09 - Lilian Jackson Braun - Kot, który zszedł pod podłogę.pdf - Kot, który - Katus777

KRYMINAŁ

Braun Jackson Lilian

Kot, który zszedł pod podłogĘ Tom 09

Rozdział pierwszy

Gdyby Jim Qwilleran przeczytał tego właśnie ranka horoskop

w gazecie, być moŜe nic by się nie wydarzyło. Jednak astrologia

nigdy nie naleŜała do jego zainteresowań.

Pijąc trzecią kawę w swoim kawalerskim mieszkaniu nad

garaŜem, spojrzał na podłogę zasłaną gazetami. ZdąŜył juŜ

pochłonąć wiadomości krajowe i zagraniczne, przestudiować

artykuły redakcyjne, pośmiać się z komentarzy i przejrzeć działy

sportowe. Jak zwykle darował sobie doniesienia z giełdy i

komiksy, a jeśli chodzi o horoskop, to nigdy mu nie przyszło do

głowy, by do niego zajrzeć.

Rada, z którą się nie zapoznał, była złowieszcza. W „Daily

Fluxion" napisano: „Nie jest rzeczą rozsądną zmieniać obecnie

styl Ŝycia. Musisz się zadowolić tym, co masz". „Morning Ram-

page" natomiast przestrzegał: „Niewykluczone, Ŝe czujesz się

niespokojny i znudzony, ale unikaj dziś podejmowania

pochopnych decyzji. MoŜesz tego później Ŝałować".

Szczęśliwie nieświadomy owych przestróg zrodzonych przez

konstelacje, Qwilleran rozłoŜył się wygodnie na swoim wielkim

fotelu z kubkiem kawy w dłoni i z kotem na kolanach, podczas

gdy drugi zwierzak zajął miejsce tuŜ obok, na półce z

ksiąŜkami. Stanowili niezwykłe trio. MęŜczyzna był krępym

człowiekiem o wzroście ponad metr osiemdziesiąt, po

pięćdziesiątce, niedbale ubranym, o siwiejących włosach,

smutnych oczach i niezwykle bujnych wąsach, które wymagały

przycięcia. Jego towarzysze natomiast wywodzili się z

arystokracji - dwa koty syjamskie, które odznaczały się

zgrabnymi, szlachetnymi kształtami i doskonale utrzymanym

futrem, i które uwaŜały, Ŝe naleŜy je rozpieszczać, co traktowały

jako przywilej królewski.

Podarta bluza bawełniana Qwillerana i jego zagracone

mieszkanie nie stanowiły jakiejkolwiek wskazówki co do

kwalifikacji zawodowych i statusu materialnego właściciela. Był

weteranem dziennikarstwa, który widział niejedno, obecnie

emerytowanym i mieszkającym w małym północnym

miasteczku Pickax; niedawno odziedziczył miliony czy teŜ

miliardy z masy spadkowej Klingenschoenów; tłum księgowych

zatrudnionych przez wykonawców testamentu nie zdołał jeszcze

określić dokładnej sumy.

JednakŜe Qwilleran nie dbał o bogactwo i miał skromne

potrzeby. Wystarczało mu w zupełności mieszkanie nad

garaŜem, tego ranka zaś zadowolił się na śniadanie kawą i

czerstwym pączkiem. Natomiast jego współlokatorzy odznaczali

się bardziej wyrafinowanymi podniebieniami. Otworzył dla nich

puszkę krabów królewskich z Alaski, po czym zmieszał jej

zawartość z surowym Ŝółtkiem i przybrał kilkoma okruchami

doskonałego angielskiego cheddara.

- Specjalność dnia: skorupiaki a la tartare fromagere -

oznajmił, stawiając na podłodze talerz, a dwa drgające nosy

zastygły na chwilę nad potrawą, niczym koneserzy zbierający

bukiet wyśmienitego wina.

Po śniadaniu koty przycupnęły obok siebie, jakby oczekując,

Ŝe coś się wydarzy. Qwilleran dokończył lekturę gazet, wypił

jeszcze dwie filiŜanki kawy i oddał się rozmyślaniom.

- No dobra, moi drodzy - powiedział, ocknąwszy się z kofe-

inowych refleksji. - Podjąłem decyzję: jedziemy nad jezioro.

Spędzimy trzy miesiące w drewnianej chacie.

Miał w zwyczaju omawiać wszystkie sprawy z kotami. Było

to bardziej satysfakcjonujące niŜ mówienie głośno do siebie, a

jego słuchacze zdawali się lubić brzmienie ludzkiego głosu,

który kierował w ich stronę konwersacyjne dźwięki.

Yum Yum, przyjazna mała kotka, zamruczała z

zadowoleniem. Koko, samiec, wydał z siebie przenikliwe, lecz

dwuznaczne „miau!".

- Co chciałyście przez to powiedzieć? - spytał Qwilleran, a

otrzymawszy w odpowiedzi jedynie nieodgadnione spojrzenie

niebieskich oczu, ciągnął: - Mam trzy powody, by pragnąć

wyjazdu z miasta: Pickax jest nudne przy ładnej pogodzie; Polly

Duncan opuściła mnie na całe lato; skończyły się nam kostki

lodu.

Od dwóch lat mieszkał w Pickax - nie z wyboru, tylko na

mocy testamentu Fanny Klingenschoen - a w lipcu stare

kamienne budynki i brukowane ulice wydawały się nieciekawe.

Pobliski kurort Mooseville natomiast rozkwitał liśćmi,

kwiatami, ptakami, blaskiem słońca, niebieskim niebem,

łagodnymi falami, wiatrem znad jeziora i hordami beztroskich

turystów.

Drugi powód niezadowolenia Qwillerana był bardziej istotny.

Polly Duncan, główna bibliotekarka w Pickax, wokół której

zaczynało się koncentrować jego Ŝycie, spędzała lato w Anglii

na zasadzie wymiany wakacyjnej, on zaś czuł się niespokojny i

niespełniony. Choć wiedział niewiele o rozrywkach na świeŜym

powietrzu, a wędkowanie interesowało go jeszcze mniej,

wykombinował sobie, Ŝe drewniana chata na samotnej wydmie z

widokiem na rozległe błękitne jezioro wyleczy go z apatii.

Był jeszcze trzeci powód, mniej subtelny, ale bardziej

konkretny: lodówka w jego mieszkaniu odmówiła

posłuszeństwa. Qwilleran zawsze oczekiwał, Ŝe urządzenia

domowe będą działać bez zarzutu, i zdradzał irracjonalne

zniecierpliwienie, kiedy sprzęt się psuł. Na nieszczęście

miejscowy specjalista od lodówek wyjechał na biwak do

północnej Kanady, a drugi serwisant - było ich tylko dwóch w

całym okręgu - wylądował w szpitalu z powodu przepukliny

jądra galaretowatego.

Biorąc wszystko pod uwagę, lato w Mooseville wydawało się

Jimowi Qwilleranowi doskonałym pomysłem.

- Zapewne nie pamiętacie tego domku - zwrócił się do kotów.

- Spędziliśmy tam przed dwoma laty kilka tygodni i podobało

się wam. Chata ma dwie osłonięte werandy. Będziecie mogły

obserwować ptaki, wiewiórki i robaki, nie mocząc sobie przy

tym łap.

Licząca siedemdziesiąt pięć lat chata wraz z akrami lasu i

półmilowym brzegiem jeziora naleŜała do licznych dóbr, jakie

Qwilleran odziedziczył z masy spadkowej Fanny

Klingenschoen, i była zarządzana przez wykonawców ostatniej

woli do chwili spełnienia wszystkich warunków testamentu.

Musiał tylko przekazać swe Ŝyczenie adwokatom, a ekipa

techniczna włączyłaby prąd, uaktywniła kanalizację, podłączyła

telefon i usunęła kurz z mebli. „Nie musi się pan niczym

martwić! - zapewnił go adwokat Hasselrich z bezgranicznym

optymizmem. - Znajdzie pan klucz pod wycieraczką. Wystarczy

tylko otworzyć drzwi, wejść do chaty i cieszyć się relaksującym

latem".

Jak się jednak okazało, nie było to takie proste. Wakacje

zaczęły się od martwego pająka, a skończyły na martwym

stolarzu, Jim Qwilleran zaś - szanowany dziennikarz,

najbogatszy człowiek w okręgu i przyzwoity człowiek - został

posądzony o morderstwo.

On jednak, w błogiej nieświadomości, uwierzył adwokatowi

na słowo. Przygotowując się do wyprawy nad jezioro, włoŜył do

swojego małego samochodu kilka letnich ubrań, pudełko z

ksiąŜkami, opiekacz do indyków ze Ŝwirkiem, słuŜący kotom za

kuwetę, skomputeryzowany ekspres do kawy, maszynę do

pisania i oba koty syjamskie w ich podróŜnej klatce. Był to

wiklinowy koszyk wyłoŜony puchową poduszką. Yum Yum

wskoczyła do niego z wielką ochotą. Koko zwlekał. Miał jakiś

tajemniczy koci powód, by nie pójść w ślady swej towarzyszki.

- Nie bądź takim smutasem - przekonywał Qwilleran.

- Wskakuj i ruszamy w drogę.

Powinien się domyślić, Ŝe kocich kaprysów nie naleŜy

lekcewaŜyć. Kot zdawał się mieć szósty zmysł, którym

wyczuwał niebezpieczne sytuacje.

09 - Lilian Jackson Braun - Kot, który zszedł pod podłogę.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: