Zapach kobiety - Leigh Jo(1).pdf - aczerwik

Jo Leigh

Zapach kobiety

Rozdział pierwszy

Teraz już będzie mądrzejsza. Nowa para butów to

tylko chwilowe ukojenie. Poprawi jej humor na ile? na

godzinę? dwie? Potem znów ogarnie ją przygnębienie.

Susan Carrington oderwała wzrok od wystawowej

szyby i zmusiła się do odejścia od butiku. Przecież nie będą

nią rządzić jakieś buty! Nawet jeśli to różowe, niebotycz-

nie wysokie szpilki od samego Jimmy’ego Choo po

okazyjnej cenie. Nawet jeśli wyglądałyby zabójczo z jej

satynowym żakietem od Dolce & Gabbany.

Nie. Miała przecież wystarczająco dużo butów.

Roześmiała się w duchu. Jakby kobieta kiedykolwiek

mogła powiedzieć, że ma dość butów! Tyle że buty nie

mogą dać nic ponad radość ich posiadania, katusze nosze-

nia i zazdrosne spojrzenia innych kobiet. Nie zagłuszą

w niej tęsknoty, by życie zmieniło swój bieg. Nadziei, że

gdzieś tam – a mówiąc ,,gdzieś tam’’ miała na myśli

Manhattan, nie cały ziemski glob – istniał idealny, stwo-

rzony dla niej mężczyzna. Bratnia dusza... Druga połówka

jabłka...

Susan od dłuższego czasu nie spotykała się z żadnym

mężczyzną i jej ciało zaczynało się buntować. Przez cały

tydzień była niespokojna i nerwowa. Zaczynała popadać

w desperację. Bardzo chciała... czegoś innego. Żądzy,

emocji, ryzyka. Buty tego nie zastąpią. Susan pragnęła

mężczyzny. Sympatycznego, silnego faceta z krwi i kości.

Kogoś inteligentnego i z wyobraźnią. A czyż nie byłoby

wspaniale, gdyby ten przyprawiający o dreszcz emocji

mężczyzna okazał się także bratnią duszą? Chociaż to

raczej nieprawdopodobne. Ale przecież zawsze można

pomarzyć, prawda?

Teraz, gdy wędrowała Piątą Aleją, puściła wodze

fantazji. Przed oczami stanął jej obraz takiego ideału.

Wyłowi ją wzrokiem z tłumu gości zebranych na

przyjęciu. Będzie wysoki – co najmniej metr osiem-

dziesiąt pięć wzrostu wobec jej metra siedemdziesięciu

pięciu. Ciemnowłosy. Nie, nie uważała, że blondyni są

mniej pociągający, ale podobały jej się kontrasty. Para

– blondynka i blondyn – nadto przypominałaby Barbie

i Kena.

Jej mężczyzna powinien być przystojny, ale nie pięk-

ny. O ostrych, trochę nieregularnych rysach, za to o znie-

walającym uśmiechu. Musi mieć pełne wyrazu oczy, duże

dłonie i stopy. I chociaż dobrze znała tę śpiewkę, że

rozmiar to nie wszystko, chciałaby, żeby gdzie indziej też

był hojnie wyposażony przez naturę. Bo czemu nie?

Ostatecznie, to mężczyzna jej marzeń, więc może przy-

ozdabiać go jak zechce.

Przeszła na drugą stronę ulicy, jak zwykle zaskoczona

tłumami przechodniów. Był poniedziałek, święta, dzięki

Bogu, już się skończyły, a tymczasem o pierwszej po

południu ludzi było tyle samo, co w godzinach szczytu.

Prawdę powiedziawszy, Susan nie miała nic przeciwko

temu. Kochała rytm ulic Manhattanu, przyspieszony puls

tego miasta. Żadne inne miejsce na świecie nie tętniło tak

życiem. Nawet w dni takie jak ten – gdy zalegający przy

krawężniku śnieg zmieniał się w szarą, ohydną breję,

a taksówkarze cisnęli na klaksony z uporem godnym

lepszej sprawy – czuła się tu jak w domu.

Przed witryną księgarni gwałtownie zwolniła kroku.

Przyglądała się okładkom najnowszych bestsellerów, mar-

szcząc przy tym brwi, gdyż na pierwszy rzut oka nie

dostrzegła nic pociągającego. Oznaczało to, że będzie

musiała wejść do środka. Próbowała przypomnieć sobie,

kiedy ostatni raz przechodziła obok księgarni i oparła się

pokusie, by wstąpić. Na darmo. Zawsze ulegała impulsowi.

W drzwiach zatrzymała się z wrażenia, słysząc do-

pływającą z wnętrza muzykę. Przecież znała ten utwór.

Zamknęła oczy i wsłuchiwała się w dźwięki orkiestry

symfonicznej, próbując wydobyć z pamięci tytuł suity.

– ,,Szeherezada’’ – wypowiedziała na głos, niezwykle

z siebie zadowolona.

Tak jest. Żałowała, że w tym momencie nie ma przy

niej nikogo z ich paczki. Chociaż szczerze wątpiła, by

ktokolwiek, poza Peterem, znał ten utwór, nie wspomina-

jąc już o kompozytorze.

Po chwili otworzyła oczy i pochwyciła wlepiony w nią

wzrok młodego mężczyzny. Zaczerwienił się i umknął

spojrzeniem. Susan niemal natychmiast wyrzuciła ten

incydent z pamięci. To zdarzało się tak często: wybału-

szone oczy, rozwarte usta. Dawno temu czuła się z tym

wspaniale, ale po jakimś czasie zrozumiała, że pożądliwe

spojrzenia nie mają nic wspólnego z nią jako osobą,

a jedynie z jej ciałem: włosami, biustem, smukłą sylwetką,

rysami twarzy. Nic z tego nie było jej zasługą. Po prostu

wygrała los szczęścia na wielkiej genetycznej loterii, ale,

do cholery, jej wygląd zewnętrzny to nie wszystko.

Przynajmniej taką miała nadzieję.

Susan ruszyła wzdłuż regałów wypełnionych książ-

kami, zastanawiając się jednocześnie, czy zdoła ominąć

szerokim łukiem dział poradników. Teraz potrzebowała

fikcji, a nie grzebania w uczuciach czy duszy.

Muzyka wypełniała powietrze i Susan pomyślała

o Szeherezadzie – kobiecie, która ocaliła życie, snując

opowieści tysiąca i jednej nocy: Ali Baba i czterdziestu

rozbójników, Sindbad, Aladyn i jego cudowna lampa...

Wiedziała dokładnie, o co poprosiłaby potężnego dżi-

na. Pragnęła miłości. Prawdziwej, szczerej, takiej na

zawsze.

Niestety, jedynie cudowna lampa mogłaby zapewnić

spełnienie tego marzenia. Susan zdecydowanie nie miała

szczęścia w miłości. Jej jedyny poważny związek okazał

się tragiczną pomyłką, gdy odkryła, że mężczyzna, które-

mu oddała serce i duszę, wcale nie był nią zainteresowany.

Lubił jedynie niektóre części jej ciała i jej pieniądze.

W zasadzie – głównie jej pieniądze.

Wzdychając głęboko, zaczęła przeglądać książki, ale

szybko je odłożyła, gdy spostrzegła, że nie jest w stanie się

skoncentrować. Fatalnie.

Nigdy się aż tak nie rozklejała, ale, do diabła, poranne

spotkanie z Katy i Lee dało jej wiele do myślenia. Obie

lamentowały nad swoim samopoczuciem i wyglądem,

chciały, żeby wreszcie nadeszło rozwiązanie, opowiadały

o udrękach zaawansowanej ciąży. Susan śmiała się i wy-

dawała współczujące pomruki, ale w rzeczywistości zże-

rała ją zazdrość, jedzenie nabierało smaku cementu, a do

tego odezwało się w niej poczucie winy.

Kochała Katy i Lee, uwielbiała ich mężów, Bena

i Trevora. Razem z Peterem byli jej najbliższymi przyja-

ciółmi. W zasadzie drugą rodziną. Spotkali się wszyscy

w college’u i nigdy nie stracili ze sobą kontaktu. Wciąż

trzymali się razem, rozumieli w pół słowa, wspólnie

przeżywali problemy w pracy, zawirowania w miłości,

zawiedzione nadzieje.

Jednakże od chwili, gdy obie przyjaciółki zaszły w cią-

żę, Susan poczuła się wyobcowana. Starała się jak mogła,

by tego nie okazywać, ale one jakoś to odkryły. Miała

Zapach kobiety - Leigh Jo(1).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: