Bear Greg - Opowiadanie - Rozsypka.pdf - Bear Greg - Raptor87

BEAR GREG - Rozsypka

Miś posługiwał się płynną literacką chińszczyzną. Miał około pięćdziesięciu centymetrów wzrostu,

był pulchniutki, o blisko osadzonych ślepkach i pyszczku odrobinę mniej zadartym, niż zwykle

miewają przytulanki. Obchodził mnie dookoła i coś mamrotał pod nosem. Obróciłam się i

poczułam, że kłuje mnie w plecach i boku. Moje ręce poruszały się bardzo opornie. Nie chciało mi

się wstać, reakcje mięśni też pozostawiały wiele do życzenia; nerwy nie przewodziły sygnałów jak

należy. Coś było nie w porządku również z oczami i tym małym czarno-białym zwierzakiem,

którego uparcie nie przestawały widzieć: pewnie jakieś zaburzenie powidoku skrzyżowane ze

wspomnieniami z dzieciństwa oraz fragmentami kursów językowych sprzed dziesięciu lat. Miś

przeszedł na rosyjski. Nie zwracając na niego uwagi, skupiłam się na czymś innym. Tylna ściana

mojej kabiny zmieniła się nie do poznania; była pokryta geometrycznymi wzorami, które to

wysuwały się z jakiejś płaskorzeźby, to się w niej chowały; jarzyły się przy tym słabo w cieniu

rzucanym przez wykoślawiony panel oświetleniowy. Opuszczany blat do pracy został wyrwany z

zamocowania i leżał teraz na podłodze w pobliżu wezgłowia koi. Sufit był kremowy. Kiedy go

widziałam po raz ostatni, miał sympatyczny kolor palonego oranżu. W sumie połowa kabiny

znajdowała się nadal na miejscu. Druga połowa odpłynęła gdzieś podczas... rozproszenia.

Jęknęłam, a miś nerwowo się cofnął. Moje ciało stopniowo zestrajało się w harmonijną całość.

Pływające mi przed oczami odpryski i fragmenty zwidów powoli integrowały się i nie pomykały

już chaotycznie raz tu, raz tam, ale to stworzenie wciąż spacerowało po kabinie i nie przestawało

przemawiać - w tej akurat chwili potoczystym niemieckim.

To nie był jakiś podrzędny fantom. On albo naprawdę istniał, albo był halucynacją w pełnym

rozkwicie.

- Co się dzieje? - zapytałam.

Miś pochylił się nade mną i westchnął.

- Taki jest nieuchronny los. - Mówisz chyba w anglo; mowa, którą nie najlepiej znam. - Wyciągnął

łapki do przodu, przeszedł go dreszcz. - Proszę wybaczyć rozstrój. Moje psychoprzewody...

nerwy?... one jeszcze nie podjęły decyzji, któremu kontinuum mają w obecnej chwili

posłusznymi być.

- Moje również nie - zgodziłam się ostrożnie. - Kim jesteś?

- Psyche, wszyscy jesteśmy psyche. Ostrożną bądź i nie poprzestawaj na iluzji, na tej ścieżce, tej

zabawie. Wybaczyć proszę. Kilku autorów w angielszczyźnie. Całą znajomość dała lektura.

- Czy wciąż jestem na moim statku?

- Wszyscy jesteśmy, a do tego hors de combat. Kuśtykamy na czas trwania.

Pozbierałam się na tyle, że udało mi się podnieść, i wstałam, górując nad misiem jak wieża i

poprawiając na sobie tunikę. Bolała mnie lewa potłuczona pierś. Od pięciu dni lecieliśmy pod

jednym G, więc miałam na sobie stanik, a siniak znajdował się dokładnie pod ramiączkiem. Taki,

żeby posłużyć się cytatem, jest nieuchronny los. Moje rozpierzchłe zmysły skupiały się razem i

konferowały, a ja tymczasem zaczęłam rozważać, co mogło się stać, i sama poczułam coś w

rodzaju „rozstroju”. Rozdygotałam się niczym rekrut podczas treningu z dekompresją.

Przeżyliśmy. To jest, przeżyłam co najmniej ja z załogi liczącej czterdziestu trzech ludzi. Ilu

jeszcze?

- Czy wiesz... czy znalazłeś...

- Najgorsze - oznajmił miś. - Niektórych nie wyłapuję, rozszyfrowanie innych mniej uciążliwe.

Poszliśmy w rozsypkę siedem, osiem godzin przed teraz. Wielka była liczba, bo naliczyłem

dziesięć oddzielnych obiektów mi nieznajomych. - Uśmiechnął się szeroko. - Ty jesteś dziesiąty

i jak dotąd najlepszy. Linie naszych światów są może być niezbyt odległe od siebie. Mówiono

nam, że rozproszenie można przeżyć. Statystyka stosowana wskazywała, że na dziesięć tysięcy

rozproszonych statków jeden powinien pozostać nienaruszony. Jak na broń, która sama z siebie

nie zabijała, rozpraszacz prawdopodobieństwa działał bardzo skutecznie.

- Czy wyszliśmy bez szwanku?

- Tak było pisane - rzekł miś. - Rozumuję, że możemy nawet poruszać się i szukać bazy. W

zależności.

- W zależności... - powtórzyłam. To stworzenie brzmiało jak mężczyzna, chociaż było takie małe i

miało taki dziecinny głosik. - Czy ty jesteś „on”? Czy może...

- On - potwierdził pospiesznie miś.

Dotknęłam przegrody nad drzwiami i przesunęłam palcem wzdłuż swojskiego, lekko wygiętego

spojenia. Czy po rozproszeniu pozostałam w moim własnym wszechświecie, chociaż szansa na to

była nieskończenie mała, czy też może zostałam przeniesiona do innego? Czy chociaż jedno z nas

znalazło się we wszechświecie, który mogłoby nazwać własnym?

- Możemy się rozejrzeć bez ryzyka?

Miś zanucił coś pod nosem.

- Rozumuję... nie wiem. Kiedy patrzyłem ostatni raz, pozostali nie osiągnęli jeszcze stanu

samoorganizacji.

Najlepiej będzie zacząć od początku. Popatrzyłam na towarzyszące mi stworzenie i potarłam siniak

na czole.

- A... a skąd ty jesteś?

- Pewnie tak samo jak ty - odrzekł. - Z Ziemi. Byłem maskotką dla kapitana, przytulak i doradca.

Cokolwiek powiedzieć, dziwaczna sprawa. Podeszłam do drzwi i wyjrzałam na korytarz. Był

skromny i funkcjonalny, ale nie miał ani odpowiedniego koloru, ani kształtu. Na końcu korytarza

było widać okrągły właz; osadzono w nim ręczny układ uszczelniający w postaci sześciu

odsuwanych rygli, jakich żaden ludzki inżynier w życiu nie zamontowałby na statku kosmicznym.

- Jak ci na imię?

- Nie mam oficjalnego imienia. A imię maskotki znane tylko kapitanowi.

Bałam się, więc moja szorstka natura wzięła górę i zapytałam misia ostro, czy ten kapitan, albo

jakiś inny aspekt znanego mu kiedyś świata, znajduje się w polu widzenia.

- Rozumuję, że nie - odpowiedział. - Mów mi Sonok.

- Ja nazywam się Geneva - przedstawiłam się. - Francis Geneva.

- Jesteśmy przyjaciółmi?

- Nie widzę powodów na nie. Mam nadzieję, że nie tylko my będziemy się mogli przyjaźnić. Czy

angielski sprawia ci trudności?

- Nie zważaj na to. Ja uczę się szybko. Ćwiczenie czyni mistrza.

- Bo gdybyś wolał, to ja mówię trochę po rosyjsku.

- Tak dobrze jak ja w anglo? - zapytał Sonok.

Dostrzegłam w tym misiu poczucie humoru oraz własnej wartości.

- Nie, pewnie nie. No to zostajemy przy angielskim. Jeżeli chciałbyś się czegoś dowiedzieć, to

pytaj bez skrępowania.

- Sonoka prawie nic nie krępuje. Był maskotką.

Nasze przekomarzanie się tworzyło solidne ramy, których uczepić się mógł zdrowy rozsądek.

Poczułam irracjonalne pragnienie, by chwycić misia w ramiona i przytulić go, z braku czegoś

ciepłego. Niezaprzeczalnie miał mnóstwo uroku... z rozmysłem go tak zaprojektowano, jak się

domyślałam. Ale co posłużyło za wzór? Kolor przywodził na myśl pandę, ale kształt - nie.

- Jak sądzisz, co powinniśmy zrobić? - Usiadłam na koi.

- Sonok nie jest znany z szybkich decyzji. - Miś przycupnął przede mną na podłodze. Łapki miał

serdelkowate, ale wcale nie był niezdarny.

- Ja również nie - zgodziłam się z nim. - Jestem ekspertem od software’u i języka maszyn.

- Nie rozumuję „software’u” - zaprotestował Sonok.

- Oprogramowania - wyjaśniłam.

Miś kiwnął łebkiem i wstał, żeby wyjrzeć za drzwi. Cofnął się i popędził na tyły kabiny.

- Są tutaj! - krzyknął. - Drzwi można zamknąć?

- Nie mam zielonego pojęcia, od czego trzeba by...

W tym momencie sama równie szybko się cofnęłam i przywarłam do koi. Za drzwiami przepływała

właśnie chmara węży, metalicznie zielonych i żółtych, o szpatułkowatych głowach; wzdłuż ich

grzbietów biegły czerwone, owalne plamy.

Węże minęły właz, nie okazując najmniejszej chęci, by się nam naprzykrzać, a Sonok zlazł z

płaskorzeźby na ścianie.

- Co one tu, u diabła, robią? - mruknęłam zdziwiona.

- One są członkiem załogi, ja tak myślę - powiedział Sonok.

- Co... kto jeszcze znajduje się tam na zewnątrz?

Miś wyprostował się i spojrzał na mnie poważnie.

- Niczego innego, tylko poszukać - oznajmił uroczyście. - Jeżeli nie, nie posiadamy prawa pytać.

Zgoda? - Podszedł do drzwi, przekroczył uszczelniający je próg i stanął na korytarzu. - Idziesz?

Wstałam i poszłam za nim.

Dziwna jest ta sadzawka kobiecego umysłu, do której wślizgujesz się przy narodzinach. W ciągu

kilku pierwszych miesięcy przysłuchiwania się i patrzenia zostaje osadzona w obrębie pewnych

parametrów. Niemowlęcy umysł jest jak ogromna, niezapisana tablica, wchłania wszystko i

wszystko magazynuje. W ciągu tych kilku pierwszych miesięcy pojawia się akceptacja roli,

zaczątki poglądów i zarysy przyszłych osiągnięć. Z przysłuchiwania się dorosłym i obserwacji ich

czynów jest budowane składowisko uprzedzeń i ostrzeżeń: Skończ z widzeniem duchów na ścianie

sypialni - nie ma ich! Nikt z nas nie potrafi zobaczyć twoich wymyślonych towarzyszy zabaw,

kochanie... To jest coś, co musisz zrozumieć. I tak, od samego mglistego początku, zaczynając nie

ex nihilo, ale od pełni, kobieta okrawa swoje nieskończone ja. Zestruguje je po trochu, tutaj jakiś

niechciany kawałek, tam którąś niepożądaną cechę. Po pewnym czasie zapomina, że wcześniej

miała swój udział we wszystkim, i słucha prostej melodyjki życia, zamiast nieskończonego i

symfonicznego przedtem. Zapomina o istotach, które tańczyły na suficie nad jej łóżkiem i wołały

do niej w ciemnościach. Niektóre były przyjaźnie nastawione; inne, nawet w tamtych niejasnych

czasach, nie były miłe. Ale wszystkie wywodziły się z niej. Do końca życia kobieta poszukuje

jakiegoś śladu owej nadprzyrodzonej menażerii; w mężczyznach, których się decyduje pokochać,

w obowiązkach, które decyduje się wypełniać, w tym, jaka próbowała się stać. Po trzydziestu

latach tego przycinania staje się Francis Genevą. Kiedy miłość umiera, zostaje okrojony następny

kawałek, odcięty jeszcze jeden wszechświat, a to pęknięcie nigdy już się nie zabliźni. Z każdą

wiosną i zimą, spędzoną na jakimś świecie lub poza nim, znaczone porami roku lub nie, życie

kobiety staje coraz bardziej skupione i coraz mniejsze.

Ale teraz te skrawki gromadzą się znowu, znowu zbierają się towarzysze z mroków nad

dziecinnym łóżeczkiem. Strzeż się ich. Wszyscy oni przedstawiają sobą to, co kiedyś utraciłaś, albo

czemu pozwoliłaś odejść, a teraz kroczą samodzielnie; już nie masz nad nimi kontroli - narodzeni

na nowo i nieodgadnieni.

- Czy posiadasz zrozumienie? - zapytał miś.

Potrząsnęłam głową, żeby oderwać wzrok od poszóstnie zaryglowanego włazu, w który się

uporczywie wpatrywałam.

- Zrozumienie czego? - usiłowałam się dowiedzieć.

- Tego, skąd się tu wzięliśmy.

- Coś nas rozproszyło. Zakładam, że to Aighorowie.

- Tak, tak samo było z nami. Ale jak?

- Nie wiem.

Nikt tego nie wiedział. Mogliśmy tylko oglądać wyniki ich działalności. Kiedy udawało nam się

odnaleźć szczątki statków po rozproszeniu, nieodmiennie przypominały kupę śmiecia, wyrwanego

z naszego wszechświata, przemieszanego w jakimś kosmicznym worku i zwróconego

właścicielom. To, co do nas wracało, miało tę samą masę, składało się z tego samego

podstawowego surowca; fragmenty zespalano, mając na względzie ład i możliwość utrzymania się

przy życiu. Ale w głębokiej przestrzeni kosmicznej dziewięćdziesięcioprocentowa nawet zdolność

do utrzymania się przy życiu jest równoznaczna z jej brakiem. Jeżeli poszczególne elementy statku

nie połączyły się idealnie - a szanse na to były jak jeden do stu tysięcy - nie przeżywał nikt. Za to

jakie interesujące były zwłoki! Większość z nich ukrywano za papierową zasłoną tajne/poufne, ale

mimo to słuchy o nich rozchodziły się pocztą pantoflową: wieści o strusiach z wielkimi głowami, o

jakichś bańkach, do których wciąż przywierały kryształki wody morskiej... a teraz sama mogłam do

tego dodać żywego misia-przytulankę oraz stado pstrokatych węży. Wszystkie zostały wyrwane z

ziemskich statków pochodzących z labiryntu rozmaitych wszechświatów. Rozeszła się również

pogłoska, że chociaż takich incydentów było pięć tysięcy, do naszego kontinuum ani razu nie

zwrócono ciała człowieka.

- Niektóre rzeczy wciąż działają - odezwał się Sonok. - Ważymy tyle samo.

Grawitacja nie zmieniła się - nie zwróciłam na to uwagi.

- Jeśli już o tym mowa, to możemy również oddychać - dodałam. - Wszyscy pochodzimy z jednego

świata. Nie ma powodów, by sądzić, że to, co zasadnicze, uległo zmianie.

Wniosek z tego był jeden: musiały istnieć jakieś standardy porozumiewania się mimo

różnorodności kształtów i biologii istot rozumnych. Nawiązywanie kontaktu było moją domeną, ale

kiedy teraz o tym pomyślałam, przeszedł mnie dreszcz. Statek jest zależny od komputerów albo ich

odpowiedników. W jaki sposób porozumiewa się ze sobą co najmniej dziesięć różnych systemów

komputerowych? Czy zintegrowały się z działającymi interfejsami? Bo jeżeli nie, to ilość czasu jest

ograniczona. Niedługo będziemy tu mieli piekło: ciemności, zimno i próżnię.

Zwolniłam sześć rygli i powoli otworzyłam właz.

- Słuchaj, Genevo - odezwał się z namysłem Sonok, kiedy zaglądaliśmy do środka. - W jaki sposób

przedostały się tędy te węże? Wzruszyłam ramionami. Mieliśmy ważniejsze problemy.

- Chcę znaleźć coś w rodzaju mostka na tym statku albo przynajmniej jakiś terminal komputerowy.

Czy zauważyłeś coś takiego, zanim trafiłeś na moją kabinę?

Sonok kiwnął łebkiem.

- W drugą stronę korytarzem. Ale tam były... takie różne. Nie podobały mi się z wyglądu, więc

poszedłem w tę stronę.

- A co to było?

- Jedna jak blaszany kosz na śmieci. Z piersiami.

- Będziemy się więc rozglądać idąc nadal w tym kierunku - powiedziałam, mimochodem się z nim

zgadzając.

Następna gródź stanowiła ślepy koniec korytarza. W ścianę wmontowano kilka okrągłych ekranów,

wypełnionych współśrodkowymi okręgami o zmiennej szerokości obrzeży. Takie układy mogły

nieść ze sobą bardzo wiele informacji, jeżeli miało się precyzyjny skaner optyczny, pozwalający je

odczytać - a to sugerowało bardziej maszynę niż jakiś żywy organizm, chociaż niekoniecznie.

Miś spacerował tam i z powrotem wzduż ściany. Wyciągnęłam rękę, by dotknąć ekranów. Potem

opadłam na kolana, chcąc pomacać samą gródź i poszukać spojenia.

- Nie widzę go, ale coś tu wyczuwam, jakby zgrubienie w materiale.

Gródź rozchyliła się razem ze wszystkimi ekranami, podobnie jak rozchyla się zastawka trójdzielna

w sercu, a pęd powietrza poniósł nas w ciemności. Instynktownie skuliłam się do pozycji

płodowej. Miś wpadł na mnie i przywarł do mojej ręki. Jakaś pulsująca moc miotała nami to tu, to

tam, obijając nas o mokre, piszczące stwory. Przemogłam się, otworzyłam oczy, rozplątałam

kończyny i zaczęłam szukać jakiegoś uchwytu. Jedną dłonią walnęłam o metal albo twardy plastik,

drugą chwyciłam coś, co w dotyku przypominało linę. Niezdarnie ją złapałam i zaparłam się o

twardą powierzchnię. I dopiero wtedy miałam czas rozeznać się w tym, co jest przede mną.

Pomieszczenie wydawało się otwierać na przestrzeń kosmiczną, ale oddychaliśmy, więc

najwyraźniej musiała nas chronić przezroczysta membrana. Widziałam zewnętrzną powierzchnię

statku; nigdy bym nie przypuszczała, że może być taki cholernie wielki. Do membrany przylgnęło

pięć albo sześć okrągłych mglistości, które jarzyły się przytłumionym pomarańczowym światłem

jak umierające słońca; wyglądały tak, jakby ustawiły się szeregiem na zakrzywionej powierzchni

bańki mydlanej. Ja sama uczepiłam się czegoś, co przypominało maszt statku, takiego metalowego

słupa, który sięgał od boku „zastawki” do środka bańki. Od słupa rozchodziły się liny, prowadzące

do podpór, które zdawały się wisieć w powietrzu, chociaż musiały być jakoś przytwierdzone do

membrany. Liny i słup podtrzymywały grona kul o rozmiarach głowy, pokrytych podobną do

włosów gęstwą plastikowych rurek. Rozgdakały się one jak stado kur, odsuwając od nas.

- Gospodi! - wrzasnął Sonok.

„Zastawka”, przez którą dostaliśmy się do środka, wciąż jeszcze była otwarta, a jej płatki to

przymykały się, to rozsuwały. Jednym kopnięciem odepchnęłam się od słupa. Miś trzymał się mnie

zawzięcie. Płatki zbliżyły się, uderzyły o nas, zafalowały, po raz ostatni zasysając powietrze, i się

zamknęły. Znaleźliśmy się po drugiej stronie, leżeliśmy na podłodze. Gródź znowu robiła wrażenie

niewzruszenie litej.

Miś odturlał się od mojej ręki i wstał.

- Najlepiej próbować w odwrotnym kierunku! - podsunął. - Rozumuję, będzie łatwiej stawić czoło.

Odsunęłam sześć rygli na włazie i wyleźliśmy na drugą stronę. Zawróciliśmy po własnych śladach

i minęliśmy moją kabinę. Kiedy już się nad tym zastanowiłam, korytarz wydał mi się dziwnie

ogołocony. W podobnym miejscu na moim statku zawsze można by było znaleźć rury, panele

dostępu, drukowane instrukcje - i przynajmniej z dziesięcioro drzwi do kabin. Kilka metrów za

moją kabiną korytarz skręcał i widoki stawały się bardziej różnorodne. Trafiliśmy na kilka

niewielkich nisz, wszystkie puste; Sonok szedł ostrożnie przodem.

- Tutaj - mruknął. - Blaszanka była tutaj.

- Już jej nie ma - pocieszyłam go.

Przeszliśmy przez następny poszóstnie zaryglowany właz do pomieszczenia, które w nieokreślony

sposób przypominało centrum dowodzenia. Wyglądało z grubsza jak mostek na moim własnym

statku; uradowało mnie owo drobne poczucie bezpieczeństwa.

- Czy potrafisz z tym rozmawiać? - zapytał Sonok.

- Mogę spróbować. Ale gdzie jest terminal?

Miś pokazał łapą na łukowatą ławę przed kwadratową, płaską powierzchnią, na której nie było

nawet śladu klawiatury, głośnika czy jakichś guzików. Nie bardzo mi to wyglądało na terminal -

chociaż sama płaska powierzchnia przypominała ekran optyczny - ale nie wstydziłam się próbować

do niego odezwać. Wcale też nie poczułam się zbita z tropu, kiedy nie uzyskałam żadnej

odpowiedzi.

- Nic z tego. Szukajmy czegoś innego.

Rozglądaliśmy się po pomieszczeniu przez kilka minut, ale nie znaleźliśmy niczego bardziej

obiecującego.

Bear Greg - Opowiadanie - Rozsypka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: