George Adamski.pdf

George Adamski

George Adamski jakiego nie znamy

Ale cóż za faux pas: praca ufologiczna mająca ambicją uchodzić za poważną i... obietnice

Georg'a Adamskiego! Czyż nie wstyd powoływać się na tego typu powszechnie znanego

mistyfikatora i hochsztaplera, cytować go, bodaj tylko z imienia i nazwiska wymieniać?

A nie wstyd! Bo jeśli już nieraz wypadało mi – w imię prawdy – zeskrobać nieco pozłotki z

różnych faktów i ludzi zbyt pochopnie traktowanych w ufologii jako lity brąz, trzeba także czasem –

w imię sprawiedliwości – niektórym postaciom nieco szlachetnego kruszcu dodać. Szczególniej

jeśli sami – po śmierci – nie mogą się bronić. Bo kimże w końcu był ten – uznany za sztandarowego

wręcz błazna ufologii i najwygodniejszą tarczę strzelniczą wszystkich jej przeciwników – George

Adamski?

Był Polakiem. Urodził się 17 kwietnia 1891 r. i choć w momencie wyjazdu

rodziców z Polski miał zaledwie 2 lata, do końca życia swobodnie posługiwał

się językiem polskim w mowie (w piśmie – szczególniej z ortografią – było

gorzej) i wszędzie dokumentował swoje polskie pochodzenie. Po emigracji

rodzina Adamskich osiedliła się w Dunkirk w stanie Nowy Jork i tam George

po ukończeniu podstawowej (bardzo podstawowej: udzielonej mu przez

prywatnego nauczyciela!) nauki już jako kilkunastoletni chłopak, wobec coraz

to powiększającej się rodziny i – proporcjonalnie do tego – zmniejszających

się jej dochodów materialnych, musiał podjąć pracę zarobkową. Tak więc przy

ocenianiu w kich jego wystąpień musimy zawsze pamiętać, że był właściwie

samoukiem.

Po ukończeniu 21 lat, na początku r. 1913, zostaje powołany do służby

wojskowej i tam zastaje go pierwsza wojna światowa, w wyniku której pobyt

w wojsku wydłuża mu się aż do r. 1919. Już na dwa lata jednak przed

opuszczeniem wojska poślubia (również Polkę z pochodzenia) Mary

Shimbersky i po wyjściu z wojska przez wiele lat prowadzi – wzorem zresztą

wielu innych Amerykanów – koczowniczy niemal żywot, raz po raz przenosząc się z miasta do

miasta i z zawodu do zawodu.

Jednak od wczesnych lat trzydziestych Adamski – już jako ponad 40-letni mężczyzna – staje się

coraz mniej ruchliwy i osiedla się z początku w Laguna Beach w Kalifornii, a po dziesięciu latach w

Yalley Center w pobliżu Palomar Mountain, gdzie prowadzi – wraz z gronem przyjaciół – własną

fermę. Równocześnie – po zapewnieniu jakiego takiego bytu materialnego – pozwala sobie na

luksus zajęcia się nauką, która zawsze go najbardziej fascynowała; astronomią. Za zarobione

pieniądze montuje więc własne „amatorskie obserwatorium astronomiczne” dysponujące aparatem

fotograficznym, kamerą filmową oraz lunetą i teleskopem i cały wolny czas poświęca obserwacji i

fotograficznej rejestracji cudów gwiaździstego nieba.

W tym to właśnie okresie, po 6-letnim już pobycie w Yalley Center, podczas obserwacji deszczu

meteorów w r. 1946, Adamski po raz pierwszy dostrzega Nieznany Obiekt Latający.

„Nadawano wówczas przez radio apel, aby obserwować niebo i liczyć przelatujące meteory. Ja

sam i większość sąsiadów zastosowaliśmy się do tego wezwania – tak oto relacjonuje to zdarzenie

w swej pierwszej książce Flying Sourcers Have Landed („Latające spodki wylądowały”). Kiedy

minął największy deszcz meteorów, spostrzegłem nagle wysoko na niebie nieruchomą czarną

sylwetkę wielkiego sterowca. Nie dostrzegłem wprawdzie kabiny ani żadnych innych wystających

partii, ale ponieważ w czasie wojny powstało wiele nowych typów statków powietrznych, uznałem,

że jest to zapewne jakaś nowa konstrukcja. Byłem przekonany, że również i ten aparat prowadzi

obserwacje meteorów i przestałem się nim interesować. Trochę intrygowało mnie wprawdzie, że

cały statek jest zupełnie ciemny, ale w tej chwili stanął on niemal pionowo i odleciał w przestrzeń,

pozostawiając za sobą – widoczną jeszcze przez kilka minut – ognistą smugę.

Nie podejrzewając żadnej sensacji wróciłem do domu i włączyłem radio. l wtedy właśnie, przy

słuchaniu ostatnich wiadomości, ze zdziwieniem dowiedziałem się, że setki ludzi obserwujących

deszcz meteorów nad San Diego zauważyło nieznany statek powietrzny w kształcie cygara. Opis

jego odpowiadał dokładnie temu, co sam widziałem. Ponieważ jednak w owym czasie uważałem

wszelkie podróże międzyplanetarne za wykluczone – nie uwierzyłem, by miał to być statek spoza

Ziemi”.

Dokonane przez Adamskiego 1 maja 1952 r. zdjęcie, które – według niego – przedstawia statek-bazę

przybywających na Ziemię kosmitów.

Jakąż olbrzymią ewolucję psychiczną musiał przejść Adamski w ciągu następnych kilku lat,

skoro pierwsza jego (opublikowana w r. 1953) książka nosi już prowokacyjny wręcz tytuł „Latające

spodki wylądowały”?! Ale nie chodzi tu tylko o ewolucję psychiczną: w książce tej Adamski

publikuje dokonane przez siebie zdjęcia nieznanych statków powietrznych! Jedno z nich (dokonane

5 marca 1951 r. bądź też – według innych źródeł – 1 maja 1952 r. w Palomar Gardens za pomocą

starego niemieckiego aparatu firmy Ihageez pojedynczymi, ciętymi kliszami w osobnych kasetach,

demontowanego do ustawionego na statywie teleskopu lustrzanego o ogniskowej 120 cm)

przedstawia przypominający cygaro „statek-matkę, z którego w odległości 48 km od Ziemi

wyleciały latające spodki w kierunku jej powierzchni”. Szereg dalszych zdjęć (dokonanych 13

grudnia 1952 r. w tymże Palomar Gardens i przy pomocy tego samego aparatu, tyle że sprzężonego

tym razem z teleskopem dioptrycznym o ogniskowej 15 cm) przedstawia jeden z takich „latających

spodków” z dosyć wyraźnymi szczegółami jego zewnętrznej budowy (głównie „podwozia”).

Cóż to się wówczas zaczęło?! Głównie opierając się na tekście książki (którego zresztą również

nie mam zamiaru bronić!) z trudną do wytłumaczenia wręcz zajadłością zaatakowano autentyczność

fotografii.

Próba odtworzenia przez L.G. Crampa rzutu bocznego obiektu, którego zdjęcie (po lewej stronie)

wykonane zostało 13 grudnia 1952 r. w Palomar Gardens przez G. Adamskiego.

Zdjęcie wykonane 15 lutego 1954 r. w Coniston przez S. Darbshire'a. Ponowna próba odtworzenia przez

L.G. Crampa rzutu bocznego obiektu wykazuje jego uderzające podobieństwo do obiektu z Palomar

Gardens.

Już w kilka miesięcy po ukazaniu się książki Adamskiego został on bezwzględnie

zdemaskowany jako fałszerz zdjęć. Wszystkie fotografie przedstawiające z dołu rzekomy „latający

spodek” w istocie rzeczy są tylko wiernymi, wykonanymi z różnych pozycji zdjęciami ulicznej

lampy gazowej jednego z miasteczek Stanu Oregon w USA.

– Ale skąd lampa gazowa?! – rok później zaprzeczył inny odkrywca – Przecież przy zdjęciu

lampy gazowej Adamski musiałby wyretuszowywać znajdującą się w środku jej kolumnę. A

tymczasem postąpił on dużo prościej: zrobił zdjęcie aparatu dokarmienia kurcząt w inkubatorze,

poczym odwrócił je do góry nogami!

– Nie jest to żadne zdjęcie aparatu do karmienia kurcząt – zdementowali z kolei twierdzenia

swego poprzednika występujący w aureoli wysokiej wiedzy technicznej eksperci Sił Powietrznych

USA – tylko... pokrywki pojemnika zabezpieczającego tytoń przed wyschnięciem (tzw. tabacco

humidor), do którego fałszerz demontował dodatkowo trzy piłeczki pingpongowe i butelkowy

smoczek.

– Pokrywka – zgoda, ale nie od żadnego tabacco humidor, tylko od... starej lodówki na butelki –

wyjaśniły ostatecznie całą sprawę 19 września 1975 r. liczne europejskie agencje prasowe. – Kto nie

wierzy, niech sam sprawdzi: w jednej z londyńskich restauracji na Drury Lane do dziś znajduje się

taka właśnie lodówka z pokrywką, która we wszystkich szczegółach dokładnie odpowiada zdjęciu

Adamskiego!

Wersję tę potwierdził także (sobie zresztą przypisując zasługę odkrycia) parę dni później w

brytyjskiej telewizji znany angielski ufolog Ken Rogers. Niestety i ona niedługo się utrzymała. Bo

oto zaledwie kilka dni później do studia telewizyjnego zgłosił się konstruktor Frank Nicholson,

który – jak się okazało – był właśnie projektodawcą znajdującej się jeszcze w niektórych

restauracjach londyńskich lodówki i udowodnił, że pierwsze jej szkice (łącznie z pokrywką)

opracował dopiero w r. 1959 (a więc sześć lat po ukazaniu się książki Adamskiego).

W jakiż więc wreszcie sposób Adamski sfałszował swoje zdjęcia? A może – wobec kompletnego

już wyczerpania wszelkich nadających się do fałszerstwa modeli – spróbować uznać je za...

autentyczne?

Leonard G. Cramp, autor książki Space, Gravity and the Flying Saucer nie ma w tym względzie

żadnych wątpliwości. Tym bardziej że zarejestrowany fotograficznie przez Adamskiego „kształt

latającego spodka” nie jest wcale w ufologii unikalny. Wystarczy porównać go choćby ze zdjęciem

Stefana Darbishire'a z 15 lutego 1954 r. spod góry Coniston w Anglii, czy Cedrica Allinghama z 18

lutego 1954 r. dokonanym w pobliżu Lossiemouth w Szkocji, by stwierdzić, że wszystkie te

fotografie dotyczą niewątpliwie – ustawionego jeno w różnych pozycjach – jednego i tego samego

obiektu. Czyżby wszystkie one byty zdjęciami latarni gazowej, aparatu do karmienia kurcząt,

pojemnika na tytoń, pokrywki od lodówki, czy jeszcze tam czegoś – tylko nie zdjęciami

szokujących wszystkich tych ludzi identycznych w kształcie zjawisk na niebie?

Trzeba lojalnie stwierdzić, że nie tylko Cramp miał odwagę podejść do licznych wypowiedzi

Adamskiego poważnie. W ciągu kilkunastoletniej swej „misji” George Adamski odbył dziesiątki

podróży po Stanach Zjednoczonych, nie zawsze – jak to się u nas powszechnie podaje – wywołując

swymi wystąpieniami tylko śmiech i szyderstwo, ale budząc także bezstronne zainteresowanie

ufologią szerokich warstw społeczeństwa amerykańskiego. W jednej ze swych książek Adamski

publikuje nawet fotokopię listu wysokiego urzędnika amerykańskiego Departamentu Stanu, E. R.

Straitha, w którym pisze on dosłownie:

„Wypowiadam się wprawdzie tylko w imieniu pewnej części naszych ludzi (pracowników

Departamentu Stanu – przyp. L. Z.) w sprawie spornego zagadnienia UFO, lecz muszę

zaznaczyć, że grupa ta zajmuje się oceną naszej oficjalnej polityki (...). Nie jest tajemnicą, że

Departament posiada wiele dokumentów potwierdzających Pańskie obserwacje, które wymagają

jednak generalnej dyskusji. O ile oczywiście Departament nie może publicznie potwierdzić

Pańskich, osiągnięć – to należałoby poprzeć Pańskie prace i informacje, w które Pan

najwyraźniej wierzy, by dotarły one do naszego amerykańskiego społeczeństwa”.

W r. 1959 (a więc w wieku już 68 lat!) Adamski wybiera się jeszcze na tournee po zachodniej

Europie wygłaszając swoje odczyty m. in. w Wielkiej Brytanii, Szwajcarii i Holandii. W tym

ostatnim kraju największym jego osiągnięciem okazało się przyjęcie go na 2-godzinnej prywatnej

audiencji w zamku Soestijk przez ówczesną królową Holandii, Julianę. Trzeba stwierdzić, że wobec

nieprawdopodobnych wersji, jakie na temat jego rozmowy z Juliana zamieściła prasa zachodnia,

zachował się nie tylko z podziwu godnym dystansem, ale wręcz z godnością!

„Chciałbym, by tak jak i ja, równie przyjaźnie ustosunkowały się także pewne odłamy prasy,

przede wszystkim ze względu na własną królową. Jestem tylko zwykłym człowiekiem, królowa

natomiast jest więcej niż symbolem, reprezentuje bowiem sympatyczny naród holenderski (...).

Gdyby więc kiedykolwiek miało zostać podane do publicznej wiadomości to, co w Jej obecności

było mówione, zaszczyt ogłoszenia tego musiałby przypaść Jej, a nie mnie” – zdeklarował się

wyraźnie w pisemnym oświadczeniu dla prasy.

Informacje na ten temat – jak wiadomo – nigdy nie zostały podane do publicznej wiadomości, ale

i bez tego „usłużna prasa” raz po raz bulwersowała publiczność przez całe niemal życie

Adamskiego różnego rodzaju wyssanymi z palca rzekomymi jego wypowiedziami.

„...Ku memu zdziwieniu wciąż krążą fantastyczne przepowiednie, pochodzące rzekomo ode

mnie, w celu zdyskredytowania mnie jako źródła informacji od Braci (...) – pisze np. w jednej ze

swych książek. – Dwa godne uwagi przykłady takich fałszywych przepowiedni warto

przytoczyć. Jest to proroctwo na temat zburzenia Chicago oraz drugie, o pojawieniu się nad Los

Angeles talerza mającego przekazać orędzie do ludzkości. W pierwszym wypadku wysłałem

telegramy do dwóch znanych mi komentatorów radiowych prośbą, by ogłosili, zew informacji tej

nie ma ani krzty prawdy. Treść telegramu została odczytana tylko przez jednego z nich. Także w

drugim wypadku wysłałem szereg prostujących telegramów, ale już żaden z nich nie został

opublikowany. Za to fiasko rzekomego proroctwa zostało ogłoszone całemu światu

przyczyniając się do ośmieszenia mnie i moich wypowiedzi na temat przybyszów z Kosmosu. To

samo dotyczy wszystkich ogłoszonych mistycznych kontaktów z gośćmi z Kosmosu. Oni nie

uznają takich sposobów łączności (...). Proszę nie zważać na liczne przepowiednie pochodzące

od George'a Adamskiego. Powtarzam: nigdy nie wygłaszałem żadnych takich proroctw!”

Czy apel taki rzeczywiście wygląda na głos mistyfikatora i hochsztaplera, pokazowego błazna i

sztandarowego oszusta ufologii?

Druga twarz George'a Adamskiego

Niestety – w imię rzetelności – muszę przyznać, że zamieszczony w poprzednim rozdziale opis

życia i działalności George'a Adamskiego – choć od początku do końca całkowicie prawdziwy –

daleko jednak nie obrazuje pełni tej jakże kontrowersyjnej postaci. Jest bowiem jeszcze druga, jakże

odmienna, jego twarz. Nie, nie osławionego aferzysty jednak. Raczej – powiedziałbym – człowieka

z poważnymi odchyleniami psychicznymi.

Oboje rodzice Adamskiego wyróżniali się niezwykłą religijnością. Wychowany w tym duchu

George przez całe życie miał głębokie inklinacje do mistycyzmu. A że była to osobowość – mimo

wszystko – niezwykła, w czasie jego dziesięcioletniego pobytu w Laguna Beach skupia się wokół

niego całe grono zwolenników i uczniów, którzy wspólnie postanawiają się zająć „badaniem praw

uniwersalnych”. Z biegiem lat grono to staje się coraz bardziej zwarte (i – niestety – coraz bardziej

ekscentryczne) i w chwili gdy Adamski, w r. 1940, przenosi się do Valley Center – jest już

„mistrzem” kilkudziesięciu całkowicie mu oddanych „uczniów”, którzy w nadziei na rychłe

przybycie na Ziemię i pomoc Kosmitów zakładają tam swego rodzaju sekciarską komunę.

Zamieszczone w jednej z książek Adamskiego zdjęcie, które autor opisał jako fotografię przybyłego do

niego Wenusjanina na tle jego kosmicznego pojazdu.

Tymczasem u Adamskiego – na idealnej wręcz pożywce wpojonego już od młodych lat

mistycyzmu – zaczyna się najwyraźniej rozwijać paranoja. Choroba tym bardziej podstępna, że nie

zmienia ona w zasadzie ani osobowości człowieka, ani nawet nie osłabia jego intelektu, skutkiem

czego stopniowe jej postępy prowadzące do narastających rozbieżności, a w końcu i do pełnej

izolacji od otoczenia, często w ogóle nie doczekują się diagnozy choroby umysłowej.

Prawdopodobnie pierwsze autentyczne zdarzenia poczęły się stopniowo rozrastać w fantastyczne

złudzenia, codzienną szarą rzeczywistość poczęły przebijać coraz bardziej barwne i fantastyczne

omamy, aż wreszcie doszły do głosu tak charakterystyczne dla postępów choroby urojenia.

Szczególnie trzy tłumaczące właściwie wszystkie niemal (nie tylko Adamskiego zresztą)

najbardziej skrajne przejawy ufologicznego mistycyzmu: urojenia interpretacji (gdy na podstawie

prawidłowych spostrzeżeń wyciąga się całkowicie fałszywe oceny), urojenia „ksobne” (gdy

wszystkie zjawiska otoczenia wiąże się w jakiś bezpośredni sposób z własną osobą) i urojenia

wynalazcze lub reformatorskie (gdy bez dostatecznych podstaw opracowuje się nowe rewelacyjne

wynalazki, odkrywa nieznane dotychczas reguły rządzące Wszechświatem, tworzy się nowe

podstawy praw, moralności, religii).

Wreszcie silnym stymulatorem wszystkich narastających stopniowo dewiacji Adamskiego stał

się zapewne jeszcze Desmond Leslie. Ten stryjeczny wnuk Winstona Churchilla i były angielski

lotnik drugiej wojny światowej, w okresie gdy się zetknął z Adamskim, reprezentował najbardziej

mistyczny odłam ufologii brytyjskiej. On to – wbrew całej paleontologii, w oparciu o nieznane

rzekomo nikomu dokumenty – stwierdził, że w rozwijającym się Wszechświecie już przed

osiemnastu i pół milionami lat istniały jakieś istoty przedludzkie, które wyginęły na skutek braku

odpowiednich walorów duchowych. Nic dziwnego, że po napisanej w tym duchu przedmowie,

również i dalszy ciąg pisanej już przez Adamskiego książki Flying Saucers Have Landed (Londyn

1953) zawiera szereg niczym nie umotywowanych stwierdzeń, przekształconych do niepoznania

faktów, a w końcu i wręcz wyssanych z palca (albo raczej z chorego mózgu) zdarzeń.

Zresztą nie szukajmy dla tego „drugiego” Adamskiego zbyt wielu usprawiedliwień: po pierwszej

książce mówiącej o lądowaniu latających spodków na Ziemi wydał on drugą Itnside the Space

Ships („We wnętrzu statku kosmicznego”) i trzecią Flying Saucers Farewell („Podróże latającym

spodkiem”). Trylogia ta która w założeniu Adamskiego miała zawrzeć wszystkie fakty o

odwiedzających Ziemię Kosmitach – w istocie zawarła chyba... wszystkie objawy narastającej

paranoi autora.

Już w pierwszej swej książce podaje on, iż otrzymał w bliżej nieokreślony sposób informację, że

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: