ZADANIE DOMOWE STUDENTA -oedagogika.doc

Kryteria oceny eseju

·         wszechstronna analiza poszczególnych pytań oraz uzasadnienie odpowiedzi

0- 6 punktów 

·         poparcie własnych wypowiedzi przykładami z codziennego życia

0- 5 punktów 

·         refleksyjność studenta, przejawiająca się w ilości i jakości stawianych przez niego pytań, dotyczących wychowania

0- 3 punktów 

·         analiza źródeł głoszonych poglądów (zadanie dla chętnych)

0- 3 punktów 

Osoba A. Słuchajcie, czy nie wydaje Wam się, że szkoła coraz bardziej nie nadąża za zmianami w dzisiejszym świecie? W gimnazjum  mojej córki wprowadzono od tego roku jednolity strój szkolny ! Wszystkie dzieci muszą obowiązkowo chodzić w jednakowych koszulkach z logo szkoły. Za brak stroju są punkty ujemne w ocenie zachowania! Jestem przerażona takim tłumieniem indywidualności uczniów. Nie rozumiem czemu miałoby to służyć. Wystarczy, że ja sama wiele lat musiałam chodzić w mundurku, z tarczą na rękawie!

Osoba B  Ja tam dobrze wspominam te czasy…Wszyscy wyglądaliśmy przyzwoicie i wiedzieliśmy, że szkoła, to miejsce nauki, a nie życia towarzyskiego. Zobaczcie na nasze uczennice,  które coraz bardziej  prowokująco się ubierają i zachowują wobec chłopców na terenie szkoły. Jako nauczyciele pozwalamy na to i widzimy coraz wyraźniej, że uczniowie w tych warunkach zupełnie nie myślą o uczeniu się. Szkoła coraz bardziej staje się miejscem życia towarzyskiego  i rozrywki. Możemy sobie tylko współczuć, bo to na nas ciąży obowiązek  nauczenia ich konkretnej wiedzy i odpowiedzialność za przygotowanie do egzaminów.

Osoba A Nie  współczucia potrzebujemy, tylko zaangażowania  w pracę. Sami musimy kochać to, co robimy, szukać sposobów ucieczki przed rutyną. Wtedy możemy tę  młodzież zaciekawić nauką, zaktywizować. Ilu znasz takich nauczycieli?  Poza tym powinniśmy znieść obowiązek realizowani odgórnie ustalonego programu nauczania – niech każdy uczy się tego, co uważna za interesujące i ważne dla siebie

Osoba B  Wierzysz, ze możemy młodzież zarazić pasją, umiłowaniem wiedzy?

Ja mam wrażenie, że oni marzą głównie o łatwym życiu i tylko rozrywka im w głowie i   przyjemność. Zobacz jak spędzają czas wolny! Jeśli chcą się uczyć, to tylko tego, co im przyniesie w życiu konkretny zysk ! Nie mogę się zgodzić na to, by uczeń nierozważnie rezygnował z uczenia się czegoś, bo jest przekonany, że mu to się to do niczego nie przyda. To zamykanie dróg, jakie  się mogą przed nim otworzyć w przyszłym życiu. Nauczyciel musi wymagać od uczniów opanowania wiedzy znacznie bogatszej niż ta, której wymaga codzienne życie. Musimy  przygoto­wywać ich  do sprawnego funkcjonowania w intensywnie  rozwijającej się kulturze. Wymaga to od nas wyposażenia uczniów w abstrakcyjne, oderwane od codzienności  teoretyczne, wiadomości oraz uniwersalne umiejętności i dyspo­zycje intelektualne. Osobiście zależy mi na rozwijaniu ich umysłu. Dzięki temu  będą mogli w przyszłości radzić sobie w różnych, nieprzewidywalnych dzisiaj okolicznościach. Dlatego szkoła nigdy nie będzie miejscem tylko miłym i przyjemnym dla uczniów. A uczenie się wymaga wysiłku, wytrwałości, samodyscypliny. Mam wrażenie, że stopniowo rezygnujemy z  uczenia  tego młodych ludzi. Dlaczego niby wszystko ma być  przekazywane drogą zainteresowania i zabawy ? Jak mnie uczeń pyta po co mu ta ogólna wiedza, to  staram mu się to wyjaśnić, ale jeśli moje argumenty do niego nie przemawiają, to nie powód żebym rezygnował  z jej przekazywania. Może podążając za zainteresowaniami uczniów zmienimy kanon lektur szkolnych, na te najbardziej rozczytywane !? Może będziemy czytywać na lekcjach czasopisma młodzieżowe?  Przeraża mnie takie  dopasowywanie się do pragnień młodzieży, zwłaszcza, gdy obserwuję młodych ludzi nastawionych na konsumowanie  życia. To nie szkoła tłumi ich indywidualność, tylko kultura w jakiej żyją. Odchodzimy od tego, co dawniej ceniono jako element solidnego wykształcenia, kultury osobistej, wierności pewnym zasadom – i co w zamian ? Przerażające braki w wiedzy  uczniów, nastawienie na zysk, nawet za cenę uczciwości.  

Osoba C Ja myślę, że wszyscy  podlegamy tym zmianom kulturowym. Jedni się buntują i bronią, inni zachwyceni płyną z prądem rzeki, jaką  jest współczesność   i zachęcają do tego innych, a jeszcze inni zastanawiają się, czy nie  próbować wydostać się na brzeg. Jako wychowawca czuję na sobie odpowiedzialność za to, jak reaguję na sytuację we współczesnym świecie. Zastanawiam się, co powinienem zrobić? Czy  przekonywać młodych ludzi  do  swoich poglądów, czy starać się zrozumieć i pomóc w zrozumieniu , dlaczego  konsumowanie codzienności  tak ich pociąga i pokazywać im inne style życia? Osobiście jestem za tym ostatnim rozwiązaniem. Krytyka stylu życia młodych ludzi  i  działanie na siłę dla ich dobra niczego dobrego nie przyniesie. Jeżeli wychowywać to przez rozmowę, refleksje nad tym, czego szukają  w życiu , czym się kierują, co być może tracą i  pokazywanie innych możliwości…

Osoba A Słuchajcie, czy wy nie przesadzacie z tymi zagrożeniami? Młody człowiek zawsze upodobniał się do grupy i  poprzez uczestnictwo w niej określał siebie: chociażby poprzez wygląd, styl życia, wypoczynku. Dzisiaj nastolatki na całym niemal świecie  słuchają tej samej muzyki, ubierają się podobnie i czują  częścią ogromnej społeczności  Szkoła nie jest jakąś wyspą. Uczniowie spędzają tu mnóstwo godzin i muszą  wyrażać siebie na różne sposoby

Osoba B Ależ ja nie mam  nic przeciwko wyrażaniu siebie, wręcz przeciwnie! Stwórzmy w szkole pewien klimat, który zachęci młodych ludzi do ujawniania własnej indywidualności w sferze poznawczej, intelektualnej, działalności społecznej. Niech się spierają, prezentują własne poglądy, oryginalność myślenia, działania, a po lekcjach wyrażają swoją indywidualność w ubiorze  i stylu życia. Szkoła jest  miejscem nauki. Jeżeli tej podstawowej funkcji nie wypełnia i staje się w świadomości uczniów głównie  miejscem życia towarzyskiego, to jako wychowawcy jesteśmy za to odpowiedzialni. To dyrekcja z nauczycielami muszą określić co w szkole  przystoi,  a co nie – młody człowiek dopasuje się do wymagań, tak ja dopasuje się do wymagań miejsca pracy, czy kraju, w którym przyjdzie mu żyć. Szkoła od  zawsze, obok kształcenia, miała przygotowywać młodego człowieka do pełnienia  funkcji społecznych. Czy w firmie, zakładzie pracy nasi uczniowie też będą w pełni np. poprzez strój wyrażać  siebie?  Zapewne nie odważą się, ryzykując utratę pracy. W szkole sobie na to pozwalają, bo niczym nie ryzykują. Czują, że mogą decydować i są silni w grupie, zdolni do wielkich akcji – niestety coraz częściej o charakterze destrukcyjnym. Tymczasem   nauczyciele  czują się pozbawieni praw i wyrzuceniu na  margines życia szkoły. Na dodatek są rozliczani z efektów swojej pracy dydaktyczno-wychowawczej. Dzisiaj praca nauczycieli w wielu szkołach niewiele  ma wspólnego z organizowaniem środowiska wychowawczego. Coraz częściej słyszę od nich, że się boją uczniów. Niektórzy wchodzą z uczniami w różne układy, działają na zasadzie ,,zostawcie mnie w spokoju, ja też dam wam spokój”. Dlatego trudności mają  zwłaszcza ci nauczyciele,  którzy starają się działać zgodnie z  ustalonymi w szkole zasadami i nie chcą  przymykać oczu na występki uczniów. No i chcą czegoś więcej niż obecności na lekcji. Obecnie nauczyciele  często szukają różnych ,,chwytów”, technik psychomanipulacji  uczniem (np. poprzez pochwały), żeby utrzymać porządek w klasie. Dlatego twierdzę, że dobra szkoła, to taka, w której  nauczyciele ustalają co  wolno, a czego nie na terenie szkoły i dysponują środkami, by  ustalonych zasad przestrzegać. Inaczej wszystko zmierza do chaosu i władzy grupki uczniów nad nauczycielami i innymi uczniami.

Osoba A Ja myślę, że człowiek z zasady buntuje się przeciwko manipulacji i  temu, co jest mu narzucane, a koncentrując na obronie, często dla zasady działa wbrew naszym oczekiwaniom, pragnieniom. Młodzież  musi czuć się w pełni odpowiedzialna za swoje życie, także w szkole, wtedy  zaczyna myśleć, decydować. Inaczej działa pod dyktando i  zrzuca ciężar odpowiedzialności na rodziców, nauczycieli, bo  tak jest łatwiej.

Osoba C Ja  także wierzę w potrzebę stanowienia w  szkole jasnych zasad, ale też nie rozumiem dlaczego mają być one narzucone uczniom, a nie ustalane wspólne z nimi. Jeżeli szkoła ma przygotowywać do życia społecznego, jak sam powiedziałeś, to wykorzystajmy i ten element jakim jest potrzeba wspólnotowości w życiu młodych ludzi. Uczmy  ich  świadomego przynależenia do określonej społeczności i związanej z tym troski o wspólne dobro. Tak nauczą się korzystania z należnych im praw, ale i wywiązywania z obowiązków. Rozwijajmy samorząd uczniowski, wspierajmy funkcję rzecznika praw ucznia, nauczyciela, twórzmy w szkole sąd, parlament – niech młodzi ludzie  uczą się   postaw obywatelskich i życia w demokratycznym świecie, rządzonym przez  prawo .

Osoba B O jakiej demokracji mówisz? Tym światem żądzą pieniądze, układy. W firmie będą mieli nad sobą szefa, który ceni sobie pracowników wykonujących sprawnie i szybko polecenia, a nie przyzwyczajonego do  demokratycznego stylu kierowania i myślenia. Posłuszeństwo, dyspozycyjność są bardziej cenione niż aktywność i świadomość !

Osoba C Godzisz się na taki model społeczeństwa  i adaptacji społecznej ? Dlatego jesteś zwolennikiem posłuszeństwa? Osobiście chcę zmiany tego świata i wierzę, że jeśli ktoś zmieni ten świat, to ci młodzi ludzie: nauczeni refleksji, dialogu z innymi, a nie buntu, czy ślepego dostosowywania się do tego co obowiązujące. W czasach demagogii i populizmu muszą umieć myśleć i wybierać !

Osoba A Słuchajcie od dłuższego czasu przysłuchuje się wam i zastanawiam, gdzie w waszym myśleniu jest dziecko i jego potrzeby? W odróżnieniu od was nie chcę, żeby dziecko sprawnie  dostosowywało się do rynku pracy, czy było instrumentem zmiany tego świata. Chcę, żeby było szczęśliwe !

Osoba B Jak rozumiesz szczęście? Myślisz, że jest możliwe bez wykształcenia i pracy? A może dziecko jest  szczęśliwe goniąc za przyjemnościami tego świata ?

Osoba A Nie jestem zachwycona kulturą jakiej żyjemy, ale ufam, że jeżeli pozwolimy dzieciom decydować o swoim życiu, nauczymy  wiary w siebie, samoakceptacji i  rozwijania zainteresowań, to poradzą sobie w dorosłym życiu i  będą walczyć o siebie. Dla mnie człowiek jest szczęśliwy, gdy robi to, co kocha i działa bez zewnętrznego, czy wewnętrznego przymusu. Dlatego nie myślę tu o pracoholikach, ludziach uzależnionych od jedzenia, komputera itd. Nie trzeba być wykształconym, żeby być szczęśliwym i nie trzeba też zarabiać mnóstwa pieniędzy. Moja  znajoma zajmuje się terapią  tzw. ,,ludzi sukcesu” - tych ambitnych, którym kariera i pieniądze zapewniają tymczasowe poczucie bezpieczeństwa. Ale to iluzja – żyją swoim wizerunkiem, a sukcesy w pracy budują ich poczucie wartości, tak jak  wcześniej w szkole, często elitarnej, otwierającej drzwi do wielkiego świata. Tylko czy o to nam chodzi? Ci młodzi ludzie często są świetnie wykształceni, ale nie potrafią s...