Steel Danielle - Skrzydla.pdf - Danielle STEEL - LadyHenrietta

Danielle Steel

Skrzydła

Rozdział pierwszy

Na lotnisko O Malleya prowadził długi, pylisty, wąski trakt, który lekko zbaczał wpierw w lewo,

potem w prawo, wijąc się 3 leniwie pośród zbożowych pól. Samo lotnisko było niewielkim

spłachetkiem wysuszonej ziemi w pobliżu Good Hope, w hrabstwie McDonough. Gdy Pat O

Malley po raz pierwszy jesienią tysiąc dziewięćset osiemnastego roku ujrzał owe siedemdziesiąt

pięć jałowych akrów, wydało mu się, że stanął u wrót raju. Żaden zdrowy na umyśle farmer nie

chciałby tej ziemi. Żaden też się o nią nie ubiegał, więc teren można było kupić za grosze. Mimo to

zapłata pochłonęła niemal całe oszczędności Pata. Reszta pieniędzy poszła na kupno Curtis Jenny,

czyli używanej dwuosobowej awionetki o dwóch sterach. Na tym samolociku z rzadka uczył

pilotażu nielicznych turystów, których było stać na jedną albo dwie lekcje, czasami odbywał loty

pasażerskie do Chicago i z powrotem albo przewoził towary do przeróżnych miejsc przeznaczenia.

Zakup Curtis Jenny postawił go na krawędzi bankructwa i tylko Oona, jego śliczna rudowłosa żona,

z którą byli od dziesięciu lat po ślubie, nie uważała go za kompletnego szaleńca. Wiedziała, że od

czasu gdy na wystawie przy niewielkim lotnisku w New Jersey po raz pierwszy zobaczył samolot,

owładnęła nim przemożna potrzeba latania. Pracował po godzinach, by zarobić na lekcje pilotażu, a

w tysiąc dziewięćset piętnastym rokif zabrał Oonę w uciążliwą podróż przez pół kraju do San

Francisco, na wystawę linii lotniczych Panama-Pacific, bo chciał się tam spotkać z Lincolnem

Beachleyem. Beachley zabrał go na krótki przelot swoim samolotem. W niespełna dwa miesiące

później już nie żył. Wiadomość o jego śmierci bardzo Pata przygnębiła. Doświadczalny samolot

lotnika runął na ziemię, wykonując trzecią zawrotną pętlę w powietrzu.

Na wystawie Pat poznał również słynnego pilota Arta Smitha i legion innych, podobnych sobie

fanatyków lotnictwa. Całe to bractwo straceńców, zakochanych w podniebnych lotach, zdawało się

żyć tylko dla

pilotażu. Znali w najdrobniejszych szczegółach budowę wszystkich samolotów świata i ich

zachowanie w locie. Opowiadali przedziwne historie, wymieniali się wiadomościami, zbierali

ciekawostki o najnowszych modelach i anegdotki o najstarszych i interesowali się najdrobniejszymi

nawet szczegółami technicznymi. Nic dziwnego, że większość z nich nie miała innych upodobań

poza lotnictwem ci, których praca nie była związana z samolotami, prędzej czy później

rezygnowali z posady. Pat był duszą towarzystwa opowiadał o niewiarygodnych wyczynach, które

widział na własne oczy, albo o jakimś fantastycznym nowym modelu samolotu, który cudownym

sposobem osiągał jeszcze lepsze wyniki niż poprzedni. Zarzekał się, że kiedyś będzie miał własny

samolot, a może nawet kilka maszyn. Przyjaciele śmiali się z niego, a krewni twierdzili, że ma źle

w głowie. Wierzyła w niego jedynie słodka, kochająca Oona. Akceptowała wszystkie jego słowa i

czyny z pełną lojalnością i łagodnym podziwem. Gdy urodziły się im córeczki, Pat starał się nie

okazywać rozczarowania, że nie byli to chłopcy. Nie chciał ranić jej uczuć.

Miło całej miłości .do żony Pat O Malley nie był typem mężczyzny, który marnowałby czas,

przesiadując w domu z córkami. Miał talent i poczucie odpowiedzialności. Pieniądze, które wydał

na lekcje pilotażu, szybko mu się zwróciły. Instynktownie wiedział, jak latać niemal na każdym

typie samolotu, i nikt się nie zdziwił, kiedy jako jeden z pierwszych amerykańskich ochotników

zgłosił się do wojska, zanim jeszcze Stany Zjednoczone przystąpiły do pierwszej wojny światowej.

Walczył z eskadrą Lafayette, a kiedy sformowano Dziewięćdziesiąty Czwarty Szwadron

Powietrzny, przeszedł tam pod komendę Eddie ego Ricken-backera.

Były to niesłychanie ekscytujące czasy. Jako trzydziestolatek, był starszy od większości żołnierzy, z

wyjątkiem Rickenbackera, z którym oprócz wieku połączyła go także pasja lotnicza i pewność

siebie. Pat O Malley był twardym, przystojnym, rozważnym mężczyzną. Kochał ryzyko, a żołnierze

twierdzili, że w całym szwadronie nikt mu nie dorównuje odwagą uwielbiali z nim latać,

Rickenbacker zaś twierdził, że Pat jest jednym z najlepszych pilotów świata. Po wojnie namawiał

swego podkomendnego, by wykorzystywał tę reputację wiele krain pozostało jeszcze nie

zbadanych, dla odważnych otwierały się wciąż nowe, kuszące perspektywy.

Pat wiedział jednak, że chociaż był doskonałym pilotem, dla niego skończyła już się lotnicza

przygoda i lata świetności. Teraz trzeba było zaopiekować się Ooną i córkami. Gdy w roku tysiąc

dziewięćset osiemnastym zakończyła się wojna, miał trzydzieści dwa lata. Nadszedł czas, by

pomyśleć o przyszłości. Zmarł jego ojciec, zostawiając mu w spadku skromne oszczędności. Oonie

też udało się coś niecoś odłożyć. Zabrał te pieniądze i wybrał się na rekonesans na wieś, w okolice

Chicago. Jeden ze znajomych lotników powiedział mu, że jest tam dużo terenów do kupienia

za grosze, szczególnie gdy nie nadają się na grunta rolne. Tak właśnie wszystko się zaczęło.

Kupił tanio siedemdziesiąt dziewięć akrów marnego pola i ręcznie wymalował na desce napis

Lotnisko O Malleya , który przetrwał osiemnaście lat, z tym tylko że kilka liter zupełnie wyblakło.

Reszta pieniędzy poszła na kupno Curtis Jenny.

Przed świętami Bożego Narodzenia przyjechała Oona z dziewczynkami i zamieszkali w niewielkiej

chatce na skraju pola, nad strumieniem, w cieniu starych drzew. Pat woził swoim samolotem

wszystkich, którzy mogli zapłacić za czarter często przewoził też pocztę. Stara, lecz solidnie

zbudowana Jenny nie wymagała wielu napraw, a jej pilot oszczędzał każdy grosz. Na wiosnę mógł

już kupić de Havillanda D.H.4A do przewozu poczty i towarów.

Rządowe kontrakty pocztowe były intratne, ale sprawiły, że Pat stał się gościem w domu. Czasami

Oona musiała kierować lotniskiem w zastępstwie męża i jednocześnie opiekować się dziećmi.

Nauczyła się tankować samoloty i prowadzić rozmowy dotyczące cargo i czarterów. Bardzo często

zdarzało się, że wychodziła na pas startowy z chorągiewką sygnałową, gdy Pat pracował,

przewożąc ludzi, towary albo pocztę.

Piloci zwykle byli zaskoczeni, gdy okazywało się, że do lądowania sprowadzała ich śliczna, młoda

rudowłosa kobieta. Szczególne zainteresowanie budziła wiosną, w pierwszym roku jej pracy,

ponieważ była w zaawansowanej ciąży. Tym razem miała bardzo duży brzuch z początku myślała,

że to bliźniaki, ale Pat był przekonany, że się myli. Wreszcie miało się spełnić marzenie jego

życia... urodzi się syn, który będzie z nim latać i pomoże poprowadzić lotnisko. Dziesięć lat czekał

na tego chłopca.

Pat sam przyjął dziecko, w tej małej chatce, którą powoli zaczynał rozbudowywać. Mieli już własną

sypialnię, a trójka dziewcząt dzieliła sąsiedni pokój. Oprócz tego była kuchnia, ciepła i przytulna, i

przestronny pokój dzienny. Ich poprzedni dom nie wyróżniał się niczym szczególnym nie zabrali

stamtąd zbyt wielu rzeczy. Cały dobytek i wszystkie pieniądze zainwestowali w lotnisko.

Czwarte dzieckov przyszło łatwo na świat, w ciepłą wiosenną noc. Poród trwał niewiele dłużej niż

godzinę, kiedy wrócili z dłuższego spokojnego spaceru wśród łanów zbóż. Pat marzył o kupnie,

następnego samolotu, a Oona opowiadała, że dziewczynki nie mogą już się doczekać dzidziusia.

Córeczki liczyły wtedy pięć, sześć i osiem lat wydawało im się, że dostaną żywą lalkę, nie zaś

prawdziwego braciszka czy siostrzyczkę. Oonie też się tak czasem wydawało. Minęło już pięć lat

od chwili, gdy po raz ostatni miała niemowlę w ramionach i zaczynała tęsknić za tym uczuciem. I

doczekała się dziecko przybyło z głośnym, natarczywym wrzaskiem, tuż przed północą. Oona też

krzyknęła, gdy mu się przyjrzała po raz pierwszy, a potem rozpłakała się, wiedząc, jaki zawód

sprawi

mężowi. To nie był wyczekiwany przez niego syn, tylko kolejna dziewczynka. Duża, pulchna,

śliczna, czteroipólkilogramowa panienka o niebieskich oczach, kremowej cerze i miedzianych

wioskach. Matka jednak nie cieszyła się z urody dziecka wiedziała, jak bardzo Pat pragnął syna i

jak głębokie przeżyje rozczarowanie.

- Nie przejmuj się, mała - powiedział, widząc, że odwraca się od niego i od dziecka, które przewijał.

Dziewczynka była śliczna, pewnie najładniejsza ze wszystkich, ale co z tego, kiedy on wszystkie

swoje plany wiązał z chłopakiem. Pogładził żonę po policzku, a potem wziął ją pod brodę i zmusił,

by spojrzała mu w oczy.

- Oona, to bez znaczenia. Mamy zdrową córeczkę. Będzie słońcem twoich dni.

- A twoich - spytała żona ze smutkiem. - Nie możesz w nieskończoność prowadzić sam tego

lotniska.

Roześmiał się na te słowa, patrząc, jak łzy spływają jej po policzkach. Była dobrą żoną i kochał ją,

a jeśli nie było im pisane mieć synów, to trudno. Ale w sercu, tam gdzie tkwił ten maleńki

chłopczyk, ciągle ćmił jakiś ból. Nawet nie śmiał marzyć o następnym dziecku. Mieli już czwórkę

teraz naprawdę będzie ciężko związać koniec z końcem. Lotnisko nie przynosiło przecież

nadmiernych zysków.

- Po prostu dalej będziesz musiała mi pomagać przy pompie paliwowej, kochanie. Widać tak musi

być - zażartował, pocałował ją i wyszedł z pokoju, aby napić się irlandzkiej whisky. Zasłużył sobie

na to. Kiedy żona i córka zasnęły, stanął wpatrzony w księżyc i zastanawiał się nad

nieprzychylnością losu, który zesłał mu cztery córki i ani jednego syna. Wydawało mu się to

niezbyt uczciwe, ale nie należał do tych, którzy tracą czas na próżne rozważania. Miał swoje

lotnisko i rodzinę na głowie. Przez następne sześć tygodni tak ciężko pracował, że prawie się z nimi

nie widywał, a smutek z powodu synka, który okazał się śliczną, silną córeczką, całkiem wywietrzał

mu z głowy.

Kiedy znów zobaczył małą, wydawało mu się, że jest dwa razy taka jak po urodzeniu. Oona szybko

odzyskała swą dziewczęcą figurę. Podziwiał kobiecą wytrzymałość. Sześć tygodni temu była słaba i

bezbronna, pełna nadziei i taka ogromna. Teraz wypiękniała i odmlodniala, a z małej zrobiło się już

płomiennowlose diablątko. Jeśli matka i siostry nie zaspokajały jej potrzeb natychmiast, słychać ją

było w całym stanie Illinois i w sąsiedniej Iowie.

- Ta jest chyba najgłośniejsza ze wszystkich, prawda, kochanie -spytał Pat pewnej nocy,

zmordowany po długiej podróży do Indiany i z powrotem. - Ma potężne płuca - uśmiechnął się do

żony znad szklanki pełnej whisky.

- Dziś było gorąco, więc męczą ją potówki.

Oona zawsze miała na podorędziu dobre wytłumaczenie dla dzieci. Pat podziwiał jej niewyczerpaną

cierpliwość okazywaną nie tylko córkom, ale także jemu. Była jedną z tych spokojnych osób, które

mało mówią, wszystko widzą i bardzo rzadko bywają nieuprzejme. Przez prawie jedenaście lat

małżeństwa prawie się nie kłócili. Poślubił ją, gdy skończyła siedemnaście lat i od tego czasu była

dlań idealną partnerką. W spokoju znosiła jego dziwactwa, oryginalne pomysły i fascynację

lotnictwem.

W kilka dni później nadeszły czerwcowe upały, gdy gorące powietrze stoi niemal nieruchomo.

Dziecko marudziło prawie całą noc, a Pat musiał wstać o bladym świcie, bo czekał go krótki przelot

do Chicago. Po południu wrócił do domu tylko po to, by dowiedzieć się, że za dwie godziny ma lot

z pocztą, poza rozkładem. Czasy były ciężkie, nie mógł więc rezygnować z żadnej pracy. Tego dnia

gorąco marzył, by wreszcie pojawił się ktoś do pomocy, ale swoich cennych samolotów nie mógł

powierzyć byle komu - w każdym razie nie tym ludziom, których ostatnio spotykał, a już na pewno

nie tym, którzy zgłaszali się do niego w poszukiwaniu pracy na lotnisku.

Siedział przy stole, przeglądając książkę lotów i dokumentację, gdy usłyszał zadane gardłowym

głosem pytanie

- Ma pan samoloty do wynajęcia

Już zamierzał odpowiedzieć to co zwykle, że nie czarteruje samolotów bez pilota, ale gdy podniósł

wzrok na klienta, uśmiechnął się tylko, z wyrazem zaskoczenia na twarzy.

- Ty skunksie jeden -powitał chłopaka o młodzieńczej twarzy i szerokim uśmiechu.

Błękitne oczy przybysza przesłaniały kosmyki ciemnych włosów. Dobrze znal tę twarz, a jej

właściciela zaczął darzyć szczerą przyjaźnią, gdy razem walczyli w Dziewięćdziesiątym Czwartym

Szwadronie Powietrznym.

- Co jest, mały, nie stać cię na fryzjera

Nick Galvin był niesłychanie przystojnym mężczyzną -jednym z tych błękitnookich, czarnowłosych

Irlandczyków. W czasie wojny Pat traktował go jak syna. Chłopak wstąpił do wojska mając

siedemnaście lat, a teraz skończył osiemnaście, ale natychmiast dołączył do grona wybitnych

pilotów. Pat ufał mu jak sobie samemu. Nicka dwa razy zestrzelili Niemcy i za każdym razem jakoś

im się wywinął lądował na wariata z przestrzelonym silnikiem, cudem ratując własne życie i

maszynę. Po drugim takim wyczynie żołnierze nadali mu przydomek Cudak , ale Pat zawsze

zwracał się do niego synu . Teraz zastanawiał się, czy los przypadkiem nie zesłał mu tego

wymarzonego syna w momencie, gdy jego własne czwarte dziecko okazało się córeczką.

- Co cię tu sprowadza - spytał i wygodnie rozsiadł się w krześle, uśmiechając się do chłopca, który

równie skutecznie wymigiwał się śmierci jak on sam.

- Odwiedzam starych przyjaciół. Chciałem sprawdzić, czy już się roztyłeś i rozleniwiłeś. To twój de

Havilland

- Mój. Kupiłem w zeszłym roku, zamiast dać dzieciom na buty.

- Żonie pewnie strasznie się to spodobało - skomentował kwaśno Nick.

Pat przypomniał sobie te wszystkie dziewczęta we Francji, które uganiały się za chłopakiem jak

szalone. Nick Gałvin naprawdę wyglądał nfczego sobie i miał odpowiednie podejście do kobiet.

Dobrze sobie radził w Europie. Wszystkim mówił, że ma dwadzieścia pięć albo dwadzieścia sześć

lat i one mu wierzyły bez zastrzeżeń.

Oona widziała go raz, po wojnie, w Nowym Jorku i uważała, że jest uroczy. Nawet zarumieniła się,

mówiąc, że jest niezwykle przystojny. Niewątpliwie zaćmiewał wyglądem jej męża, ale Pat, mimo

że brakowało mu hollywoodzkiego szarmu, miał w sobie coś niezwykle pociągającego i

opiekuńczego. Urody dodawały mu brązowawe włosy, serdeczne spojrzenie brązowych oczu i

irlandzki uśmiech, którym podbił serce swej żony. Ale Nick spoglądał tak, że dziewczęce serduszka

topniały jak wosk.

- I co, Oona zmądrzała i zostawiła cię wreszcie Myślałem, że ucieknie zaraz, jak tylko wywiozłeś

ją na to pustkowie - powiedział od niechcenia Nick.

Usiadł naprzeciw przyjaciela, zapalił papierosa i patrzył, jak starszy mężczyzna ze śmiechem

potrząsa głową w odpowiedzi.

- Też się tego spodziewałem, prawdę mówiąc. Ale została, tylko nie pytaj mnie o powody. Kiedy

przyjechała, mieszkaliśmy w lepiance, która przypominała obórkę w zagrodzie u dziadków, i nie

stać byłoby mnie na kupienie jej gazety, gdyby nagle chciała coś poczytać. Na szczęście, nie

chciała. Bogu dzięki. To zdumiewająca kobieta.

Zawsze tak o niej mówił w czasie wojny, a Nick pomyślał to samo, jak tylko ją zobaczył. Jego

rodzice nie żyli i nie miał na świecie nikogo. Gdy wojna się skończyła, pracował dorywczo tu i

ówdzie, na małych lotniskach. Nie miał dokąd iść, nie miał gdzie mieszkać i nie miał do kogo

wracać. Był jedynakiem, a rodzice odumarli go, gdy miał czternaście lat. Do czasu wstąpienia do

wojska wychowywał się w państwowym domu dziecka. Ku jego ogromnej radości, wojna

odmieniła mu życie. Ale teraz nie miał się gdzie podziać.

- Jak tam dzieciaki - spytał.

Gdy się wtedy spotkali, Nick był bardzo miły dla dziewczynek. Uwielbiał dzieci, a w domu dziecka

było ich mnóstwo. Zawsze opiekował się maluchami, wieczorami czytał im bajki i opowiada

zwariowane historie, a kiedy budziły się w nocy z tęsknoty za matką, tulił je i układał do snu.

- Świetnie się mają. - Pat zawahał się, ale tylko przez chwilę. -W zeszłym miesiącu urodziło nam

się następne. Jeszcze jedna dziewczynka. Tym razem strasznie duża. Myślałem, że będzie chłopak,

ale nic

z tego - starał się ukryć rozczarowanie, ale Nick usłyszał tę nutę w jego głosie i rozumiał ją

doskonale.

- No i co, za parę lat będziesz uczył dziewczyny latania, mistrzu -zażartował.

Pat wzniósł oczy ku niebu z wyraźną odrazą. Nawet najlepsze kobiety pilotki nie zrobiły na nim jak

dotąd wrażenia.

- W żadnym razie, synu. A co z tobą Co tam woziłeś ostatnio

- Jajka w skrzynkach. Graty z wojny. Co tam mi wpadło w ręce. Wszędzie pełno jest sprzętu z

demobilu i facetów, którzy chcą zarobić i na tym latać. Tak się kręciłem po lotniskach. Masz tu

kogoś do pomocy -spytał z niepokojem, w nadziei, że usłyszy zaprzeczenie.

Pat potrząsnął głową. Obserwował młodego człowieka, zastanawiając się, czy to znak, zbieg

okoliczności czy tylko przypadkowa wizyta. Nick był przecież taki młody, W czasie wojny latał jak

szaleniec. Uwielbiał ryzyko i sytuacje, gdy mijał się ze śmiercią o włos. Maszyny traktował

bezlitośnie, ale dla siebie był jeszcze gorszy. Nie miał nic do stracenia, nie miał po co żyć. Dla Pata

te samoloty stanowiły cały majątek nie mógł ich utracić, chociaż strasznie lubił tego chłopaka i

naprawdę chciał mu pomóc.

- Dalej latasz po wariacku, jak kiedyś

Pewnego dnia Pat o mało co go nie zatłukł, gdy zobaczył, jak chłopak leci nad samą ziemią,

wychodząc z frontu burzowego. Wytrząsłby z niego wtedy życie, ale gdy zobaczył, że temu

cholernemu Nickowi nic się nie stało, poczuł taką ulgę, że tylko na niego nakrzyczał. Ten chłopak

ryzykował, jakby nie znał strachu, ale dlatego właśnie był świetny. W czasie wojny. Tylko kogo

stać na takie popisy w czasie pokoju Samoloty są zbyt kosztowne na taką zabawę.

- Ryzykuję tylko wtedy, kiedy muszę, Mistrzu.

Nick uwielbiał Pata. Uważał, że jego przyjaciel jest najbardziej godny podziwu ze wszystkich ludzi,

którzy chodzą po ziemi i latają w powietrzu.

- A jak nie musisz, Cudaku Lubisz sobie poszaleć, co

Obaj mężczyźni spotkali się wzrokiem. Nick wiedział, o co chodzi. Nie chciał kłamać w dalszym

ciągu lubił latać ostro. Kochał grę i ryzyko, ale jednocześnie darzył Pata wielkim szacunkiem i

nigdy nie skrzywdziłby swego przyjaciela. Poza tym teraz gdy latał na prywatnych samolotach,

nauczył się ostrożności. Niebezpieczeństwo w dalszym ciągu go podniecało, ale nie do tego stopnia,

by poświecić dla niego przyszłość Pata. Nick wydał ostatniego dolara na długą podróż z Nowego

Jorku w nadziei, że stary przyjaciel znajdzie dla niego jakieś zajęcie.

- Jeśli muszę, potrafię się grzecznie zachowywać - powiedział utkwiwszy spojrzenie lodowatych

błękitnych oczu w łagodnych, brązowych tęczówkach Pata. W dalszym ciągu miał wiele

chłopięcego uroku, choć stał się już mężczyzną. Kiedyś kochali się niemal jak bracia i żaden z nich

nie wypierał się tamtych czasów. Łączyła ich niezmienna więź i obaj o tym dobrze wiedzieli.

- Jeśli będziesz niegrzeczny, wywiozę cię w mojej Jenny na trzy kilometry w górę i wypchnę na

spacer, smarkaczu. Wiesz o tym dobrze, co - powiedział poważnie Pat. - Nie pozwolę, żeby ktoś

zniszczył to, czego próbuję tu dokonać.

Westchnął.

- Szczerze mówiąc, ta praca jest nie na siły jednego człowieka. A jeśli poczta będzie dalej zlecać

nam tyle przewozów, nawet we dwójkę będzie ciężko. Latam prawie bez przerwy. Ledwo daję radę.

Mógłbym wynająć pilota, ale to długie trasy i bardzo męczące. Często jest parszywa pogoda,

szczególnie zimą. Nikogo to nie obchodzi. Nikt nie chce słuchać o tym, że jest ciężko. Poczta musi

być na czas. A przecież to nie wszystko jest jeszcze cargo, pasażerowie, krótkie przeloty,

wycieczkowicze, którzy chcą wiedzieć, jak to jest w samolocie, no i od czasu do czasu lekcje

pilotażu.

- Z tego, co mówisz, robota pali ci się w rękach — uśmiechnął się Nick.

Strasznie mu się podobało to, co usłyszał. Właśnie czegoś takiego szukał. Tego i wspomnień o

swoim Mistrzu. Rozpaczliwie potrzebował pracy. A Pat przyjął go z radością.

- Słuchaj, to nie zabawa. To poważna praca. Chcę, żeby w przyszłości nazwa mojego lotniska

pojawiła się na mapach - wyjaśniał Pat. -Ale nic z tego nie będzie, jeśli porozbijasz mi samoloty,

Nick, choćby tylko jeden z nich. Wszystkie nasze pieniądze utopiłem w tych dwóch maszynach i w

kawałku marnej ziemi z tabliczką, którą widziałeś po drodze.

Nick kiwnął głową. Rozumiał każde słowo i kochał swego przyjaciela jeszcze bardziej niż kiedyś.

Lotników zawsze łączyła specyficzna więź, niezrozumiała dla nikogo spoza ich kręgu.

- Chcesz, żebym przejął niektóre długie loty Będziesz miał więcej czasu dla Oońy i dzieci.

Mógłbym wziąć jeszcze noce. Może zacząłbym od nich na próbę, żebyś wiedział, czego się po mnie

teraz spodziewać -zaproponował Nick z niepokojem.

Steel Danielle - Skrzydla.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: