Solar Queen 1-Sargassowa planeta.pdf

A NDRE N ORTON

S ARGASSOWA PLANETA

P RZEŁOŻYŁA U RSZULA Z IELIŃSKA

T YTUŁ ORYGINAŁU : S ARGASSO OF S PACE

R OZDZIAŁ 1. – K RÓLOWA S ŁOŃCA

Zmęczony, wynędzniały młody człowiek w źle dopasowanej tunice Branżowca,

próbował rozprostować długie, sparaliżowane skurczem nogi. Dobrze byłoby - pomyślał nieco

zirytowany Dan Thorson - żeby ludzie, którzy wymyślają te podpowierzchniowe pojazdy

transkontynentalne, brali czasami pod uwagę fakt, że oprócz karłów bywają też na pokładzie

normalni ludzie. Nie po raz pierwszy pożałował, że nie skorzystał z jakiegoś liniowca.

Wystarczyło jednak, że dotknął chudego pasa z pieniędzmi, a natychmiast przypomniał sobie

kim jest: nowym w Służbie rekrutem, bez statku i bez sponsora. Miał oczywiście żołd z

Syndykatu i cienki zwitek druków kredytowych, które dostał po wyprzedaży niepotrzebnych w

Kosmosie rzeczy. Miał też torbę–niezbędnik. I to chyba wszystko, co mógł nazwać swoją

własnością. Aha! Jeszcze ta niewielka, metalowa płytka z wygrawerowanym na niej kodem,

którego nie sposób odczytać. To był jego paszport w przyszłość, lepszą przyszłość.

Nie narzekał jednak na swoje dotychczasowe szczęście. Przecież nie każdego chłopaka

z Bazy Federacji wybierano do Syndykatu, by po dziesięciu latach opuścił go jako asystent

Szefa Ładowni. Dan był doskonale przygotowany do tej pracy i mógł wreszcie zaokrętować się

na statek wyruszający na gwiezdne szlaki. Jednak każde wspomnienie surowych egzaminów z

ostatnich paru tygodni wywoływało wewnętrzny ból. Czasem myślał, że nie jest w stanie

poukładać sobie w jakiś rozsądny system tego wszystkiego, co musiał wtłoczyć do głowy.

Strzępy informacji z różnych dziedzin: z podstaw mechaniki, zasad astronawigacji, obsługi i

rozmieszczenia ładunku, procedur handlowych, rynków Galaktyki i z psychologii istot

pozaziemskich tworzyły teraz zupełnie niespójną całość. Nie chodziło o to, że kurs był trudny,

ale o to, że zgodnie z nowymi wymogami selekcji sam musiał torować sobie drogę w tym, bądź

co bądź, elitarnym świecie. Większość kolegów pochodziła z rodzin pracujących dla Służby od

pokoleń - oni po prostu wyrośli w Branży. Dan zamyślił się głęboko. Czyż Branża nie stawała

się coraz bardziej zamkniętym klanem? Synowie szli w ślady ojców lub braci i wiązali swoje

życie ze Służbą. Człowiek bez koneksji musiał przezwyciężyć sporo przeszkód, zanim

mianowano go do Syndykatu. On jednak miał szczęście…

Weźmy chociażby takiego Sandsa, którego dwaj starsi bracia, wujek i kuzyn związani

byli z Inter–Solarem. Sands nie pozwalał nikomu o tym zapomnieć. Wystarczy, żeby terminator

został mianowany do jednej z dwóch Kompanii i był już urządzony na całe życie. Taka praca

była stała i pewna, ponieważ statki Kompanii regularnie kursowały między systemami.

Pracownicy mogli ponadto kupić akcje, a więc mieli udział w zyskach. Zapewniano im również

emerytury i pracę na Ziemi, gdy przychodził czas opuszczenia Kosmosu. Takie właśnie

perspektywy mieli dobrze zapowiadający się terminatorzy, jeśli oczywiście udało im się dostać

do najlepszych firm: Inter–Solaru, Konsorcjum, Galaktycznego Deneba czy Falworth–Ignesti…

Dan zerknął na ekran telewizora, który znajdował się na poziomie jego oczu, w końcu

kadłubowatego pojazdu, ale właściwie nie widział reklamy zachwalającej zalety importu przez

Falworth–Ignesti. O wszystkim decydowało Centrum. Jeszcze raz dotknął pasa z pieniędzmi.

Jego identyfikator, ten plasterek metalu, od którego tak wiele teraz zależało, był na swoim

miejscu.

Zamiast reklamy pojawił się na ekranie czerwony pas, symbol tutejszej stacji. Dan

czekał spokojnie na ledwo wyczuwalny wstrząs sygnalizujący koniec dwugodzinnej podróży. Z

ulgą opuścił pojazd i wyciągnął podręczną torbę ze stosu bagażu.

Większość podróżnych stanowili ludzie Branży, ale tylko nieliczni nosili odznaki

Kompanii. Pozostali to Wolni Pośrednicy lub drifterzy, czyli ci, których z powodu

nieodpowiednich cech osobowościowych lub też z innych przyczyn, nie przyjęto na żaden

szanujący się rodzimy statek. Tułali się teraz nie mogąc sobie znaleźć miejsca i tylko czasami

udało im się zaokrętować na jakiś Niezależny Frachtowiec. Krótko mówiąc: najniższa warstwa

Branżowców.

Dan, z torbą na ramieniu, przedostał się do windy, która wyniosła go na powierzchnię,

w sam środek upalnego, letniego dnia w południowo–zachodniej części Ziemi. Przystanął na

chwilę przy betonowym przedpolu hangaru, którym kończył się z tej strony pas startowy.

Przyglądał się nierównej, zniszczonej nawierzchni przy rusztowaniach wokół statków, które

szykowały się do lotu. Musnął wzrokiem przysadziste kształty międzyplanetarnych

frachtowców: linie marsjańskie i asteroidalne oraz bure pojazdy kursujące do księżyców

Saturna i Jowisza. To, o czym Dan marzył stało jednak dalej: lśniące burty statków gwiezdnych

zostały świeżo spryskane, aby zapobiec otarciu pyłem światów, w które niebawem ruszą.

- Chwileczkę, czy to nie Wiking? Polujesz na swój barkas, Dan?

Jedynie ktoś, kto doskonale znał Dana, mógł poprawnie odczytać to niemal

niedostrzegalne drgnięcie ust. Gdy odwrócił twarz w stronę mówiącego, zdołał się już

opanować.

Artur Sands przybrał chełpliwą pozę człowieka, który odbył już co najmniej setkę

rejsów. Kontrastowało to jednak osobliwie z wypolerowanymi butami i nienagannie

wyprasowaną tuniką. Ale tak jak zawsze postać ta wywoływała w Danie tajoną złość. W

dodatku Artur kroczył na czele swojej świty: Ricki Warrena i Hanlafa Bauta.

- Właśnie przyjechałeś, co, Wikingu? I nie spróbowałeś jeszcze swego szczęścia,

prawda? My też nie. Chodźmy razem posłuchać wyroczni.

Dan zawahał się. Otrzymać przydział od Centrum w towarzystwie Artura Sandsa i jego

orszaku, to ostatnia rzecz, na którą miał ochotę. Tupet Artura odbierał Danowi odwagę. Sands

żądał od życia wszystkiego, co najlepsze, i zwykle to otrzymywał, o czym Dan zdążył się

przekonać w Syndykacie.

On sam z kolei często miewał powody, by martwić się o przyszłość. A jeśli teraz też

miał mieć pecha, to wolał, żeby stało się to bez żadnych świadków. Z drugiej jednak strony, nie

było sposobu na pozbycie się Artura. Udawał, że sprawdza coś w swojej torbie i myślał.

Dotarli tu na pewno powietrznym liniowcem - żaden inny pojazd nie był dość dobry dla

Artura. Dlaczego od razu nie poszli po przydział do Centrum? Dlaczego czekali tę godzinę? A

może spędzili ten ostatni prawdziwie wolny czas na zwiedzaniu? Niemożliwe przecież, żeby i

oni mieli wątpliwości, co do odpowiedzi maszyny… Chociaż… Dan poczuł, że lżej mu się

zrobiło na sercu.

Tę iskierkę nadziei, że Artur może być potraktowany tak samo jak on, rozwiały słowa,

które usłyszał dołączywszy do grupki. Sands jak zwykle rozwodził się na swój ulubiony temat.

- To że maszyna jest bezstronna, to bzdura! Karmią nas tymi bajkami w Syndykacie, a

my i tak wiemy, jak jest naprawdę. Opowiadają, że człowiek powinien dostosować się do pracy

zgodnie z temperamentem i umiejętnościami, że każdy statek musi mieć dobrze zintegrowaną

załogę, ale to tylko księżycowe mrzonki! Jeśli Inter–Solar chce człowieka, to go dostaje, a

żadna maszyna nie wciśnie go na pokład, jeżeli go tam nie chcą. To dobre dla facetów, którzy

nie potrafią postawić na zwycięskiego konia i nie mają dość rozumu, żeby się rozejrzeć za

porządnym przydziałem. Ja nie muszę się martwić, że ugrzęznę gdzieś w Strefie Końca, na

jakimś marnym Niezależnym Frachtowcu.

Ricki i Hanlaf połykali każde słowo pewnego siebie kolegi, ale Dan chciał wierzyć w

nieprzekupność Centrum. Był to jedyny pewnik w ciągu ostatnich tygodni, kiedy to Artur i

jemu podobni chodzili z podniesioną głową, przekonani, że Centrum ułatwi im szybkie

przejście do wyższych sfer Branży.

Wolał wierzyć, że oficjalne oświadczenia były zgodne z prawdą, że to właśnie maszyna,

ten zbiór przekaźników i impulsów, na który w żaden sposób nie można było wpłynąć,

decydowała o losie wszystkich starających się o przydział na statki międzygwiezdne. Chciał

wierzyć, że kiedy wsunie w maszynę swój identyfikator, fakt, że był sierotą bez nazwiska i bez

koneksji w Służbie, nie będzie miał znaczenia. Nie będzie miała znaczenia chudość jego

pieniężnego pasa. Liczy się jedynie jego wiedza, temperament i możliwości.

Zwątpienie jednak zakiełkowało i zaledwie ślad wiary podsycał w nim nadzieję. W

miarę, jak zbliżał się do Sali Przydziałów, zwolnił kroku, choć jednocześnie nie życzył sobie,

żeby ktokolwiek pomyślał, iż słowa Artura zaniepokoiły go.

Tak więc duma popchnęła go do przodu i jako pierwszy z całej czwórki wepchnął swój

identyfikator w niewielki otwór, po czym z trudem opanował chęć wyrwania go maszynie.

Cofnął się, ustępując miejsca Sandsowi.

Centrum to nic innego jak sześcian z litego metalu - tak przynajmniej wydawało się

oczekującym. Dan pomyślał, że przetrwanie tych chwil niepewności byłoby łatwiejsze, gdyby

mogli zobaczyć wnętrze maszyny, gdyby mogli patrzeć, jak analizuje te linie i wyżłobienia na

metalu, jak dopasowuje do każdego z nich statek stojący teraz w porcie, jak decyduje o ich

losie.

Długie podróże w przestrzeni nie są łatwe dla małych załóg statków kosmicznych. W

przeszłości zdarzały się często problemy z personelem. Studiowali kilka takich tragicznych

wypadków w czasie kursu z historii handlu w Syndykacie. Potem pojawiło się Centrum i dzięki

jego neutralnej selekcji odpowiedni ludzie przydzielani byli do odpowiednich frachtowców.

Musieli pasować do rodzaju pracy i charakteru całej załogi, toteż funkcjonowali doskonale i

obywało się odtąd bez większych tarć. Nikt im nigdy nie powiedział w Syndykacie, na jakiej

zasadzie pracuje Centrum i w jaki sposób odczytuje dane z identyfikatora. Najistotniejszy był

jednak fakt, że od decyzji maszyny nie było odwołania.

Tego właśnie nauczono ich w czasie szkolenia i Dan traktował ten fakt jako coś

niepodważalnego. Dlaczego więc teraz miałby stracić wiarę w to wszystko?

Rozmyślania przerwał dźwięk gongu. Jedna płytka metalu wysunęła się z maszyny z

nową linią na powierzchni. Artur rzucił się na nią i ogłosił radośnie swój triumf:

- Gwiezdny Posłaniec Inter–Solaru! Wiedziałem, że mnie nie zawiedziesz, stary!

Sands poklepał protekcjonalnie błyszczący blat Centrum.

- Nie mówiłem, że dla mnie znajdzie coś super?

Ricki potakiwał gorliwie, a Hanlaf posunął się nawet do tego, że klepnął Artura po

plecach. Sands był magikiem, któremu zawsze dopisywało szczęście.

Następnie dwa uderzenia odezwały się niemalże jednocześnie i dwa identyfikatory

brzęknęły na płycie. Ricki i Hanlaf zagarnęli je łapczywie. Na twarzy Rickiego pojawiło się

rozczarowanie.

– Korporacja Mars - Ziemia, Hazardzista - przeczytał głośno. Dan zauważył, że ręka,

którą wsuwał kartę do pasa, drżała. Nie dla Rickiego więc odległe gwiazdy i wielkie przygody.

Czeka na niego mizerna posadka w przeładowanej Służbie Planetarnej, gdzie szansę na sławę i

pieniądze były znikome.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: