Dumas Aleksander - Towarzysze Jehudy.pdf - Dumas Aleksander - StarszyPan

Aby rozpocząć lekturę,

kliknij na taki przycisk ,

który da ci pełny dostęp do spisu treści książki.

Jeśli chcesz połączyć się z Portem Wydawniczym

LITERATURA.NET.PL

kliknij na logo poniżej.

ALEXANDRE

DUMAS

TOWARZYSZE

JEHUDY

(Sprzysiężeni)

Tower Press 2000

Table d'hôte

Dnia 9 października 1799 r. w piękny dzień jesieni południowej, dzięki której na dwóch

krańcach Prowansji dojrzewają pomarańcze w Hyères i winogrona w Paint–Péray, zaprzężona

w trzy konie pocztowe kolasa przejeżdżała przez most na Durancji, między Cavailhonem a

Château–Renard, kierując się ku Awinionowi, dawnemu miastu papieskiemu, przyłączonemu

do Francji przed ośmiu laty mocą dekretu z 25 maja 1791 r. Przyłączenie to potwierdzone

zostało przez traktat między generałem Bonaparte i papieżem Piusem VI, podpisany w 1797 r.

w Tolentino.

Kolasa wtoczyła się przez bramę od strony Aix, przejechała nie zwalniając biegu przez

całe miasto o ulicach wąskich i krętych, zbudowane tak, że było jednocześnie osłonięte od

wichru i słońca, i zatrzymała się o pięćdziesiąt kroków od bramy, prowadzącej do Oulle,

przed hotelem Palais–Egalité, który zaczynano powoli nazywać ponownie Palais–Royal.

Tych kilka prawie nic nie znaczących słów z powodu nazwy hotelu, przed którym

zatrzymała się ekstrapoczta, zajmująca naszą uwagę – wskazuje dostatecznie położenie, w

jakim była Francja pod rządem reakcji termidorowej, ochrzczonym nazwą Dyrektoriatu.

Po walce rewolucyjnej, która trwała od 14 lipca 1789 r. do 9 termidora 1794 r. po dniach 5

i 6 października, 21 czerwca, 10 sierpnia, 2 i 3 września, 21 maja, 29 termidora i l preryala,

po przyjrzeniu się spadającym głowom króla i jego sędziów, królowej i jej oskarżyciela,

Żyrondystów i Franciszkanów, umiarkowanych i Jakobinów, Francję ogarnął najstraszliwszy

ze wszystkich przesytów, przesyt krwi!

Odczuła jeśli nie potrzebę króla, to przynajmniej pragnienie silnego rządu, któremu

mogłaby zaufać, na którym mogłaby się oprzeć, który działałby za nią i pozwolił jej

odpocząć.

W miejsce takiego niewyraźnie pożądanego rządu posiadała słaby i niezdecydowany

Dyrektoriat, złożony z lubieżnego Barrasa, intryganta Sieyèsa, dzielnego Moulina,

bezbarwnego Rogera Ducosa i uczciwego, lecz zbyt naiwnego Gohiera.

Stąd wynikła mierna powaga na zewnątrz i bardzo wątpliwy spokój wewnątrz.

Dwaj podróżni, którzy wysiedli z ekstrapoczty przed bramą hotelu Palais–Royal, mieli

niewątpliwie pewne powody do obawiania się nastroju ustawicznie wzburzonej ludności

miasta papieskiego, albowiem nieco powyżej Orgonu, w miejscu, gdzie podróżny ma trzy

drogi do wyboru – jedną do Nimes, drugą do Carpentras, trzecią do Awinionu – pocztylion

zatrzymał konie, obrócił się i zapytał:

– Czy obywatele jadą przez Awinion, czy przez Carpentras?

– Która z dwóch dróg jest krótsza? – zapytał krótko ostrym głosem starszy podróżny, który

mógł mieć zaledwie lat trzydzieści.

– Droga na Awinion, obywatelu, o dobre półtorej mili przynajmniej.

– W takim razie – odparł podróżny – jedźmy drogą na Awinion.

I kareta potoczyła się galopem, który świadczył, że obywatele podróżni, jak nazywał ich

pocztylion, jakkolwiek nazwa pan zaczynała wracać do rozmowy, płacili co najmniej

trzydzieści sous napiwku.

Ta sama chęć unikania straty czasu objawiła się gdy tylko weszli do hotelu.

Głos zabrał znów, podobnie jak w drodze, starszy podróżny. Zapytał, czy można

niezwłocznie zjeść obiad, a sposób, w jaki zadane było pytanie, wykazywał, że podróżny

gotów był pominąć niejedno wymaganie gastronomiczne, byleby podano jedzenie jak

najśpieszniej.

– Obywatelu – odparł gospodarz, który na odgłos turkotu kół wybiegł z serwetą w ręce na

powitanie podróżnych – będziecie szybko i przyzwoicie obsłużeni w waszym pokoju; ale

gdybym się ośmielił dać wam radę...

Zawahał się.

– O, proszę o radę, bardzo proszę! – odezwał się młodszy podróżny, zabierając głos po raz

pierwszy.

– A więc najlepiej byłoby zjeść po prostu table d'hôte, jak podróżny, na którego czeka

zaprzężony powóz. Obiad jest doskonały i już podany.

Gospodarz jednocześnie wskazywał powóz, urządzony w niesłychanie wygodny sposób i

zaprzężony w dwa konie, które grzebały ziemię kopytami, gdy pocztylion czekał cierpliwie,

siedząc na brzegu okna i wychylając butelkę wina z Cahors.

Pierwszy ruch tego, któremu gospodarz uczynił tę propozycję, był przeczący. Wszelako po

chwili namysłu starszy podróżny, jak gdyby zaniechał pierwotnego postanowienia, zwrócił

się ruchem pytającym do towarzysza. Ten zaś odpowiedział spojrzeniem, które znaczyło:

„Wszak pan wie, że jestem na pańskie rozkazy”.

– Niech i tak będzie – rzekł ten, który widocznie obowiązany był podejmować inicjatywę –

zjemy obiad przy table d'hôte.

Zwracając się do pocztyliona, który z kapeluszem w ręku czekał na jego rozkazy, dodał:

– Niech najpóźniej za pół godziny konie będą zaprzężone.

Prowadzeni przez gospodarza weszli obaj do jadalni, starszy idąc naprzód, młodszy zaś za

nim.

Wiadomo, jakie wrażenie wywierają nowi przybysze przy table d’hôte. Wszystkie

spojrzenia skierowały się na wchodzących; dosyć ożywiona rozmowa urwała się.

Biesiadnicy składali się ze zwykłych gości hotelu. Był podróżny, którego powóz czekał

zaprzężony przed domem, handlarz win z Bordeaux, przebywający w Awinionie z przyczyn,

o których później, i grono osób, jadących z Marsylii do Lugdunu dyliżansem.

Przybysze powitali towarzystwo lekkim skinieniem głowy i zasiedli na krańcu stołu tak, że

kilka nakryć dzieliło ich od innych biesiadników.

To arystokratyczne odosobnienie podwoiło ciekawość, której byli przedmiotem. Zresztą

każdy widział, że są to ludzie niezaprzeczalnej dystynkcji, jakkolwiek strój ich był bardzo

skromny, taki jaki nosiła cała ówczesna młodzież. Od wytwornisiów paryskich a nawet i

prowincjonalnych odróżniały ich długie, gładko przyczesane włosy i czarny krawat owiązany

dokoła szyi, taki, jakie nosili wojskowi.

Powierzchowność młodzieńców przedstawiała dwa najzupełniej różne typy.

Starszy, którego głos nawet w najpoufniejszych intonacjach wykazywał przyzwyczajenie

do rozkazywania, był, jak wspomnieliśmy, mężczyzną jakich trzydziestu lat, włosy miał

czarne, rozdzielone na środku, gładko przyczesane i spadające wzdłuż skroni na ramiona.

Twarz jego była ogorzała, jak u człowieka, który podróżował po krajach południowych.

Wargi miał wąskie, nos prosty, zęby białe i oczy sokole, jakie Dante przypisuje Cezarowi.

Wzrostu był raczej małego, rękę miał delikatną, stopę wąską, kształtną. W jego obejściu

nie było swobody, wydawał się skrępowany, co wskazywało, że nosił ubranie, do którego nie

przywykł. Gdyby zaś przemówił a był nad brzegami Loary, zamiast Rodanu, jego interlokutor

mógłby zauważyć, że miał w wymowie akcent włoski.

Towarzysz jego mógł być o jakieś trzy lub cztery lata młodszy.

Był to piękny młodzieniec o cerze różowej, włosach jasnych, oczy miał błękitne, nos

prosty, podbródek wydatny, prawie bez zarostu. Mógł być o dwa cale wyższy od towarzysza,

a jakkolwiek wzrostu był mniej niż średniego, całą postać miał tak kształtną, taki był

swobodny we wszystkich ruchach, że nietrudno było odgadnąć, iż posiadał, jeśli nie siłę, to

przynajmniej niepospolitą zwinność i zręczność.

Dumas Aleksander - Towarzysze Jehudy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: