Steel Danielle - Zatrzymane chwile.pdf

(1365 KB) Pobierz
DANIELLE STEEL
DANIELLE STEEL
ZATRZYMANE CHWILE
1
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Niezmordowanie pociąg sunął w głąb włoskich ciemności, koła rytmicznie turkotały na
szynach. W pociągu wszędzie tłoczyli się nędznie przyodziani handlarze, grube chłopki z
chudymi dziećmi, nędznie przyodziane handlarki i hordy amerykańskich żołnierzy. Pachniało
stęchlizną, smutkiem, jak w domu nie sprzątanym, nie wietrzonym od lat, a ponadto
zmęczeniem ciał od dawna nie mytych, nie zadbanych, nie kochanych. A przecież nikomu na
myśl nie przyszło, że można by otworzyć okno. Nikt by się nie odważył. Stare kobiety
wrzeszczałyby jak napadnięte, gdyby nagle owionęło je ciepłe nocne powietrze. Poczułyby się
wprost znieważone. Wszystko je denerwowało. I przecież nie bez powodu. Były wyczerpane.
Były chore. Były tak długo nękane głodem, zimnem, gorącem i strachem. Miały za sobą piekło
czteroletniej wojny. Ale wojna się skończyła. Trzy miesiące po wojnie minęły teraz, w sierpniu
1945 roku. Pociąg sunął niezmordowanie już dwie, zdawałoby się nie mające kresu, doby.
Serena wsiadła do tego pociągu w Paryżu i nie odzywając się do nikogo ani słowem
przejechała przez Francję, Szwajcarię i część Włoch. Dojeżdżam... dojeżdżam... dojeżdżam...
turkotały koła na szynach, gdy na pół leżała skulona w kącie przedziału, z oczami
zamkniętymi, z twarzą przyciśniętą do szyby. Zmęczona. Boże, okropnie zmęczona. I obolała.
Nawet ręce ją bolały od obejmowania się, jak gdyby dla rozgrzewki, chociaż upał w pociągu
panował nieznośny. Długie jasne włosy zmierzwiły jej się na spoconym karku. Pociąg zaczął
zwalniać i po paru minutach zatrzymał się, a ona siedziała nadal nieruchomo. Może wysiąść,
bodaj tylko na chwilę, przejść się, żeby rozruszać zdrętwiałe nogi? Była w podróży od
dziewięciu dni, od wieków całych i jeszcze nie dotarła do domu.
Wciąż o domu myślała, wspomnienia opadały ją raz po raz. Z trudem powstrzymywała
okrzyk radości, gdy jadąc przez Alpy pojęła, że jest z powrotem we Włoszech. Ale to dopiero
początek. Wolno otworzyła oczy w łunie świateł dworca i znów się upomniała: to dopiero
początek, bo właściwie ta podróż jeszcze się nie rozpoczęła. Rozpocznie się o którejś
godzinie jutro, kiedy już dojadę, i zobaczę, i dowiem się... wreszcie.
Wyprostowała się sennie, wyciągnęła swe smukłe nogi pod siedzenie naprzeciwko.
Siedziały tam i spały dwie staruszki, jedna szczuplutka, druga opasła i między nimi wciśnięte
2
wychudzone dziecko, jak żałosny płat różowego mięsa pomiędzy czerstwą bułką paryską i
krągłym bochenkiem czerstwego chleba. Popatrzyła na tę trójkę obojętnie. Nic nie dałoby się
wyczytać w jej szmaragdowozielonych oczach, niewiarygodnie pięknych, ale zimnych, z
ledwie tylko tlącą się w nich znikomą odrobiną ciepła. Miały jednak w sobie coś intrygującego -
drzwi do duszy szczelnie zamknięte, tak że nie można było zobaczyć nic poza doskonałością
rysów arystokratycznej twarzy, cerą jak podświetlony biały marmur. Jej młodość i uroda nie
wabiły, nie przyzywały, dziwnie lodowate. Całą czułość i wrażliwość tej dziewczyny maskował
wypracowany dystans.
- Scuzi - szepnęła Serena przechodząc na palcach obok śpiących staruszek i dalej po
nogach chrapiącego staruszka. Uważała, że to podle z jej strony, ale chwilami miała naprawdę
dosyć starych ludzi. Odkąd przyjechała do Europy, co krok widziała starych i starych - czy
tylko tacy zostali? Starzy i garstka dzieci, które brykały idiotycznie, popisywały się przed
amerykańskimi żołnierzami. Jedynie ci żołnierze byli młodzi. Amerykanie w jasnobrunatnych
mundurach, parada promiennych uśmiechów, zdrowych zębów, błysków oczu. Mrowie ich,
widok wystarczający chyba do końca życia. I nieistotne, po czyjej są stronie - rozmyślała.
Należą do wojny. Jaką więc różnicę sprawia kolor mundurów? Czarne czy brązowe, czy
zielone, czy... fioletowe, jeśli już o to chodzi, czy szkarłatne... czy turkusowe. Popuściła wodze
fantazji w ciepłym nocnym powietrzu na peronie. Popatrzyła, jak strumienie amerykańskich
mundurów kaskadami wylewają się z pociągu, i odwróciła się do nich tyłem. Ale i tak słyszała
głosy tych żołnierzy: rozmowy, śmiechy w ciszy późnej nocy przerywanej zgrzytaniem i
szczękaniem metalu wagonów.
- Papierosa? - Zobaczyła czyjąś rękę przysłaniającą jej pole widzenia, chociaż tak
wymownie odwróciła się plecami.
Zaskoczona potrząsnęła głową, zgarbiła się, jak gdyby wciąż jeszcze musiała się
chronić, nie inaczej niż przed laty.
Wyczuwało się w Serenie jakąś ranę, pomimo jej młodości i wspaniale rozkwitłej urody,
coś rozbitego, uszkodzonego, może raz na zawsze. Odnosiło się wrażenie, że dźwiga jakiś
straszny ciężar, udręczona prawie nie do wytrzymania.
A przecież nic w jej powierzchowności nie świadczyło o tym. Oczy miała czyste, twarz
3
idealnie gładką. Nawet w swej pomiętej, brzydkiej sukience prezentowała się imponująco.
Tylko przyglądając się bardziej wnikliwie musiało się zauważyć tę udrękę. Tak właśnie
przyjrzał jej się jeden z Amerykanów i teraz, gdy zaciągnął się ostatni raz dymem papierosa i
upuścił niedopałek na peron, mimo woli znów skierował na nią wzrok. Boże, jaka ładna!
Jasnoblond włosy wymykają się spod ciemnozielonego bawełnianego szalika, zawiązanego
na głowie po chłopsku, ale nie przekonująco. Ta dziewczyna nie może uchodzić za chłopkę, w
cokolwiek byłaby ubrana. Zdradzają postawa, zdradzają ruchy, wdzięk młodej gazeli. Jest w
niej coś prawie zbyt pięknego. Prawie boli jej widok, gdy się patrzy na nią za długo bez
przerwy. I ten sprany ciuch na niej... wprost żenujący. Aż by się chciało klepnąć ją w ramię i
zapytać: dlaczego tak się przebrałaś, co robisz tutaj, w ścisku, wśród mętów z zatłoczonego
pociągu? I następnie: skąd przybyłaś? Dokąd jedziesz? Dlaczego wyraz oczu masz taki
daleki?
Stojąc na peronie w tę ciepłą noc Serena nie sugerowała żadnej odpowiedzi. Po prostu
stała tam, strzelista, bardzo wysoka i smukła, młoda w pogniecionej bawełnianej sukience.
Spojrzała na głębokie załamania taniej tkaniny i obciągnęła sukienkę długą, delikatną ręką. Od
razu nasunęło się wspomnienie. Mama... Mama... wypielęgnowana dłoń wygładzająca dół
sukni... białej, jedwabnej... na przyjęciu w ogrodzie palazzo... Przez chwilę z zaciśniętymi
powiekami odpychała myśl. Musiała robić to często. Ale wspomnienia nadal się nasuwały.
Otworzyła oczy i zobaczyła, że jeden z żołnierzy uporczywie patrzy na nią, więc
pobiegła z powrotem do pociągu. Zdawałoby się, że przed czymś ucieka - aż zastanowił się
przed czym, gdy po stopniach weszła do wagonu z rozmachem pełnym wdzięku, jak gdyby
dosiadała wspaniałego wierzchowca, żeby pogalopować w noc. Dopóki nie zniknęła mu z
oczu, patrzył na jej wysoką, smukłą, pięknie wyprostowaną postać. Cóż za nadzwyczajny
wdzięk wytworności. Wielka dama -myślał żołnierz. I nie mylił się.
- Scuzi - znów szepnęła wracając na swoje miejsce w przedziale. Usiadła, westchnęła
cicho, znów oparła głowę, ale pomimo zmęczenia tym razem nie próbowała zasnąć. Jakże
spać teraz? Już za kilka godzin dojedzie... za kilka godzin... za kilka godzin. Pociąg ruszył,
podchwycił ten refren, gdy wpatrywała się w ciemność za oknem. Czuła sercem, duszą, nawet
kośćmi, że cokolwiek się stało, przecież wróciła i przynajmniej będzie w domu. Samo to, że
4
słyszy wokoło włoski język, sprawiało ulgę.
Za oknem przelatywały po ciemku spokojne okolice swojskie, przynależne do niej
nawet teraz, po bez mała czterech latach życia wśród zakonnic, w klasztorze na północy stanu
Nowy Jork. Aby się znaleźć w Ameryce, odbyła przed czterema laty podróż, zdawało jej się nie
mającą końca, tak samo jak ta powrotna. Najpierw z babcią i Flaviem, jednym z nielicznych
służących, którzy zostali, przedostała się przez granicę do Ticino. Tam, we włoskiej części
Szwajcarii, czekały na nich cztery kobiety: dwie uzbrojone przewodniczki i dwie zakonnice. I
właśnie tam musiała pożegnać się z babcią, płacząc niepohamowanie, tuląc się do babci
ostatni raz, mocno, z całej siły, i błagając, żeby jej pozwoliła zostać. Tyle już utraciła dwa lata
wcześniej w Rzymie... Nie mogła znieść myśli o tym, gdy w chłodnym powietrzu włoskich Alp
stała w serdecznych objęciach babci... po raz ostatni. „Pojedziesz z nami, Sereno, i będziesz
bezpieczna”. Wszystko zgodnie z planem starannie ułożonym już prawie miesiąc wcześniej.
Ameryka. Tak strasznie daleko. „To się skończy i wrócisz do domu”.
To się skończy... ale kiedy? Tam w Alpach Serenie wydawało się, że to trwa całe życie,
wieczność. Miała wtedy czternaście lat, a za sobą już dwa długie lata tej wojny, i żałoby, i lęku.
Nie tyle nawet lęku własnego, ile wszystkich wokoło. Dorośli lękali się nieustannie, żyjąc pod
terrorem Mussoliniego. Dzieci z początku próbowały udawać, że ich to nie obchodzi. Ale to
musiało obchodzić każdego. Wcześniej czy później wydarzenia każdego dopadały. Wcześniej
czy później to chwytało za gardło i dusiło, jak gdyby miało zadusić na śmierć.
Serena wciąż pamiętała takie uczucie. Widziała, jak jej ojca wywlekają z domu ludzie
Mussoliniego... widziała, jak ojciec powstrzymuje krzyk, usiłuje być dzielny, usiłuje bezradnie,
wzrokiem chronić swoją żonę. Potem słyszała okropne odgłosy znęcania się nad nim na
dziedzińcu palazzo i straszliwe krzyki, których w końcu nie zdołał powstrzymać. Wówczas
jednak go nie zabili. Poczekali do następnego dnia i zastrzelili go razem z sześcioma innymi
na dziedzińcu Palazzo Venetia, gdzie Mussolini miał Kwaterę Główną. Matka Sereny była przy
tym. Prosiła, błagała, krzyczała i płakała, a ci żołnierze się śmiali. Principessa di San Tibaldo
czołgała się błagając, a ci mężczyźni w mundurach urągliwie się z nią drażnili. Jeden złapał ją
za włosy, pocałował brutalnie, splunął i cisnął ją na bruk. W parę minut później było już po
wszystkim. Ojciec Sereny stał zwiotczały przy słupie, do którego go przywiązano. Jej matka
5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin