Courths Mahler Jadwiga - Zaginiony dokument.pdf - Courths-Mehler Jadwiga - glinka7-1987

ZAGINIONY

DOKUMENT

przekład: Barbara Taborska

Katowice 1993

Tytuł oryginału: Dos verschwundene Dokument

Znaki firmowe Oficyny Wydawniczej „Akapit"

oraz znaki serii wydawniczych „Akapitu"

zastrzeżone

ISBN 83-85715-82-7

Projekt okładki i strony tytułowej: Piotr Warisch

Redakcja: Halina Kutybowa

Redakcja techniczna: Jarosław Fali

Korekta: Piotr Kutyba

Wydanie pierwsze

Wydawca: „Akapit" Oficyna Wydawnicza sp. z

o.o. Katowice 1993

Ark. druk. 11. Ark. wyd. 11,5

Druk i oprawa: Rzeszowskie Zakłady Graficzne

Rzeszów, ul. płk. L. Lisa-Kuli 19. Zam.

1777/93.

Ruth Alving stała przygnębiona przy oknie i ze smutkiem

patrzyła na zaśnieżony ogród. W zimowej szacie prezentował

się wyjątkowo pięknie, mimo to nie zachwycał jej teraz.

Zacisnęła mocno subtelnie wykrojone usta, a na jej białym

czole rysowała się wąska pionowa zmarszczka, nadająca tej

młodej twarzy wyraz bólu.

W taki nastrój wprawiła ją dochodząca do jej uszu z

drugiego pokoju rozmowa, którą pan domu, Berndt, prowadził

ze swymi jedynymi krewnymi, wnukami kuzyna.

Rochus Berndt, siwowłosy starzec, spoczywał najwyraźniej

znużony w fotelu i spoglądał spod białych krzaczastych brwi

na dwoje młodych ludzi siedzących naprzeciwko. W jego

szarych oczach nie było przyjaźni. Niechętnie tych dwoje

przyjmował u siebie, więc tylko z rzadka przyzwalał na te

odwiedziny.

Lena i Kurt, noszący to samo nazwisko co gospodarz,

dalecy byli od myśli, aby sobie przypisywać winę za taki stan

rzeczy. Żywili głębokie przekonanie, że to Ruth, wychowanka i

pupilka dziadka stryjecznego, nastawia go przeciwko nim. W

ich oczach była podstępną, czyhającą na spadek intrygantką.

Jeśli nie ma się w sobie za grosz szlachetności, to i w innych

doszukuje się tylko zła.

Rochus Berndt wziął Ruth na wychowanie, gdy jej rodzice

zginęli w katastrofie kolejowej. Zarządzali przez lata

należącym do niego majątkiem ziemskim i byli mu bardzo

oddani, a i on darzył ich pełnym zaufaniem.

To na jego życzenie wyruszyli w podróż, która miała być

ich ostatnią. Berndt wezwał rodziców Ruth do Berlina dla

omówienia bieżących spraw.

Alvingowie mieli złożyć sprawozdanie z sytuacji w majątku i

otrzymać od niego nowe polecenia. Sam nie mógł sobie

pozwolić na wyjazd z miasta, jako że miał wtedy mnóstwo

innych spraw na głowie i jego czas był na wagę złota.

Pociąg, którym jechali rodzice Ruth, wykoleił się, gdy

podmyty wodą po ulewnych deszczach nasyp nie wytrzymał

obciążenia i osunął się. Wśród dwudziestu ofiar katastrofy

znalazło się też małżeństwo AMngów, ludzi pracowitych i

jeszcze młodych, którzy ponieśli śmierć na miejscu.

W ten sposób Ruth, mając zaledwie dwanaście lat, została

sierotą. Berndt nie mógł uwolnić się od myśli, że jest winien

śmierci jej rodziców, i właśnie owo nie dające mu spokoju

uczucie skłoniło go do zajęcia się w wyjątkowo wielkoduszny

sposób osieroconym dzieckiem. Ten szlachetny postępek miał

okazać się dla niego w przyszłości prawdziwym błogosła-

wieństwem, gdyż Ruth stała mu się z czasem droga jak

własne dziecko i rozjaśniła swą młodością jego samotną

starość. Sam był wdowcem od wielu lat, a jego jedyna córka,

którą kochał nade wszystko, zginęła mając dwadzieścia dwa

łata w wypadku samochodowym.

Berndt postanowił przede wszystkim dać Ruth staranne

wykształcenie, aby kiedyś bez trudu mogła się usamodzielnić,

a jej dziecięca wdzięczność i ciepło, jakie ze sobą wnosiła

przyjeżdżając ze szkoły w odwiedziny, sprawiły, że po

skończeniu przez nią nauki wziął ją do siebie do domu.

Ruth żywiła dla niego uczucie szczególnego szacunku,

więc się ucieszyła, gdy powiedział, jak bardzo jej potrzebuje.

Na każdym kroku starała się mu okazać wdzięczność i

oddanie, uczucia, które zaszczepili w niej jeszcze rodzice. Nie

było w tym nic dziwnego, że samotny starszy pan i osierocona

młoda dziewczyna przylgnęli do siebie, odkrywając raz po raz,

że tak pod względem duchowym, jak i intelektualnym mają ze

sobą wiele wspólnego, on — siedemdziesięciopięcioletni

starzec i ona — dwudziestolatka.

Z biegiem czasu Ruth stała się prawą ręką Berndta we

wszystkich sprawach. Pełniła funkcję sekretarki, zajmowała

się gospodarstwem, wreszcie wzięła na swe barki

prowadzenie dużego domu. Ze względu na nieposzlakowaną

uczciwość, jakiej dowody dała wiele razy, Berndt nie wahał się

wręczyć jej kluczy od pomieszczeń z bielizną pościelową i

stołową, zapasami i srebrną zastawą. To Ruth składała

zamówienia u dostawców i dokonywała z nimi rozliczeń,

prowa"dząc przy tym bardzo skrupulatnie księgi rachunkowe.

Wuj Rochus —jak nazywała swego opiekuna na jego wyraźne

Courths Mahler Jadwiga - Zaginiony dokument.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: