Cherryh Caroline Janice - Forteca 4 - Forteca smoków.pdf - Forteca - ged14

C. J. Cherryh

FORTECA SMOKÓW

Tristen 2 - t. 04

Tłumaczył Dariusz Kopociński

Tytuł oryginału Fortress of Dragons

Wydanie polskie: 2003

Książka jest fikcją literacką. Postaci, zdarzenia i dialogi są dziełem wyobraźni autora i nie są

pomyślane jako odpowiedniki świata rzeczywistego. Jakiekolwiek podobieństwo do aktu-

alnych wydarzeń i osób, żyjących lub zmarłych, jest zupełnie przypadkowe.

Prolog

Istnieją czary. Jest też magia. Oraz czarna magia. Wszystkie one różnią się od siebie -

tak było i tak już pozostanie.

Przed dziewięcioma wiekami w pewnej wieży, w miejscu o nazwie Galasjen, książę

imieniem Hasufin Heltain żył w niepojętym strachu przed śmiercią. Ów strach odciągnął go

od studiów nad istotą czarów, a poprowadził ku posępniejszym praktykom czarnej magii.

Mauryl Gestaurien, ucząc go rzemiosła, zauważył, że zgłębia on wiedzę z zakazanej

dziedziny, sprowadził, więc sprzymierzeńców z krain baśniowej północy... Nie musieli oni

uczyć się magii, gdyż była ich wrodzoną zdolnością. Tak oto pojawiło się pięciu lordów

Sihhe.

Rozgorzała bitwa, w której nie tylko Hasufin poniósł klęskę; zginęli także starożytni

Galasjeni, a wraz z nimi wszelkie ich dzieła. Po pięknym grodzie pozostała jedynie wieża -

siedziba Mauryla.

Ynefel, jak ją nazwały późniejsze pokolenia, otoczona zewsząd Lasem Marna, zdo-

była sobie sławę nawiedzonego zakątka. Na jej murach ukazywały się przerażające, nie

zmienione mimo upływu czasu postaci dawnych mieszkańców Galasjen. Mijały stulecia, a

Mauryl wciąż sprawował stamtąd swojąwładzę, od czasu do czasu interweniując w sąsiedz-

kich zatargach.

Lordowie Sihhe wzięli w posiadanie ziemie południa... nie zamieszkane bynajmniej

przez Galasjenów - ci podzielili los Ynefel - ale przez innych przybyszów, zwłaszcza tych z

rasy Ludzi, którzy napłynęli z północy. Sihhijczycy ujarzmiali kraj, zdobywali i budowali,

podbijali i zmieniali wszystko, co było dziełem Galasjenów, nagradzając lojalnych

podwładnych włościami i stanowiskami, a nieprzyjaciół traktując bez miłosierdzia.

Sihhijczycy byli długowiecznym rodem, pięciu z nich dożyło późnej starości. Po-

zostawili po sobie wśród tubylczych plemion nieliczne potomstwo półkrólów. Podczas gdy

sihhijscy spadkobiercy zasiadali na tronie w Althalen, grodzie pozbawionym obwarowań,

królestwo Ludzi szybko rosło w siłę. Na ziemiach sąsiadujących z włościami Ynefel rozwijało

się osadnictwo.

Mauryl, nie napastowany przez nikogo pan nawiedzonej wieży Ynefel, bądź to za

sprawą czarów, bądź daru natury, żył bardzo długo, dłużej nawet od samych Sihhijczyków.

Był świadkiem zmian i złowróżbnych przetasowań władzy, w miarę jak sihhijska krew i za-

razem ich wrodzona magia słabły w linii następców Najwyższych Królów. Świetność dawno

minionych królestw wspominały już tylko Cienie snujące się po uroczyskach. Takie jak Cień

Hasufina Hel-taina.

Pewnego dnia za panowania półkróla Elfwyna w sihhijskiej stolicy podległego kraju

Amefel królowa porodziła martwe dziecię. Pogrążyła się w żałobie, lecz jakaż zapanowała

radość, kiedy cudownym zrządzeniem losu dziecina złapała oddech i ożyła - rozbudzona, w

mniemaniu władczyni, dzięki magii i matczynej miłości.

Królowa bardzo się cieszyła tym wspaniałym darem, jednak owo drugie życie nie było

takie jak pierwsze. W rzeczywistości nie zawdzięczała niczego przyrodzonej sihhijskiej

magii: to najczarniejsza z mocy tchnęła ducha w ciało martwego noworodka, ducha nie wy-

wodzącego się ani z jej rodu, ani z rodów Ludzi. Sam Hasufin Heltain wstąpił bowiem w

dziecko, żądny życia i władzy.

I oto młody Hasufin zagnieździł się w samym sercu sihhijskiej arystokracji, gdy tymc-

zasem mogący go rozpoznać Mauryl ciągle tkwił w swej pustelni. Rzadko wędrował do

Althalen, ponieważ zaczął odczuwać piętno przeżytych wieków... w których Hasufina nie

było pośród żywych.

W miarę jak owo tajemnicze, przymilne dziecko nabierało sił, w nie wyjaśniony

sposób ginęli pozostali królewicze. Zaalarmowany tymi wypadkami Mauryl, pełen gniewu i

dobrych rad, postanowił wreszcie przybyć na dwór i stawić czoło groźbie. Królowa nie

chciała jednak dać posłuchu przestrogom czarodzieja, a tym bardziej zabijać syna, ulubieńca,

najukochańszej i obdarzonej magią pociechy, który po śmierci starszych braci uzyskał bez-

pośrednie prawa do tronu.

Zgodnie z ostrzeżeniem Mauryla owego dnia, kiedy dziecko osiągnie pełnoletność, i w

owej godzinie, kiedy obejmie rządy, rozpocznie się upadek dynastii i królestwa. Nawet to wy-

raźne napomnienie nie zdołało przekonać monarchini. Po stronie zrozpaczonej królowej

stanął także król Elfwyn, odrzucając szalone żądania Mauryla pragnącego zgładzić króle-

wicza.

Ogarnięty desperacją z powodu nieuniknionej klęski, Mauryl zaniechał próśb na

dworze półkróla, zamiast tego zwrócił się do Ludzi służących Sihhijczykom. Wszedł w

zmowę z zaufanym generałem Elfwyna, wojowniczym Selwynem Marhanenem, nakłaniając

jego i innych Ludzi do obalenia dynastii półkrólów i przejęcia tronu.

Takim oto sposobem, by położyć kres czarnej magii Hasufina, Mauryl zdradził spad-

kobierców tych samych lordów, których ongi wyniósł do władzy. Z tejże przyczyny nazywano

go jednocześnie Twórcą i Zgubą Królów.

Po zapewnieniu sobie pomocy Ludzi oraz zwołaniu czarodziejów ze wszystkich

zakątków królestwa Mauryl zaprowadził do królewskiego pałacu grupę czarodziejów oraz

Marhanena z oddziałem żołnierzy. Razem okiełznali magię, aby umożliwić Emuinowi,

młodemu adeptowi tajemnej wiedzy, zabicie śpiącego księcia w jego własnej komnacie -

czego Emuin dokonał, choć był to straszny i krwawy uczynek... Niestety, dopiero pierwszy tej

nocy.

Po unicestwieniu Hasufina Mauryl przestał interesować się dalszym rozwojem wy-

padków. Losy Sihhijczyków w rękach Selwyna i jego ludzi, nawet losy pomagających mu

czarodziejów, były mu obojętne, toteż wycofał się do swojej wieży, zgarbiony i znużony ży-

ciem. Młody Emuin przyjął święcenia kapłańskie, chcąc zapomnieć o popełnionej zbrodni i

uzyskać zbawienie jako Człowiek i kapłan.

Tymczasem ambicja Selwyna tudzież strach Ludzi przed obcą dla nich magią skłoniły

ich do zbrojnego wystąpienia przeciwko sih-hijskiemu panowaniu: prowincje jedna po drugiej

padały łupem Marhanenów, których stronnicy obracali w proch wszystko, co się nie podobało

kapłanom... niszcząc nawet dokonania czarodziejów, choć to oni pomogli im dojść do władzy.

Położony za rzeką Elwynor, mimo że zamieszkany przez Ludzi, pozostawał wierny

rodowi Sihhe i dawał schronienie czarodziejom. Zebrano tam armię, aby poprowadzić ją

przeciwko buntownikowi, wszelako różne niesnaski, roszczenia i pretensje związane z

obsadzeniem tronu skutecznie uniemożliwiły wymarsz wojsk. Dzięki temu Marhanen zajął

hołdownicze królestwo Amefel, na którego obszarze leżała stolica Althalen, traktując je odtąd

jako podległą mu prowincję.

Selwyn Marhanen, zamiast sprawować władzę z Althalen, grodu oddalonego od serca

jego potęgi i będącego przedmiotem sporów wszystkich lordów Ludzi, ustanowił nową stolicę

na swej rodzimej ziemi i ogłosił siebie królem (choć nie Najwyższym Królem). Dzięki talen-

towi i okrucieństwu poskromił zapędy sojuszników i uczynił z nich baronów nowo pow-

stałego dworu w prowincji Guelessar.

Ze stołecznego grodu w Guelemarze kontrolował prowincje położone na południu. On

i jego poddani, głównie Gueleńczycy oraz Ryssandowie, byli Ludźmi z krwi i kości, nie mieli

więc magicznych uzdolnień i nie przejawiali zainteresowania nią. Selwyn lękał się, że cza-

rodzieje spróbują go obalić, ludność - podżegana przez kapłanów z sekt terantynów i

ąuinaltynów - traktowała wszelkie przejawy magii jako bluźnierstwo przeciwko bogom...

Dlatego też Selwyn zbudował obok pałacu wielką świątynię i wyniósł do wysokich godności

ąuinaltyńskiego patriarchę, który sankcjonował religijną pieczęcią wszelkie okrutne czyny

nowego króla. Wszelako Selwyn ufał ąuinaltynom nie bardziej niż czarodziejom, toteż mi-

anował swym doradcą Emuina, w tym czasie terantyńskiego zakonnika. Uczynił to, szukając

przeciwwagi dla wpływów ąuinaltynów.

Ze wszystkich Ludzi poddanych Sihhijczykom jedynie Elwynimi zdołali uchronić

swoje ziemie przed inwazjągueleńskiego wojska... gdyż granic ich strzegły wody szerokiej

rzeki Lenualim, a także, w okolicach starej wieży, upiorne leśne ustronia Marny.

Wszystko zostało rozstrzygnięte... z wyjątkiem sprawy Amefel, prowincji położonej

po kontrolowanej przez Marhanena stronie Lenualimu, której mieszkańcy byli blisko spok-

rewnieni z Elwynimami. Selwyn miał nadzieję, iż uchroni swoje ziemie przed zakusami El-

wynimów, jeśli nie wpuści ich na drugi brzeg rzeki, gdzie ludność mówiła łudząco podobnym

językiem, wyznawała tę samą religię i pielęgnowała podobne obyczaje.

A oto historia Amefel: Było to niezależne królestwo Ludzi, kiedy pierwsi lordowie

Sihhe stanęli pod murami stołecznego grodu i zażądali otwarcia bram. Królowie Amefel,

Aswyddowie, rozwarli wrota i pomogli Sihhijczykom w podboju Guelessaru, czego Gueleńc-

zycy nigdy im nie wybaczyli. W nagrodę za zdradę członkowie miejscowej dynastii

Aswyddów, mający szczególny status pod sih-hijskimi rządami, mogli prawnie używać miana

królów, w odróżnieniu od Najwyższych Królów, albowiem taki tytuł należał się wyłącznie

Sihhijczykom i ich spadkobiercom.

Selwyn oddzielił Amefel od Elwynoru, wysuwając roszczenia do tych ziem, lecz zda-

wał sobie sprawę, iż zbudowane na niepewnym fundamencie królestwo Ylesuinu, w którym

przynajmniej dwóch wpływowych baronów próbowało przejąć władzę nad Gueleńczyka-mi,

rozdarłyby natychmiast wewnętrzne waśnie, gdyby tej jesieni zwrócił oczy w inną stronę.

Niechby tylko wdał się w spór z Aswyd-dami o ich przywileje, a zaraz przystąpiliby do

działania dworscy intryganci. Taka sytuacja ośmieliłaby Elwynor do złamania nieoficjalnego

Cherryh Caroline Janice - Forteca 4 - Forteca smoków.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: