Foley Gaelen - Książę 01 - Książę.pdf - Cykl Książę - KA-KAA

GAELEN FOLEY

KSIĄŻĘ

Przekład

Maria Wojtowicz

Tytuł oryginału THE DUKE

Dla Erica - on już wie, z jakiej racji!

Któż tak hartowny, by uwieść się nie dał?

Szekspir

Londyn 1814

Przed wieloma laty James Breckinridge jako kędzierzawy młodzieniec odbywający

grand tour - tradycyjną podróż po Europie - tak szaleńczo zakochał się w pięknie, że zatrzymał

się we Florencji, by pobierać lekcje rysunku u włoskiego mistrza. Z roziskrzonymi oczyma, z

głową pełną romantycznych rojeń, podążył śladem polotnych muz do Sorrento. I właśnie tam

usłyszał po raz pierwszy włoskie przysłowie: “Zemsta najlepiej smakuje na zimno”. Teraz był

już pozbawionym złudzeń starcem, zimnym i szczwanym jak kardynał doby renesansu. Piękno

zawiodło pokładane w nim nadzieje, ale - o dziwo - po kilku dziesiątkach lat w tym właśnie

dżdżystym dniu w Anglii sycylijskie powiedzonko dowiodło swej słuszności.

Nienagannie odziany, nadal smukły starszy pan - James Breckinridge, hrabia Coldfell -

zacisnął na kościanej rączce swej laski dotknięte reumatyzmem palce, którym nie służył

siekący kwietniowy deszcz. Jeden z lokajów pomagał panu hrabiemu wysiąść z eleganckiego

czarnego powozu, drugi zaś osłaniał chlebodawcę parasolem.

Senną, niemal kościelną ciszę mącił jedynie plusk deszczu. Hrabia odwrócił się powoli

i jego spojrzenie, nie zatrzymując się na pozbawionych wyrazu twarzach służących ani na

ogrodzeniu z kutego żelaza, pobiegło nieco dalej na północ. Tam, na cmentarzu św. Jerzego

przy Uxbridge Road, trzy tygodnie temu pochował swą młodą żonę. Pod szarawą, lodowatą

mżawką, na zieleniejącym już łagodnym stoku marmurowy pomnik na grobie hrabiny

przeszywał niebo o barwie dymu na podobieństwo złośliwej igły. Nieco niżej, dokładnie tam,

gdzie Coldfell spodziewał się go ujrzeć, stał wysoki, potężnie zbudowany mężczyzna,

pogrążony w myślach. Z włosami w nieładzie, dziwnie zagubiony i uległy wobec ataków

wiatru i deszczu, okutany czarnym płaszczem, którym szarpał wicher...

Hawkscliffe.

Usta Coldfella zacisnęły się w wąską kreskę. Odebrał parasol z rąk lokaja.

- Odejdź. Nie zabawię tu długo.

- Tak jest, panie hrabio.

Opierając się mocno na lasce, Coldfell rozpoczął powolną wspinaczkę po wysypanej

żwirem ścieżce.

Trzydziestopięcioletni Robert Knight, dziewiąty książę Hawkscliffe, zdawał się nie

dostrzegać nadchodzącego. Równie potężny i niewzruszony jak pomnik nagrobny, posępny jak

czarny granit, z czarnymi, kędzierzawymi włosami przyklejonymi do czoła, z kroplami deszczu

spływającymi po twarzy o twardych rysach i ostrym profilu, stał ze wzrokiem wbitym w

żonkile posadzone niedawno na grobie hrabiny.

Coldfell skrzywił się z niesmakiem na myśl o tym, co zamierzał właśnie uczynić:

pogwałci cudzą prywatność, nie uszanuje czyjejś żałoby, przerwie bolesne rozmyślania. I to w

dodatku Hawkscliffa - jedynego godnego szacunku przedstawiciela młodszego pokolenia.

Niektórzy z zakamieniałych torysów uważali, iż poglądy młodego magnata zbliżają się

niepokojąco do przekonań wigów. Jednak nawet zażarci przeciwnicy polityczni musieli przy-

znać, że Hawkscliffe przerósł o głowę tego słabeusza, swojego ojca.

Sam przecież wspominał hrabia, kuśtykając wytrwale po coraz bardziej stromej ścieżce

- byłem świadkiem tego, jak siedemnastoletni Robert, przejąwszy po nim tytuł książęcy,

sprawnie zarządzał trzema olbrzymimi posiadłościami rodowymi i wychowywał czterech

rozwydrzonych młodszych braci oraz malutką siostrzyczkę bez niczyjej pomocy. A ostatnimi

czasy zabiera głos w Izbie Lordów z taką silą przekonania, tak elokwentnie, że wywołuje

ogólny aplauz. Prawość Hawkscliffe'a była niekwestionowana, a jego honor miał wagę

czystego kruszcu.

Wielu przedstawicieli tego samego pokolenia, na przykład ten głupiec sir Dolph

Breckinridge, bratanek i spadkobierca hrabiego Coldfella, uważało księcia za nudnego,

sztywnego świętoszka... Ale dla tęższych głów Hawkscliffe był - krótko mówiąc -- bez zarzutu.

Aż przykro patrzeć, jak nim wstrząsnęła śmierć Lucy!

Nie ma rady: mężczyźni widzą zawsze w kobiecie to, co pragną zobaczyć.

Coldfell odchrząknął głośno. Zaskoczony książę wzdrygnął się i odwrócił. W jego

ciemnych oczach można było wyczytać gwałtowne emocje. Na widok Coldfella doszło w nim

do głosu poczucie winy. Kogoś tak szlachetnego jak Hawkscliffe musiały dręczyć wyrzuty

sumienia: pożądał przecież żony swego starego przyjaciela. Sumienie Coldfella nigdy nie było

aż tak skrupulatne. James Breckinridge powitał księcia skinieniem głowy.

- Witaj, Hawkscliffe.

- Stokrotnie przepraszam, milordzie - wymamrotał książę, zwiesiwszy głowę. - Właśnie

miałem odejść.

- Proszę zostać, Wasza Książęca Mość, jak długo zechcesz - odparł Coldfell.

rozpraszając jego skrupuły gestem ręki. - Dotrzymaj towarzystwa mnie staremu w tym

ponurym dniu.

- Jak sobie życzysz, hrabio.

Hawkscliffe zmrużył oczy przed deszczem i odwróciwszy w zakłopotaniu głowę,

wlepił wzrok w geometryczną kompozycję nagrobków.

Coldfell dobrnął jakoś do obramowania grobu, przeklinając swe obolałe stawy. Przy

dobrej pogodzie mógł polować cały dzień bez zmęczenia. Ale dla Lucy nie był wystarczająco

energiczny.

No cóż... Miała elegancki pogrzeb, jakiego z pewnością by sobie życzyła. Zmarła w

jego podmiejskiej rezydencji i została pochowana na najwytworniejszym z londyńskich

cmentarzy, przeznaczonym wyłącznie dla elity. Niczego jej nie pożałował, z pomnikiem dłuta

Flaxmana włącznie. Wszystko w najlepszym gatunku, cena nie gra roli. To i tak drobnostka w

porównaniu z ceną, jaką przyszło mu zapłacić za najkosztowniejszą pomyłkę, jaką okazał się

ich związek - mrzonka ogłupiałego starca! - rozważał z goryczą Coldfell. Tak, tak... zbytnie

umiłowanie piękna wiodło go nieraz na manowce. Nie mając nic oprócz wspaniałej burzy

płomiennych włosów i najrozkoszniejszych w świecie ud, dwudziestosześcioletnia modelka

Lucy O'Malley była muzą malarzy, zanim oczarowała Coldfella do tego stopnia, że uczynił ją

hrabiną. Kazał jej przysiąc, że nigdy nie będzie opowiadała o swej przeszłości. Cóż...

przynajmniej tej przysięgi dotrzymała - zależało jej na aprobacie wielkiego świata!

Coldfell był rad, że nie zmuszono go do pogrzebania Lucy tuż przy Margaret, jego

pierwszej małżonce. Pochował ją z całym pietyzmem w Seven Oaks, starej rodowej siedzibie w

Leicestershire. Tam było należne miejsce dla mądrej Margaret, jego idealnej wybranki, której

jedynym błędem było to, że nie urodziła mu syna.

- Boleję nad twoim nieszczęściem, milordzie, proszę mi wierzyć - powiedział sztywno

Hawkscliffe, nie patrząc na hrabiego.

Coldfell zerknął ukradkiem na księcia, po czym z westchnieniem pokiwał głową.

- Wprost nie chce się wierzyć, że naprawdę zmarła. Taka młoda... Taka pełna życia...

- Co zamierzasz teraz zrobić, hrabio?

- Jutro wyjeżdżam do Leicestershire. Kilka tygodni na wsi z pewnością dobrze mi zrobi.

A wizyta w Seven Oaks uwolni go od wszelkich podejrzeń, gdy ten oto człowiek

wykona za niego brudną robotę.

- Jestem pewien, że ulży ci to w cierpieniu, milordzie - przytaknął Hawkscliffe z

nawykową grzecznością.

Obaj milczeli przez dłuższą chwilą. Hawkscliffe pogrążył się znów w ponurej zadumie,

Coldfell myślał o tym, jak trudno by mu było mieszkać w eleganckiej willi w South

Kensington, otoczonej szesnastoma hektarami prześlicznych ogrodów. Właśnie tam zmarła

Lucy.

- Spuśćcie ją do grobu

Niechaj z tych pięknych, nieskalanych szczątków

Fiołki wykwitną! * - zacytował ledwie dosłyszalnym szeptem Hawkscliffe.

Coldfell spojrzał na niego ze współczuciem.

- Mowa Laertesa nad grobem Ofelii.

Książę nie odpowiedział. Wpatrywał się w wyryty na pomniku napis: imię Lucy, data

jej narodzin i śmierci.

- Nie tknąłem jej - wykrztusił, zwracając się nagle do hrabiego w przypływie

gwałtownego bólu. - Ręczę honorem. Nigdy cię nie zdradziła, hrabio!

Coldfell wytrzymał jego spojrzenie, po czym skinął głową jakby kamień spadł mu z

serca. Ale oczywiście znał całą prawdę.

- Ach, Robercie - powiedział po dłuższej chwili z ciężkim westchnieniem. - To takie

dziwne, że właśnie tam ją znaleziono. Codziennie siadywała nad naszym stawem i szkicowała

łabędzie. Jak mogła się właśnie tam poślizgnąć? Być może pomieszało mi się w głowie z bólu,

ale to wydaje mi się takie... nieprawdopodobne.

- Z pewnością się nie potknęła! - potwierdził gwałtownie Hawkscliffe. -Była zawsze

taka zwinna... i pełna gracji.

Jego gwałtowna reakcja mile zaskoczyła Coldfella. Wszystko szło jak z płatka. Łatwiej

niż przypuszczał.

- Może ktoś ze służby zapamiętał coś dziwnego, co miało miejsce właśnie tego dnia...

jeśli wolno spytać? - dopytywał się książę.

- Nie.

- Naprawdę nikt niczego nie zobaczył? Ani nie usłyszał? Znajdowała się tak blisko

domu... Nie dotarło do nich wołanie o pomoc?

- Być może znalazła się pod wodą, nim zdążyła krzyknąć? Hawkscliffe znów się

odwrócił i spojrzał przenikliwie na hrabiego.

- Dręczą mnie okropne podejrzenia, milordzie. Coldfell przez chwilę przyglądał mu się

w milczeniu.

- Bardzo żałuję, że nie mogę uspokoić twoich obaw, Hawkscliffe. Mną również targają

poważne wątpliwości.

Książę spojrzał przenikliwie na Coldfella.

- Proszę mi o nich opowiedzieć!

* William Szekspir Hamlet, przeł. Józef Paszkowski.

Foley Gaelen - Książę 01 - Książę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: