z niego dumny!

- Naprawdę? Nie wygląda mi na takiego.

- A ja ci mówię, że rasowy! - zawołała, gotowa dalej sprzeczać się

o to. - Czy naprawdę przy-

kładasz taką wagę do rodowodu? Czy koniecznie rasa musi być od razu

widoczna, na sto metrów?

- Ależ kochanie, nie, nie! - bronił się mężczyzna lekko

przestraszony, iż mógłby być posądzony

o przywiązywanie nadmiernej wagi do pochodzenia czy rasy. - Naprawdę,

nie o to mi chodzi! Jak

w ogóle możesz mnie o coś takiego podejrzewać. Dla mnie może to być

nawet zwykły kundel, one też

potrafią być bardzo mądre. I nawet bardzo wesołe i szlachetne - ale

pudle, to takie psy na pokaz. Po

prostu moda, ozdoba, nic więcej. Zawsze tak było. I dlatego nie lubię

specjalnie tej rasy.

Mukiel sprawiał wrażenie, jakby zrozumiał jego słowa - czego

później jeszcze wielokrotnie do-

wiedzie - i zdaje się postanowił im teraz zaprzeczyć. Zawsze reagował

podobnie, gdy w jakikolwiek

sposób próbowano powątpiewać w jego zdolności.

Teraz Mukiel bardzo ostrożnie ześliznął się z kolan pani, jakby

nie chciał jej zadrapać. Następ-

nie, poruszając się niemal sztywno, zaczął zbliżać się powoli do

mężczyzny. Jego czarne oczy wyraża-

ły ciekawość. W odległości około jednego metra przed nim zatrzymał

się, próbując stąd obwąchać go

- jakby mu chciał coś powiedzieć.

- O, ty mały cwaniaku! - zawołał przyjaźnie w jego kierunku

mężczyzna, poruszony tą zaskaku-

jącą próbą nawiązania kontaktu.

- Widzisz, zainteresował się tobą! - powiedziała żona.

- Chodź no tu do mnie, Mukiel.

Pies natychmiast ruszył w jego kierunku, łasząc mu się do nóg.

Następnie zainteresowawszy się

jednym z jego skórzanych pantofli, zaczął go gryźć. Po chwili chwycił

go zębami, ściągnął z nogi

i uciekł w najdalszy kąt pokoju.

Dotarłszy tam zaczął nim zabawnie wywijać, wciąż trzymając

pantofel w pysku. Próbę odebrania

mu zdobyczy skwitował gniewnym warczeniem. - Zostaw mu ten pantofel i

tak potrzebujesz nowych -

podsumowała żona.

Podczas gdy Mukiel zajęty był pantoflem, żona opowiedziała mężowi,

w jaki sposób nabyła tego

psa.

- Ostatnio częściej i na dłużej wyjeżdżałeś, oczywiście nie mam o

to pretensji, ale może jest to

jakimś usprawiedliwieniem. Byłam też niedawno u lekarza, który

stwierdził, że z ciążą wszystko jest

w porządku. Z radości pojechałam nad jezioro Starnberg i spędziłam

tam przyjemne popołudnie. To

naprawdę piękna okolica, wokół rozciągają się kwitnące łąki, pasą się

krowy, sporo też starych cudo-

wnych drzew. Po ostatnich deszczach cała przyroda ożyła. Także woda w

jeziorze jest bardzo czysta.

Wracając znad jeziora zobaczyłam dom otoczony pięknym, wysokim

żywopłotem, a na bramie

napis "Hodowla psów". Ponieważ miałam jeszcze czas, zatrzymałam się i

Kirst Hans Hellmut - Pies i jego pan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: