Humanistyczna tradycja polskiego szkolnictwa zakłada zwrócenie się ku człowiekowi i traktowanie go jako podmiotu. Konsekwencją tego jest dostrzeganie w istocie ludzkiej kogoś, kto myśli, czuje, postrzega i ma możliwości wyboru.
W pracy z uczniami upośledzonymi zaleca się stosowanie metod aktywizujących, należy mówić prostym językiem, często powtarzać, wyszczególniać najważniejsze rzeczy. W celu usprawnienia kojarzenia zaleca się czytelne tabelki pomocnicze. Nie stosuje się zasady samodzielności. Wskazane jest odchodzenie od pracy indywidualnej na rzecz wspólnego rozwiązywania zadań szkolnych. Wdrażanie do pracy zespołowej musi być zaplanowane i systematyczne. Ważne są pomoc i wsparcie ze strony nauczyciela, którego zadaniem jest taki przydział zadań, który gwarantuje pozytywne efekty. W przypadku uczniów niepełnosprawnych mają one szczególne znaczenie, ponieważ wpływają na wyniki nauczania, podnoszenie poczucia własnej wartości, na stosunek pozostałych członków zespołu oraz przekonanie, że sukces indywidualny zależy od sukcesów innych (wzmacnianie więzi społecznych).
Strelau J.: Integracja człowieka, Wiedza powszechna, Warszawa 1987
syla71