Żywostatki 03 - Statek przeznaczenia 01.pdf - Kupcy i Ich Żywostatki - marc144

Robin Hobb

Statek przeznaczenia

Część 1

Ship of Destiny

Tłumaczenie: Agnieszka Sylwanowicz

Wydanie oryginalne: 2000

Wydanie polskie: 2007

Książkę tę dedykuję

Jane Johnson i Anne Groell.

Za to, że zależało im na niej na tyle,

by nalegać, żebym ją dobrze napisała.

KONIEC LATA

PROLOG

TA, KTÓRA PAMIĘTA

Zastanawiała się, jak to by było być doskonałą. Schwytano ją w dniu, w którym się

wykluła, zanim zdążyła popełznąć po piasku w chłodne i słone objęcia morza. Ta, Która

Pamięta została obarczona wyraźnym wspomnieniem każdego szczegółu tamtego dnia. To

było jej przeznaczeniem, powodem jej istnienia. Była naczyniem wspomnień. Od momentu,

gdy zaczęła się kształtować w skorupie jaja, spoczywała w niej pamięć nie tylko o własnym

życiu, ale i połączonych ze sobą istnieniach tych, którzy się zjawili przed nią. Od jaja do

węża, od węża do kokonu, od kokonu do smoka i od smoka do jaja, należała do niej cała

pamięć członków jej rodu. Stosunkowo mało węży nosiło w sobie pełny zapis dziejów ich

gatunku.

Od pierwszych chwil życia stanowiła uosobienie doskonałości. Jej niewielkie, gładkie

ciało, smukłe i pokryte łuskami, było idealne. Utorowała sobie drogę ze skórzastego jaja na

zewnątrz dzięki kolcowi na górze pyszczka. Wykluła się późno. Inni z jej miotu zdążyli się

już wyswobodzić ze skorup i spiętrzonego nad nimi suchego piasku. Pozostawili dla niej

faliste tropy biegnące ku morzu. Morze wzywało ją natarczywie. Urzekało ją każde uderzenie

fali. Rozpoczęła podróż, sunąc po suchym piasku pod prażącym słońcem. W powietrzu czuła

wilgotny, ostry posmak oceanu. Wabiło ją oślepiające światło, poruszające się na powierzchni

wody.

Nigdy nie dokończyła swej podróży.

Znalazły ją Ohydztwa. Otoczyły, wtłaczając swe ciężkie ciała pomiędzy nią i nęcący

ocean. Pochwyciły wijącą się na piasku i uwięziły w zasilanej przypływami sadzawce w

jaskini wśród klifów. Trzymały ją tam, karmiąc tylko martwym jedzeniem i nigdy nie

pozwalając jej pływać na wolności. Nigdy nie wyruszyła wraz z innymi na południe, ku

ciepłym morzom, gdzie pożywienia było pod dostatkiem. Nigdy nie osiągnęła masy ani siły,

jakie dałoby jej życie na swobodzie. Mimo to rosła, dopóki sadzawka w jaskini nie stała się

dla niej ciasną kałużą, przestrzenią ledwie wystarczającą, by zwilżyć jej skórę i skrzela. Płuca

zawsze miała ściśnięte w skręconych zwojach ciała. Wodę, która ją otaczała, nieustannie

zanieczyszczały jej własne jady i odchody. Ohydztwa trzymały ją w niewoli.

Jak długo była uwięziona? Nie potrafiła tego zmierzyć, ale miała pewność, że tkwi w

niewoli przez kilka długości życia swego gatunku. Raz po raz odczuwała zew migracji. Brała

ją we władanie przepełniona niepokojem energia, a po niej straszliwe pragnienie odszukania

pobratymców. Gruczoły na jej szyi nabrzmiewały i bolały, gdy jad nie znajdował ujścia. W

takich chwilach nie mogła zaznać odpoczynku, bo kipiały w niej wspomnienia. Bez

wytchnienia poruszała się w będącej źródłem tortur sadzawce, ślubując niekończącą się

zemstę Ohydztwom, które ją tak więziły. W takich chwilach jej nienawiść ku nim była

najbardziej zajadła. Kiedy przepełnione gruczoły zabarwiały sadzawkę wspomnieniami jej

przodków, kiedy woda stawała się tak trująca od przeszłości, że spazmatycznie pracujące

skrzela Tej, Która Pamięta truły ją historią, przychodziły Ohydztwa. Przybywały do jej

więzienia, czerpały wodę z jej basenu i upijały się nią. Pijane, wieszczyły sobie nawzajem,

wymyślając sobie wściekle w blasku pełni księżyca. Kradły wspomnienia jej gatunku i

używały ich dla przepowiadania przyszłości.

Wtedy uwolnił ją ten dwunóg, Prawy Vestrit. Przybył na wyspę Ohydztw, by zebrać dla

nich skarby, które pozostawiło na brzegu morze. W zamian za to oczekiwał, że przepowiedzą

mu przyszłość. Nawet teraz na samą myśl o tym jeżyła jej się grzywa, nabrzmiewając jadem.

Ohydztwa przepowiadały przyszłość tylko na podstawie tego, co wyczuwały i kradły z jej

przeszłości! Nie miały prawdziwych darów Jasnowidzenia. Inaczej wiedziałyby, że dwunóg

ściągnie na nie zagładę. Powstrzymałyby Prawego Vestrita. A tak on odkrył ją i uwolnił.

Choć się zetknęli powierzchnią skóry, choć poprzez jej toksyny wymieszały się ich

wspomnienia, nie potrafiła pojąć, co pchnęło dwunoga do oswobodzenia jej. Był tak

krótkowieczną istotą, że większość jego wspomnień nawet nie mogła odcisnąć na niej piętna.

Wyczuła jego niepokój i ból. Wiedziała, że zaryzykował swe krótkie istnienie, by ją uwolnić.

Odwaga tak ulotnego błysku życia poruszyła ją. Zabiła Ohydztwa, gdy próbowały schwytać

na nowo ich oboje. A potem, gdy dwunogowi groziła śmierć w matczynym morzu, pomogła

mu powrócić na jego statek.

Ta, Która Pamięta ponownie rozwarła szeroko skrzela. Wyczuwała w falach smak

tajemnicy. Zwróciła dwunoga jego statkowi, lecz statek jednocześnie przerażał ją i

zaciekawiał. Srebrzystoszary kadłub zabarwiał smakiem wodę rozciągającą się przed nią.

Podążyła za nim, spijając ulotny smak wspomnień.

Statek nie pachniał jak statek, lecz jak ktoś z jej gatunku. Podążała za nim już dwanaście

pływów i nie rozumiała ani trochę lepiej, jak może istnieć coś takiego. Wiedziała dobrze,

czym są statki - Najstarsi je mieli, choć nie takie. Ze smoczych wspomnień wyczytała, że jej

pobratymcy często latali nad takimi statkami i dla zabawy wprawiali je podmuchem

powietrza spod skrzydeł w gwałtowne kołysanie. Statki nie stanowiły tajemnicy, lecz ten

jeden nią był. Jak to możliwe, by statek pachniał wężem? Co więcej, nie pachniał

Żywostatki 03 - Statek przeznaczenia 01.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: