Wykład 1 i 2
REANIMACJA KRĄŻENIOWO-ODDECHOWA DZIECI I DOROSŁYCH
Anestezjologia i pielęgniarstwo w zagrożeniu życia
• Reanimacja – zespół zabiegów, których celem jest doprowadzenie nie tylko do przywrócenia krążenia i oddychania, ale także do powrotu czynności OUN łącznie z powrotem do świadomości.
Możemy wyróżnić dwa typy reanimacji:
• BLS - (ang. basic life support) podstawowe zabiegi resuscytacyjne - polega m.in na masażu serca i sztucznym oddychaniu;
• ALS - (ang. advanced life support) zaawansowane zabiegi resuscytacyjne - dochodzą takie zabiegi jak podawanie leków, defibrylacja, etc.
Działania reanimacyjne podejmujemy w następującej kolejności:
• A (airways) - udrożnić drogi oddechowe;
• B (breath) - zacząć sztuczne oddychanie;
• C (circulation) - przywrócić krążenie.
A - Udrożnienie dróg oddechowych
Należy odchylić głowę do tyłu. Poszkodowany powinien być ułożony na plecach. Przyłożyć rękę do czoła i przechylić głowę do tyłu. Unieść żuchwę do góry (palcami nacisnąć oba kąty żuchwy i przesunąć do przodu). Gdy pacjent nie zaczyna ponownie sam oddychać wykonujemy kolejny krok.
B - Sztuczne oddychanie
• Sztuczne oddychanie można wykonać metodą usta-usta oraz usta-nos. W wydychanym powietrzu znajduje się 16% tlenu, co zupełnie wystarczy nieprzytomnemu. Robimy głęboki wdech i wdmuchujemy nasze wydychane powietrze pacjentowi do ust lub nosa.
• Jeśli klatka piersiowa ofiary się unosi oznacza to poprawne wykonanie sztucznego oddychania.
• Jeśli się tak nie dzieje może to być przyczyną naszej niedokładności w wykonywanym procesie. Należy wtedy sprawdzić czy w przypadku metody usta-usta jest szczelnie zatkany nos pacjenta, lub czy szczelnie przykładamy nasze wargi do ust pacjenta.
• Po wykonaniu 4 oddechów należy sprawdzić, czy serce ofiary bije. W razie braku reakcji następuje działanie kolejne.
C - Masaż serca
• Ucisk wywieramy obiema rękami nałożonymi jedna na drugą na dolną połowę mostka przesuwając go o 4-5 cm w stronę kręgosłupa.
• Czynność te powtarzamy w rytmie normalnej aktywności serca (około 60 - 80 razy na minutę). Przy takiej częstotliwości można zapewnić około 1/3 normalnej wydajności serca jako pompy.
• Gdy pomoc udzielana jest przez dwie osoby, jedna stosuje masaż serca, a druga stosuje sztuczne oddychanie.
• Zgodnie z najnowszymi wytycznymi Europejskiej Rady Resuscytacji reanimacja winna być prowadzona w stosunku 30:2 (30 uciśnięć mostka, 2 oddechy) bez względu na ilość ratowników biorących udział w reanimacji.
• UWAGA: Zewnętrznego masażu serca u dzieci nie wolno wykonywać z nakładem sił potrzebnych u dorosłego!
• U niemowlęcia wystarczy ucisk dwoma palcami!
ZAAWANSOWANE ZABIEGI REANIMACYJNE
• Poszczególne mechanizmy zatrzymania krążenia powinny być potwierdzone w zapisie EKG bądź na ekranie kardiomonitora.
ASYSTOLIA
1. Masaż serca (trwa cały czas, pauzy tylko na czas intubacji i kontrole tętna <15 minut); wentylacja płuc ambu z maską
2. Intubacja, wentylacja płuc 10-15 x/min. ambu + tlen
3. Założenie kaniuli dożylnej, infuzja 0,9% NaCl
4. Adrenalina 1-5 mg i.v. lub jeśli kaniula jeszcze nie jest założona - Adrenalina 3 mg + 10 ml 0,9% NaCl do rurki intubacyjnej
5. Przez każde 3-5 minuty powtarzać Adrenaliną 1-5 mg i.v. (3-4 ...razy, dalej punkt 6)
6. Jeśli asystolia trwa - Atropina 3 mg i.v.
7. Leczenie przyczyny zatrzymania krążenia
MIGOTANIE KOMÓR
1. Kardiomonitor → Ventricular Fibrillation
2. Szybka defibrylacja
3. Masaż serca (rozpoczęcie RESUSCYTACJI KRĄŻENIOWO-ODDECHOWEJ momentalnie przy zdiagnozowaniu VF) i wentylacja płuc ambu
4. Migotanie komór trwa → defibrylacja (powtórzyć 2-3 razy)
5. Intubacja
6. Założenie kaniuli
7. Adrenalina 1 mg i.v.
8. Defibrylacja
9. Migotanie komór trwa → Amiodaron 300 mg bolus i.v.
Wykład 3
ROLA I ZADANIA PIELĘGNIARKI PRACUJĄCEJ NA ODDZIALE INTENSYWNEJ OPIEKI MEDYCZNEJ
I. PIELĘGNOWANIE CHOREGO Z OBRAŻENIAMI WIELONARZĄDOWYMI
• Ryzyko wzrostu ciśnienia śródczaszkowego i ucisku mózgu
- prowadzenie monitoringu przyrządowego i bezprzyrządowego
- ułożenie pacjenta z głową uniesioną pod kątem 30° w stosunku do osi tułowia
- zastosowanie chłodnych okładów okolic czołowych
- zastosowanie hiperwentylacji
- zapobieganie wystąpieniu drgawek przez delikatne wykonywanie wszystkich czynności przy nim
- prowadzenie farmakoterapii
- prowadzenie stałej obserwacji pacjenta pod kątem nudności, wymiotów i bólów głowy
- zapewnienie prawidłowej pielęgnacji skóry, błon śluzowych i narządu ruchu, stosownie do aktualnego stanu klinicznego chorego, do momentu wykluczenia możliwości złamań kostnych i uszkodzenia rdzenia kręgowego
- przygotowanie pacjenta do wykonania badań diagnostycznych (TK, RM, RTG)
- zapewnienie ciszy i spokoju
2. Ryzyko wystąpienia hipoksji
- kontrolowanie częstości, miarowości, objętości i charakteru oddechów
- kontrolowanie występowania duszności
- ciągłe monitorowanie EKG i RR
- pomiar ośrodkowego ciśnienia żylnego
- ciągłe kontrolowanie saturacji krwi pulsoksymetrem
- wykonywanie badania gazometrycznego krwi
- założenie cewnika Foleya do pęcherza moczowego
- założenie stałego dostępu żylnego w celu prowadzenia płynoterapii
- kontrolowanie temperatury ciała
- pobieranie krwi na podstawowe badani
- udrożnienie dróg oddechowych
- zapobieganie niewydolności oddechowej pacjenta przez: intubację lub tracheotomię oraz zwalczanie odmy opłucnowej i oddechu paradoksalnego
3. Niebezpieczeństwo rozwoju zapalenia otrzewnej w wyniku uszkodzenia narządów wewnętrznych jamy brzusznej
- prowadzenie stałej obserwacji pacjenta pod kątem występowania wzmożonej obrony mięśniowej i napięcia powłok brzusznych
- dokładne sprawdzenie obecności ran, krwotoków i krwiaków podskórnych na tułowiu pacjenta
- przygotowanie i założenie zgłębnika nosowo-żołądkowego
- zaopatrzenie wszystkich otwartych ran z zachowaniem aseptyki
- przygotowanie i transport pacjenta do pracowni badań diagnostycznych
II. PIELĘGNOWANIE PACJENTA Z OSTRĄ NIEWYDOLNOŚCIĄ ODDECHOWĄ
• Ryzyko nieskutecznego oczyszczania dróg oddechowych
- analiza potencjalnych przyczyn zalegania wydzieliny w drogach oddechowych i ich eliminacja
- osłuchiwanie płuc
- obserwowanie chorego w kierunku wystąpienia wczesnych objawów niedrożności dróg oddechowych (niepokój, lęk)
- toaleta drzewa tchawiczo-oskrzelowego
- utrzymanie właściwej temperatury powietrza
2. Nieefektywne oddychanie przejawiające się epizodami hiperwentylacji
- ocena i analiza potencjalnych przyczyn odczuwania strachu, bólu, nietolerancji aktywności fizycznej
- eliminacja lub zmniejszenie poczucia strachu
- eliminacja lub zmniejszenie odczuwania bólu
- zachęcanie do świadomej kontroli sposobu oddychania podczas ćwiczeń lub innych rodzajów aktywności fizycznej
- wyjaśnianie, że hiperwentylacja, niezależnie od jej przyczyny, może być eliminowana poprzez świadomą kontrolę sposobu oddychania
3. Zaburzona komunikacja werbalna
- nawiązywanie kontaktu z pacjentem przez informowanie w sposób jasny, zrozumiały
- dostarczenie zastępczych środków komunikacji
- zachęcanie pacjenta do gestykulacji, używania mimiki
- unikanie rozmów o pacjencie w jego obecności
- umieszczenie dzwonka w zasięgu ręki pacjenta
- nauczenie rodziny kontaktu z chorym; włączanie rodziny w pielęgnację
4. Ryzyko nieskutecznego odłączenia od respiratora
- analiza przyczyn niepowodzenia poprzedniej próby odłączenia od respiratora
- określenie gotowości pacjenta do odzwyczajenia od respiratora
- ustalenie wspólnie z pacjentem planu odzwyczajania od respiratora
- wzmocnienie u pacjenta poczucia własnej wartości, pewności siebie
- zmniejszanie negatywnych skutków lęku i zmęczenia
- zapewnienie komfortu psychicznego i emocjonalnego
III. PIELĘGNOWANIE CHOREGO WE WSTRZĄSIE
• ZMNIEJSZENIE SIĘ OBJĘTOŚCI WYRZUTOWEJ SERCA WE WSTRZĄSIE KARDIOGENNYM
- monitorowanie parametrów
- ocena przepływu obwodowego
- założenie kontaktu naczyniowego
- współudział przy założeniu kontaktu naczyniowego centralnego
- podawanie leków
- ocena stanu świadomości za pomocą skali GCS
- ułożenie chorego z niewielkim uniesieniem głowy i klatki piersiowej
- minimalizacja bodźców nasilających lęk
2. Zaburzenia wymiany gazowej we wstrząsie kardiogennym
...
teresawawa