Dickson Helen - Kapitan i córka pirata.pdf - Dickson Helen - KA-KAA

Helen Dickson

Kapitan i córka

pirata

Tytuł oryginału: The Pirate's Doughter

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Listopad 1671 roku

Sławny pirat, kapitan Nathaniel Wylde, miał zawisnąć na stryczku

dokładnie w południe, na szubienicy ustawionej na północnym brzegu

Tamizy w Wapping. Miejsce kaźni tonęło w grząskim błocie, bo

znajdowało się tuż nad wodą, w pobliżu słupa wyznaczającego granicę

odpływu. Wszyscy piraci, którzy dopuścili się zbrodni na morzu, podlegali

jurysdykcji jego lordowskiej mości admirała i musieli zginąć „mokrą

śmiercią". Tak stanowiło prawo. Sądy grodzkie sądziły zwykłych

rzezimieszków.

Szubienica była zupełnie prosta, zbita z trzech belek, z ponurą pętlą

zwieszającą się z poprzeczki. Ciała skazańców aż trzykrotnie obmywały

fale przypływu, zanim je zabierano i wieszano ponownie w dole rzeki, ku

przestrodze innych żeglarzy, którzy w zaślepieniu chcieliby kroczyć drogą

występku.

O kapitanie Nathanielu krążyły różne barwne opowieści. Był przystojny i

obdarzony charyzmą, a pływał aż po Karaiby i odległe chińskie morza. Nic

więc dziwnego, że w dzień wyroku niemały tłum zgromadził na brzegu

Tamizy. Niektórzy nawet skorzystali z łodzi, żeby mieć lepszy widok.

Każdy na własne oczy chciał zobaczyć śmierć niezwykłego bohatera, przed

pond dwudziestoma laty pochwyconego przez piratów, kiedy uchodził

przez Atlantyk po wielkiej klęsce rojalistów w bitwie pod Worcester.

Dwa lata spędził na galerze niczym niewolnik. Pływał po ciepłych wodach

Morza Śródziemnego, potem uciekł i zdobył własny statek. W lot poznał

tajniki żeglowania i nawigacji, a że miał w sobie żyłkę do przygody,

wyruszył na ocean. Łupił bogate statki kupieckie i drwił ze

sprawiedliwości, nie uznając żadnych ziemskich praw, z wyjątkiem prawa

pirata.

W odróżnieniu od innych rozbójników, słynnych z bezwzględności i

okrutnych czynów, Nathaniela Wylde'a - bez wątpienia łotra i rabusia -

nazywano Piratem Dżentelmenem, a to za sprawą pewnej galanterii, z jaką

traktował nieszczęsne ofiary. Załogę trzymał w ryzach. Choć niepiśmienna

i przesądna - jak większość załóg w tamtych czasach - prowadziła się nader

porządnie. Piraci kapitana Wylde'a z rzadka klęli i stronili od pijackich

burd i wybryków.

Nieco z boku, na obrzeżach tłumu, stała Cassandra Everson, w płaszczu z

kapturem zakrywającym jej pół twarzy. Kaptur po trosze chronił ją przed

deszczem siąpiącym z ołowianego nieba, po trosze zaś przed wzrokiem

ojca. Chowała się, bo, niestety, to właśnie jej ojciec był głównym bohaterem

dzisiejszych wydarzeń. Wszyscy, którzy tu przyszli, chcieli być świadkami,

jak osławiony pirat wyzionie ducha.

- Nie powinnaś tego oglądać - mruknął stojący obok Cassandry wysoki

chudzielec. W dłoni ściskał rękojeść noża ukrytego w fałdach sutej

peleryny. -Czasami nie rozumiem twojego uporu. Obiecałem Natowi, że

się tobą zajmę. Nie prosił mnie, żebym cię tutaj przyprowadził.

- Musiałam przyjść. Sam o tym wiesz najlepiej. Nie martw się, to nie

potrwa długo. Już prawie południe.

Chudzielec nazywał się Drum O'Leary i jeszcze bardziej zakrył twarz niż

Cassandra, bo był ścigany listem gończym i za jego głowę wyznaczono

niemałą nagrodę. To on pierwszy przybył do domu Eversonow w Chelsea

z wieścią o pojmaniu Wylde'a. Cassandra ubłagała go, by wraz z nią

wybrał się nad Tamizę.

Drum był posępnym i groźnym Irlandczykiem. Ten, kto mu wchodził w

drogę, ryzykował, że dostanie nożem pod żebro. Na policzku miał starą

bliznę po cięciu kordelasem. Źle zagojona, wykrzywiała mu usta w górę, co

sprawiało wrażenie, jakby się uśmiechał, lecz nie był to przyjemny

uśmiech. Drum mówił cicho i spokojnie, chociaż dla wrogów bywał bez-

litosny.

Przydomek Drum, czyli Bęben, zyskał w czasach wojny domowej, gdy jako

dobosz służył w oddziałach króla Karola. Już od ponad dwudziestu lat był

zaufanym i wiernym przyjacielem Nathaniela Wylde'a. Po klęsce rojalistów

razem uciekli z Anglii, razem wpadli w ręce piratów i jako niewolnicy

razem trafili na galerę. Ostatnio Drum wybrał się na Wyspy Zielonego

Przylądka, w odwiedziny do pewnej Portugalki, którą niegdyś pojął za

żonę. Nie było więc go na „Delfinie", kiedy Wylde został schwytany.

Drum spojrzał prosto w oczy Cassandry - tak podobnych do oczu

Nathaniela - i ujrzał w nich przejmujący smutek. Pokręcił głową. Źle

zrobili, że tutaj przyszli. To nie miejsce dla młodych dziewcząt.

- Nie martw się, Drum. Nie pozwolę na to, żeby mnie zobaczył - zapewniła

Cassandra.

Dzień był chłodny - jak zwykle w listopadzie -ona jednak nie czuła

przenikliwego zimna ani smrodu bijącego od zanieczyszczonej rzeki.

Wciąż wyciągała szyję, by spojrzeć na drogę, którą miał przejeżdżać wóz

ze skazańcem. Po chwili usłyszała skrzypienie kół i chlupot grząskiego

błota.

Wóz wyruszył z więzienia Marshalsea na południowym brzegu Tamizy i

przez Most Londyński zmierzał pod szubienicę. Nathaniel Wylde wpadł w

ręce sprawiedliwości u zachodnich brzegów Afryki. Admiralicja wysłała

tam ciężki okręt, wyposażony w listy kaperskie i rozkaz przejęcia

„Delfina". Jeniec przesiedział trzy miesiące w celi, zanim zapadł wyrok

skazujący.

Pochód otwierał jadący konno wysoki urzędnik admiralicji. Potem szli

wartownicy. Cassandra nie widziała ojca już półtora roku, ale z daleka

rozpoznała grzywę jasnych włosów, przetykanych siwizną. Kapitan Wylde

zazwyczaj bardzo dbał o swój wygląd, lecz w więzieniu nie mógł się golić,

więc zapuścił gęstą brodę. Ogorzała i opalona twarz zdradzała, że

większość życia spędził na morzu pod palącymi promieniami tropikalnego

słońca. Teraz jednak - po trzech miesiącach spędzonych w ciemnicy -

wydawał się nieco bledszy.

Cassandra mocniej naciągnęła kaptur na głowę i niemal całkiem zasłoniła

twarz, pozostawiając tylko mały otwór na wysokości oczu. Nie chciała, aby

ojciec wiedział, że była świadkiem jego poniżenia. Kiedy przejeżdżał obok,

stłumiła szloch, zła na siebie za chwilę słabości.

Wóz stanął na brzegu rzeki i Wylde wysiadł w towarzystwie więziennego

kapelana, który wciąż jeszcze łudził się nadzieją, że osławiony pirat uzna

swoje grzechy i wyspowiada się przed samą śmiercią. Padło pytanie, czy

skazaniec chce coś powiedzieć zgromadzonym. Wylde przecząco pokręcił

głową. Wbił wzrok w szubienicę i energicznym krokiem wstąpił na

platformę, jakby chciał pokazać, że spieszno mu rozstać się z tym światem.

Zachowywał się tak swobodnie, jakby z rozwianym włosem wciąż stał na

chwiejnym pokładzie „Delfina" i wydawał komendy. Przypominał teraz

strzelistą topolę, opromienioną złotem jesiennych liści. Był rabusiem,

piratem i nędznym złoczyńcą, ale tuż przed śmiercią dał dowód hartu

ducha i sprawił, że na wielu twarzach zabłysnął niestosowny w tych

okolicznościach uśmiech niekłamanej dumy.

Zgoła inne były odczucia Cassandry. Zimny gniew ją ogarnął, kiedy

patrzyła na posępną scenę, która rozgrywała się przed jej oczami. Oburzało

ją, że nie może podejść do własnego ojca i choćby ucałować go na pożeg-

nanie. Tak mocno zaciskała pięści, aż paznokcie wbiły się jej w ciało.

Wyraźnie słyszała słowa kapelana, odmawiającego kolejną modlitwę.

Nawet nie czuła falowania tłumu, który raz po raz kołysał się gwałtownie,

niczym wzburzone wody oceanu. Widziała, jak kat zarzucił pętlę.

Przemknęło jej przez głowę, że powinna umrzeć wraz z ojcem. Drum stał

przy niej nieruchomo, jak posąg wykuty z kamienia.

- Boże, nie pozwól mu okazać strachu - wyszeptała Cassandra, nie

odrywając wzroku od ojca. -Spraw, żeby jak najkrócej cierpiał. I niech już

będzie po wszystkim.

Nathaniel Wylde zdawał się nie słyszeć głosu kapelana, który znów

wezwał go do spowiedzi. Z wolna ogarnął spojrzeniem tłum i chyba coś

zobaczył, bo nagle zmrużył oczy i na czole pojawiła mu się pionowa zmar-

szczka. Potem uśmiechnął się powoli i z galanterią uniósł dłoń w

uprzejmym, ale drwiącym pozdrowieniu.

Cassandra z ciekawością odwróciła głowę, żeby sprawdzić, na kogo

patrzył. Zobaczyła mężczyznę stojącego samotnie kilka kroków od ciżby.

Nieznajomy, ubrany w czarną pelerynę, miał kapelusz z szerokim rondem

mocno wciśnięty na oczy. Z daleka nie mogła rozpoznać jego twarzy.

Wydawał się całkowitym przeciwieństwem Wylde'a. Otaczała go aura

władzy, jakby był kimś więcej niż zwykłym widzem.

W pewnym momencie musiał wyczuć, że ktoś mu się przygląda, bo

niespodziewanie zwrócił wzrok na Cassandrę. Ich spojrzenia spotkały się,

zanim jednak dziewczyna zdołała zareagować, obcy odwrócił się i odszedł

sprężystym krokiem. Popatrzyła za nim, lecz usłyszała nagle, że Drum z

Dickson Helen - Kapitan i córka pirata.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: