Ross Murdock 1-Tajni agenci czasu.pdf

ANDRE NORTON

TAJNI AGENCI

CZASU

TOM I CYKLU ROSS MURDOCK

(Tłumacz: Robert Pryliński)

www.scan-dal.prv.pl

Komuś, kto by zajrzał przypadkiem do izby zatrzymań, siedzący tam młody człowiek

nie wydałby się zbyt groźny. Wzrostem wprawdzie przewyższał nieco przeciętnego mężczyznę,

ale nie na tyle, by zwracało to uwagę. Brązowe włosy były obcięte krótko, a niemal chłopięca

twarz nie wyróżniała się żadnymi szczególnymi cechami... no, chyba że ktoś spojrzałby w

jasnoszare oczy i uchwycił ten szczególny chłód bijący z ich głębi.

Jego ubiór również charakteryzował się prostotą. Ktoś tak ubrany mógł z łatwością

roztopić się w tłumie ludzi przemierzających labirynty ulic miasta końca dwudziestego stulecia.

Ale pod mimikrą, niezbędną do przeżycia w środowisku, które zawsze uznawał za

wrogie, kryła się prawdziwa osobowość Murdocka - kipiąca energią i czasem ledwie

kontrolowaną agresją.

Więzień doskonale zdawał sobie sprawę, że jest uważnie obserwowany przez strażnika,

ale najmniejszym nawet gestem nie okazał, że zauważa jego obecność. Czy ten podstarzały

gliniarz oczekuje jakiejś reakcji? No więc, nic z tego.

Tym razem prawo mocno pochwyciło Rossa w swoje ciężkie łapy. Ciekawe, dlaczego

jeszcze się z nim cackają? Czemu miało służyć to pranie mózgu dzisiejszego ranka? Ross

Murdock został zepchnięty do defensywy, a bardzo tego nie lubił. Musiał mocno wysilać swój

bystry umysł, by ominąć rafy czające się między podstępnymi pytaniami śledczego, i wciąż

jeszcze na wspomnienie tamtej rozmowy odczuwał odległe wrażenie strachu, jaki był wówczas

jego udziałem.

Drzwi izby zatrzymań otworzyły się gwałtownie. Ross opanował odruchową chęć

zwrócenia głowy w tamtym kierunku. Usłyszał tylko kaszlnięcie strażnika -jakby ten chciał

rozruszać struny głosowe po ponad godzinie milczenia - a zaraz potem jego rozkazujący głos:

- Wstawaj Murdock! Sędzia chce cię widzieć!

Ross podniósł się niespiesznie, chociaż tylko siłą woli kontrolował odruchy wszystkich

mięśni. Jakiekolwiek próby oporu czy dyskusja z tym gliną nie miały teraz sensu. Lepiej

zachowywać się jak mały niegrzeczny, chłopiec, który właśnie zrozumiał swe błędy. Taka

uległość często okazywała się korzystna. Ross nieraz już miał okazję się o tym przekonać.

Przeszedł do sąsiedniego pokoju i z niepewnym uśmiechem na twarzy stanął przed

mężczyzną, który siedział za sporym biurkiem. Czekał, aż ten przemówi doń pierwszy. Sędzia

Ord Rawie. Co za niefart, że akurat Krzywy Nos musiał dostać jego sprawę. Będzie musiał

wysłuchać długiego kazania, które wygłosi ten starzec. I tak niewiele zostanie mu w głowie...

- Masz nieźle zababraną kartotekę, młodzieńcze...

Ross wyraźnie posmutniał i nieco się przygarbił. Tylko jego zimne oczy spod wpół

przymkniętych powiek wciąż bystro błyszczały.

- Tak, proszę pana - rzekł cicho, starając się wypowiedzieć te słowa lekko drżącym

głosem.

Nagle jego zachwyt własną wysublimowaną grą aktorską prysnął jak bańka mydlana.

Sędzia Rawl nie był sam w pokoju. Ten cholerny śledczy wciąż tu siedział i przyglądał się

Rossowi takim samym przenikliwym wzrokiem jak dzisiejszego ranka.

- Taa, bardzo zababraną jak na zaledwie kilka lat działalności... - Krzywy Nos też

patrzył wprost na Rossa, ale na szczęście jego wzrok nie był nawet w połowie tak napawający

strachem. - Powinieneś zostać skierowany do Służby Resocjalizacyjnej...

Ross poczuł nagle jakiś ciężar w żołądku. Słyszał już o tym nowym projekcie systemu

penitencjarnego, a to, co słyszał, nie było miłe. Drugi raz, odkąd wszedł do tego pokoju, jego

pewność siebie została poważnie zachwiana. Ale potem pojawiła się iskierka nadziei.

- Upoważniono mnie jednak do przedstawienia ci innej propozycji, Murdock. Czego

zresztą, biorąc pod uwagę twoją kartotekę, nie aprobuję w najmniejszym stopniu.

Ross poczuł, że strach ustępuje. Jeśli propozycja nie podobała się sędziemu, musiała

być korzystna dla niego, a nie zwykł marnować okazji.

- Istnieje pewien projekt rządowy, który będzie realizowany przez ochotników. Zdaje

mi się, że zdałeś pomyślnie wstępne testy. Jeśli się zgłosisz, okres spędzony na realizacji tego

zadania zostanie ci zaliczony w poczet odbywanej kary. Masz więc szansę przydać się na coś

ojczyźnie, której do tej pory przynosiłeś wyłącznie wstyd...

- A jeśli odmówię, czeka mnie resocjalizacja, czy tak, sir?

- Ja osobiście uważam cię za zdatnego tylko do resocjalizacji. Twoje papiery... -

powiódł dłonią po aktach odnotowujących występki Rossa.

- Zgłaszam się do tego projektu, sir!

Sędzia parsknął z wyraźnym niezadowoleniem, a potem wepchnął rozłożone kartki do

segregatora. Odwrócił się w stronę czającego się w cieniu mężczyzny.

- Oto pański ochotnik, majorze.

Ross westchnął z ulgą. Pierwsza górka za nim. Dotąd zawsze dopisywało mu szczęście;

wywinie się i z tej sytuacji.

Człowiek, którego sędzia Rawie nazwał majorem, przesunął się w krąg światła. Jego

spojrzenie wciąż napawało Rossa niepokojem. Na użytek Krzywego Nosa mógł przywdziewać

różne maski, ale z tym człowiekiem, czuł to wyraźnie, byłaby to tylko strata czasu.

- Dziękuję. Za pozwoleniem, wyruszamy natychmiast. Pogoda nie zapowiada się

najlepiej.

Nim Ross zdołał zorientować się w sytuacji, szedł już posłusznie korytarzem.

Początkowo planował urwać się majorowi, gdy tylko wyjdą budynku. Może go potem szukać w

mrocznych uliczkach. Ale nie poszli do windy. Zamiast tego wspięli się w górę po drabinkach

przeciwpożarowych. Upokorzony Ross zauważył, że po wspinaczce w tempie narzuconym

przez majora dyszy ciężko, podczas gdy jego starszy o co najmniej piętnaście lat towarzysz nie

zdradzał najmniejszych objawów zmęczenia.

Wyszli na zasypany śniegiem dach. Major błysnął latarką, naprowadzając ciemny

kształt, który opadł ku nim z góry. Helikopter! Ross nagle zaczął wątpić w słuszność swego

wyboru.

- Ruszaj, Murdock! - rozkaz majora przebił się przez hałas maszyny. Ton jego

donośnego głosu był tak pozbawiony wszelkich emocji, że Ross wzdrygnął się mimowolnie.

Chwilę potem siedział już w kabinie między milczącym majorem i równie gadatliwym

pilotem w wojskowym uniformie i wzlatywał ponad miasto, którego wąskie i ciemne uliczki

znał jak własną kieszeń. Światła miasta rozmywały się w oddali, aż wreszcie znikły w mroku

nocy i w śnieżycy. Przez moment widział jeszcze oświetlone wstęgi autostrad. Nie zadawał

jednak żadnych pytań. Ostatecznie bywał już w życiu traktowany gorzej niż tylko ignorowany

w milczeniu.

Maszyna przechyliła się na bok. Mimo to Ross nie mógł dojrzeć w dole ani jednego

znaku orientacyjnego. Nie miał nawet pojęcia, czy lecą na północ czy na południe. Ale

zaledwie kilka chwil później dostrzegł szereg czerwonych lamp, świecących tak intensywnie,

że ich blask przebijał się nawet przez grubą kurtynę śnieżnych płatków. Helikopter osiadł na

ziemi.

- Wyłaź!

I znów odruchowo wykonał rozkaz. Stał drżąc z zimna pośród śnieżnej zamieci. Jego

lekkie ubranie wystarczyłoby może od biedy na ulicach miasta, ale tu, na otwartej przestrzeni,

mroźny wiatr był bezlitosny.

Ktoś chwycił Murdocka za ramię i skierował ku niskiemu budynkowi. Trzask drzwi i

Ross oraz towarzyszący mu oficer wkroczyli w błogosławiony krąg ciepła i światła.

- Siadaj! Tam!

Usiadł posłusznie, wciąż zbyt oszołomiony, by nawet pomyśleć o jakichś próbach

protestu. W pomieszczeniu byli też inni mężczyźni. Jeden ubrany w dziwaczny kombinezon

ochronny, przeglądał dokumenty. Ciężki hełm zwisał przyczepiony do jego ramienia. Do niego

właśnie podszedł towarzysz Rossa. Przez chwilę tamci rozmawiali szeptem, a potem major

przywołał Murdocka ruchem dłoni. Ross przeszedł w ślad za nim do wewnętrznego

pomieszczenia oddzielonego ścianą szafek.

Z jednej z nich major wydobył ów cudaczny uniform i przymierzył go do rozmiaru

Rossa.

- Dobra - mruknął - Zakładaj to! Nie mamy zbyt wiele czasu. Ross ubrał się w

kombinezon. Gdy zapinał ostatni suwak, oficer włożył mu na głowę hełm. Drugi z mężczyzn

stał już przy drzwiach.

- Lepiej znikajmy, Kelgarries, bo śnieżyca przytrzyma nas tu na dobrze.

Wyszli ponownie na lądowisko. Już helikopter był dość zaskakującym środkiem

transportu, ale maszyna, do której podeszli teraz, wyglądała jak przeniesiona wprost z

następnego stulecia. Smukły pojazd stał pionowo na statecznikach, a ostry dziób miał skie-

rowany wprost w niebo. Z boku wznosiło się rusztowanie, po którym wspięli się za pilotem do

wejścia.

Ross niechętnie zajął wskazane mu miejsce. Leżał na plecach z uniesionymi i

podkurczonymi nogami, tak że kolanami niemal dotykał brody. Co gorsza, musiał dzielić ciasną

kabinę z majorem leżącym obok w podobnej pozycji. Opuszczono przezroczystą pokrywę. Byli

zamknięci.

W ciągu swego krótkiego życia Ross wiele razy musiał stawiać czoła strachowi.

Nauczył się zmuszać swe ciało i umysł do panowania nad tym uczuciem. Ale to, co czuł teraz,

nie było zwykłym strachem - to było przerażenie graniczące z paniką, tak silne, że z trudem

powstrzymał torsje. Był zamknięty w przezroczystej trumnie! Nie miał najmniejszego wpływu

na to, co się z nim za chwilę stanie, a miał właśnie stanąć twarzą w twarz z nieznanym

niebezpieczeństwem. To było trochę za dużo jak na jeden raz.

Jak długo już trwa ten koszmar? Kilka minut? Godzin? Stracił rachubę czasu.

Nagle poczuł, jakby pięść olbrzyma opadła na jego klatkę piersiową. Walczył

rozpaczliwie o oddech. Cały świat eksplodował mu pod czaszką...

Przytomność wracała powoli. Przez moment myślał, że utracił wzrok, potem jednak

otaczająca go ciemność zaczęła zmieniać się w szarość...

Po dłuższej dopiero chwili dotarło do niego, że już nie leży na plecach, tylko spoczywa

w pozycji siedzącej w fotelu. Cały otaczający go świat drżał w rytmie delikatnej wibracji, która

przeszywała też jego ciało.

Ross Murdock do tej pory tak długo cieszył się wolnością, gdyż posiadał umiejętność

szybkiej analizy sytuacji. W ciągu ostatnich pięciu lat rzadko zdarzało mu się stawać w obliczu

osoby lub wydarzenia, przy których by się pogubił. A teraz wciąż był spychany do defensywy i

na razie nie bardzo widział możliwość zmiany tego stanu. Patrzył w ciemność w milczeniu, ale

wewnątrz jego umysłu wszystkie tryby i kółeczka pracowały intensywnie, aż do granicy

zatarcia się. I zaczynał dochodzić do wniosku, że wszystko, co mu się przydarzyło dzisiejszego

dnia, miało tylko jeden cel - zachwiać jego pewnością siebie i uczynić go uległym. Dlaczego?

Ross żywił jednak niezachwianą wiarę w swoje umiejętności. Był też bystrym

obserwatorem. Rozumiał więc sprawy tego świata jak mało kto w tak młodym wieku. Wiedział

też, że Murdock jest wprawdzie ważny dla Murdocka, ale nie jest zbyt ważny dla całej reszty

świata. A jego kartoteka wyglądała na tyle kiepsko, że sędzia Rawie mógł bez trudu postawić

na nim kreskę. Chociaż w jednym różnił się od innych przestępców - jak dotąd większość za-

rzutów kierowanych przeciwko niemu opierała się wyłącznie na poszlakach. Pewnie dlatego, że

zawsze działał w pojedynkę i starannie planował każdą akcję.

Dlaczego jednak Ross Murdock stał się istotny także dla innych? Istotny do tego

stopnia, że urządzono całe to przedstawienie, by nim wstrząsnąć? Do czego właściwie się

zgłosił? Czy miał robić za świnkę morską przy testowaniu jakiejś nowoczesnej, skutecznej i

ekonomicznej w użyciu broni? Dość usilnie, musiał przyznać, starano się wytrącić go z

równowagi. To milczenie, ten pośpiech, ten lot... podtrzymywały nastrój. Dobrze więc, będzie

zagubionym przerażonym chłopcem, jeśli o to im chodzi. Tylko czy to wystarczy, żeby

wywieść w pole majora? Miał wrażenie, że nie wystarczy. I było to wielce przykre wrażenie.

Panowała już głęboka noc. Najwyraźniej zeszli z drogi śnieżnej burzy, a może lecieli

ponad nią. Przez przezroczysta pokrywę kokpitu widział jasno świecące gwiazdy. Brakowało

tylko księżyca.

Formalne wykształcenie Rossa nie było imponujące. A jednak swą wiedzą zaskakiwał

wielu ludzi, którym zdarzyło się mieć z nim do czynienia. Spędził bowiem wiele czasu w

miejskiej bibliotece, gdzie czytał książki dotyczące bardzo licznych dziedzin. Wiedza zawsze

się przydaje. Co najmniej trzy razy takie właśnie strzępki zapamiętanych wiadomości pozwoliły

mu cieszyć się wolnością, raz prawdopodobnie uratowały mu życie.

Teraz więc starał się ułożyć jakąś logiczną całość z rozsypanych fragmentów

informacji, jakimi dysponował. Siedział w kokpicie jakiejś supernowoczesnej maszyny o

napędzie atomowym. Tak zaawansowanej technicznie, że na pewno nie używano by jej do

nieistotnej misji. A to znaczyło, że Ross Murdock był komuś bardzo potrzebny. Dawało to

jakąś nadzieję na przyszłość, a on diabelnie potrzebował tej nadziei. Zaczeka więc cierpliwie,

będzie grał głupca i nie omieszka mieć przy tym szeroko otwartych oczu i uszu.

W tempie, w jakim lecieli, najdalej za kilka godzin powinni opuścić terytorium kraju.

Ale ostatecznie, czy rząd nie miał baz w co najmniej połowie państw świata, by utrzymywać

“zimny pokój"? Co prawda, jeśli wysadzą go gdzieś za granicą, ucieczka może okazać się

trudniejsza, ale szczegółami zajmie się dopiero, gdy nadejdzie na to czas.

Nagle Ross znów znalazł się w pozycji horyzontalnej, a pięść giganta ponownie opadła

na jego piersi. Tym razem nie dostrzegł żadnych świateł naprowadzających na lądowisko. Nie

miał nawet pewności, czy dotarli do celu, aż do momentu, gdy maszyna osiadła twardo na

ziemi.

Major sprawnie wydostał się na zewnątrz i Ross mógł przybrać wygodniejszą pozycję.

Znów poczuł na ramieniu twardą dłoń ponaglającą go do wyjścia. Wyczołgał się z kabiny i

stanął niepewnie na platformie wyładunkowej.

Poniżej nie dostrzegł żadnych świateł, tylko niezmierzone śnieżne pole. Widział za to

kilku mężczyzn u podnóża struktury, na której stał. Był głodny i bardzo zmęczony. Miał

nadzieję, że jeśli major zamierza dalej prowadzić swoją grę, poczeka do następnego ranka.

W międzyczasie musiał się zorientować, gdzie właściwie się znalazł. Jeśli miał stąd

wiać, musiał wpierw dokładnie przyjrzeć się okolicy. Jednak dłoń na jego ramieniu ponaglała

go nieubłaganie do marszu ku uchylnym drzwiom, które o ile widział, wiodły do wnętrza

śnieżnego pagórka. Albo śnieżna zamieć, albo ludzie wykonali tu kawał dobrej maskującej

roboty. Odnosił wrażenie, że ten śnieżny kamuflaż nie był jednak dziełem przyrody.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: