Marta Węgiel - Przypadkowy kadr.pdf - Węgiel Marta - doll_house

Marta Węgiel

Przypadkowy kadr

2004

Książkę tę dedykuję

Joannie Chmielewskiej

i Agacie Christie

Miała już wychodzić z redakcji, ale jakiś rodzaj niepokoju zatrzymał ją w drzwiach.

Przystanęła niepewnie i rozejrzała się. W pokoju panował normalny bałagan, sterty kaset,

papierów, kolorowych pism, blankiety umów i cały szereg jeszcze innych rzeczy. Na

korkowych tablicach kołysały się, nierówno przypięte, kolorowe zdjęcia z przeróżnych

telewizyjnych produkcji. „Flejtuchy” – pomyślała z nagłym rozdrażnieniem. Tak, Jarkowi i

Jackowi, kierownikom produkcji ten bałagan absolutnie nie przeszkadzał.

Powinna już jechać na zdjęcia. Kasety? Są. Sprzęt razem z ekipą w samochodzie,

dzwonili przed chwilą meldując gotowość, więc o co chodzi? Agata potrząsnęła głową,

jeszcze raz obrzuciła pokój podejrzliwym spojrzeniem i wyjątkowo dokładnie zamknęła

drzwi. Przekręciła klucz. Tak, Jacek powinien zjawić się za moment, pobiegł do

przeglądówki.

Kiedy znalazła się na korytarzu, nie słyszała dźwięku telefonu. Dzwonił bardzo długo...

Trzej mężczyźni jednocześnie odłożyli słuchawki telefonu. Jeden w gabinecie na drugim

piętrze, siedząc za biurkiem, zarzuconym papierami i kasetami ze zmontowanymi

programami. Drugi w jadącym samochodzie uruchomił głośno mówiący zestaw telefonu

komórkowego, przeczekał tylko jeden sygnał łączenia i zrezygnował. Wyjął z uszu

słuchawkę. Trzeci w pokoju szefa agencji reklamowej.

Wszyscy doskonale znali Agatę...

Jacek zamknął drzwi przeglądówki i uginając się trochę pod ciężarem wielu kaset

skierował się w stronę redakcyjnego pokoju. Przekręcił klucz i wszedł. Rozejrzał się i

pokręcił głową patrząc na biurko Agaty. Oczywiście, zabrała na zdjęcia zupełnie inne kasety

niż te, które jej przygotował. Wiadomo, za moment wpadnie i będzie się wściekać, że w tym

bałaganie każdy może się pomylić.

Jacek był wieloletnim kierownikiem produkcji i funkcjonował zupełnie spokojnie w

tonach papierów i kaset, nawet w skrytości ducha wiedział, że w takim bałaganie czuje się

najlepiej, znosił awantury Agaty ze stoickim spokojem i tylko czasami pozorował sprzątanie.

Tak w ogóle lubili się bardzo, pracowali razem od kilku lat, a dokooptowany ostatnio

Jarek błyskawicznie dopasował się do zastanej sytuacji. Wiedzeni męską solidarnością

zawarli niepisaną sztamę w obronie swojego bałaganu.

Jarek wpadł, jak zawsze, z dużym impetem i szybko ocenił sytuację. Był dużo młodszy,

ciągle rozczochrany, w kolorowych bluzach z obcojęzycznymi napisami i luźno opadających

dżinsach. Darzył Jacka ogromnym szacunkiem i podporządkowywał mu się niemal we

wszystkim. Wiedział, że na razie spełnia obowiązki chłopca na posyłki, ale miał nadzieję już

wkrótce zostać poważnym, pełnoprawnym kierownikiem produkcji. Na początku trochę

inaczej pojmował swoje obowiązki, jednak z biegiem czasu coraz bardziej polubił funkcję

drugiego kierownika. Wolał wprawdzie uczestniczyć w zdjęciach niż wypisywać stosy umów,

ale przecież nie można mieć wszystkiego.

– No tak, widzę. Czy ona musi być taka rozkojarzona? – zapytał.

– Ty lepiej ogarnij tu trochę, wiesz, co za chwilę usłyszysz? – Jacek ułożył już część

papierów na biurku.

Zabrali się do szybkiej, a nawet gorączkowej akcji sprzątania. Jarkowi wysypały się z rąk

już ułożone teczki z dokumentami, Jacek wpychał do szaf wszystkie, leżące luzem kasety,

potem z niepewnością popatrzył na stos rozrzuconych scenariuszy.

Zadzwonił telefon.

– Na pewno nie do mnie – mruknął Jarek, ale sięgnął po słuchawkę.

– Nie, nie ma jej, pojechała na zdjęcia. A kto mówi? – zawahał się i popatrzył na Jacka

niepewnie. – Wyłączył się bez słowa – dodał.

– Kto?

– Nie wiem. Ten jakiś.

Agata wbiegała właśnie po schodach, przeklinając się w duszy. Niepokój, kretynka, dobre

sobie. Spochmurniała. Co się z nią ostatnio dzieje? Cholera, musi wziąć się w garść, w ten

sposób pozawala wszystko, bez sensu. Może sytuacja sama się wyjaśni i wreszcie zapanuje

spokój.

Na korytarzu kręciło się bardzo dużo ludzi, kamerzysta przepychał z widocznym trudem

ogromną, studyjną kamerę na kółkach, dźwiękowcy organizowali stanowisko pracy w rogu,

scenografowie nosili ostatnie rekwizyty, aktorzy zerkali do scenariuszy i powtarzali teksty

swoich ról, wszyscy do siebie pokrzykiwali.

Potknęła się o potężny zwój kabli, prowadzących do studia i oprzytomniała.

– Do diabła, przecież tu się można zabić! Co to jest?

Realizator popatrzył na nią z pobłażaniem.

– Agatko, popatrz pod nogi, zaraz zaczynamy nagranie teatru, a gramy w bufecie. Bez

kabli raczej się nie da.

– A, ten nowy rodzaj „Kobry”, „Randka z nieboszczykiem”, co za tytuł, tfu! – mruknęła

Agata. – Przyjemnego zabijania!

– Nawzajem – realizator zadowolony z dowcipu zajął się ustawianiem światła.

Należało wybrać filtry i nałożyć je na obiektywy kamer, by uzyskać efekt mroku i

tajemnicy.

Agata popatrzyła za nim z dużą sympatią i przypomniała sobie, po co wróciła. Do licha,

jeszcze się spóźni, kto zresztą wpadł na pomysł ogłaszania wyników festiwalu filmowego o

dziesiątej rano, przecież wieczór byłby lepszy, no tak, ale z tymi filmowcami nigdy nic nie

Marta Węgiel - Przypadkowy kadr.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: