WEDRUJACY UMYSL.pdf

B/143: J.McMoneagle Wędrująy Umysł

Strona 1 z 1

www.kippin.prv.pl

PRZEDRUK

JOSEPH McMONEAGLE

WĘDRUJĄCY UMYSŁ

(Mind Trek / wyd. orygin. 1993)

Jesteśmy więksi niż nam się wydaje. Nie obawiaj się sięgnąć

po swoje najbardziej niewiarygodne talenty. Nie bój się siebie

i ludzi o "zamkniętych umysłach" To ludzie przestraszeni,

którzy nigdy nie śpią. Będą umniejszać siebie i ciebie.

Bądź cierpliwy i czekaj. Pamiętaj, że wszystko może się

zmienić, a zazwyczaj zachodzi to w mgnieniu oka.

Książkę tę dedykuję mojej żonie – Scooter

– za to, że poświęciła tyle wysiłku,

by podtrzymać me zainteresowanie

i pozostawała moją podporą,

gdy nie było nikogo innego.

SPIS TREŚCI:

Wstęp

Przedmowa

Rozdział 1: Początki

Rozdział 2: "Życie po śmierci"

Rozdział 3: Następstwa

Rozdział 4: Doświadczenie w SRI

Rozdział 5: Pierwsze ćwiczenia

Rozdział 6: Zmiana poglądów

Rozdział 7: Pierwsze testy

Rozdział 8: Ćwiczenia

Rozdział 9: Pierwsze przykłady

Rozdział 10: Wczesne stadia

Rozdział 11: Dotarcie do Wiem

Rozdział 12: Zdalne postrzeganie w Instytucie Roberta Monroe'a

Rozdział 13: Namierzanie

Rozdział 14: Rezygnacja i śmierć

Rozdział 15: Otwarcie serca

Rozdział 16: Inny świat

Rozdział 17: Zmiana w postrzeganiu rzeczywistości

Rozdział 18: Jak to działa?

Rozdział 19: Poziomy zdalnego postrzegania

Rozdział 20: Co można namierzać?

Rozdział 21: Pytania i odpowiedzi

Epilog

Dodatek: Procedura namierzania celu przy udziale zespołu zewnętrznego

file://D:\Noweee\WEDRUJACY UMYSL\WEDRUJACY UMYSL\...

20121122

B/143: J.McMoneagle Wędrująy Umysł

Strona 1 z 3

Spis treści / Dalej

WSTĘP

Od ponad trzydziestu lat zajmuję się tymi sferami ludzkiego umysłu, którym psycholodzy nie

zawsze byli skłonni poświęcić zainteresowanie. Należą do nich odmienne stany świadomości,

takie jak hipnoza, marzenia senne, medytacja, stany wywołane narkotykami oraz zjawiska

parapsychologiczne, na przykład telepatia, jasnowidzenie, relacje z “życia po śmierci". Moje

studia przekonały mnie, że tak zwane “zwyczajne" lub “normalne" doświadczenie stanowi tylko

wierzchołek góry lodowej i że posiadamy możliwości, które są nie tylko ekscytujące, ale nadają

głębszy sens ludzkiemu istnieniu niż zwykła wiedza.

Co wydaje się oczywiste, w trakcie mojej pracy poznałem, czasami badałem, a nawet

przyjaźniłem się z wieloma interesującymi ludźmi: mediami, uzdrowicielami, spirytystami,

mistrzami sztuk walki czy też laureatami Nagrody Nobla – by wymienić jedynie ich część. Jedni z

nich byli mądrzy, inni szaleni, a większość łączyła obie te cechy.

Joe McMoneagle należy do typu bardzo interesujących ludzi, którzy mogą nas wiele nauczyć.

Nie pasuje do naszego kulturowego stereotypu “spirytysty" lub “medium". Właściwie, byłby

zażenowany, gdyby ktoś zaszufladkował go w ten sposób. Joe jest życzliwy, szczery i otwarty, a

jednocześnie silny, pewny siebie i twardy. Jeśli namówisz go, by opowiedział o swojej służbie w

Wietnamie, to po zakończeniu opowieści o wojennych wyczynach odetchniesz z ulgą, że Joe jest

ci przyjazny. Nie wyobrażam go sobie w powłóczystych szatach czy turbanie, siedzącego

niewygodnie podczas medytacji, powołującego się na tajemne “siły" lub głoszącego kazania.

A jednak w roku 1970 Joe McMoneagle “zmarł", “połączył się z Bogiem" i odtąd uczył się, jak

systematycznie i praktycznie używać tego, co wielu ludzi nazywa magią.

Jak wielu innych współczesnych mieszkańców Świata Zachodniego, doświadczył nie tylko

niewypowiedzianego szczęścia, ale i bezgranicznego wstydu; uczucia popadania w obłęd,

odseparowania od innych oraz wstrząśnięcia fundamentami życia; ostatecznie zaś radości i

poczucia celu istnienia – pełniej niż większość z nas kiedykolwiek dozna. Po tym przeżyciu Joe

jest zdecydowanie bystrzejszy i twardszy. Jakie wnioski możemy z tego wyciągnąć? Podczas

psychologicznych i parapsychologicznych studiów nad ludzkim umysłem odkryłem, że my,

ludzie, nade wszystko odczuwamy silną potrzebę określenia znaczenia naszego istnienia. Tak

samo jak potrzebujemy witamin, by zachować zdrowie, niezbędne są nam doświadczenie i

przekonanie, że wszechświat posiada sens, a my osobiście mamy w nim wyznaczone miejsce.

Jeżeli nie umiemy w wystarczającej mierze odnaleźć lub określić znaczenia wszechświata,

zapadamy na choroby psychologicznego niedoboru, takie jak choćby nieposkromiona żądza

zdobywania przedmiotów materialnych. Łudzimy się (bezsensownie), że zaspokajanie tego typu

potrzeb zaabsorbuje nas na tyle, że nie będziemy odczuwali bólu egzystencji w świecie

pozbawionym wartości.

Dla większości ludzi na przestrzeni dziejów sprecyzowanie istoty życia zawierało się w religii.

Wiara tłumaczyła to, co wykraczało poza ograniczone horyzonty jednostki – przyczyny istnienia

wszechświata (takie jak Bóg, bogowie albo Uniwersalna Miłość, które stworzyły i broniły go);

wyjaśniała sedno życiowych problemów (na przykład walka dobra ze złem lub utrata kontaktu z

naszą wyższą naturą przez ignorancję i pożądanie) oraz podawała zasady prowadzenia

sensownego życia (moralność, obowiązek i różnorodne praktyki dla rozwoju ducha). Podstawa

religijnoznaczeniowa mogłaby, do pewnego stopnia, wynieść nas poza wyizolowaną

jednostkowość i indywidualne zmagania i sprawić, że poczujemy się częścią czegoś większego,

wartego starań.

Mam na myśli oczywiście religię idealną, gdyż religia niemal zawsze zostaje skorumpowana

(w różnym stopniu) przez politykę i inne rozliczne czynniki, stwarzając w rezultacie więcej

psychologicznych i społecznych problemów, niż może rozwiązać. Wszelkie instytucje tworzone

przez człowieka (religia nie ma tutaj monopolu) powstają przy udziale pewnej wiedzy, ale przede

wszystkim – ignorancji i uprzedzeń. Z upływem czasu, żywa wiedza kostnieje, zamienia się w

dogmat i przesąd.

Czym jest “żywa wiedza"? Jeśli spojrzy się na historię wielkich religii, odkrywamy założycieli,

którzy doświadczyli czegoś niezwykłego. Współczesna perspektywa psychologiczna pozwala

nam stwierdzić, że to “coś" jest charakterystyczne dla odmiennych stanów świadomości. Owe

“mistyczne" doznania dały twórcom systemów religijnych głęboką intuicję i pewność siebie, a

także drastycznie zmieniły ich życie. Chociaż odkryte znaczenia często mogły być w pełni

zrozumiałe tylko w konkretnym stanie odmienionej świadomości, to jednak mistycy starali się

wyrazić je w sposób zrozumiały dla jak największej liczby ludzi.

Upraszczając, dla religii funkcjonujących mimo śmierci ich twórców, istniały dwie drogi

file://D:\Noweee\WEDRUJACY UMYSL\WEDRUJACY UMYSL\...

20121122

B/143: J.McMoneagle Wędrująy Umysł

Strona 2 z 3

rozwoju. Najczęściej uczniowie założyciela nie doznawali żadnych, nawet częściowych,

mistycznych przeżyć swego mistrza, tak więc skupiali się bardziej na “doktrynie" – na całkowicie

nieadekwatnych werbalnych opisach głębokiej wiedzy doświadczonej przez założyciela. Mijały

pokolenia, a dana religia stawała się coraz bardziej skostniałą doktryną, pozbawioną

autentycznego doznania. Kładziono nacisk na konieczność wiary. Ten rodzaj religii można

przekazywać ustnie; daje możliwość indoktrynacji – manipulacji tak silnymi uczuciami, jak

nadzieja i strach. Religia taka stwarza konkretną bazę znaczeniową, ale jest płytka, bardziej

przypomina wpajanie odruchów niż prawdziwe kształcenie. Ponadto, nie wytrzymuje kryzysów

duchowych swych wyznawców.

Druga, szeroka droga rozwoju kładła nacisk na doświadczenie, a nie wiarę. Mistyk nie

spodziewał się, że ludzie po prostu uwierzą, ale nauczał metod, które sam praktykował, na

przykład medytacji. Wierzył, że ludzie ostatecznie poznają prawdę przez podobne, głębokie

doznania. Moglibyśmy tę drogę nazwać “duchowością", w przeciwieństwie do “religii", jako że

termin “religia" zazwyczaj implikuje instytucje, hierarchie, doktryny i dogmaty.

W naszej kulturze sporo wie się o religii, a mało o duchowości. Wiele wiemy także o korupcji,

obłędzie, arogancji, ignorancji, związanymi z rozmaitymi systemami religijnymi. W połączeniu z

ogromnym sukcesem nauki, nie dziwi nas, że zinstytucjonalizowana religia nie stanowi

zasadniczej siły w życiu wielu współczesnych ludzi oraz że traktujemy “doznania religijne" z

podejrzliwością.

A jednak... Zbyt pospiesznie “wylewamy dziecko z kąpielą". Automatycznie uznajemy

niezwykłe doznania za szaleństwo i odsuwamy je od siebie. Niektóre rzeczywiście są “szalone",

ale nie wszystkie. Praktykujemy rodzaj dogmatycznej, fundamentalistycznej “religii", którą

socjologia nazywa scjentyzmem. To system oparty na wierze i ukrywający się pod maską nauki,

która twierdzi, że tylko materialne jest prawdziwe, że wszystkie duchowe i religijne idee oraz

doznania są w swej istocie niemożliwe i szalone. Co więcej – muszą one zostać całkowicie

usunięte, jeżeli ludzkość ma iść naprzód. Jednak system “znaczeniowy" oparty na twierdzeniu,

że życie jest tylko bezznaczeniowym i przypadkowym zderzaniem się molekuł przez

nieskończone eony, że świadomość (w tym jej aspekty najwyższej miary) to tylko uboczny

produkt mózgu, że wszystko umiera i zapada się w nicość, nie jest systemem inspirującym.

Przeciwnie – myślę, że powoduje wiele cierpienia we współczesnym świecie, cierpienia,

którego można uniknąć.

Jednakże nauka dała i daje nam przeogromną ilość pożytecznych informacji o świecie i o nas

samych, nie możemy więc jej zignorować tylko dlatego, że jej manifestacja w postaci scjentyzmu

jest przygnębiająca. Książka Joe McMoneagle'a wydaje się pozycją unikatową. O jej

wyjątkowości stanowi sposób, w jaki autor łączy naukę, z duchowością,

W lipcu roku 1970 Joe McMoneagle zmarł. Przewieziono go do niemieckiego szpitala, bez

wyczuwalnego tętna i oddechu. Kiedy ożył, opowiedział niewiarygodne i wstrząsające

doświadczenie – to, co teraz nazywamy “życiem po śmierci" (NDE – neardeath experience).

Oczywiście, tak naprawdę nie umarł, gdyż określenie to ma w sobie aspekt nieodwracalności, a

Joe powrócił do życia, ale nikt przy zdrowych zmysłach nie pragnie znaleźć się tak blisko śmierci,

jak to często bywa w przypadkach NDE; najczęściej ludzie, którzy tego doświadczyli, nie mają

okazji snucia ciekawych historii – zostają bowiem pochowani.

Istnieje inny sposób opisania przypadku McMoneagle'a. Przypomnijcie sobie różnicę między

dwiema drogami, którymi wędruje religia: ścieżkę wiary i ścieżkę doświadczenia. Choć wiele

mówi się o własnych wysiłkach jednostki na ścieżce empirycznej, często pojawia się tradycja

inicjacji, w której ktoś o wysokich dokonaniach duchowych lub “ktoś", kto jest duchem (trudno

znaleźć tutaj adekwatne słowa) może unieść ucznia ponad jego obecny etap rozwoju i umożliwić

mu choćby przelotne spojrzenie na wyższe poziomy duchowe. Nazywamy to stanem łaski.

Z dumą odnajdujemy ślady naszej racjonalnej, zachodniej cywilizacji w starożytnej Grecji,

pośród takich ludzi jak Sokrates i Platon, budujących intelektualne zręby naszej kultury.

Zazwyczaj zapominamy, że większość wielkich greckich filozofów należała do rozmaitych

tajemnych organizacji, później wyrugowanych przez chrześcijaństwo. Podstawowym elementem

niektórych z owych tajemnych religii była inicjacja. Niezwykły formalny rytuał, jak często

wyobrażamy sobie inicjację, ale próby, wizje, poszukiwania, podejmowane jedynie przez

najpoważniejszych, a wspomagane długimi okresami postu, oczyszczenia, odosobnienia i

napięcia psychicznego. Najwyższy stopień wtajemniczenia polegał na doprowadzeniu do NDE.

Poszukujący wiedział więc z własnego doświadczenia, iż ludzki umysł to więcej niż ciało i może

przeżyć śmierć.

Chociaż szczegóły owych procedur nie dotrwały naszych czasów, to zaistniało w tej sferze

dziwne historyczne przekształcenie. Współczesna medycyna, ogólnie stroniąca od świata ducha,

file://D:\Noweee\WEDRUJACY UMYSL\WEDRUJACY UMYSL\...

20121122

B/143: J.McMoneagle Wędrująy Umysł

Strona 3 z 3

wypracowała technikę reanimacji, która efektywnie “wprowadziła" wiele osób w świat

Tajemnic!

Możemy stwierdzić, że Joe McMoneagle otrzymał najwyższe wtajemniczenie rodem ze świata

starożytnego! Bez jakiegokolwiek kulturowego przygotowania czy późniejszego wsparcia!

Wielu ludzi doświadczyło już NDE. Kilku opisało swe przeżycia lub dawało wykłady na ten

temat. Jednak większość osób milczy o swych NDE, chociaż ich życie uległo zmianie. Ich

“inicjacja" dała im nową, głęboką i zasadniczą podstawę znaczeniową. Większość, być może,

zaprzeczyłaby swej wierze w życie po śmierci; będą mówić, iż wiedzą to z własnego

doświadczenia. Wielu będzie mówić o tym, jak ważne jest nauczyć się cenić to, co “tu i teraz"

oraz jak należy kochać. Możemy przejąć od nich część wiedzy, bez względu na naszą opinię o

ostatecznym znaczeniu lub wiarygodności NDE.

Joe McMoneagle jest kimś niezwykłym pośród tych, którzy przeżyli NDE. Nie zignorował

bowiem nauki i scjentyzmu jako bezznaczeniowych w świetle jego nowego systemu wartości;

pracował ciężko nad odkryciem, jak ta droga poznania pasuje do prawdziwej nauki. To sprawiło,

że wziął udział w doświadczeniach nad jednym z najbardziej interesujących fenomenów

ludzkiego umysłu – zdolnością telepatii – i stał się ekspertem w tej dziedzinie. W klasycznym

doświadczeniu telepatycznym, jeden z eksperymentatorów wychodzi z laboratorium i ukrywa się,

to znaczy – udaje się w miejsce znane tylko jemu. Tymczasem w laboratorium, telepata

(podmiot) proszony jest, by przy użyciu swych psychicznych zdolności opisał miejsce ukrycia

pierwszego eksperymentatora. Niniejsza książka przedstawia wyrafinowane techniki, które

wypracowano, by obiektywnie zdecydować, czy rzeczywiście telepata odbiera psychiczne

bodźce z odległego miejsca, czy są to jedynie przypadkowe zmyślenia. Dość często otrzymuje

się całkiem zaskakujące rezultaty.

Z punktu widzenia scjentyzmu przeprowadzanie eksperymentu telepatycznego jest

nonsensem. Człowiek znajdujący się w zamkniętym pomieszczeniu nie może widzieć, w jakim

miejscu (poza tym pomieszczeniem) ktoś przebywa. Fale świetlne nie przenikają bowiem przez

ściany.

Jedno NDE w życiu uświadamia, że materialistyczne i naukowe nastawienie do świata jest

błędne. Któż jednak chce zbliżyć się aż tak do śmierci, by docenić punkt widzenia z perspektywy

NDE. Zbyt ryzykowne jest zdobywanie pewności, że to doświadczenie z życia po “śmierci"!

Powtarzana telepatia, często przeprowadzana zgodnie ze standardami naukowymi, stwarza coś

w rodzaju perspektywy NDE dla tych z nas, którzy doceniają wartość nauki, ale mają nadzieję

odnaleźć sens życia poza scjentyzmem.

Książka ta stanowi fascynującą lekturę i może przyczynić się do wypracowania nowego

spojrzenia na życie.

Charles T. Tart, Ph. D.

University of California

Davis, California

Institute of Noetic Sciences

Sausalito, California

file://D:\Noweee\WEDRUJACY UMYSL\WEDRUJACY UMYSL\...

20121122

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: