Aktywność polityczna cz 2
Badania związku między typem motywacji a wyznawaną ideologią
Do badania nad związkiem między typem psychologicznej motywacji politycznego zaangażowania a ideologią Constantini i Valenty wyodrębnili 4 czynniki motywacji aktywności politycznej
- ambicja
- towarzyskość (motyw społeczno- afiliacyjny)
- zadaniowość
- lojalność
Wnioski z badań:
1) Motyw osiągnięć i władzy łączy się z centryzmem politycznym (im bardziej jest motywowany potrzebą władzy, zdobywania kontroli, tym bardziej akceptuje i uprawia politykę centrową)
2) Motywacja zadaniowa ma negatywną korelację z centryzmem ideologicznym (wśród demokratów skorelowana z liberalizmem wśród republikanów z konserwatyzmem
3) Motyw afiliacji i lojalności związany z centryzmem ale tylko u demokratów
Obecność w tej samej partii różnych typów działaczy jest niezbędna do życia partii bowiem:
- politycy o motywacji władzy sprzyjają sukcesowi wyborczemu
- politycy koncentrujący się na zadaniach, sprawach ważnych dla wyborców nadają moralną wartość dążeniom do władzy
- Politycy o nastawieniu afiliacyjnym nadają harmonii, spokoju, złagadzają konflikty negocjując, wchodząc w kompromisy
Badania Skarżyńskiej 02 uwzględniały następujące motywy aktywności politycznej:
- Zadania (np. zmniejszyć bezrobocie)
- Osiągnięcia (np. zając znaczące miejsce w polityce)
- Afiliacja (poznać ludzi których się ceni)
- władza (kontrolować dyży obszar w państwie)
- moralność ideologia (przywrócić sprawiedliwość )
Badania przeprowadzane nad młodymi aktywistami polskimi
Wnioski:
Konformizm wobec własnej grupy a motywy aktywności politycznej:
Najmniej konformistyczni są politycy motywowani w jednakowym stopniu zadaniowo i osiągnięciowo zmotywowani
Najbardziej zależni od opinii własnej grupy są Ci którzy się kierują motywem władzy (w połączeniu z zadaniowym lub osiągnięciowym) i którzy mają motywację afiliacyjną połączoną z zadaniową
Tolerancja wobec odmienności poglądów a motywy aktywności politycznej:
Najbardziej tolerancyjni są Ci którzy kierują się wieloma motywami np. zadaniami, ale i afiliacji i osiągnięć. Najmniej Ci którzy motywowani są moralnościowo jednakową moralnościową i władzy
Wielkość poczucia konsensusu w ważnych sprawach a motywy aktywności politycznej:
Najwyższe poczucie zgodności własnych opinii z opinią większości mają politycy kieryjący się motywami moralnościowymi i moralnościowymi i władzy.
CZYNNIKI PSYCHOLOGICZNE ZWIĘKSZAJĄCE PRAWDOPODOBIEŃSTWO SUKCESU W POLITYCE:
Obok wartości i potrzeb druga grupę czynników psychologicznych związanych z aktywnością polityczna stanowią te charakterystyki jednostki i sytuacji, które decydują o oczekiwaniu raczej sukcesu niż porażki. Do badanych w tym kontekście właściwości należą:
I ) zgeneralizowane wewnętrzne poczucie kontroli- światem rządzi sam człowiek nie przypadek czy los, ludzie którzy maja wewnętrzne poczucie kontroli prędzej angażują się w rożne działania polityczne niż osoby o zewn. poczuciu kontroli
Po badaniach nad tym konstruktem wywnioskowano:
1) Poczucie kontroli jest 2 wymiarowe: poczucie kontroli nad własnym życiem i wpływ na społeczno- polityczne instytucje
2) Im bardziej oba wymiary są wewnętrzne tym jednostka częściej się angażuje w życie społeczne
3) Niektóre badania w/w wniosków nie potwierdzają: mianowicie okazało się że w kilku przypadkach osoby pozbawione wpływu i kontroli nad rzeczywistością sa najbardziej aktywne i zyskuja władzę „hipoteza tworzenia władzy”
II) poczucie skuteczności politycznej
To subiektywny sąd jednostki że może ona bezpośrednio lub przez udział w przedsięwzięciach wpływać na procesy polityczne. Osoby czujące się politycznie skutecznie częściej się angażują politycznie
- uczestniczy kampanii antywojennych bardziej niż osoby nie uczestniczące w takich akcjach wierzą iż wojnie można zapobiec
- ważność poczucie skuteczności zależy od podejmowanych zachowań politycznych: przy kampaniach politycznych, aktach protestu jest istotnym czynnikiem, natomiast w niekonwencjonalnych manifestacji gdzie” ginie się w tłumie” nie wymaga osobistego poczucia skuteczności politycznej
-Poczucie skuteczności politycznej nie jest cecha stałą, ogranicza się do pewnej sfery działań czy sytuacji i zmienia się w czasie,
- wyższy poziom skuteczności deklarują osoby związane z partiami politycznymi, organizacjami, bardziej wykształcone i zamożniejże
- specyfika działalności politycznej – konieczność radzenia sobie ze stresem, presja czasowa, ostra krytyka konflikty- wymagają określonych cech temperamentu. W Literaturze występuje tzw wzór zachowania A
Ma ona 6 komponentów: silna potrzeba osiągnięć, tendencje rywalizacyjne, potrzeba uznania, skłonność do nieustannego silnego angażowania się rożne formy aktywności, szybkiego działania i psychicznej i fizycznej hiperaktywności
Przejawia się w 3 sferach:
a) Zachowań (np. szybki chód, mówienie)
b) Stosunków miedzy ludźmi (nastawienie rywalizacyjne, brak zaufania)
c) poznawcza (nieustannie sprawdza swoja wartość)
wzór zachowania A jest charakterystyczny dla młodych polityków a także jest wyraźniejszy i częściej występuje u kobiet (kobiety musza godzić dużo obowiązków ze sobą )
ludzie ci ignorują objawy zmęczenia, przepracowania dlatego szybko się wypalaja
III) ekstrawersja
Osoby bardziej otwarte, ufające innym sa bardziej aktywne które widza mniej konfliktow a wiecej uczciwości i życzliwości czesciej się angażują politycznie
IV) stopień poinformowania politycznego
Im większy tym większe prawdopodobieństwo aktywności politycznej
AKTYWNOSC POLITYCZNA JAKO EFEKT INDYWIDUALNEJ DECYZJI:
Teoria działań przemyślanych czyli zamierzonych, podjętych z rozmysłem (dobrowolny akt partycypacji poprzedzony świadomą intencją)
Trzy motywy uczestnictwa (Klandermans):
Motywy celu
Motywy społeczne
Motywy nagrody
Skłonność do podjęcia akcji jest iloczynem wartości tych motywów pomnożonym przez oczekiwania związane z możliwością ich realizacji
Łatwiej zmobilizować ludzie do bardziej siłowych, bojowych protestów niż miękkich, bo te pierwsze choć bardziej ryzykowne i kosztowne to widziane są jako bardziej skuteczne
Procesy grupowe związane z aktywnością polityczną:
Czynnik uruchamiający aktywność polityczną to:
Tożsamość polityczna a więc poczucie silnego związku z grupą, wiąże się to z poczuciem wysokiej spójności własnej grupy, potrzeba kooperacji ale i własna depersonalizacja (która w tym sensie oznacza przejście z opisu siebie w kategoriach indywidualnych do autocharakterystyki grupy)
- ludzie doświadczają niezadowolenia gdy grupa własna wypada niekorzystnie na tle grupy obcej i gry przypisują zewnętrzną odpowiedzialność za gorsze położenie własnej grupy
- ludzie którzy upatrują najważniejszych przyczyn swojej pozycji w czynnikach makroekonomicznych i systemowych , a nie w swoich indywidualnych sprawnościach i cechach osobowości są bardzie skłonne do angażowania się w akcje polityczne
- aby interes jakiejś społeczności pobudził aktywność jednostki musi się stan on subiektywnym interesem – proces konwersji
- pojawienie się w społeczności lokalnej realnych problemów może skłaniać ludzi do podjęcia aktywności politycznej
- najwyższy stopień aktywności społecznej stwierdzono w małych miejscowościach na terenie zanieczyszczonym natomiast na tym samym terenie w miastach aktywność już była mniejsza
Konsekwencje partycypacji:
Trzy rodzaje zmian: behawioralne, poznawcze afektywne.
Są konsekwencją 3 procesów: ewaluacji zobowiązania i zmiany ról.
Fazy członkostwa w organizacji politycznej:
Wejście, akceptacja, rozbieżność i wyjście.
Polityczna partycypacja wskazuje na zmiany tożsamości: następuje rozwój osobisty przejawiający się większym zaufaniem do ludzi, wzrostu samooceny, poczucie skuteczności, większy repertuar sprawności politycznej,
Ponadto tworzą się silne więzi, ma poczucie ze jest ważną częścią większej całości
- w małych grupach istnieje podział ról, spraw dlatego łatwiej jest o wsparcie i aprobatę
- im dłużej ktoś działa w polityce tym jego poglądy są bardziej radykalne ale mają również większą kolektywną świadomość a więc większe poczucie że są sprawcami zmian
kaya86