08. Rozdzial 25 - 26.pdf - INNE - Akidu

Rozdział 25 dokończenie.

Czas błogo upływał, a oni zajęci sobą nie dostrzegali postaci kobiecej, która stała ukryta przy

wejściu do groty i płonącymi oczyma wpatrywała się w rozmawiających, podczas gdy ciekawie

nadstawione ucho chwytało każde wymówione słowo.

Była to Maud Gibson. Od kilku tygodni dusiła w sobie gorące uczucie względem Li-Fanga.

Podstępna kobieta czyniła, co mogła, by pozyskać zaufanie jego żony, którą śmiertelnie

nienawidziła w głębi duszy. Starała się pozyskać przyjaźń Janki, by móc potem, przy

nadarzającej się sposobności, zadać decydujący cios i zupełnie ją zniszczyć.

Maud Gibson miała w tym swój cel. Ambitna i chciwa zaszczytów, postanowiła wstąpić na tron

Tola-Wang przy boku księcia Li-Fanga.

W jej ciemnych zamysłach była tylko jedna przeszkoda i tę przeszkodę postanowiła usunąć.

Li-Fang musi stracić swą żonę na zawsze.

Maud Gibson nie wiedziała jeszcze, jak do tego się zabrać, lecz tym nie mniej postanowiła

działać.

A teraz to przyznanie się, że jest matką!

Znienawidzona kobieta oczekuje dziecka, które zwiąże ją z mężem jeszcze mocniejszymi

węzłami.

Nie, tak dalej być nie może, coś musi się stać! Angielka czuła, że jej nerwy nie wytrzymają, że

nie zdoła odgrywać nadal roli miłej i przyjaznej przyjaciółki.

Każdy nerw drżał w napięciu, a jej zęby zagryzały do krwi pobladłe wargi.

Nagły odgłos kroków wprawił ją w drżenie. W następnej chwili ujrzała porucznika Czu-Wu.

Czu-Wu szukał księcia Li-Fanga i nie powinien jej dostrzec za żadną cenę!

Maud Gibson prześlizgnęła się obok wejścia do groty przesunęła się za gęstymi krzewami, by

uniknąć spotkania z tym człowiekiem.

Lecz Czu-Wu dostrzegł ją, zastąpił jej drogę i wyciągnął rękę na powitanie.

Porucznik marynarki sumiennie wykonywał polecenie Li-Fanga. Troskliwie czuwał nad Janką i

księżniczką Li, toteż obecnie był poważnie zaniepokojony długą nieobecnością Janki w pałacu.

- Czy szuka pan księżną Li-Fang, drogi przyjacielu? Nie trudź się niepotrzebnie, poruczniku,

gdyż ona znajduje się w towarzystwie swego męża. Siedzą na ławeczce przed grotą i sądzę,

że lepiej byłoby, gdyby im pan nie przeszkadzał.

- Czyżby książę już powrócił? - zdziwił się Czu-Wu. - Wcale o tym nie wiedziałem.

- Ujrzałam go zupełnie przypadkowo - odpowiedziała Angielka z miodowym uśmiechem.

- Pani stała przed grotą, nieprawdaż? - zapytał porucznik z nagłą podejrzliwością.

Po twarzy Angielki przebiegło ledwo dostrzegalne drgnięcie, opanowała się jednak i

odpowiedziała z udawaną obojętnością:

- Szukałam cienia i chłodu, lecz widząc księcia Li-Fanga z żoną, wycofałam się dyskretnie.

Czy jest pan zadowolony z tego wyjaśnienia, drogi przyjacielu?

Czu-Wu udał, że go to wyjaśnienie zadowoliło w zupełności. Toteż pożegnał się szybko i

zawrócił do pałacu.

Gdyby miss Gibson mogła ujrzeć w tej chwili wyraz jego twarzy, z pewnością przeraziłaby się

i miałaby się na baczności przed porucznikiem Czu-Wu.

Lecz panna do towarzystwa nie wiedziała, że księżniczka Li zdążyła opowiedzieć przedtem

porucznikowi o tajemniczym zaginięciu depeszy ze szkatułki i że podejrzewała o to swą pannę

do towarzystwa.

Czu-Wu domyślił się, że Angielka podsłuchiwała przed chwilą książęcą parę.

- Dlaczego to czyniła? - łamał sobie głowę. - Na co było jej to potrzebne?

Przy stole na tarasie siedziała księżniczka Li i doktor Martini.

- Gdzie są Li-Fang i Janka? - zapytała Li.

- Siedzą przed grotą - odpowiedział Czu-Wu.

- A miss Gibson? Czy nie widział pan mej Angielki? Jestem bardzo niezadowolona gdyż

zaniedbuje swe obowiązki. Nie wiem, gdzie ona przebywa.

- Spotkałem ją przy grocie, księżniczko - odpowiedział Czu-Wu tak dziwnym tonem, że

księżniczka pojęła od razu wszystko.

Przyszła jej myśl do głowy, by natychmiast zwolnić Angielkę, lecz porzuciła na razie ten

zamiar, nie chcąc niepotrzebnie niepokoić Li-Fanga, który na pewno zapytałby o powód

zwolnienia Angielki.

Li-Fang i Janka przyszli na taras.

- Doktor Martini nas opuszcza - rzekła Li. - Otrzymał właśnie telegram, by stawił się na

parowcu „Italia”. Lekarz okrętowy zachorował i doktor Martini ma go zastąpić.

Li-Fang zbliżył się do starego doktora i zapytał przejęty:

- Czy usłucha pan tego wezwania, drogi przyjacielu?

- Przecież wreszcie muszę powrócić do domu - odpowiedział z uśmiechem - i zresztą, zdaje

mi się, że jestem tutaj już zbyteczny, gdyż wszystko złe już minęło.

Po wypiciu herbaty Janka udała się do swego zachwycającego buduaru.

Tutaj siedząc w wygodnym fotelu, poczęła pisać list do Karola Garlicza.

Pisała mu o swym szczęściu, o swej miłości i prosiła go serdecznie, by przybył do Chin w

odwiedziny.

Gdy skończyła, zbiegła na taras i wręczyła go doktorowi Martini.

- List do Karola Garlicza - objaśniła Li-Fanga - obiecałam mu, że opowiem mu o mym życiu

w Chinach. Czy gniewasz się o to, mój jedyny?

- Nie , Janeczko - odpowiedział Li-Fang, kładąc rękę na jej ramieniu.

- Dziś wieczorem pozostaniesz sama z moją siostrą, gdyż chciałbym odprowadzić naszego

starego przyjaciela.

W tym samym czasie Maud Gibson znów opuściła pałac i przebiegłszy przez park, wyszła za

mury i śpiesznie podążała w kierunku mało odwiedzanej części wyspy.

Na prawo od drogi wznosił się gęsto zarośnięty krzewami wysoki pagórek. Maud Gibson od

czasu do czasu przystawała, oglądając się na wszystkie strony w obawie, że ktoś ją śledzi i

wreszcie poczęła wspinać się na szczyt pagórka.

Dotarła do ławki, poza którą wznosił się omszały okruch skały.

Dysząc ze zmęczenia Angielka zatrzymała się i oglądając się po raz ostatni dokoła, włożyła rękę

w szparę w skale, i wydobyła stamtąd jakiś biały papier.

Była to oddarta stronica gazety.

Szybkim spojrzeniem przebiegła jej treść, roześmiała się krótko i na twarzy jej odbiło się

zadowolenie, podczas gdy jej szare oczy zabłysły triumfem.

Śpiesznie złożyła gazetę i schowała do kieszeni.

Maud Gibson sądziła, że jest sama i że jej nikt nie dostrzega. Nie zauważyła, że pobliskie

krzaki poruszają się lekko, nie widziała ciemnych świdrujących ją oczu mężczyzny, który od

dawna już, zaczajony obserwował jej ruchy.

Angielka zawróciła, zmierzając do pałacu, lecz w tej samej chwili odskoczyła i z ust jej wydarł

się stłumiony okrzyk przerażenia, gdyż drogę zagrodziła jej barczysta postać Europejczyka.

Rysy jego twarzy miały brutalny i zarazem czujny wyraz, a oczy jego szyderczo spoczęły na jej

twarzy.

- Kim pan jest?! - zawołała, cofając się przed nim przerażona i pobladła.

Mężczyzna roześmiał się cicho i złowrogo. Sprawiało mu to widoczną przyjemność, że jego

widok przeraził kobietę.

- Czego pan chce ode mnie? - wyjąkała Maud Gibson, usiłując zapanować nad sobą.

Wówczas nieznajomy zapytał niezwykle ostrym głosem:

- Czy pani jest Angielką Maud Gibson, panną do towarzystwa księżniczki Li?

Miss Gibson dumnie podniosła głowę.

- Co to pana obchodzi?! - zawołała.

- Może nawet bardziej, niż pani sobie wyobraża - odpowiedział szyderczo nieznajomy.

Maud Gibson usiłowała przemknąć się obok niego, lecz nieznajomy zastąpił jej drogę.

- Rozkazuję, byś mnie wysłuchała, miss Gibson!

- Nikt nie może mi rozkazywać, tym bardziej człowiek zupełnie mi nieznajomy! - oburzyła się,

a oczy jej ciskały błyskawice.

- Będziesz mi posłuszną, czcigodna panno, gdyż wiem o tobie bardzo wiele! - syczał

mężczyzna.

- Co... co pan wie? Skąd zna pan moje nazwisko?!

Angielkę ogarnął paniczny strach.

Mężczyzna dostrzegł to i dziwnie się uśmiechnął.

- Znam nie tylko pani nazwisko,miss Gibson, lecz również wiem dokładnie, że będzie pani

dobrym narzędziem w mych rękach. Obserwowałem panią od kilku dni i wiem, co o pani

myśleć.

Angielka zbladła jeszcze bardziej i lekki dreszcz wstrząsał całą jej postacią.

- Pan jest obłąkany! Jak pan śmie zastępować mi drogę?! Zawołam pomocy! - wykrzyknęła

z trudem.

- Może pani wołać, uprzedzam panią jednak, że nie wyjdzie jej to na dobre!

Maud Gibson jęknęła, ręce jej opadły bezsilnie.

- Kim pan jest, na litość Boską, że ośmielasz się, jako człowiek zupełnie obcy, przemawiać w

ten sposób do mnie?

- Kim jestem, powinno być dla pani obojętne, moja kochana. Zaraz pani się dowie, czego od

niej żądam, proszę tylko wysłuchać mnie spokojnie.

Maud Gibson przekonana, że nie uda jej się uciec przed tym niesamowitym człowiekiem,

zachowała wyczekujące milczenie.

Nieznajomy przystąpił bliżej i szepnął:

- Proszę mi pokazać ten skrawek gazety, który wyciągnęła pani ze szpary w skale.

- Skrawek gazety? Ja... nie wiem, o co panu chodzi! - wyjąkała, gotując się do ucieczki, lecz

nieznajomy mężczyzna zatrzymał ją, a głos jego zabrzmiał jeszcze bardziej złowrogo, niż

poprzednio:

- Maud Gibson, proszę bez wykrętów. Pani jest w mym ręku, gdyż widziałem również

mężczyznę, który ukrył ten skrawek gazety w szparze skalnej.

Pod Angielką ugięły się kolana.

- Kim jest ten człowiek? - myślała. Jego oblicze zdradzało Południowca, twardy akcent jego

angielskiej wymowy zdradzał Niemca lub Węgra.

- Proszę dać ten kawałek gazety! - padł ponownie rozkaz z ust mężczyzny.

-Nigdy, nigdy! - krzyknęła rozpaczliwie.

- A więc zmusimy cię, moja kochana! - odpowiedział mężczyzna zniecierpliwiony i zanim

Maud Gibson się spostrzegła, schwycił jej ręce, jakby w żelazne kleszcze.

Krzyknęła i fala krwi uderzyła jej do głowy.

- Kto pan jest? Muszę wiedzieć z kim mam do czynienia!

Nieznajomy uwolnił jej ręce z uścisku.

- Usiądźmy tam na ławce - rzekł nieco łagodniejszym tonem - zdaje mi się, że pani wie, iż ze

mną nie ma żartów.

Poszła za nim w milczeniu.

Maud Gibson nie należała do kobiet, które można łatwo nastraszyć, lecz wyczuła

instynktownie, że nieznajomy nie był wrogo względem niej usposobiony, postanowiła jednak

mieć się na baczności.

- Nie jestem szpiegiem, miss Gibson, nie należę do zbirów, których zadaniem jest pilnowanie

księcia Li-Fanga, gdyż jestem jego śmiertelnym wrogiem.

Maud Gibson uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy.

- Więc o co panu chodzi? - zapytała ponownie.

- Proszę pokazać gazetę.

Mózg Angielki pracował gorączkowo. Zrozumiała, że ten człowiek zażąda od niej jakiejś

przysługi. Ostatecznie nie grozi jej żadne niebezpieczeństwo. Nie znając tajemnicy, z pewnością

nie zrozumie treści gazety.

Przeliczyła się jednak, gdy bowiem wydobyła gazetę i dała nieznajomemu do przeczytania, ów

oświadczył:

- A więc wszystko w porządku. Księżna Janka ucieszy się niezmiernie, gdy to przeczyta. Jeśli

się nie mylę, jeszcze dziś wieczór podłoży pani tę gazetę w pokoju księżny, by mogła ją

przeczytać. Cała ta historia doskonale zgadza się z mym planem.

A teraz powiem pani, co wiem o niej. Od trzech tygodni znajduję się w Hai-Tu i wyśledziłem,

że spotyka się pani z pewnym Chińczykiem nazwiskiem Botang. Otóż wiem z gazet, że Botanga

uważają za zmarłego. Podsłuchałem waszą rozmowę i wiem że służysz mu jako szpieg. Wiem

nawet, że Li-Fang, najszczęśliwszy małżonek pod słońcem, ma stracić niebawem swą żonę

na zawsze.

Maud Gibson jęknęła, lecz mężczyzna niewzruszony ciągnął dalej:

- Księżna ma zostać porwaną, nieprawdaż? Znam wasz diabelski plan: księżna Janka ma

opuścić pałac dobrowolnie, nie podejrzewając, że idzie za podszeptem wrogów swego męża.

Maud Gibson milczała, zagryzając nerwowo wargi.

Nieznajomy roześmiał się zgryźliwie, po czym ciągnął dalej, rozsiadając się wygodnie na

ławce:

- A teraz niech pani słucha. Co wieczór włoży pani karteczkę do szpary w skale. Na tej

karteczce napisze mi pani wszystko, co się dzieje w pałacu. Najmniejszy drobiazg nie powinien

ujść pani uwadze. Czy pani to uczyni?

- Muszę najpierw wiedzieć, w jakim celu to potrzebne, mój panie.

- Owszem, powiem ci, miss Gibson, gdyż wiem, że będziesz milczała nawet przed swym

zaufanym przyjacielem Botangiem. Najmniejsza zdrada z pani strony, a książę Li-Fang dowie

się tego samego dnia, kto pani jest. Nie grozi ci żadne niebezpieczeństwo, jeśli będziesz

milczała. A więc do rzeczy: zależy mi na osobie księżny. Tej nocy, w której zostanie

uprowadzona z pałacu, miast w ręce Botanga dostanie się w moje ręce. Urządzi to pani zgodnie

z mymi wskazówkami. Czy pani zrozumiała?

- Owszem.

- Nie stanie się pani żadna krzywda, gdyż jestem bogaty. Jeżeli będziesz mi pani posłuszna, nie

będziesz potrzebowała na przyszłość zarabiać na swe utrzymanie jako biedna panna do

towarzystwa. Z chwilą, gdy księżna Janka dostanie się do moich rąk, otrzymasz dziesięć tysięcy

fontów szterlingów!

Z piersi Angielki wydarł się głośny okrzyk najwyższego zdumienia.

- Czy ona tyle jest warta dla pana? - zapytała szybko.

- Stokroć więcej, moja panno, gdyż ją kocham. A więc zgoda?

Mężczyzna wyciągnął ku niej swą mięsistą, owłosioną rękę. Maud Gibson przyjęła bez wahania

podaną sobie dłoń.

- Musi pan jednak mieć cierpliwość - oświadczyła, wyraźnie podniecona.

- Nie zależy mi na pośpiechu, miss Gibson. Proszę , oto zadatek na poczet obiecanej sumy.

To mówiąc, wręczył jej dwa banknoty. Angielka ukryła je śpiesznie za gorsetem i szybko

zerwała się ze swego miejsca. Nieznajomy nie zatrzymywał jej. Nagle powróciła i rzekła:

- Gdyby jednak zaszła jakaś nagła niespodzianka, jak mam pana zawiadomić?

- Wystarczy wysłać telegram do urzędu pocztowego w Hai-Tu dla Harry Parkera. A teraz może

pani odejść.

Wtem Angielka skoczyła do tylu i ukryła się w zaroślach, gdyż zbliżały się dwie ludzkie

postacie.

Byli to książę Li-Fang i doktor Martini, którzy podążali w stronę wybrzeża, gdzie oczekiwała

na nich motorówka, by zawieźć doktora Martini w towarzystwie księcia na stały ląd.

Miss Gibson nagle dosłyszała za sobą cichy szyderczy śmiech, gdy się obejrzała, ujrzała

wykrzywione wściekłością oblicze rzekomego mister Parkera, który przyglądał się księciu

płonącym nienawistnym wzrokiem.

Jak szalona rzuciła się do ucieczki przez ciemny park i zatrzymała się dopiero w swoim pokoju.

Chciwym wzrokiem obejrzała otrzymane przed chwilą pieniądze i przeraziła się, widząc dwa

papierki po tysiąc fontów każdy.

Tego wieczora Maud Gibson nie zjawiła się przy stole, tłumacząc się silnym bólem głowy.

Janka i księżniczka Li pozostały same.

Po kolacji poszły do buduaru księżniczki na filiżankę herbaty i wówczas Janka zwierzyła się jej

ze swego macierzyństwa.

W pięknych oczach Li ukazały się nagle dwie wielkie łzy. Z radosnym okrzykiem chwyciła swą

bratową w swe objęcia.

- Janko, Janko!

Przyjaciółki ściskały się serdecznie, w następnej jednak chwili Janka uwolniła się z jej objęć

i rzekła:

- Wybacz, Li, że dziś wcześniej udam się na spoczynek. Czuje się nieco znużona i chciałabym

posiedzieć samotnie na balkonie mego pokoju, czekając powrotu Li-Fanga.

- Idź, Janeczko, nie mam nic przeciwko temu.

Janka opuściła buduar księżniczki Li.

Po raz pierwszy od czasu swego pobytu w pałacu szła samotnie poprzez obszerne sale. Nagle

spotkała Maud Gibson na swej drodze. Angielka przestraszyła się na jej widok.

- Jak się pani czuje? - zapytała Janka.

- Niezbyt dobrze - zabrzmiała cicha odpowiedź. - miałam właśnie zamiar udać się do parku,

gdyż nocne powietrze uśmierzyłoby może ból głowy, księżno.

Janka skinęła głową w roztargnieniu i udała się do swojego pokoju. Nie mogła pojąć, dlaczego

odżyła nagle w jej wyobraźni owa dziwna scena pierwszej nocy, gdy Angielka stojąc w parku

groziła pięścią w jej okno.

- Czyżby mi się tylko zdawało?

Przecież Maud Gibson w ciągu ostatnich tygodni, które spędziła w pałacu, była dla niej

niezwykle miła i usłużna.

Pomimo to Janka nie odczuwała względem Angielki najlżejszego uczucia przyjaźni lub

sympatii. Wewnętrzny głos stale ją ostrzegał, by miała się przed nią na baczności.

Janka weszła do swojego buduaru, przebrała się w lekki szlafroczek i zamyślona usiadła na

brzegu swego łóżka.

Zapomniała o spotkaniu z Angielką, myślała o dziecku, które w niej żyło. Jak cudownie

ułożyło się jej życie! Łzy popłynęły z jej oczu. Złożyła ręce i zmówiła modlitwę dziękczynną

do Boga.

Czas upływał, zbliżała się północ. Janka podniosła się, zmierzając w stronę balkonu.

Wtem zatrzymała się na progu jak wryta. Zdumione jej spojrzenie zatrzymało się na kawałku

gazety, leżącej na stoliczku obok drzwi. Na gazecie tej widniała fotografia, zakreślona

czerwonym ołówkiem.

Była to podobizna młodej, bardzo ładnej Chinki w bogatym stroju.

W jaki sposób ta gazeta znalazła się w jej pokoju?

Janka nie mogła sobie przypomnieć, żeby widziała ją wcześniej, kiedy pisała list do Karola

Garlicza. A więc gazeta została niedawno przyniesiona.

Ogarnął ją dziwny niepokój. Wzięła gazetę do ręki i zaczęła odczytywać treść, wydrukowaną

pod fotografią.

W następnej chwili zachwiała się, jakby ugodzona ciosem. Zduszony okrzyk wydarł się z jej

piersi, jej ręce poczęły szukać oparcia, oczy jej przysłoniła nagle czerwona mgła.

- Litościwy Boże, co to znaczy? - wykrztusiła prawie na pół nieprzytomna. Cała krew

napłynęła jej do serca i okropny ból w skroniach omal nie przyprawił ją o szaleństwo.

Zerwała się nagle z krzesła i podniosła gazetę, która wypadła jej poprzednio z ręki.

Litery skakały jej przed oczyma, kiedy czytała następujące słowa:

Z miarodajnego źródła dowiadujemy się dopiero dzisiaj,

że księżniczka Lu-Tien jedna z najpiękniejszych kobiet

Chin wywodząca się z sześćset trzydziestego pokolenia

08. Rozdzial 25 - 26.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: