Rally [Dziecko Bogów].pdf

- Proszę państwa, właśnie dostaliśmy wiadomość, że Aleksander Ratowicz i jego pilot

Jussi Bernsten mieli poważny wypadek. Dostaję właśnie bardziej szczegółowe informacje na

temat tego, co się stało... Ich toyota wypadła z zakrętu i stoczyła się zboczem. Słyszę

właśnie... tak.... Proszę państwa Sasza wyszedł z samochodu o własnych siłach! Chyba nic

mu nie jest. Ekipa ratowników wyciąga z wraku pilota.

- Alek... Alek idź się połóż.... Siedzisz tu już pięć godzin. Jak będzie coś wiadomo to ktoś

cię zawiadomi. - Mężczyzna nawet nie drgnął. Nawet nie spojrzał w stronę jasnowłosej

Skandynawki, która w tej chwili patrzyła na niego ze smutkiem. - Alek, obiecałam lekarzowi,

że namówię cię do tego, żebyś się położył - Kierowca nadal nie reagował. Dziewczyna

szarpnęła go za ramię, ale to również nie dało rezultatu. - Rób jak chcesz. Jesteś dorosły.

Ale wiedz, że Jussi na pewno nie chciałby, żebyś po ciężkim wypadku, przez kilka godzin

siedział na plastikowym krześle.

- Inge... - Aleksander odwrócił się w końcu. - Nie mów na mnie Alek.

Blondynka tylko prychnęła ze złości i stukając obcasami oddaliła się w kierunku kafeterii.

Sasza czuł, że wszystko go boli, ale nie mógł, po prostu nie mógł, spokojnie iść do łóżka.

Niewiedza go zabijała. Zdawał sobie sprawę, że Inge miała rację, że siedzenie pod salą nic

nie da, nic nie przyspieszy, ale nie mógł go tak zostawić. Kiedy zorientował się, że kobieta

wychodzi z oddziału i, zapewne, idzie na kawę, wszystko mu się zagotowało. Nie rozumiał,

jak żona może opuścić męża w takiej chwili. Jussi umie... walczył o życie na stole

operacyjnym, a ona... Pokręcił głową zrezygnowany. Nagle wahadłowe drzwi otworzyły się z

hukiem. Aleksander najpierw zobaczył pielęgniarzy ciągnących łóżko, a dopiero potem

przyjaciela podłączonego do aparatury. Na samym końcu szedł lekarz. Kiedy ujrzał drugą

ofiarę niedawnego wypadku, zatrzymał się zdziwiony.

- Panie Ratowicz, czy pan jest niepoważny? Siedział pan tu cały czas? Natychmiast wraca

pan do sali. - W mężczyźnie wszystko się zagotowało. Nienawidził, kiedy traktowano go jak

dziecko.

- Dobrze, ale najpierw powie mi pan, co z moim pilotem. - Stanął vis a vis chirurga, z

zaciętą miną i rękami założonymi na piersi.

- Stan jest stabilny... ale ciężki. Pański przyjaciel odniósł obrażenia czaszki, ale przede

wszystkim kręgosłupa. ...Panie Ratowicz, wszystko w porządku? - Lekarz chwycił mężczyznę

za ramię i posadził na krześle. Aleksander wyglądał jakby odpłynęła z niego cała krew.

- Czy... czy to znaczy, że Jussi może być...

- Tak. I... przykro mi to mówić, ale w rajdzie już z całą pewnością nigdy nie wystartuje. -

Stali w ciszy chwilkę, ale lekarz zaraz się zreflektował. - Panie Aleksandrze, natychmiast do

sali proszę. Bo będę zmuszony wezwać sanitariuszy.

Sasza leżał w łóżku, patrząc w sufit. Dookoła panowała idealna cisza. Przez zamknięte

drzwi, ze szpitalnego korytarza nie docierały żadne dźwięki. Mężczyzna nie mógł zasnąć. W

głowie cały czas słyszał przeraźliwe "Hamuj!" Jussiego, z nerwów wykrzyczane po norwesku i

dźwięk wgniatanego metalu, pękającego szkła i plastiku. Serce cały czas waliło mu jak

młotem. Wszyscy powtarzali mu, że to nie jego wina. Ten lis wybiegł z lasu tak nagle, że nikt

by nie wyrobił. Organizatorzy nie mieli pojęcia, skąd zwierzę mogło się tam wziąć. Przed

wyścigiem trasa jest dokładnie sprawdzana, a hałas powinien je odstraszyć. Zauważył, że

trzęsą mu się ręce. Bał się zamknąć oczy, żeby nie przyśnił mu się wypadek. Wstał i

podszedł do okna. Pod włoskim szpitalem stała jeszcze garstka dziennikarzy. Reszta wróci tu

jutro rano i będą czatować tak długo, aż czegoś nie wytropią. Już widział nagłówki tabloidów

trąbiące o tym, że Aleksander "Sasza" Ratowicz prawie zabił swojego pilota, a sam wychodzi

ze szpitala następnego dnia, na własne żądanie. Ten rajd już dla niego nie istnieje, więc

jedyną radą było jak najszybsze wyjechanie z Włoch. Wystartuje już w następnym. Tylko...

tylko znajdzie nowego pilota.

Tak jak przypuszczał, następnego dnia jego osoba wzbudzała same kontrowersje.

Najpierw lekarz prawie zwołał konsylium, które miało go przekonać do zostania w szpitalu.

Kiedy jednak kategorycznie zażądał wypisu, nie mieli wyjścia i zgodzili się.. Następną

potyczkę odbył z Inge, która najpierw wyrzuciła mu, że nie poinformował jej wczoraj, że

operacja się skończyła i, że kiedy przyszła na oddział i zobaczyła pustą salę prawie dostała

zawału, a później nazwała go nieodpowiedzialnym pozerem i zostawiła na środku korytarza.

Sasza nie rozumiał tej kobiety. Znaczy, w ogóle jej nie lubił. Tolerował ją tylko ze względu

na ślepe zakochanie Jussiego. Niestety przyjaciel ciągał ją na wszystkie rajdy, bo jak sam

twierdził, nie mógł znieść ani jednego dnia bez niej. Aleksander osobiście twierdził, że nie

byłby w stanie wytrzymać ani jednego dnia z nią. Przebrany już w normalne rzeczy, które

tego dnia dowiózł mu ktoś z jego ekipy, szedł w kierunku wyjścia. Zatrzymał się kilka krów

przed zakrętem, za którym były już tylko drzwi i tabun dziennikarzy. Co właściwie chciał

zrobić? Wyjdzie stąd i co? Pieszo pójdzie do hotelu? Wyciągnął telefon i wbił numer.

- Andrzej? Weź Anje i przyprowadźcie mi pod szpital samochód. Tak, przyjedźcie dwoma,

ja potem wezmę jeden. Tak jestem pewien. Ok. Czekam.

Przyjaciel nie dowierzał jego słowom. Kilkanaście godzin po śmiertelnie groźnym wypadku

chciał siadać za kierownicę. Był albo bardzo głupi, albo bardzo odważny. Piętnaście minut

później Andrzej wysłał mu SMS'a, że dojechali pod szpital. Aleksander założył okulary

przeciwsłoneczne i wyszedł przed budynek. Natychmiast obstąpili go dziennikarze i

fotografowie. Błyski aparatów oślepiały go co jakiś czas i z trudem przebijał się przez chmarę

ludzi. W końcu, nie wypowiedziawszy ani jednego słowa, dotarł do samochodu. Obrócił się do

dziennikarzy.

- Nie mam nic do powiedzenia, oprócz tego, że gdyby to była moja wina, siedziałbym przy

nim, a nie wychodził ze szpitala.

Po tych słowach wsiadł do toyoty i ruszył z piskiem opon. Widział jak przyjaciele jadą za

nim, uważnie mu się przyglądając. Powiedział im, że jadą do hotelu, ale on wcale nie miał

zamiaru tam jechać. Dojeżdżali do skrzyżowania. Światło właśnie zmieniało się na czerwone.

Sasza w ostatniej chwili dodał gazu i przejechał na drugą stronę, zostawiając drugi

samochód za sobą. Zanim zmienią się światła, on zdąży odjechać na tyle daleko, że go nie

znajdą. Kluczył uliczkami tak długo, aż wyjechał na wylotową drogę, prowadząca wprost na

trasę rajdu. Dzisiaj było tam pusto. Następny odcinek skupił uwagę wszystkich, którzy w

innych okolicznościach przyjeżdżaliby zobaczyć miejsce wypadku. Mężczyzna jechał drogą,

słysząc w głowie komendy Jussiego. Lewy nawrót dwa dnem... prawy maks przez szczyt, do

hamuj lewy trzy pół zacisk... lewy pięć pół śmiało, do lewy cztery dnem... na szczycie późno

przyhamuj, prawy cztery dnem plus... Ruda plama na drodze, ręka Jussiego na jego.

Stoppested! Krzyk i huk. Sasza... hjelp .

Aleksander patrzył na swój samochód, a właściwie na to, co z niego zostało. Wrak leżał u

stóp wzgórza. Niby nie polecieli z wysoka, ale... Mężczyzna poczuł narastające w nim

poczucie niesprawiedliwości. Czemu jemu nie stało się nic (te kilka zadrapań, siniaków,

naciągnięte mięśnie, to było nic), a jego przyjaciel leży w szpitalu, najprawdopodobniej

sparaliżowany, ze złamaną karierą. Będzie musiał żyć bez tego, co tak bardzo kocha.

Aleksander nie wyobrażał sobie jak mógłby nie jeździć. Wiedział, że tak samo czuł Jussi. A

teraz... Szlag by to.... zacisnął ręce w pięści. Do tego te cholerne ptactwo zaczynało

śpiewać. Jak one mogą świergotać, kiedy on ma taki humor? Rozejrzał się dookoła. Kiedy

jechał trasą, albo się do niej przygotowywał nigdy nie zwracał uwagi na krajobraz. No,

chyba, że była od niego uwarunkowana jazda. Ten odcinek był w lesie. Drzewa i krzewy

porastały niemal każdy metr tego terenu, oprócz dwóch miejsc. Aleksander próbował

wyobrazić sobie, co mogłoby się stać, jeśli spadając po drodze trafiliby na jakąś sosnę.

stoppested! Otarł twarz z łez, które popłynęły bez jego kontroli. Wsiadł do samochodu i

przejechał do końca trasę odcinka.

Pięć dni później Aleksander wysiadał na Gardermoen z uczuciem ulgi. Wszystko powoli

wracało do normy. Jeszcze tego samego dnia, kiedy wyszedł ze szpitala obudził się Jussi.

Jego stan nadal był krytyczny, ale przynajmniej był z nim kontakt. Kiedy wyjeżdżał do Oslo

lekarze twierdzili, że za kilka tygodni będzie można go przewieźć do Norwegii. Aleksander

chciał się natomiast wziąć ostro do pracy. Podobno jego ludzie już postarali się o kilku

kandydatów na pilota. Wybór nie był prosty, bo następny rajd miał się odbyć w Finlandii. W

skrajnie trudnych warunkach...Sasza musiał przetestować kilku kandydatów i wybrać

jednego, który wykaże się najlepiej. Niemal prosto z lotniska pojechał na trasę. Wpadł do

domu jedynie żeby odłożyć walizkę i odsłuchać wiadomości. Było kilka, z pytaniem o to jak

się czuje. Jedną zostawił nawet Johan. Rozstali się właśnie dlatego, że Johan bał się o

zdrowie i życie Aleksandra. Mężczyzna wiedział, że exa aż kusi, żeby powiedzieć "a nie

mówiłem!?". Sasza uśmiechnął się do siebie i pokręcił głową. Johan bał się o niego, chociaż

nigdy nie miał naprawdę poważnego wypadku. Z resztą, Johan dobrze wiedział, jaki ma

zawód, zanim jeszcze się związali. Powinien pomyśleć o tym wcześniej.

Aleksander wziął kurtkę i zbiegł do samochodu. Kilkanaście minut później był już na

autostradzie, a zaraz potem na trasie Rajdu Norwegii. Czekał tam na niego Andrzej,

mechanik, którego przywiózł z Polski i szef ekipy. Tomas podszedł do niego i przywitał się.

- A gdzie piloci? - Kierowca rozejrzał się zaciekawiony. W okolicy nie było nikogo widać.

- Nie ma kandydatów - Tomas, poważny mężczyzna po czterdziestce, nie wyglądał jakby

miał ochotę do żartów. Z resztą, rzadko ma. - Już wybraliśmy odpowiedniego.

- Słucham? Przecież nie mogę jeździć z kimś, kogo wybraliście, bo jego nazwisko będzie

ładnie wyglądało koło reklam sponsorów! - Aleksander ze wściekłością z powrotem wsiadał

do auta.

- Sasza wysiadaj. On zaraz tu będzie i nie życzę sobie fochów. Nie masz siedmiu lat.

Mężczyzna przez chwilę bił się ze swoimi myślami. Tomas patrzył na niego zimnymi

oczami, zupełnie bez wyrazu. Aleksander w końcu oderwał się od kierownicy, ale nie

omieszkał dodać od siebie kilka miłych słów po polsku.

- Tę część polskiego, akurat rozumiem - Tomas nawet na niego nie spojrzał, wpatrując się

w pierwszy zakręt trasy.

- Nic mnie to... - Saszy przerwał ryk silnika. Zaciekawiony skierował wzrok w stronę, z

której nadchodził hałas. Zza zakrętu, w który wpatrywał się Tomas na pełnym gazie

wyjechała Honda. Samochód jechał prosto na nich. Już mieli odskakiwać, kiedy kierowca

zatrzymał pojazd i opuścił szyby. - Ty kretynie! Mogłeś nas pozabijać! - Aleksander wrzasnął

po norwesku do dzieciaka za kierownicą. Nie wiedział skąd on się tam wziął i co robił, ale

miał ochotę wyciągnąć go z auta i skopać mu pysk.

- Sasza, przedstawiam ci twojego nowego pilota. Krystian Szejna, Sasza Ratowicz -

Tomas z trudem wymówił tę zbitkę.

- No to kurwa pięknie - Aleksander walnął rękami w dach swojego samochodu. - Po

prostu pięknie.

- Tomas, do cholery, ile on ma lat? Dwanaście? - Sasza odciągnął mężczyznę na bok. W

głowie mu się nie mieściło, że każą mu pracować z kimś takim! Znał tego... Krystiana od

pięciu minut i już go nie lubił.

- Daj mu szansę. Chłopak wie co robi.

- Ale nie rozumiem. Jest tylu świetnych pilotów, czemu akurat on? Nie mogłeś wziąć

kogoś z Norwegii? - Aleksander starał się nie podnosić głosu, ale przychodziło mu to z

wyraźnym trudem. Czekała ich teraz ciężka praca, a on, mistrz świata 2005 roku dostaje

jakiegoś szczeniaka. Z drugiej strony wiedział, że Tomasowi może ufać w każdym calu.

Kiedy przyjechał do Norwegii to właśnie on się nim zajął i nauczył wszystkiego. Jeśli Tomas

mówił, że młody jest dobry to musiał być...

- Potrzebujesz kogoś świeżego. Nie poradziłbyś sobie z nikim zmanierowanym. Krystian

jest świetny i możesz go sobie wychować.

Młodszy mężczyzna zamrugał kilka razy. Z takiej perspektywy pomysł nie wydawał się

najgorszy. Oczywiście nie polubił chłopaka w jednej chwili, ale mógł chociaż spróbować.

- Siadaj i zapinaj pasy. - Rzucił do Krystiana, mijając go. Nawet na niego nie spojrzał, a

ton głosu brzmiał tak, jakby strofował małe dziecko. Chłopak bez protestu wsiadł do

rajdowego samochodu.

- Jak mam na ciebie mówić? - Popatrzył na Aleksandra z zaciekawieniem.

- Jak to jak? Sasza - Mężczyzna rzucił w odpowiedzi, chociaż miał ochotę powiedzieć

"Mów mi per Pan, szczylu". Włączył silnik, ale zanim ruszył obrócił się w stronę chłopaka,

który trzymał plik kartek na kolanach. Rzucił mu kask. Nie miał zamiaru szaleć, ale nigdy nic

nie wiadomo.

Już miał ruszać, kiedy poczuł jego dłoń na swojej. Odwrócił do niego głowę. Chłopak

momentalnie cofnął rekę. Sasza obrzucił go takim spojrzeniem, że każdy by się zawstydził.

- Yy... chciałem tylko... - Krystian próbował to z siebie wydusić. Postawa Aleksandra

wcale nie pomagała mu zebrać się w sobie. - Bo ja dostałem notatki Jussiego, z których tu

jeździliście i ... pomyślałem, że wprowadze pewne zmiany.

Pół godziny poźniej Alek wyskoczył z samochodu jak oparzony. Tomas patrzył jak jego

podopieczny wściekły idzie w jego stronę. Krystian powoli opuścił samochód, uprzednio

wyłączając silnik. Sasza z zaciśniętymi pięściami i ciężkim oddechem, zatrzymał się przed

Tomasem.

- Tylko nie myśl, że będę go niańczył! - Wydusił z siebie w końcu i nie czekając na

odpowiedź, wsiadł do swojej Toyoty i wzbijając w powitrze tumany kurzu, odjechał. Krysitan

dopiero wtedy odważył się podejść do starszego mężczyzny. Uśmiechnięty, z chłopiecą

zadziornością w oczach stanowił absolutne zaprzeczenie kierowcy.

- Co mu zrobiłeś? - Andrzej klepnął go w plecy ze śmiechem.

- Pobiliśmy jego rekord na tym odcinku

Pokój w ekskluzywnym ośrodku rehabilitacyjnym w Oslo, niczym nie przypominał sali

szpitalnej, w której Jussi leżął będąc we Włoszech. Ściany były wymalowane na ciepły kolor

kawy z mlekiem i komponowały się z delikatnymi zasłonkami i kolorem pościeli. Leżał w niej

zakopany po uszy mężczyzna. Aleksander wszedł po cichu do środka. Zauważył, że przy

łozku, w wielkim fotelu spała Inge. Na kolanach leżała jej książka, a koc, którym była

wcześniej przykryta, leżał na podłodze. Sasza spojrzał w stronę przyjaciela, który również

spał. Uśmiechnął się lekko, kiedy zobaczył spokój malujący się na jego twarzy. Podszedł

bliżej i sięgnął po przykrycie kobiety.

- Sasza?

Mężczyzna poderwał się, spoglądając prosto w otwarte oczy Jussiego. Jego niebieskie

tęczówki świdrowały go uważnie, mimo, że nadal były zaspane. Kierowca w jednej sekundzie

znalazł się obok przyjaciela. Niewiele brakowało, a wskoczyłby na niego i wyściskał. Od

dwóch tygodni nie słyszał jego głosu. Wariował z niepewności. Lekarze mogli sobie mówić,

że wszystko się stabilizuje i że Jussi będzie mógł chodzić, ale nie chciał wierzyć, dopóki go

nie zobaczył. Był tak podekscytowany, że przyjaciel musiał go uspokoić, żeby nie obudził

zmęczonej Inge. Sasza, który z reguły nie był gadatliwy, teraz, mówił nieprzerwanie od

godziny. Cały czas starał się unikać tematu rajdów, Krystiana i tego co czuje. Niestety Jussi

nie wiedział, albo udawał, że nie wie, że jego przyjaciel nie chce o tym rozmawiać.

- Słuchaj...Jak sobie radzisz? Masz już kogoś nowego? - Pogłaskał jego ramię w czułym,

ale zupełnie nie intymnym geście. Sasza rzucił mu szybkie spojrzenie. Naprawdę nie chciało

mu się o tym gadać, bo wiedział co Jussi mu powie.

- Mam, ale nie chcę z nim jezdzić. - Bąknął cicho - Nie lubię go.

Jussi roześmiał się głośno, ale szybko postarał się opanować, aby nie zbudzić żony.

- "Nie lubię go" - Przedrzeźniał mężczyznę, głosem pięciolatka. - Sasza, ile ty masz lat,

co? Nie chodzi o to czy go lubisz, tylko czy masz wyniki.

Aleksander wzruszył ramionami i próbował wstać, ale Jussi przytrzymał go. Kierowca,

gdyby naprawdę bardzo chciał, podniósłby się bez problemu, ale poddał się nadal słabym

ramionom przyjaciela.

- Nie rozumiesz? Nie chcę z nim jeździć, bo nie jest tobą! - Jussi znowu się roześmiał, ale

tym razem jakby smutniej. Nie bardzo wiedział, co powinien mu powiedzieć. Sasza

zachowywał się jak dziecko, obrażony chłopiec, ale jego podejście rozczulało mężczyznę.

Poza tym, tak bardzo chciałby móc z nim jeździć. Znowu wsiąść do samochodu i pokierować

Saszą. Fakt, że Aleksander ma innego pilota, jemu samemu sprawiał przykrość.

- Przyzwyczaisz się. ...Oboje się przyzwyczaimy.

Tomas siedział za biurkiem i czytał gazetę opisującą wypadek jego podopiecznych.

Zdjęcie rozbitego samochodu wprawiało w zdumienie. To, że obaj żyją można zaliczyć do

kategorii cudów. Na dzień dzisiejszy Jussi miał świetną opiekę, zarówno lekarzy jak i Inge.

Natomiast Sasza to było zupełnie co innego. Ciężki przypadek... Tomas traktował go jak

syna. Często był dla niego surowy, może nawet za bardzo, ale Aleks zawsze wiedział, że

może na niego liczyć. Zdobycie jego zaufania dużo go kosztowało, ale nie mógł dziwić się

temu, że na początku był jak dzikie zwierzątko. Pamiętał jak dziś, dzień kiedy spotkał go po

raz pierwszy. W Oslo była połowa października, było strasznie zimno, a Aleksander przyszeł

na rozmowę o pracę w samej koszuli. Jego sine usta drżały i Tomas od razu wiedział, że

musi go przyjąć. Bez względu na wszystko. Kiedy na niego popatrzył, przypomniał mu się

jego syn. Kilka lat wcześniej zginął z matką w wypadku. Gdyby żył, byłby w wieku tego

zmarzniętego chłopca, w kórego oczach widział niemą prośbę o etat. Tomas potrzebował

prywatnego kierowcy. Ogłoszenie w gazecie motoryzacyjnej dał właściwie tylko dla

formalności. Zgłosiło się trzech kandytatów, w tym Alek. Osiemnastolatek z Polski, który po

norwesku potrafił powiedzieć kilka słów. Za to doskonale porozumiewał się po angielsku i

niemiecku, co szybko udowodnił. Tomas nie mógł sobie wyobrazić, co ten chłopiec robi w

Oslo.

- Czemu przyjechałeś do Norwegii?

- ...Straciłem rodziców. Musiałem coś ze sobą zrobić.

Chłopak był tu zupełnie sam. W obcym kraju, bez znajomości języka i zapewne bez

pieniędzy.

- Umiesz prowadzić - Tomas odłożył na biurko prawo jazdy, które pokazał mu chłopiec. -

ale czy na tyle znasz Oslo, żeby być szoferem?

Aleksander speszył się. Nie wiedział, czy może się przyznać, że od czasu kiedy tu

przyjechał, całe dnie szczęda się po mieście. Pokój w którym mieszkał, był tak straszny, że

przebywanie w nim dłużej niż to konieczne, napawało go obrzydzeniem.

- Myślę, że dam sobie radę.

I dał. Dał lepiej, niż Tomas mógł sobie wyobrazić. Na początku wahał się, czy dobrze

zrobił rezygnując z doświadczonego szofera. Mógł przecież znaleźć chłopakowi jakie kolwiek

zajęcie. Alek szybko rozwiał te wątpliwości. Po dwóch miesiącach Tomasowi przyszedł do

głowy pomysł.

- Aleks, musimy porozmawiać. - Poprosił chłopaka do gabinetu, ale nie usiedli po dwóch

stronach biurka. Mężczyzna zaprosił chłopca na fotele dla gości. - Chodzi o twoją pracę -

Aleksander spiął się momentalnie i zacisnął dłonie na kolanach.

- Proszę pana, ja to wyjaśnię! Ja się zagalopowałem... wiem, że to fatalne wytłumaczenie,

ale naprawdę to mi się nie zdażyło wcześniej!

Mężczyzna zdębiał. Nie miał pojęcia o czym on mówił. Chyba jegozdziwiona mina

zdradziła go, ale Alek zamilkł. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili. - ...Nie chciał pan

porozmawiać o mandacie?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: