Fakty i Mity 02.2010.pdf

Co nieżyjący Artur Zirajewski wiedział o zabójcy Papały

WSZYSTKO O ŚWIADKU „IWANIE”

ß Str. 8

INDEKS 356441

ISSN 1509-460X

http://www.faktyimity.pl

Nr 2 (514) 14 STYCZNIA 2010 r. Cena 3,90 zł (w tym 7% VAT)

– Nazywam się Muszyński.

Henryk Muszyński!

Tak możemy wyobrazić sobie

prezentację obecnego prymasa

Polski 25 lat temu.

Wówczas tajnego informatora

bezpieki. Dziś arcybiskup

nie przyznaje się do swoich

dawnych kontaktów.

No to odświeżamy mu pamięć!

ß Str. 3

ISSN 1509-460X

KSIĄDZ NAWRÓCONY

Nr 2 (514) 8 – 14 I 2010 r.

FAKTY

KOMENTARZ NACZELNEGO

Okradająca od 20 lat Polskę kościelno-rządowa Komisja Ma-

jątkowa z końcem tego roku zakończy swój rozbój. Ale najpierw

rozpatrzy jeszcze... 240 wnioski o zwrot Kościołowi mienia (przy

3063 już rozpatrzonych.). To jeszcze nic – ewentualne inne wnio-

ski mają być rozpatrywane przez sądy cywilne. Do tej pory Ko-

misja wydarła państwu co najmniej 17 miliardów złotych. Czy-

li każdego Polaka rąbnęła na ok. 450 złotych.

Lewa, prawa...

Niedawno pisaliśmy, że po słynnym już orzeczeniu Trybunału

w Strasburgu w Polsce ruszy lawina pozwów w sprawie usuwa-

nia krzyży ze szkół i innych urzędów publicznych. No i się za-

częło. Sąd w Szczecinie przyjął do rozpatrzenia pozew Lesława

Maciejewskiego przeciwko gminie Świnoujście. Maciejewski twier-

dzi, że eksponowanie krzyży w Urzędzie Miejskim narusza je-

go dobra osobiste. Kolejne osoby z innych części Polski (wielu

członków RACJI PL) też zapowiadają podobne pozwy.

teru jego kampanii wyborczej powróciły w Sojuszu

głosy, że powrót do antyklerykalnej retoryki jest drogą

donikąd, gdyż nie trafi to do naturalnych wyborców So-

juszu. Zdefiniowano ich przy tym jako niemal wyłącznie

osoby o niskich dochodach i słabo wykształcone. Ich du-

szami zawładnął PiS i dlatego SLD nie jest w stanie

wyjść poza swój stały, około 7-procentowy elektorat,

który tworzą rodziny osób związanych z byłą PZPR – twier-

dzą eksperci. Aby odzyskać tzw. elektorat socjalny, Soju-

szowi nie wolno zadzierać z Kościołem i jego wartościa-

mi. Dlaczego? Ponieważ ci, którzy w 2001 roku głosowa-

li na ekipę Millera – choć miło wspominają PRL i serce

mają po lewej stronie – są jednak pod dużym wpływem

kleru. To ostatnie akurat jest prawdą. Niestety, spore

grono polityków SLD uwierzyło w mit odbicia wyborców

PiS-owi. I stąd ich wysokie miejsca w naszym rankingu

na Klerykała roku 2009...

Większość wyborców, o któ-

rych toczy się walka, kosztem

lewicy zawsze wybierze pra-

wicę socjalną, którą dzisiaj

jest PiS. Stąd cały suk-

ces tej partii. I tak bę-

dzie, dopóki taka pra-

wica istnieje i pręży

pierś, a Kościół jest jej

plecami. W swojej karie-

rze duchownego wielokrot-

nie zetknąłem

się z takimi le-

wicowymi wy-

borcami ze

stałymi miej-

scówkami w kruchcie. Do Kościoła lgną oni nie z powo-

du wiary czy przekonań politycznych. Trzyma ich tam si-

ła instytucji, jej powaga; imponuje splendor i blichtr. Ja-

ko ludzie cisi, niebogaci i niedouczeni w naturalny spo-

sób szukają dla siebie mocnej opoki, trwałego autoryte-

tu. Oczywiście od tej reguły są wyjątki (patrz: niektórzy

Czytelnicy „FiM”), bo od wykształcenia i pieniędzy waż-

niejsza jest mądrość życiowa, która wielu każe trzymać

się z dala od płatnych zaklęć i zabobonów. Ci zawsze bę-

dą głosować za lewicą i antyklerykałami. Całą resztę „so-

cjalu” powinny sobie partie lewicowe na razie odpuścić.

Po pierwsze dlatego, że nikt w populizmie nie przebije bra-

ci Kaczyńskich. Po drugie – zmieniając język przekazu, SLD

traci resztę swoich wyborców o przekonaniach socjalno-

-liberalnych. Co gorsza, w ogóle zniechęca ich do udzia-

łu w życiu publicznym. A można ich teraz podebrać Plat-

formie! Z badań wynika, że są to ludzie aktywni, pełnią-

cy rolę lokalnych nieformalnych przywódców – ludzie, któ-

rzy wyznaczają trendy społeczne. Niemała ich część

w 2007 roku wybrała na zasadzie mniejszego zła PO. Tym-

czasem liderzy SLD, zamiast punktować rząd Tuska za kle-

rykalizm i chaotyczne reformy, postanowili robić interesy

z PiS w TVP i Polskim Radiu. I w niczym nie obrażać bi-

skupów, wystawiając jedynie Joasię Senyszyn w podwój-

nej roli pioruna i odgromnika. Ta spolegliwość i bezide-

owość ekipy Napieralskiego może do końca pogrzebać tlą-

ce się jeszcze poparcie całej reszty tradycyjnych wybor-

ców lewicy (inteligencja, w tym nauczyciele, wykładow-

cy, drobni przedsiębiorcy, służby mundurowe itp.). Co gor-

sza, odwrót tych grup od SLD – i, niestety, całej lewicy

– eskaluje. Narasta wraz z procesem sekularyzacji społe-

czeństwa. Zauważa to prawica i próbuje budować organi-

zacje laickiej prawicy. Kolejne roczniki młodych Polaków

masowo odwracają się od Kościoła, nawet jeśli od czasu

do czasu go odwiedzają. Ankiety potwierdzają, że najczę-

ściej nie ma to nic wspólnego z ich wiarą i przekonaniami.

Parlamentarna lewica, wyrzekając się antyklerykali-

zmu, wyrzeka się roli gwaranta świeckości państwa

i staje się dla większości Polaków nijaka. A o tym, że

ludzie pragną choćby tylko słyszeć antyklerykalny język

w debacie publicznej, może świadczyć zwycięstwo felie-

tonistki „FiM” w klerykalnej Małopolsce i Świętokrzyskiem.

W matecznikach PiS mandat zdobyła kobieta, która wprost

mówi o nadużyciach Kościoła. Zauważmy, że rządząca PO

poniosła tam klęskę. A co robi Napieralski? Zamiast prze-

analizować wyniki prof. Senyszyn, przesuwa się w stronę

ludzi pokroju Kalisza, który opowiada, że krzyż w szkole

publicznej to naturalna rzecz, czy też posła Arłukłowicza,

który uważa, że geje w Polsce nie są dyskryminowani.

W normalnych środowiskach lewicowych na Zachodzie

za takie poglądy Napieralski przestałby być członkiem partii,

a cóż dopiero mówić o funkcji przewodniczącego. Liderzy

SLD nie zauważyli także masowego poparcia mieszkańców

Częstochowy i Łodzi pod

wnioskami o odwołanie

dwóch klerykalnych pre-

zydentów – Wrony

i Kropiwnickiego.

Błądzą mazo-

wieccy działacze

SLD, którzy jako

kandydata na

prezydenta

Warszawy

wystawili ni-

jakiego Olejni-

czaka zamiast po-

pularnej i wyrazistej

Katarzyny Piekarskiej.

Ci sami radni niemal

od 4 lat godzą się na finansowanie przez budżet stoli-

cy Centrum Myśli JPII czy ufundowanie w samym cen-

trum stolicy krzyża-pomnika. W ten sposób za respekto-

wanie umowy koalicyjnej z PO (kilkanaście stanowisk

w magistracie) stołeczne SLD oddało coś o wiele bardziej

cennego – własną wiarygodność, czyli twarz. 10 lat te-

mu, za czasów prezydenta P. Piskorskiego, lewica także

współrządziła miastem z PO, ale skutecznie torpedowała

klerykalne projekty, choć była słabsza niż obecnie. Dzisiaj

– mając zdolność blokowania wszystkich decyzji Gronkie-

wicz-Waltz – skapitulowała. Bo tak każe partyjna centra-

la. A popieranie klerykalnych inicjatyw w stolicy stanowi

oczywiście wzór dla działaczy terenowych. I tam, na do-

le, ludzie SLD – zamiast budować małe ojczyzny racjona-

lizmu – idą na układy z biskupami i proboszczami. A w Sta-

lowej Woli prawicowy prezydent miasta samotnie walczy

z księdzem, który postawił samowolnie krzyż i kaplicę...

Genezy obecnego upadku SLD należy szukać na po-

czątku lat 90., kiedy prawica zaczęła układać pod siebie

debatę publiczną. Wtedy to zahukana lewica post-PZPR-

-owska zaczęła mówić do opinii publicznej językiem kle-

rykałów. Z ust działaczy SdRP mogliśmy usłyszeć Wojty-

łowe definicje godności, wolności czy osoby. I jeszcze,

że płód to dziecko poczęte, że cierpienie jest darem, a nie

faktem, z którym należy walczyć, i że wielkim sukcesem

Polski są dobre stosunki państwo–Kościół. Oczywiście

kosztem uległości urzędników państwowych wobec su-

tanny. Kościół bez sprzeciwu osiągnął stan, w którym wła-

dza państwowa i samorządowa, szkoła, media publiczne

oraz czołowi politycy posługują się jego językiem. Wraz

z przyjęciem kościelnej frazeologii ludzie lewicy dali sobie

wmówić, że jeśli mają czelność pokazywać publicznie swo-

je podłe oblicza i startować w wyborach, to muszą poku-

tować za grzechy PRL-u. Uwierzyli też, że jedyną trwałą

władzę w Polsce dzierżą biskupi.

Wadowice już przygotowują się do spodziewanej wizyty...

pardon! – beatyfikacji JPII. Władze miasteczka planują wy-

najęcie specjalnego pociągu, może nawet kilku (do Rzymu

i z powrotem) oraz dopłacenie każdemu mieszkańcowi do bi-

letu. I tak w dniu planowanego wyniesienia papy „papieskie

miasto” może być najbardziej pustym miejscem na świecie.

Aż 70 procent wiernych z diecezji tarnowskiej chodzi co nie-

dzielę na mszę. To rekord Polski – odtrąbił Krk. I nie dodał,

że w niektórych województwach zachodnich i centralnych od-

setek ten nie przekracza nawet 20 procent. I stale maleje.

Palikot nazwał jednego kurdupla kurduplem. Więc świta kur-

dupla pobiegła do prokuratury, żądając, by ta znalazła na Pa-

likota sankcje i paragrafy. Prokuratura jednak uznała, że na-

zywanie kurdupla kurduplem jest stwierdzeniem stanu fak-

tycznego, więc w żaden sposób kurdupla obrazić nie może.

Andrzej Czeczot, wyśmienity polski rysownik, odważył się na

antenie radia TOK FM opowiedzieć taki oto dowcip antykle-

rykalny: „Kongregacja Wiary zebrała się i ogłosiła, że stosu-

nek kapłana z ministrantem nie jest śmiertelnym grzechem

pedofilii, ale pierwszym stopniem święceń kapłańskich i ak-

tem strzelistym posłuszeństwa”. „No i pokażcie mi gazetę

w Polsce, która to wydrukuje” – dodał satyryk. Otóż trzyma ją

Pan w ręku, Panie Andrzeju. Oczywiście, niesłychanym zacho-

waniem Czeczota natychmiast zajęła się Rada Etyki Mediów.

Podczas kolędy księża mają zachęcać osoby, które przyjecha-

ły z zagranicy do rodziny na święta, by powróciły na stałe

z emigracji. „Czekają tu na was bliscy i wasz proboszcz”

– brzmi slogan reklamujący akcję. Informacja o czekającym

proboszczu może mieć skutek odwrotny do zamierzonego.

Father Rydzyk na tournée po USA i Kanadzie. Za zaszczyt

przełamania się opłatkiem z redemptorystą Polonusi muszą

zapłacić. Bilet wstępu na każde z cyklu spotkań kosztuje mi-

nimum 50 dolarów. Górna granica datku jest ograniczona je-

dynie nieskończonym miłosierdziem chrześcijańskim.

Soleczniki to mała miejscowość na Litwie ze sporą grupą

obywateli pochodzenia polskiego. No i ci obywatele właśnie

wybrali sobie króla, „suwerena i protektora” – Jezusa Chry-

stusa, który kiedyś robił na etacie króla żydowskiego.

Nawiedzone media w USA są oburzone. Wyliczyły właśnie

Obamie, że od chwili zaprzysiężenia na prezydenta był w ko-

ściele zaledwie 3 razy. A w ostatnie święta ani razu. „A prze-

cież wielu chrześcijan poparło pana Obamę” – wypominają.

Jakby nie słyszeli o czarnej owcy i czarnej niewdzięczności.

Centralna Rada Bezwyznaniowców, czyli ateistów i agnosty-

ków oraz osób wierzących nienależących do żadnych kościo-

łów, powstała w Austrii. „To odpowiedź na zawłaszczanie przez

różne religie coraz większej przestrzeni publicznej, w której

jest coraz mniej miejsca dla osób niewierzących” – oświad-

czyli założyciele Rady. Już posłaliśmy im swatów.

Drakońskie prawo wprowadzono w Irlandii wraz z nowym ro-

kiem. Za bluźnierstwo grozi grzywna 25 tysięcy euro lub wię-

zienie. Irlandzcy ateiści udowodnili, że pierwszymi skazanymi

powinni być Jezus, Mahomet i Benedykt XVI za wypowiedzi

(odpowiednio): „Wy macie diabła za ojca (do Żydów)”; „Niech

Bóg przeklnie żydów i chrześcijan, bo budują miejsca kultu

na grobach swoich proroków”; „Powiedz mi, co nowego wpro-

wadził Mahomet, a znajdziesz tam tylko rzeczy nieludzkie

i złe, jak to, by szerzyć wiarę za pomocą miecza”.

W Bułgarii produkowane są cerkwie. Taśmowo. W dodatku

składane. Za mniej więcej 9 tys. euro każdy może sobie ku-

pić taką świątynię o rozmiarach sali gimnastycznej, rozłożyć

ją i modlić się do woli. Albo zabrać na biwak do lasu.

W Georgii (USA) małżeństwo miało 6 dzieci. A taka szóstka

to ma 12 rąk. Tatuś z mamusią pomyśleli i za pomocą długo-

pisu, igły, struny do gitary i małego silniczka wytatuowali smar-

kaczom na rękach spore krzyże. Pójdą za to siedzieć. Za pu-

bliczne eksponowanie krucyfiksów, panie kurduplu Kaczyński.

Podczas mszy w kościele w miasteczku Decatur (USA) zginął

4-letni Marquel Peters postrzelony w głowę. Pocisk został przy-

padkowo wystrzelony 5 kilometrów dalej, a tragedia jest dzie-

łem niewyobrażalnego zbiegu przypadków o prawdopodobień-

stwie mniejszym niż 1 do 100 miliardów. I czy to nie jest cud?

JONASZ

Ciąg dalszy za tydzień

P o wyborze Szmajdzińskiego w dyskusjach nt. charak-

Nr 2 (514) 8 – 14 I 2010 r.

GORĄCY TEMAT

roku metropolita gnieź-

nieński abp Henryk

Muszyński objął funk-

cję prymasa Polski. Uroczystości za-

kłócił szum informacyjny, bowiem

niektórych polityków i publicystów

bardzo zniesmaczyło, że były tajny

współpracownik Służby Bezpieczeń-

stwa został obdarzony tytułem ko-

jarzonym z wzorem cnót i najwyż-

szymi standardami moralnymi, na-

tomiast żarliwi obrońcy arcybisku-

pa argumentowali, że hierarcha jest

czysty jak łza, skoro jego teczek

nie odnaleziono, zaś on sam kate-

gorycznie wyparł się współpracy

z bezpieką. Ponieważ obie strony

sporu posługiwały się półprawdami,

wyjaśnijmy, co naprawdę nowy pry-

mas miał za uszami w czasach, gdy

był jeszcze księdzem, a następnie

początkującym biskupem.

Departamentu IV, nawet nie miał

prawa go poinformować, że ma

w „firmie” teczkę, a pion „kościel-

ny” SB był zwolniony od obowiązku

uzyskiwania pisemnych zobowiązań

do współpracy od osób duchownych

oraz pokwitowań na wręczane im

(najczęściej w formie cennych bibe-

lotów bądź drogich alkoholi) graty-

fikacje. Także Muszyński brał je bez

najmniejszych skrupułów – podkre-

śla niegdysiejszy przełożony płk. K.

Nigdy też nie zgodziłem się

na żadne spotkanie dobrowolnie czy

z własnej inicjatywy, wszystkie one

miały charakter konieczny lub nawet

wymuszony.

– Nasze relacje z ówczesnym księ-

dzem profesorem (wykładowca w pel-

plińskim Wyższym Seminarium Du-

chownym, a później docent oraz dzie-

kan w Akademii Teologii Katolic-

kiej i wreszcie biskup) polegały na

się z różnymi formami represji. Kie-

dy w latach 1986–1987 byłem pro-

boszczem w Gdyni (równolegle

z funkcją biskupa sufragana ów-

czesnej diecezji chełmińskiej – dop.

red. ) w parafii Serca Jezusowego za-

angażowanej w duszpasterstwo „So-

lidarności”, miały tam miejsce wła-

mania do mojego biura. W pewnym

momencie ukradziono mi samochód.

Chodziło pewnie o to, abym dobro-

wolnie przyszedł na milicję. Nie uda-

łem się do komisariatu, bo wiedzia-

łem, czym to pachnie (...). Miałem

podstawy ku temu, aby uważać się

za represjonowanego.

– Żeby zaś całkiem już człowie-

ka pognębić, w 1986 r. komunistycz-

na Rada Państwa nadała mu, dzię-

ki wsparciu MSW, tytuł profeso-

ra nadzwyczajnego ... Kombatanc-

two jest dzisiaj w modzie, więc trud-

no się dziwić, że również Muszyński

a pan arcybiskup plącze się w zezna-

niach, opowiadając głupstwa. Po co?

Zawsze znajdowano jakiś pre-

tekst w „trosce o moją osobę” lub

o „spokój społeczny w uczelni”. By-

ła to zwyczajna rozmowa, dotycząca

najczęściej spraw bieżących, która

– jak się później, po upadku komu-

nizmu, dowiedziałem – była przepra-

cowywana na formę raportów (...).

Szczegółów dziś oczywiście nie pa-

miętam, ale wiem, że zawsze usiło-

wałem unikać konkretów, wymienia-

nia jakichkolwiek nazwisk i zwykle

mówiłem o sobie.

– Prawda jest taka, że zarówno

jemu, jak i nam zależało, żeby w go-

rących politycznie czasach neutrali-

zować zagrożenia pojawiające się na

ATK. Muszę przyznać, że Muszyń-

ski bardzo się przysłużył do wyprze-

dzającego rozpoznawania buntow-

niczych nastrojów oraz utrzymania

Kiedy doszło do spotkania,

przekazał mi oświadczenie następu-

jącej treści: „Oświadczam niniejszym,

że wpis dokonany w karcie ewiden-

cyjnej ks. prof. dziś abpa Henryka

Muszyńskiego (t.w. = tajny współ-

pracownik) został dokonany bez je-

go zgody i wiedzy oraz wbrew jego

woli”. Dalej następuje jego pełny pod-

pis, którego nie ujawniam. Dokument

w całości przekazałem Kościelnej Ko-

misji Historycznej.

– Oficer prowadzący TW zacho-

wał się tak jak powinien, starając

się do końca chronić źródło. Tym

bardziej że niejedną flaszkę razem

obalili, a w wystawionym Muszyń-

skiemu zaświadczeniu nie ma sło-

wa nieprawdy, bo o formalnej reje-

stracji w charakterze TW nigdy nie

informowano zainteresowanych.

Wierzę bez zastrzeżeń, że faktycz-

nie nie wiedział o biurokratycznych

procedurach, skoro – jak już wspo-

mniałem – nasza z nim współpraca

nie była oparta na pisemnym zobo-

wiązaniu. Inna rzecz, że akurat

w tym przypadku zaświadczenie

„prześladowcy” z bezpieki arcy-

biskup i jego koledzy z Episko-

patu oraz kościelna komisja po-

traktowali jako certyfikat moral-

ności , ale to już całkiem inna hi-

storia, do tego świadcząca o podwój-

nych standardach.

Komisji przekazałem też za-

świadczenie od mojego biskupa, abp.

Mariana Przykuckiego (ordynariusz

diecezji chełmińskiej w latach

1981–1992 – dop. red. ), z którego wy-

nika, że o rozmowach, jakie miały

miejsce, zawsze informowałem mo-

ich kościelnych przełożonych. Wów-

czas bowiem nie mówiło się o tych

rzeczach publicznie, ale mówiło się

z najbliższymi. Oprócz abp. Mariana

Przykuckiego, informowałem także

przełożonych w osobach bpa Kazi-

mierza Józefa Kowalskiego i bpa Ber-

narda Czaplińskiego (ordynariusze

chełmińscy odpowiednio w latach

1946–1972 i 1973–1980 – dop. red. ).

– Pomijając fakt, że przywołuje

na świadków wyłącznie nieboszczy-

ków, trzeba zauważyć, iż świętej pa-

mięci abp Przykucki podpisał mu to

zaświadczenie, mając 84 lata i za-

awansowaną sklerozę. Ale najbar-

dziej zabawne jest to zapewnienie, że

informował o rozmowach ze swoim

„jedynym opiekunem” zmarłego

w maju 1972 r. biskupa Kowalskiego,

podczas gdy... płk. K. jeszcze nie pra-

cował w Departamencie IV, a do re-

jestracji Muszyńskiego w charakterze

kandydata na TW doszło dopiero

3 lata później – zauważa oficer.

W sporządzonym na użytek dy-

gnitarzy PZPR poufnym almanachu

biskupów z marca 1988 r. tak oto

scharakteryzowano biskupa Muszyń-

skiego – ówczesnego ordynariusza

diecezji włocławskiej: „Cechy oso-

bowości: typ naukowca, wybitnie

uzdolniony. Sylwetka polityczna:

w kontaktach z władzami wykazuje

realizm i elastyczność . W oficjalnych

wystąpieniach nie poruszał tematów

politycznych”.

ANNA TARCZYŃSKA

Prymas elastyczny

Kiedyś raźno kooperował z SB, dzisiaj stoi

na czele Kościoła w Polsce. Na usprawiedliwienie

swojej przeszłości przedłożył kolegom

z Episkopatu zaświadczenie od bezpieki...

Choć o tajnych kontaktach Mu-

szyńskiego z SB informowaliśmy już

w 2002 r. (por. „Autorytety (a)mo-

ralne” – „FiM” 31/2002), to w udzie-

lonym 6 lat później wywiadzie dla

Katolickiej Agencji Informacyjnej ar-

cybiskup przekonywał, że o swoich

związkach z policją polityczną dowie-

dział się dopiero z dokumentów od-

nalezionych w archiwach IPN-u przez

Kościelną Komisję Historyczną:

„Poinformowano mnie, że od

1975 r. byłem rejestrowany jako »kan-

dydat«, a potem w roku 1984 zosta-

łem zarejestrowany jako »TW«.

W 1989 r. zostałem wykreślony z li-

sty współpracowników. O wszystkim

dowiedziałem się dopiero teraz z naj-

wyższym zdumieniem . Przy całym sa-

mokrytycyzmie, na jaki mnie stać,

i przy najlepszej woli, nie mogę dojść

do tego, z czym ten fakt mógłby być

związany. Być może były to wydarze-

nia stanu wojennego, kiedy bardzo

wzmogła się inwigilacja, albo mogło

być to związane z moją bliską nomi-

nacją biskupią, która miała miejsce

23 lutego 1985 r. Pragnę oświadczyć

z całą stanowczością, że nigdy, w żad-

nej formie – ani ustnej, ani pisemnej

– nie wyraziłem zgody na jakąkolwiek

formę współpracy z SB” – zapew-

niał dziennikarza abp Muszyński.

Do wspólnej lektury fragmentów

owego wywiadu oraz ich skomento-

wania zaprosiliśmy jednego z byłych

naczelników Departamentu IV

MSW (tzw. kościelnego).

– Nawet wierzę w to „najwyż-

sze zdumienie”, bo przecież obsłu-

gujący Muszyńskiego płk Henryk

K. , starszy inspektor w Wydziale I

okresowych, przeprowadzanych co

najmniej raz na kwartał, rozmowach

operacyjnych. Mieliśmy z nich duży

pożytek, bo Muszyński jest człowie-

kiem dialogu. Nie był klasycznym,

świadomym swojej roli agentem, któ-

remu moglibyśmy zlecać ofensywne

zadania bądź rozpracowania, płacąc

za ich wykonanie. Ponieważ jednak

zawsze i bez problemów zgadzał się

na dyskretne spotkania oraz prezen-

ty, a przy tym dużo mówił – w 1984

roku uznaliśmy, że po kilku latach

komitywy można mu już nadać ran-

gę TW. Dlaczego teraz twierdzi, że

spotkania z płk. K. były wymuszane

i na żadne nie przystał dobrowol-

nie? No cóż, a co ma mówić? – za-

uważa nasz rozmówca.

Spotkania te odbywały się

z reguły przy okazji przekazywania

paszportu. Kilka razy esbecy nacho-

dzili mnie również w domu (...). Ni-

gdy jednak, ani w kraju, ani za gra-

nicą nie spotykałem się z jakimkol-

wiek przedstawicielem służb bezpie-

czeństwa prywatnie.

– Nachodzili?! Gdyby nie zapra-

szał, to przecież nikt by mu tam

nie wlazł przez okno! Zdecydowa-

nie bardziej wolał zacisze domowe

niż gabinet na uczelni. Dobra ka-

wa, koniaczek... Przyznaję natomiast,

że faktycznie nie spotykał się z płk.

K. prywatnie jak Heniek z Heńkiem,

bo traktowaliśmy go absolutnie służ-

bowo, a kolesiostwo w kontaktach

z TW było niedopuszczalne.

W okresie PRL-u byłem inwi-

gilowany, indagowany i namawiany do

współpracy, ale się na nią nie zgodzi-

łem. Ponadto wielokrotnie spotykałem

dorabia sobie ideologię do jakichś

przypadkowych wydarzeń, ale styl,

w jakim to czyni, jest żenujący. Gdy-

bym był wiernym, czułbym się po pro-

stu obrażony, że mój pasterz traktu-

je swoje owieczki niczym stado de-

bili. Skoro go tak represjonowano, to

przecież mógłby wystąpić do IPN

o nadanie statusu pokrzywdzonego.

Dlaczego tego nie uczynił? Muszyń-

ski słusznie obawia się kwerendy

w archiwach instytutu, bo choć jego

teczki TW zostały zniszczone, to wy-

ciągi z udzielanych informacji trafia-

ły do różnych spraw operacyjnych,

których już nie zdążyliśmy unicestwić.

Poza wyżej wspomnianymi roz-

mowami związanymi z odbiorem

paszportu, zwracano się do mnie te-

lefonicznie jako do dziekana wydzia-

łu teologicznego Akademii Teologii

Katolickiej. Zamiast wizyty w biurze

doczekałem się równie niespodziewa-

nej wizyty w domu. O ile pamiętam,

było to trzy razy. Najlepiej byłoby wy-

rzucić takiego pana, ale mi nie po-

zwalała na to postawa kapłańska.

– Nie mam pojęcia, jak to sko-

mentować... Z każdej linijki wywia-

du widać, że katolicki dziennikarz

klęczy i unika drażliwych pytań,

spokoju na uczelni. Warto też za-

uważyć, że po 20 latach doskonale

pamięta, że tylko trzy razy przyjmo-

wał płk. K. w domu (w rzeczywi-

stości było tych spotkań o wiele wię-

cej), ale o czym rozmawiali, to już

ani mru-mru.

Przez lata miałem tylko jedne-

go »opiekuna«, mimo że zmieniałem

miejsce zamieszkania. Kiedy starałem

się o paszport czy to w Gdańsku, czy

w Warszawie, zawsze rozmowę ze mną

prowadził ten sam urzędnik. Dał mi

nawet swoją wizytówkę, abym się

z nim kontaktował. Nigdy jednak

z niej nie skorzystałem w okresie PRL.

Zrobiłem to dopiero całkiem niedaw-

no, kiedy dowiedziałem się, że zosta-

łem określony jako »TW«. Z pew-

nym trudem udało mi się go odna-

leźć. Jest już dziś na emeryturze”.

– Wygląda na to, że traktował

tę wizytówkę niczym relikwię... Mu-

szyński stawał na głowie, żeby od-

naleźć płk. Henryka K., bo ten ni-

gdy wcześniej nie ujawnił TW swo-

jego prywatnego adresu. A faktycz-

nie zdobył namiary dzięki wtycz-

kom w IPN-ie, gdzie przechowywa-

ne są akta personalne byłych funk-

cjonariuszy SB.

Z dniem 19 grudnia 2009

Z NOTATNIKA HERETYKA

Nr 2 (514) 8 – 14 I 2010 r.

POLKA POTRAFI

Orły, sokoły, herosy

Prowincjałki

Tablica z napisem upamiętniającym rok mi-

lenijny oraz zwieńczenie pastorału z sarko-

fagu biskupa zniknęły w poświąteczną niedzielę z katedry w Koszalinie. Głów-

ni podejrzani to lokalni złomiarze. Jak widać, oczyścili z resztek metalu już

niemal wszystko w przestrzeni publicznej, więc radykalizują się.

Mówią, że babie nie dogodzisz.

A nieprawda! Wystarczy skrzy-

żowanie chippendalesa ze skar-

bonką, ochroniarzem i siostrą mi-

łosierdzia.

Jak w oczach współczesnej Po-

lki wygląda ten idealny? Przedstawi-

ciele firmy Millward-Brown specjal-

nie dla „Playboya” przeprowadzili

szereg rozmów z paniami i wszyst-

kiego się wywiedzieli. I tak:

Zdaniem ankietowanych, chłop

powinien być kochający, opiekuń-

czy, pracowity, wyrozumiały, weso-

ły. To akurat zrozumiałe. Dziwić

może, że dopiero na sam koniec pa-

nie wymieniły... inteligencję. Przy

czym i tak chodziło o tzw. mądrość

życiową, a nie książkową. Typ inte-

lektualisty nie cieszył się zaintere-

sowaniem żadnej z playboyowych

respondentek („oderwany od życia”,

„jaki może być pożytek z takiego?”).

Mężczyzna powinien być dobrze

sytuowany. Zarobki? Coś ok. 10 tys.

na miesiąc. Kilka procent testowa-

nych lojalnie uprzedziło, że nawet

50 tys. mogłoby im nie wystarczyć.

Zarobione tysiące ideał wydaje na

swoją panią i swój dom (68 proc.

ankietowanych). Jeśli coś mu zosta-

nie, powinien założyć konto oszczęd-

nościowe lub kupić samochód. Wcie-

lenie babskich marzeń mknie po na-

szych dziurawych drogach bmw,

mercedesem, audi lub volvo.

Wolny czas facet ma spędzać

z rodziną (74 proc.). Na wakacje za-

bierać wybrankę na gorącą plażę

z palemkami. Sportu może nie upra-

wiać. Jeśli już bardzo chce, niech

będzie to coś korzystnie wpływają-

cego na muskulaturę: pływanie lub

wyciskanie w siłowni.

Przechodzimy do sypialni. Dla

połowy nie ma znaczenia, kiedy męż-

czyzna ideał zaproponuje seks; 13

proc. twierdzi, że najlepiej po mie-

siącu znajomości; jeszcze lepiej po

3 miesiącach – 23 proc. Jeśli już się

zdecyduje, konsekwentnie powinien

chcieć codziennie – według 27

proc., przynajmniej co 3 dni

– według 14 proc.; a w łóż-

ku dbać głównie o kobie-

tę – to już dla 90 proc.

Większość pań za-

pewnia, że wielkość ab-

solutnie nie ma zna-

czenia! Zadowolą się

średnią krajową,

znaczy się – 19,4

cm... Respon-

dentkom wy-

pada pogra-

tulować

dobrych

wyborów.

W rzeczy-

wistości średnia

krajowa to 4,4 cm

mniej. Niestety.

Idealne pożycie powinno trwać

39 minut. Dlaczego nie 40...? Idź-

my dalej. Po 2340 upojnych sekun-

dach ideał przytula i „rozmawia na

różne tematy”. Tylko 7 proc. pań

akceptuje drzemkę po, żadna nie

marzy o kochanku, który natych-

miast ubiera się i wychodzi. Do żo-

ny, dajmy na to.

Profesja „prawdziwego mężczy-

zny” to – według respondentek

– komandos, pilot samolotu, stra-

żak, mechanik samochodowy, kie-

rowca tira i bokser. Pytane o kon-

kretne przykłady panie wymieniły

trzech polskich herkulesów: Ma-

riusza Pudzianowskiego ,

Przemysława Saletę ,

Pawła Nastulę oraz mniej

przypakowanego, ale sły-

nącego z ról twardzieli Bo-

gusława Lindę .

Jeśli „prawdziwy mężczy-

zna” zechce zostać „wyma-

rzonym mężem”, będzie się

musiał przekwalifikować. Na

biznesmena, lekarza, woj-

skowego, informatyka...

A summa summa-

rum wybrańcem i tak bę-

dzie poznany w podsta-

wówce sąsiad, w gustownym

swetrze, z posadą w pobliskiej

fabryce, w lekko sfatygowanym

fiacie. C’est la vie!

JUSTYNA CIEŚLAK

A jednak ciągnie rodaków do świątyń!

W Koninie 30-latek z powodu płynących

we krwi promili nie wycelował w bramę wjazdową na parking tamtejszego

kościoła i zajechał pod przybytek razem z ogrodzeniem. Zamiast przed oł-

tarz, trafił do izby wytrzeźwień.

W Nowy Rok o poranku przed ołtarz sank-

tuarium w Różanymstoku dostał się (choć

mocno chwiejnym krokiem) pewien 42-latek. Nie zamierzał bynajmniej skła-

dać pokłonów Najświętszej Panience. Zamiast tego oblał stół pański łatwo-

palną cieczą i podpalił. Profana obezwładnili wierni wraz z organistą. Grozi

mu nawet 10 lat odsiadki. Dobrze, że go parafianie nie zlinczowali...

W odpowiedzi na potrzeby fizjologiczne

mieszkańców Chocenia na parkingu przy

tamtejszym kościele ustawiono popularną toi-tojkę. Bez ograniczeń można

z niej korzystać w godzinach 8–16, później zaczyna się dozór. Na początku za

babcię klozetową robił lokalny ksiądz, inkasując za kluczyk złotówkę. Szybko

się jednak posadą znudził. A to dziwne, bo podobno chętnych było wielu...

W Bytomiu doszło do nietypowej kradzie-

ży. Marcin K. zaprosił do swojego domu

mieszkającego nieopodal kolegę, po czym na chwilę zostawił gościa i...

włamał się do jego mieszkania. Policja ustaliła sprawcę włamania i odnala-

zła skradziony przedmiot. Były to... cążki do paznokci!

Na 2,7 mln złotych strat wyceniła proku-

ratura działalność charytatywną Józefa S. ,

dyrektora kopalni Polska-Wirek w Rudzie Śląskiej. W zamian za łapówki przez

3 lata za grosze sprzedawał lokalnemu przedsiębiorcy wysokiej klasy miał

węglowy. Żeby oczyścić sumienie, kolejne 816 ton węgla rozdał m.in. oko-

licznym proboszczom.

Opracowali: WZ i MaK

czeniu wielu wskazują, że Polacy nadal wyjeż-

dżają z kraju za chlebem. Czy to nie dziwne, że

wybierają obczyznę pogrążoną w głębokim kryzy-

sie, zamiast tkwić radośnie w najlepiej ponoć roz-

wijającym się państwie Europy?

W tych dniach mija właśnie 20 lat od wprowadze-

nia w życie słynnego planu Balcerowicza . „Fakty

i Mity” poświęcą tej rocz-

nicy osobne szerokie omó-

wienie w najbliższych ty-

godniach. Dziś wspomnę

tylko, że niesłusznie myli

się ów plan z urynkowie-

niem polskiej gospodarki

albo nawet z samą demokratyzacją. Fundamenty pod

gospodarkę rynkową ustanowił bowiem ostatni rząd

PRL-owski, a rozmowy Okrągłego Stołu ustaliły, że

w naszym kraju ma być realizowana „społeczna gospo-

darka rynkowa”, czyli kapitalizm z ludzką twarzą – na

wzór zachodnioeuropejskiego.

W dosyć niejasnych okolicznościach postanowienia

te wysłano do kosza na śmieci i na mocy ustaleń tzw. sej-

mu kontraktowego, czyli gremium niedemokratycznego

(!), wprowadzono system wzorowany na nieudanych eks-

perymentach dokonywanych nieco wcześniej w Ameryce

Łacińskiej. Gospodarczy wielki wybuch, który nastąpił

1 stycznia 1990 r., a także wstrząsy wtórne, bezpowrot-

nie zmiotły z powierzchni ziemi niektóre gałęzie polskiej

gospodarki. Splajtowały całe regiony i branże. Po tym

wstrząsie właściwie nie pozbieraliśmy się do tej pory.

Mimo olbrzymich inwestycji, jakie nastąpiły w Pol-

sce w ciągu ostatnich 20 lat, nadal wielu ludzi w sile wie-

ku to „ludzie zbędni”. Cześć z nich wymykała się na Za-

chód za chlebem najpierw nielegalnie, a od 2004 roku

już zupełnie legalnie. Jak podaje GUS – już 7 procent

Polaków przeniosło się za granicę, często krążąc długie

lata między rodziną i miejscem pracy oddalonym

o 1000–2000 kilometrów. Kilka milionów ludzkich kosz-

marów... Z narodu osiadłego przynajmniej część zmie-

niła się w koczowników z przymusu. Jak się właśnie oka-

zało, exodus trwał nawet w kryzysowym roku 2009. Cią-

gle znacznie więcej ludzi wyjeżdża, niż wraca. Co cieka-

we, wyjeżdżają nadal m.in.

do Wielkiej Brytanii, gdzie

kryzys jest naprawdę bar-

dzo dotkliwy. Zmieniając

nieco słowa starej piosen-

ki, można zanucić, że „ja-

dą wozy kolorowe z Pola-

kami”, tyle że nie ma w tym niczego romantycznego

– raczej przygnębiająca konieczność.

Kiedy byłem studentem (końcówka PRL-u), mó-

wiło się, skądinąd nie bez racji, że bezduszna komuna

wypchnęła za granicę kilkaset tysięcy ludzi pozbawio-

nych nad Wisłą perspektyw. Od 1990 r. wyjechały tym-

czasem ponad 2 mln ludzi. Jakiż to nieludzki system

wprowadzono w międzyczasie nad Wisłą? I dlaczego

nazywa się to coś demokracją?

W 1996 roku, kiedy wyjeżdżało się jeszcze do pracy

niemal wyłącznie „na czarno”, miałem okazję oglądać

nory, w których mieszkali Polacy pracujący przy zbio-

rach owoców w południowej Grecji. Były to komórki

zasiedlone dawniej przez kozy: niskie, brudne, pozba-

wione wszelkich wygód, w tym bieżącej wody. W jednej

gnieździło się po kilkanaście osób. Lokatorami tych śmier-

dzących ruder byli młodzi ludzie, którzy uciekli do Gre-

cji od beznadziei i niedożywienia z miasteczek oraz wsi

północnej i wschodniej Polski, zbankrutowanych po cu-

downym planie Balcerowicza. ADAM CIOCH

MYŚLI NIEDOKOŃCZONE

RZECZY POSPOLITE

Aktyw „Solidarności” był dość antyklerykalny w latach 1980–1981. Wte-

dy słyszałem sarkania, że ci czarni tu się szarogęszą. Za pomocą intryg

wycinają co radykalniejszych działaczy.

(prof. Karol Modzelewski, historyk, były czołowy działacz „Solidarności”)

¹¹¹

Jest kandydat na prezydenta smukły jak Barack Obama, opanowany jak

Władimir Putin, czarujący jak Nicolas Sarkozy i stanowczy jak Angela

Merkel. (Leszek Miller o Jerzym Szmajdzińskim)

¹¹¹

Radio Maryja robi to, co w Ruandzie robiło Radio Tysiąca Wzgórz, wzy-

wające do mordowania Tutsich jako zdrajców, krwiopijców, przybłę-

dów. Szuka się wroga, kozła ofiarnego. W Polsce to są geje, lesbijki, Ży-

dzi, feministki, czasem Ruskie. Potem wroga wystarczy wyrżnąć...

(Monika Karbowska, europejska działaczka lewicowa i feministyczna)

¹¹¹

Beatyfikacje Jana Pawła II i księdza Popiełuszki podnoszą rangę naszego

kraju i nadają nam wszystkim, naszym działaniom, inny wymiar. Wymiar

nie tylko związany z dniem codziennym, wymiar, który określiłbym jako

wyższy. (Z orędzia noworocznego prezydenta Lecha Kaczyńskiego)

¹¹¹

Jedynie upiory stalinowskie chcą odżyć i na nowo mącić w głowach Po-

laków. Brakuje im jednak odwagi, dlatego na pierwszy front wystawiają

młodzież. Sami zaś nasłuchują, jakie są reakcje, czy naród da się nabrać,

czy znajdą się zwolennicy. To jest fanatyzm antyreligijny i antyklerykalny.

(Biskup Edward Frankowski

o apelu Młodych Socjalistów o „odkrzyżowanie Polski”)

¹¹¹

Jezus Chrystus z 12 apostołami również tworzyli trzynastkę. Myślę, że jest

to bardzo silna liczba. (Julia Tymoszenko, premier Ukrainy,

startująca z nr. 13 na liście w wyborach prezydenckich)

Wybrali: PP, PPr, AC, RK

Wozy kolorowe

MIEĆ MIEDŹ

BRAMA NIEBIESKA

PALIŁ SIĘ DO MODŁÓW?

PECUNIA OLET?

GOŚĆ W DOM

FILANTROP

O publikowane dane za poprzedni rok ku zasko-

Nr 2 (514) 8 – 14 I 2010 r.

NA KLĘCZKACH

(OD)KRZYŻOWIEC

ofiarę w wysokości 20 zł, mogli wje-

chać wyciągiem na stok aż dwana-

ście razy, za 10 zł – sześć razy,

a chcąc wjechać tylko raz, wystar-

czyło rzucić „na tacę” jedynie 2 zł.

Zebrane w ten sposób pieniądze

mają wspomóc „dzielnych miesz-

kańców Wieprzowa” w spłacie za-

ległości związanych z budową no-

wego kościoła.

protestanci (ich liczba stale wzra-

sta), a 5 proc. to muzułmanie i wy-

znawcy innych religii. Do kościoła

chodzi co niedzielę zaledwie 4 pro-

cent mieszkańców Francji, co sytu-

uje ją na ostatnim miejscu pod

względem odsetka praktykujących

spośród wszystkich krajów o kato-

lickiej większości.

Walki o krzyże w szkołach ciąg

dalszy. Tym razem głos w debacie

zabrał Adam Kalbarczyk , dyrek-

tor Prywatnego Gimnazjum i Li-

ceum Ogólnokształcącego im. Pa-

derewskiego w Lublinie, który za-

apelował, aby krzyż wisiał tylko

w jednej sali lekcyjnej, w której bę-

dą odbywać się katechezy.

Ten pomysł ostro skrytykował

abp Józef Życiński : „To happe-

ning dyrektora szkoły, który rodzi za-

żenowanie i konsternację. Tego ty-

pu radosna, kreatywna twórczość dy-

rektorska nie ma nic wspólnego

z decyzją Trybunału w Strasburgu” .

Na co dyrektor: „Nie zamierzam

zakazywać wyrażania w szkole swo-

ich uczuć religijnych, ale wychodzę

z założenia, że religia jest prywatną

sprawą. Ateiści krzyż wiszący na ścia-

nie mogą odebrać jako wywieranie

presji. A oni także mają prawo do

bycia w przestrzeni publicznej, jaką

jest szkoła” .

W Paderewskim około 20 proc.

uczniów wybrało etykę zamiast lek-

cji religii.

Knabit tak samo pasuje, jak i nie

pasuje do kawalerów Krzyża ustano-

wionego w 1921 roku. Nie jest tak

rozśpiewany jak Marek Grechuta

ani tak odważny jak generał Miko-

łaj Bołtuć . Jego „tężyzny” nie moż-

na zestawić z kulturą fizyczną Ani-

ty Włodarczyk . Nie potrafi tak do-

brze odgrywać religijnych uniesień

jak Daniel Olbrychski ani pisać jak

Jan Dobraczyński . Za to wspania-

le dba o obce Polsce interesy. Jak

Mieczysław Moczar .

przygotowania do uroczystości set-

nej rocznicy powtórnej koronacji

wizerunku Maryi. Ojcowie przy-

pominają, że pierwotne korony ob-

razu zostały zrabowane na począt-

ku XX wieku. Niestety, zapomi-

nają dodać, że głównym podejrza-

nym o kradzież był ich współbrat

o. Damazy Macoch , któremu udo-

wodniono też inne zbrodnie, m.in.

zabójstwo. Afery, które wówczas

rozegrały się na Jasnej Górze,

o mały włos nie przyczyniły się do

delegalizacji zakonu paulinów.

Ostatecznie zgromadzenie cudem

uniknęło kasaty. Więc może jed-

nak jest co świętować? o.P.

MaK

KASA ZBIERANA

ŚPIEWAJĄCO

SENEGALSKIE

JASEŁKA

W stolicy Senegalu doszło do

rozruchów, po tym jak prezydent te-

go kraju powiedział, że „chrześci-

janie modlą się do człowieka zwa-

nego Jezusem Chrystusem”. Prezy-

dent tego w 90 procentach muzuł-

mańskiego kraju jest wyznawcą is-

lamu i katolicka mniejszość odebra-

ła tę wypowiedź jako złośliwe po-

mniejszenie rangi podmiotu swoje-

go kultu. Zwołano demonstrację,

poleciały kamienie, w ruch poszły

policyjne pałki. A wszystko to od-

było się w okresie Bożego Narodze-

nia, kiedy chrześcijanie świętują na-

rodzenie Dziecięcia – bądź co bądź

także człowieka.

o.P.

Hitem bożonarodzeniowych

szopek nie są już żywe zwierzęta.

Okazuje się, że większej frajdy dzie-

ciom, a zysków parafiom dostar-

czają śpiewające aniołki-skarbon-

ki. Taki aniołek po włączeniu mó-

wi: „Niech będzie pochwalony Je-

zus Chrystus”, a po wrzuceniu od-

powiedniej monety odpowiada

„Bóg zapłać” oraz odgrywa jedną

z czterech zaprogramowanych ko-

lęd. Aby wysłuchać następnej, trze-

ba oczywiście wrzucić aniołkowi ko-

lejny pieniążek. Śpiewająca kolę-

dy skarbonka to dla plebana inwe-

stycja około 800 zł, ale ustawiona

u betlejemskiego żłóbka powinna

szybko zwrócić się z nawiązką.

A na kolejne święta jak znalazł. Na

dodatek – zamiast uszczuplać stan

parafialnego konta – można wśród

swoich owieczek znaleźć sponsora

dla aniołka-skarbonki (tak zrobił

proboszcz parafii w Czernikowie)

i zarabiać od ręki. W Wielkanoc

czekamy na baranki beczące: Al-

leluja! Alleluja!

HISTORIA I HISTERIA

ON MA

PIERWSZEŃSTWO

PPr

Ksiądz Łukasz K. w Białej Pod-

laskiej próbował wymusić pierwszeń-

stwo i doprowadził do zderzenia

dwóch samochodów i autobusu ko-

munikacji miejskiej. Szczęśliwie nikt

przy okazji nie ucierpiał. Duchow-

ny tłumaczył, że był przekonany, iż

porusza się drogą z pierwszeństwem.

Policjanci wyprowadzili duchowne-

go z błędu i ukarali jedynie man-

datem, choć doprowadził do tzw.

katastrofy lądowej.

MaK

LIGA KATOLICKA

Legniccy radni PiS, PO i LPR

z uporem maniaka próbują usu-

nąć z centrum miasta Pomnik

Wdzięczności dla Armii Radziec-

kiej. Już drugi raz wydali w tej spra-

wie specjalną uchwałę. Mimo że

(jak wynika z badań) ponad 80 pro-

cent legniczan jest za pozostawie-

niem go na miejscu, gdzie stoi od

kilkudziesięciu lat. Akcji przenie-

sienia pomnika na cmentarz sprze-

ciwia się też lewicowy prezydent

miasta Tadeusz Krzakowski .

Jego zdroworozsądkowy argu-

ment nie trafia jednak do prawicy,

choć tłumaczy, że miasta nie stać na

marnotrawienie publicznych pienię-

dzy i wydanie 200 tys. złotych. Nie

trafiają także argumenty, że pomnik

wpisał się już w krajobraz miasta,

bo zaakceptowała go również mło-

dzież, a szczególnie rolkarze. A przy

pomniku JPII jeździć na rolkach nie

pozwolą...

ARCYBISKUP

SKAZANY

Liga Ochrony Przyrody to ma-

sowa organizacja, znana chyba

wszystkim, którzy chodzili kiedyś do

szkoły. Jej najwyższą odznaką jest

„Zielone Serce Przyrodzie”, którą

przyznaje się „osobom o szczegól-

nych zasługach dla ochrony przyro-

dy”. Jak sądzicie, kto jest numerem

jeden na liście najbardziej zasłużo-

nych i odznaczonych? Brawo! Tak,

macie rację. Jest nim Jan Paweł II,

znany w świecie ekolog i działacz

społeczny.

MaK

Edgardo Storni , rzymskoka-

tolicki arcybiskup z Argentyny (ar-

chidiecezja Fe de la Cruz), w 1992

roku dopuścił się molestowania stu-

denta seminarium i został teraz ska-

zany na 8 lat więzienia. Dostojnik

przez 11 lat od przestępstwa żył

na wolności. Do czasu, gdy sprawą

zainteresowały się media.

Z orzeczenia sądu ucieszyła się

ofiara arcybiskupa – były student

twierdzi, że dopiero teraz może od-

budować swoje życie. Jednak kara

nie będzie odbywana w więzieniu

z uwagi na wiek skazanego – 73 la-

ta. Zwykłym przestępcom taki wiek

nie przeszkadza w kiblowaniu. PZ

CHRZEST NA PIASKU

Wszystkim, którzy zapragną

ochrzcić swoje dziecko według ob-

rządku jedynie słusznego Kościoła,

a natrafili na proboszcza, który spra-

wia trudności proceduralne, propo-

nujemy walić w ciemno do Krako-

wa. Tam właśnie 29 grudnia br.

w bazylice Ojców Karmelitów na

Piasku odbył się uroczysty, choć

skrzętnie skrywany chrzest trzymie-

sięcznego Henry’ego Tadeusza

Farrella , synka Alicji Bachledy-

-Curusiówny oraz ,,niegrzecznego

chłopca” z Hollywood – Colina Far-

rella . Na tę uroczystość młodzi wy-

najęli na wyłączność całą świątynię.

Ala i Colin wcześniej wyraźnie

oświadczyli, iż katolickiego ślubu na

razie nie planują. Ale po co komu

jakieś ślubne papierki czy karteczki

od spowiedzi, skoro człowiek wymy-

ślił papierowe pieniądze. PP

NIEMOC FRANCUSKA

MaK

We Francji nadal ubywa kato-

lików. Jak podaje najnowszy son-

daż katolickiego dziennika „La Cro-

ix”, już tylko 64 procent Francuzów

uważa się za katolików (przeważ-

nie tylko z metryki), 28 na 100 nie

wyznaje żadnej religii, 3 procent to

ROK PLUTY

Nie chodzi o rok poświęcony

słynnemu psu Pluto z kreskówek

Walta Disneya , lecz o wyróżnienie

biskupa Wilhelma Pluty . Zmarły

biskup został upamiętniony w ten

sposób przez sejmik województwa

lubuskiego. Jak widać, w Polsce

wszystko już się myli: rady gminne

działają jak parafialne, a sejmiki wo-

jewódzkie przypominają konsysto-

rze diecezjalne. Pawdziwy rozdział

Kościoła od państwa! MaK

MEGASKARBONA

Władze miasta Turek planują

wydać aż 3,5 mln złotych na odno-

wienie polichromii w jednym tylko

miejscowym kościele. Jakby tego by-

ło mało, na odnowę tego zabytku

ma pójść również... 7,5 mln zł

z Europejskiego Funduszu Rozwo-

ju Regionalnego, czyli także z pu-

blicznej kasy. Jednocześnie media

donoszą, że budżet miasta ma zale-

głości w wypłacaniu zasiłków i świad-

czeń rodzinnych. Na ten cel brakuje

316 tysięcy złotych. No, ale nie sa-

mym chlebem żyją biedacy... MaK

KNABIT ODRODZONY

OFIARA ZA ZJAZD

„Za wybitne zasługi w działalno-

ści duszpasterskiej, za krzewienie za-

sad moralnych wśród dzieci i młodzie-

ży” nie idzie się już do nieba. Nie zo-

staje się za to nawet prałatem czy bi-

skupem. W Katolandzie za tego ty-

pu dokonania należy się... Krzyż Or-

deru Odrodzenia Polski. Tak przy-

najmniej uważa prezydent Kaczyń-

ski , który 23 grudnia wyróżnił tym

państwowym odznaczeniem o. Le-

ona Knabita – zakonnika z Tyńca,

znanego z publicznej telewizji i z no-

szenia okularów na czubku nosa.

Co może łączyć jazdę na nar-

tach z budową kościoła? Ano cał-

kiem sporo. 2 stycznia na Białej

Górze w miejscowości Justynówka

(nieopodal Tomaszowa Lubelskie-

go) uruchomiony został wyciąg nar-

ciarski. Amatorzy białego szaleń-

stwa, którzy tego dnia chcieli po-

szusować na Białej Górze, zamiast

zwykłych biletów wstępu musieli jed-

nak wykupić... cegiełki na budowę

kościoła pw. św. Józefa w podtoma-

szowskim Wieprzowie. Złożywszy

HANIEBNY JUBEL

Znaczny upływ czasu potrafi

uszlachetnić nawet najbardziej wsty-

dliwą historię. Dlatego 2 stycznia

paulini z Częstochowy zainicjowali

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: