Znaki Czasu 2007.03.pdf

SPIS TREŚCI

Idzie wiosna . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Ludzie listy piszą... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2

Rzeczpospolita babska . . . . . . . . . . . . . . . . 5

Czy „mądre, światłe i przedsiębiorcze” kobiety zastąpią

„zaściankowych, nierozgarniętych i nieudolnych polityków”?

Przerwać ten kołowrót. . . . . . . . . . . . . . . . . 6

Prawdziwa historia zmagań, chorób, rozczarowań,

odrzucenia i rozpaczy — z happy endem.

Kobiety w życiu Kościoła apostolskiego. . . 8

Czy apostoł Paweł był antyfeministą? Często cytuje się jego wypowie-

dzi jako dowód na to, że miejsce kobiet jest daleko za mężczyznami.

Jakie są przyczyny tych nieporozumień i gdzie szukać ich źródła?

Logiczne, twórcze czy emocjonalne?

Jaką inteligencję ma twoje dziecko? . . . . . . 10

Oceny szkolne nie zawsze są pełną i miarodajną informacją

o zdolnościach dziecka. Są bowiem dzieci bardzo zdolne, a nawet

wybitnie zdolne, których nie widać ani w klasie, ani w szkole.

Epoka lodowcowa niedawno? . . . . . . . . . . . 12

Epoka lodowcowa jest jedną z największych zagadek nauki.

Zagadka ta mogłaby zostać szybko rozwiązana, gdyby uczeni

mieli odwagę odejść od błędnego założenia, że wszelkie procesy

geologiczne zawsze przebiegały na Ziemi tak jak obecnie.

Dlaczego Jezus musiał umrzeć? . . . . . . . . . 14

Wiosenne święta wielkanocne skłaniają do corocznej refleksji

nad śmiercią Jezusa z Nazaretu. Jakie było jej prawdziwe znaczenie?

Oddajmy głos samej Biblii.

Nikt tak nie cierpiał. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 16

Ukrzyżowanie, choć samo w sobie straszne, nie było tym najgorszym,

co spotkało Jezusa.

Pusty krzyż . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19

Bez krzyża nie byłoby zmartwychwstania, ale i bez zmartwychwstania

krzyż upamiętniałby jedynie niepotrzebne męczeństwo.

Serwis AAI . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 22

Modlitwa, która nie przynosi ulgi . . . . . . . 22

Co robisz, gdy szwankuje zdrowie i podejrzewasz najgorsze?

Wołasz do Boga. Tak jak bohaterka tej historii. Dlaczego więc

modlitwa nie przyniosła jej ulgi? Bo jej myśli krążyły wokół tego

wszystkiego, co może stracić, a nie wokół tego, co może zyskać.

Znaki i fakty . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 24

Niewygodne Ewangelie . . . . . . . . . . . . . . . . 25

Rzadko, ale zdarza się, że protestant chwali książki katolickie,

a katolik protestanckie. To tylko dowód na to, że dobra książka

jest bezwyznaniowa.

Małe grubaski — wielki problem . . . . . . . . 26

Co 10 lat podwaja się liczba otyłych dzieci. Jeśli ten trend się utrzyma,

eksperci szacują, że za kilkanaście lat jedna trzecia dorosłych będzie

chorobliwie gruba.

Jak korzystać z Biblii? . . . . . . . . . . . . . . . 29

Wiosenna kanapka . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 31

ardzo lubię pewien stary

przebój Skaldów. Nie pa-

miętam tytułu, ale takie sło-

wa: Wiosna, cieplejszy wieje

wiatr / Wiosna, znów nam ubyło lat /

Wiosna, wiosna w koło, rozkwitły bzy

/ Śpiewa skowronek nad nami / Drze-

wa rozkwitły pąkami / Wszystko kwit-

nie w koło, i ja, i ty . Podobają mi się

te słowa, bo bije z nich radość z ży-

cia, z najprostszych rzeczy, które nas

otaczają, z przyrody, która każdej

wiosny na nowo budzi się, by żyć.

A z nią budzimy się i my, przybywa

nam energii i chęci do działania.

Tego przebudzenia nic nie jest w sta-

nie zatrzymać, żadne brudy po mija-

jącej zimie czy jej ostatnie ataki. Tak

jak zima nie może powstrzymać wio-

sny, ciemność — światła, tak śmierć

nie może pokonać życia.

To do tej symboliki nawiązuje

apostoł Paweł w I Liście do Koryn-

tian, w rozdziale 15., w którym

przekonuje do realności zmartwych-

„Zbawienne uwięzienie”

Czytając wrze-

śniowe wydanie

„Znaków Czasu”

z 2006 roku, moją

uwagę przykuła

szczególnie historia

zawarta w artykule

pt. „Zbawienne

uwięzienie”, przed-

stawiająca, tak jak

inne publikowane historie, ludzi, którzy

odnaleźli Pana Jezusa dopiero wtedy, gdy

trafili do zakładu karnego. Są to dla mnie

szczególne artykuły, gdyż sam obecnie prze-

bywam w zakładzie karnym. Tutaj, tak

samo jak autorzy publikowanych przez was

historii, odnalazłem Pana Jezusa i zaczą-

łem uczęszczać na spotkania Kościoła

Adwentystów Dnia Siódmego, gdzie mogę

studiować Pismo Święte.

Historie, które mogę czytać w „Zna-

kach Czasu”, upewniają mnie w tym, że

2 • ZNAKI czasu • MARZEC 2007

Idzie

wiosssna

Punkt widzenia

wstania. Pisze, że „Chrystus umarł

za grzechy nasze według Pism i że

został pogrzebany, i że dnia trzecie-

go został z martwych wzbudzony”.

Jednak są tacy, którzy wątpią

w zmartwychwstanie, nawet jeśli

sami siebie uważają za wierzących.

Tym Paweł mówi: „Jeśli nie ma zmar-

twychwstania, (...) jeśli Chrystus nie

został wzbudzony, (...) daremna też

wasza wiara”. Innym, którzy nie

wiedzą, jak ono ma wyglądać, apo-

stoł wyjaśnia: „To, co siejesz, nie

ożywa, jeśli nie umrze. A to, co sie-

jesz, nie jest przecież tym ciałem,

które ma powstać, lecz gołym ziar-

nem, może pszenicznym, a może

jakimś innym (...). Tak też jest

ze zmartwychwstaniem. Co się sieje

jako skażone, bywa wzbudzone nie-

skażone”. Swoje kazanie o zmar-

twychwstaniu Paweł kończy rado-

snym zapewnieniem: „W jednej chwi-

li, w oka mgnieniu, na odgłos trąby

ostatecznej (...) umarli wzbudzeni

zostaną jako nie skażeni (...). A gdy

to, co skażone, przyoblecze się w to,

co nieskażone, i to, co śmiertelne,

przyoblecze się w nieśmiertelność,

wtedy wypełni się słowo napisane:

Pochłonięta jest śmierć w zwycię-

stwie! (...) Bogu niech będą dzięki,

który nam daje zwycięstwo przez

Pana naszego, Jezusa Chrystusa”.

W bieżącym numerze wiele miej-

sca poświęcamy właśnie zmartwych-

wstaniu Jezusa, zmartwychwstaniu,

które pokonało śmierć. Krzyż Jezusa

jest pusty. Jego grób jest pusty.

Chrześcijanie powinni tej wio-

sny przypomnieć sobie, że czczą

Boga żywego. Opisy biblijne nie

kończą się na ukrzyżowaniu

Chrystusa. Idą dalej ku Jego

zmartwychwstaniu, przez

wstąpienie do nieba i służbę

kapłańską w niebieskiej świą-

tyni, aż do powtórnego przyj-

ścia Chrystusa, które dopełni

dzieła zbawienia.

A skoro jeste-

śmy przy ukrzyżo-

waniu, to chrześci-

janie tej wiosny powinni sobie przypo-

mnieć jeszcze o jednym — o pew-

nym zdaniu, które Jezus wypowiedział

na krzyżu: „Panie, wybacz im, bo nie

wiedzą, co czynią”. Nie mam miejsca,

by szerzej rozwinąć tę myśl, ale pewne

jest jedno: Jezus nie tylko umarł, by

nam przebaczyć, ale nawet umierając,

przebaczał swoim zabójcom. Chrze-

ścijaństwo to religia przebaczenia.

Przebaczenie jest potrzebne, by móc

dalej żyć. Wie o tym każde małżeń-

stwo, które przetrwało kryzys. Mam

nieodparte wrażenie, że wielu chrze-

ścijan, zwłaszcza w naszym kraju, zu-

pełnie się w tym pogubiło, że więcej

pośród nich oskarżycieli niż obroń-

ców, ludzi za wszelką cenę szukają-

cych sprawiedliwości, a zapominają-

cych o wartości przebaczenia, uspra-

wiedliwienia, łaski.

Redaktor naczelny

Ludzie listy piszą...

„Znaki Czasu”, i że będzie ona być może także dowodem dla niektórych ludzi

na to, że przyjęcie Pana Jezusa do serca jest właściwą drogą.

Pragnę gorąco podziękować redakcji za „Znaki Czasu”, Janowi Trojanow-

skiemu oraz zborowi szczecińskiemu za to, że dostarczają nam „Znaki Czasu”

i są z nami, oraz mojej Drogiej i Kochanej Przyjaciółce ze zboru w Białym-

stoku za to, że przytuliła mnie do swojego serca jak matka, dodając sensu

i wartości mojemu życiu.

podążam właściwą drogą, że szczęście i wolność,

które odczuwam wewnątrz, są zasługą Pana Jezusa.

On spowodował we mnie zmiany, dzięki którym

odbywanie przeze mnie długiego wyroku jest wypeł-

nione szczęściem, radością, przyjaźnią i miłością,

których nie miałem nawet wtedy, gdy przebywałem

na wolności.

Mimo że w tej chwili mam do odbycia jeszcze

ponad 19 lat, to wcale nie przeraża mnie to zbytnio,

gdyż dzięki Panu Jezusowi nauczyłem się przyzna-

wać do własnych błędów i odpowiadać za nie,

a nie jak kiedyś — obwiniać innych. Dzięki temu

duchowo jestem wolnym człowiekiem, który dzięku-

je Panu Jezusowi za to, że odnalazł go w tym miej-

scu.

Rafał, Goleniów

Pismo, które jest uczestnikiem życia w całej pełni

Czytam każdy numer „Znaków Czasu” (niemalże!) od deski do deski. Już

dawno marzyło mi się pismo adwentystyczne wychodzące w świat, tzn. dostrze-

gające problemy zwykłego człowieka, pismo, które nie tylko zajmuje się teologią,

ale jest uczestnikiem życia w całej pełni, czyli jest wśród ludzi narażonych

na różne patologie, przeżywających różne problemy, szukających miejsca w świe-

cie. Bo przecież my, adwentyści, należymy do rodziny ludzkiej...

Teologia też mnie interesuje i dobrze, że „Znaki Czasu” teologicznie (tema-

ty artykułów) też są zróżnicowane. Każdy może znaleźć coś dla siebie.

Napiszcie, że w kościele w Dandenongu — jak tylko przyjdzie nowa prze-

syłka „Znaków Czasu” — ustawia się po nie po nabożeństwie kolejka. Czasami

uda się je kupić przed nabożeństwem, ale raczej unika się sprzedaży wcześniej, bo

niektórzy zamiast słuchać kazania, czytają czasopisma.

Bogusław Kot, Melbourne (Australia)

Głęboko wierzę, że moje losy potoczą się tak

samo, jak osób, których historie opublikowano

w „Znakach Czasu”, i że tak samo jak one będę

mógł się podzielić swoją historią z życia poprzez

ZNAKI czasu • MARZEC 2007 • 3

„Pomóżcie mi przeżyć”

Mam w ręce „Znaki Czasu” 10/2006

i stronę z artykułem pt. „Pomóżcie mi prze-

żyć”. (...) Prawie każda choroba jest też

chorobą całego organizmu, dlatego prze-

szczepy nie są jedynym ratunkiem. (...) Pi-

szę z doświadczenia. Gdybym poszła

za radą lekarzy, z którymi miałam do czy-

nienia, nie posiadałabym już dzisiaj niektó-

rych organów.

Eugenia Bzowa, Hamm (Niemcy)

bagatelizują osoby świeckie tj. laikat. (...) Czy można godzić się

na hierarchię? Czy Chrystus nie wskazał, że wszyscy są równi —

księża, popi, pastorzy? Czy te osoby rzeczywiście uważają się

za tak samo równe? Co z ideą powszechnego kapłaństwa w świe-

cie współczesnym? (...)

Ludzie chcą wierzyć, że instytucje, w których przebywają, opar-

te są na idei ładu i porządku oraz równości społecznej. Kiedy się

dowiadują, że sprawy mają się zupełnie inaczej, następuje okres

poruszenia, buntu lub akceptacji chorego układu. Myślę, że dlatego

miliony osób na świecie godzą się na hierarchię, bo w gruncie

rzeczy nie chcą wziąć spraw, jak słusznie wskazywał Chrystus,

w swoje ręce. Każdy może być kapłanem, każdy może być odpowie-

dzialny za głoszenie ewangelii. Jeśli scedujemy ewangelizację i ka-

płaństwo na czyjeś ręce, okaże się, że zostanie złamana idea równo-

ści, a co za tym idzie, dojdzie do patologii, z której wyłoni się

nietykalna kasta kapłańska, pozostająca poza wszelką konstruk-

tywną krytyką. (...) szukamy super liderów, którzy będą nas prowa-

dzić podobnie jak Mojżesz, a my sami będziemy ich tylko słuchać,

nie wyzwalając w sobie inicjatywy. (...) Pisał już o tym E. From

w „Ucieczce od wolności”: ludzie dążą do wolności, ale kiedy ją

uzyskują, są przerażeni tym, iż sami muszą być teraz odpowiedzialni

za szereg obowiązków, w związku z tym dobrowolnie zrzekają się

odpowiedzialności za swoje życie na rzecz innych.

Dla nas (...) ważne jest, abyśmy wszyscy traktowali się z na-

leżytym szacunkiem i nie uważali się ani za gorszych, ani za lep-

szych (...). Ludzie współcześni, szczególnie młodzi, znakomicie

wyczuwają wszelkiego typu nadużycia — gdy jednemu człowiekowi

wolno więcej, a drugiemu mniej. (...) Wszystko można w Chry-

stusie, a już na pewno głosić prawdę jako szeregowy chrześcijań-

ski kapłan.

Czasopismo szerzące

uniwersalne wartości

Łącząc wyrazy szacunku, życzę owocnej pracy na rzecz budo-

wania społeczeństwa otwartego i tolerancyjnego, a jednocześnie

szanującego wartości uniwersalne, których przykład oraz przekaz

w pełni ma pełnić wydawane przez Chrześcijański Instytut Wy-

dawniczy czasopismo „Znaki Czasu”.

Ks. dr Andrzej Nowicki,

Wyższe Śląskie Seminarium Duchowne

Uznanie ministra...

W imieniu ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazi-

mierza M. Ujazdowskiego serdecznie dziękuję za (...) egzemplarz

„Znaków Czasu”. Pragnę wyrazić uznanie Pana Ministra dla Pań-

stwa za tak ciekawe i atrakcyjnie wydane czasopismo. Jest to tym

bardziej cenne, że od pewnego czasu rynek czasopism chrześcijań-

skich rozkwita i proponuje czytelnikom różnych Kościołów cieka-

we merytorycznie propozycje.

Marek Mutor, Narodowe Centrum Kultury

Jan Wieczorek, Wrocław

...i emerytów

Zarząd Główny Polskiego Związku Emerytów, Rencistów

i Inwalidów bardzo uprzejmie dziękuje za (...) „Znaki Czasu”.

Z uwagą zapoznaliśmy się z tematyką w nich prezentowaną,

ze sposobem postrzegania rzeczywistości przez ludzi innego niż

powszechne wyznania. Z satysfakcją stwierdzamy, że wyrażone

w publikacji widzenie spraw społecznych jest zbieżne z prezento-

wanymi przez nas poglądami.

Elżbieta Arciszewska, Przewodnicząca PZERiI

Podziękowanie

Chcę dziś serdecznie podziękować za wydrukowanie w gru-

dniowych „Znakach Czasu” mojego listu i czterech załączonych

wierszy. Była to dla mnie miła niespodzianka. Dziękuję też za pół-

roczną prenumeratę „Znaków Czasu”, które są autentycznie inte-

resujące i często poruszają trudne tematy, ukazując rzeczywistość

taką, jaka jest, i zmuszając do głębokiej refleksji nas sobą, sen-

sem naszego życia.

Pisząc do Was, nie spodziewałem się tak żywej reakcji czytel-

ników na treść moich wierszy. To motywuje, staje się zachętą

do dalszej pracy (...). Miło jest otrzymywać takie listy, tym bardziej

tu, w więzieniu, gdzie piękno i miłość są raczej iluzorycznym

pojęciem. (...) Dzięki literackiej pasji grono moich przyjaciół

znacznie się powiększyło, a samotność nie jest już tak dokuczliwa,

jak wcześniej bywało. Dziękuję Bogu za dar pisania w chwili, gdy

cierpienie kazało myśleć o śmierci i nie pozostawało mi nic prócz

krzyku.

W każdym tkwi coś dobrego. Niektórzy to ukrywają, inni sobie

lekceważą, ale mimo to w każdym jest dobro. Prawda ta jest

oczywista bez względu na to, po której stronie więziennego muru

człowiek egzystuje. Bo nawet w więzieniu człowiek nie przestaje

być człowiekiem, o czym wielu z nas zapomina.

Tadeusz Skwarczyński, Łódź

Na marginesie odwołanego ingresu

Szanowna Redakcjo! Na kanwie ostatnich wydarzeń związa-

nych z kryzysem w Kościele rzymskokatolickim, chciałbym zwró-

cić uwagę na kilka, moim zdaniem, istotnych faktów, związanych

z odejściem od głównego nurtu chrześcijaństwa. Nie chodzi mi

o krytykę Kościoła katolickiego, a raczej o wyciągnięcie wnio-

sków (...) z błędów popełnianych przez tzw. przewodników. (...)

Dlaczego doszło do tego, że większość instytucji kościelnych

ukształtowała się w myśl obcą przekazowi Chrystusa? Chodzi mi

o hierarchię. Piszę o tym, gdyż przy okazji afery z arcybiskupem

Wielgusem dziennikarze słusznie zauważyli, że w polskim Koście-

le (myślę, że nie tylko w polskim) zachodzi zjawisko, że o wszyst-

kich sprawach decyduje garstka wybrańców, którzy w zupełności

4 • ZNAKI czasu • MARZEC 2007

O tym się mówi

Rzeczpospolita

babska

W lutym na polskiej arenie politycznej

pojawił się nowy twór: Partia Kobiet,

założona przez znaną polską pisarkę

Manuelę Gretkowską. Celem nowej partii

jest dostanie się do Sejmu i przeciw-

stawienie się męskiej hegemonii. „Mądre,

światłe i przedsiębiorcze” kobiety miały-

by zastąpić „zaściankowych, nierozgar-

niętych, nieudolnych polityków” 1 .

którymi jej słusznymi postulatami. Piszę: niektórymi, gdyż

ze wszystkimi raczej trudno się zgodzić.

Za, a nawet przeciw

Szerszy dostęp kobiet do ważnych stanowisk, zrównanie

wynagrodzeń, lepsza opieka socjalna dla matek itp. to postula-

ty w oczywisty sposób słuszne. Dyskusyjne są już jednak postu-

laty aborcyjne i te dotyczące parytetów. Kierując się podobną

logiką (skoro uważasz, że dzieje ci się krzywda, załóż partię),

należałoby się jeszcze spodziewać założenia partii dzieci podda-

nych aborcji. Tylko kto ją założy? Najbardziej zainteresowanych

już na tym świecie nie ma. Ktoś inny musi bronić ich praw.

A parytety? Tego typu uregulowania, faktycznie preferujące

kobiety, dyskryminowałyby w istocie mężczyzn, którym żaden

przepis nie gwarantowałby obecności np. w Sejmie. Zostawmy

te kwestie woli wyborców. W przeciwnym razie, chcąc być

konsekwentnym, należałoby również zapewnić kobietom np.

50% miejsc w technikach samochodowych, szkołach spawalni-

czych czy w hutach. Razi również retoryka, według której wszyst-

kie kobiety są cacy, a wszyscy mężczyźni są be.

Poza tym w tle roszczeń liderek nowej partii przewija się

motyw pretensji do religii (w domyśle: chrześcijańskiej) jako

odpowiedzialnej za wielowiekowy wyzysk kobiet przez męż-

czyzn i promującej patriarchat. A to też nie jest takie oczywi-

ste. Wbrew temu, co twierdzą różne feministki, Pismo Święte

wcale nie poniża kobiety, nie traktuje jej jako gorszego gatunku

człowieka. Co prawda kobieta została stworzona po mężczyź-

nie, ale wyciąganie z kolejności stwarzania wniosku o odpo-

wiadającej jej pozycji istot stworzonych względem siebie jest

błędne. Gdyby tak było, to zwierzęta powinny panować nad ludź-

mi, bo były stworzone pierwsze. Wszechmogący Bóg mógł stwo-

rzyć kobietę i mężczyznę jednocześnie. Jeśli wybrał inną drogę,

widać miał w tym swój cel. Jaki? Możemy się tylko domyślać,

ale wydaje się, że chodziło o wzbudzenie w nim pragnienia

posiadania towarzyszki życia, tak by była kimś pożądanym,

a nie kimś istniejącym od zawsze, kogo należało kochać nieja-

ko z urzędu. Oto dlaczego Bóg przed stworzeniem Ewy nakazał

Adamowi nazwać wszystkie zwierzęta. Czyniąc to, Adam od-

krył, że zwierzęta żyją w parach i że jedynie on jest sam. I tak

zapragnął żony. A Bóg wyszedł naprzeciw jego pragnieniu

i stworzył Ewę, aby była kością z jego kości i ciałem z jego

ciała 3 . W oczach Bożych człowiek to mężczyzna i kobieta ra-

zem. W pewnym sensie można więc powiedzieć, że każde

z nich osobno nie może w pełni stanowić odpowiednika słowa

człowiek, nie może doświadczyć pełni człowieczeństwa. Dlate-

go, panowie, szanujmy panie. Panie, szanujcie mężczyzn. Jeste-

śmy sobie nawzajem potrzebni.

Polska jest kobietą!

Za tymi chwytliwymi, ale bardzo ogólnymi określeniami idą

pierwsze konkrety. Kobiety Gretkowskiej chcą prawa do nie-

skrępowanej aborcji. Decyzja o zachowaniu nieplanowanej ciąży

należy ich zdaniem tylko do kobiet. Obecne ograniczenia są,

jak twierdzą, charakterystyczne dla państw wyznaniowych,

a przecież nasze państwo jest świeckie. Partia Kobiet zarzuca

niektórym innym partiom promowanie patriarchalnego stylu

życia, który zmusza kobiety do ulegania kaprysom domowych

despotów. Wzywa kobiety do demokratycznego sięgnięcia

po władzę, do aktywności, inicjowania przemian, walki o swoje

prawa. Poświęcanie się rodzinie nie może, jak twierdzi Gret-

kowska, polegać na trwaniu w upokarzających związkach z pi-

jakami i brutalami tylko po to, by chronić dzieci przed nędzą.

Chce lepszej ochrony prawnej kobiet, opieki socjalnej dla ma-

tek, komfortowych porodów z darmowym znieczuleniem, re-

fundowanych środków antykoncepcyjnych i oświaty seksualnej

w szkołach. Mają już nawet swoje hasło: „Polska jest kobietą!”

i deklarację programową. W deklaracji domagają się m.in.

równych płac dla kobiet i mężczyzn; prawa do połowy emery-

tury męża, jeśli nie pracowały, a zajmowały się domem i dzieć-

mi; parytetów, czyli uregulowań prawnych zapewniających ko-

bietom zadowalający je poziom obecności na wszelkich szcze-

blach władzy i w instytucjach. Nowa partia wskazuje na po-

trzebę zmiany mentalności Polaków na taką, w której godność

kobiety będzie czymś nauralnym 2 .

Jedna z internautek, zwolenniczka nowej partii, zapropono-

wała nawet utworzenie V Rzeczpospolitej — kobiecej, w której

samce byłyby całkowicie wykluczone z życia publicznego. Byłaby

to jej zdaniem odpłata z nawiązką za wszystkie krzywdy wyrzą-

dzone kobietom. W nowej Polsce mielibyśmy prezydentki, pre-

mierki i ministerki. Za gwałty na kobietach byłaby publiczna

chłosta i kastracja. Wynagrodzenie mężczyzn miałoby wynosić nie

więcej niż połowę wynagrodzenia najgorzej zarabiającej kobiety.

W ogóle mężczyźni powinni pójść do garów, a kobiety do rzą-

dów, wojska i policji, bo są mądrzejsze i bardziej zorganizowane.

Nie ma sensu dalej streszczać wynurzeń entuzjastki nowej

partii, bo wieje „Seksmisją” i znanym powiedzeniem jednego

z jej bohaterów: „Kobieta mnie bije!”. Wydaje się, że liderki

Partii Kobiet powinny trzymać się od takich zwolenniczek jak

najdalej, bo mogłyby jedynie ośmieszyć całą tę inicjatywę z nie-

Olgierd Danielewicz

1 Zob. M. Gretkowska, „Dość upokorzeń”, Gazeta Wyborcza 46/2006. 2

Zob. „Partia Kobiet przedstawiła deklarację programową”, PAP 12 II

2007. 3 Zob. Rdz 2,18-24.

ZNAKI czasu • MARZEC 2007 • 5

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: