aniol_1.pdf

Na podstawie: Andersen, Hans Christian (-), Baśnie, tłum.

Cecylia Niewiadomska, Gebethner i Wolﬀ, wyd. , Kraków, 

Wersja lektury on-line dostępna jest na stronie wolnelektury.pl .

Ten utwór nie jest chroniony prawem autorskim i znajduje się

w domenie publicznej, co oznacza, że możesz go swobodnie wy-

korzystywać, publikować i rozpowszechniać.

HANS CHRISTIAN ANDERSEN

Anioł

— Kiedy dobre ǳiecię umiera na ziemi, zstępuje z nieba biały anioł Boży, łagodnie

ǲiecko

bierze je w ramiona, rozpościera jasne skrzydła i unosi czystą duszyczkę do Boga. Na

Anioł

pożegnanie przelatuje cicho ponad tymi miejscami, które ǳiecię za życia lubiło i zry-

wa najpiękniejsze, najmilsze mu kwiaty, aby tam na tamtym świecie jeszcze piękniej

kwitły. Dobry Bóg bierze je z ręki anioła i przyciska do serca, a na najdroższym dla

ǳieciny kwiatku składa pocałunek. Wtedy zaczyna on także śpiewać chwałę Bożą

wraz z jasnymi aniołami.

Tak opowiadał anioł czystej duszy ǳiecka, którą uniósł do nieba; a ǳiecię go słu-

chało niby we śnie. Przelatywali cicho niewiǳialni nad pięknym miastem, w którym

mieszkało za życia i nad ogrodem pełnym ślicznych kwiatów.

— Które chcesz zabrać z sobą, aby je mieć w niebie? — zapytał anioł.

Na jednym z klombów rosła piękna róża, lecz ktoś ją złamał i biedne gałązki

Kwiaty

wisiały smutnie, pełne wpół rozwiniętych pączków, które więdnąć zaczęły.

— Biedna róża — rzekło ǳiecię. — Zabierzmy ją, w niebie odżyje na nowo.

I anioł zerwał różę, a na czole ǳiecka złożył leciuchny, słodki pocałunek, tak

słodki, że ǳiecina na wpół podniosła znużone powieki i uśmiechnęła się do niego.

Zerwali potem jeszcze wiele kwiatów i nie tylko wspaniałe, ogrodowe, ale i skrom-

ne jaskry, polne bławatki i niezapominajki.

— No, mamy dosyć kwiatów — rzekło ǳiecię i anioł skinął głową, ale nie wzle-

ciał ku niebu.

>Była to noc pogodna, jasna, barǳo cicha; płynęli niewiǳialni ponad wielkim

Miasto

miastem, lecz minęli piękne, bogate ulice i anioł zwrócił lot srebrzystych skrzydeł

w stronę ciasnego, ciemnego zaułka, pełnego śmieci, słomy i popiołu. Na środku

ulicy leżały skorupy potłuczonych garnków, talerzy, gałgany, kawałki kapeluszy… Nie

było to piękne.

Anioł patrzał uważnie na ziemię i wskazał czystej duszyczce ǳieciny skorupę stłu-

czonej doniczki od kwiatka, obok której leżała sucha grudka ziemi z lichą, zwiędłą

roślinką. Widocznie usechł jakiś skromny kwiatek i wyrzucono go razem z doniczką

na śmiecie.

— Zabierzemy go — rzeki anioł — a gdy lecieć bęǳiemy już teraz wprost do

Boga, opowiem ci o tej roślince.

I mówić zaczął:

— Tutaj, w tej wąskiej uliczce, w piwnicznej izbie ubogiego domu, mieszkał bied-

Natura

ny chory chłopczyk. Od lat najmłodszych nie wstawał z posłania: był kaleką. Kiedy

czuł się lepiej, mógł przejść parę razy ciasną izdebkę przy pomocy szczudeł; dla niego

była to wielka wyprawa. Podczas pogodnych dni letnich niekiedy ciepłe promienie

słońca przenikały aż do nęǳnej izdebki i padały jasną, ciepłą smugą na podłogę. Wte-

Kaleka

dy chory chłopczyk siadał w ciepłym blasku i patrzał na swe chude palce, przez które

przeświecała krew różowa. To się nazywało, że był ǳisiaj na przechaǳce.

Nie znał on lasu, ani jego zieloności i świeżej woni, słyszał o nim tylko, gdyż raz

syn sąsiada przyniósł mu zieloną gałązkę. Biedny kaleka zawiesił ją sobie nad głową

i zdawało mu się, że sieǳi w lesie pod drzewami, słońce prześwieca przez liście zielone,

ptaki śpiewają, pachną leśne kwiaty…

Innego dnia przyniósł mu chłopczyk sąsiada kwiatek polny, przypadkiem wy-

rwany z korzeniem. Zasaǳono go w ziemię w stłuczonej doniczce, lecz przyjął się

szczęśliwie, zaczął wypuszczać listki i odtąd kwitnął co roku na wiosnę.

Co to była za radość, co za szczęście! Doniczka stała na jedynym oknie, na wprost

posłania kaleki i mógł patrzeć zawsze na ten wspaniały swój ogród kwiatowy. Był to

jedyny skarb jego na ziemi. Podlewał też roślinkę, pielęgnował i troszczył się, ażeby

każdy promyk słońca, który przenikał do nęǳnej piwnicy, ogrzewał kwiatek swym

ożywczym ciepłem.

I polny kwiatek zdawał się wzajemnie dla niego tylko rozwĳać się, kwitnąć, roz-

Kwiaty

lewać woń leciuchną. Cieszył oczy ǳiecka, radował jego serce. Chłopczyk kochał go

barǳo i na niego zwrócił ostatnie spojrzenie, kiedy ten świat opuszczał.

Od roku biedny na ziemi kaleka jest szczęśliwym aniołem w niebie; od roku za-

Szczęście

pomniany kwiatek stał na oknie, zwiądł, usechł i ze śmieciami wyrzucono go w końcu

na ulicę. Myśmy go ǳiś podnieśli, biedny, zwiędły kwiatek, bo więcej on radości roz-

lał na tym świecie, niż najpiękniejsze, najwspanialsze kwiaty królewskiego ogrodu.

— A skąd ty wiesz to wszystko? — zapytało ǳiecię, które niósł anioł Boży.

— Wiem — odparł anioł — gdyż byłem tym biednym kaleką, który umarł

w ciasnej izdebce. Więc znam mój kwiatek drogi!

ǲiecię szeroko otworzyło oczy i patrzało w promienną, jasną twarz anioła; wtem

otworzyło się niebo przed nimi i wpłynęli do kraju wiecznej szczęśliwości.

Bóg przycisnął do serca duszę zmarłego ǳiecięcia i natychmiast skrzydełka strze-

Dusza

liły jej z ramion i uleciała ku innym aniołkom, które krążyły wkoło, szczęśliwe, śpie-

wając cudne pieśni.

Bóg przycisnął do serca przyniesione kwiaty, aby odżyły tutaj piękne i szczęśliwe;

Kwiaty

lecz do ust podniósł tylko zwiędły kwiatek polny, który natychmiast zaczął śpiewać

z aniołami, otaczającymi promienny tron Boga. A było ich tak wiele, taka nieskoń-

czona mnogość, bliżej i dalej, dalej, gǳie wzrok już nie sięga, a wszyscy równie jaśni

i szczęśliwi.

Wszyscy śpiewali razem pieśń cudowną, z którą nie mogą się równać pieśni tej

ziemi; śpiewały ją czyste dusze zmarłych ǳieci i biedny kwiatek polny wyrzucony ze

śmieciami na ulicę.

Anioł



Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: