Stendhal, właciwie Henri Beyle (1783-1842), francuski pisarz. Ukończył Szkołę Centralnš w Grenoble z wyróżnieniem w dziedzinie matematyki. Bioršc udział we włoskiej kampanii Napoleona I w 1800 poznał Italię, w której spędził znacznš częć życia. 1802-1805 w Paryżu, następnie ponownie w armii, brał udział m.in. w wojnie z Rosjš 1812. 1814-1821 przebywał w Mediolanie, wrócił do Paryża, 1831-1842 był konsulem francuskim w Civitavecchia (Włochy). Jeden z najwybitniejszych prozaików francuskich i europejskich XIX w. Zwolennik ideałów rewolucji francuskiej i demokracji, ostro krytykował stosunki społeczno-polityczne we Francji po upadku Napoleona I. Jako krytyk sztuki i literatury przyczynił się do upowszechnienia ideałów romantyzmu, które łšczył z racjonalizmem, np. studium O miłoci (1822, wydanie polskie 1905), dwie rozprawy Racine i Szekspir (1823, 1825, łšczne wydanie polskie 1957). Powieci psychologiczno-obyczajowe - arcydzieła wiatowej literatury: Czerwone i czarne (1830, wydanie polskie 1889), Pustelnia parmeńska (1. wydanie polskie pt. Klasztor Kartuzów w Parmie, 1889), pomiertnie opublikowany Lucjan Leuwen (1894, wydanie polskie 1950). Również Kroniki włoskie (1839, wydanie polskie 1923), wydane pomiertnie pisma autobiograficzne, m.in.: Dziennik (1888, wydanie polskie 1973), Życie Henryka Brulard (1890, wydanie polskie 1931), Pamiętnik egotysty (1892, wydanie polskie 1933). Także Korespondencja (1855, wydanie polskie 1963). Twórczoć Stendhala, nie doceniona przez współczesnych mu, wniosła nowatorski wkład do rozwoju prozy europejskiej. Inne wydania polskie: Wybór z pism różnych (1965), Dzieła wybrane (tom 1-5, 1985).
noczesc