Wieści z Wietnamu - Danielle Steel.pdf - Steel Danielle romans - wiedzmula1

Steel Danielle

Wieści z Wietnamu.

STANY ZJEDNOCZONE

Listopad 1963— Czerwiec 1968

Rozdział I

Tego dnia w Sayannah było chłodno i szaro. Od oceanu wiał lodowaty wiatr. Suche liście

szeleściły pod nogami kilku par przechadzających się po Forsyth Park. Kobiety gawędziły, paląc

ostatniego papierosa przed powrotem do pracy. Na korytarzach szkoły średniej nie było żywego

ducha. O pierwszej dzwonek oznajmił koniec przerwy i uczniowie siedzieli w swoich klasach. Z

jednej z sal dobiegał śmiech, w innych panowała cisza przerywana tylko skrzypieniem kredy.

Drugoklasiści desperacko walcząc z nudą, starali się napisać nie zapowiedziany sprawdzian z

wychowania obywatelskiego. Ostatnia klasa słuchała informacji o zasadach przyjmowania do szkół

wyższych. Temat był bardzo aktualny, ponieważ papiery mieli składać w następnym tygodniu, tuż

przed świętem Dziękczynienia. W tym samym czasie, gdy odbywały się lekcje, w Dallas padły

strzały. Mężczyzna jadący limuzyną osunął się nagle w ramiona swojej żony, a tył jego głowy

dosłownie eksplodował. Nikt jeszcze w tym momencie nie rozumiał, co zaszło. Paxton Andrews w

Sayannah, przysłuchując się wykładowi o wymaganiach rad uczelnianych, walczyła z ogarniającą

ją

sennością. Nagle poczuła,że nie wytrzyma już ani chwili dłużej i za chwilę zaśnie.

Na szczęście o pierwszej pięćdziesiąt zabrzmiał dzwonek. Wszystkie drzwi otworzyły się i fala

uczniów, uwolnionych nareszcie od sprawdzianów, wykładów, literatury francuskiej i egipskich

faraonów zalała korytarze. Dziewczyny i chłopcy przechodzili do innych sal, zatrzymując się od

czasu do czasu przy swoich szafkach,żeby zmienić książki, opowiedzieć dowcip i się pośmiać. I

wtedy nagle rozległ się krzyk. Długi, przejmujący lament, dźwięk, który przeszył powietrze jak

strzała. Rozległ się gwałtowny tupot kroków w stronę narożnego pokoju, zazwyczaj używanego

jedynie przez nauczycieli. Został włączony odbiornik telewizyjny i setki młodych ludzi o

zatroskanych twarzach wciskało się do małego pomieszczenia,żeby zobaczyć, co się stało.

Wszyscy wykrzykiwali, wołali i gorączkowo rozprawiali, także nikt nie słyszał, co mówiono w

telewizji. Niektórzy starali się ich uciszyć.

— Cicho tam! Nic nie słychać!

— Czy on jest ranny?... czy on... — Nikt nie miał odwagi wypowiedzieć tych słów. — Co się

dzieje?... Co się stało?... Prezydent Kennedy został postrzelony... prezydent... nie wiem... w

Dallas... Co się stało?... Prezydent Kennedy... Czy on nie... — Na początku nikt me wierzył.

Zebrani oczekiwali, łudzili się,że to może kiepski żart.

— Słyszałeś,że prezydent Kennedy został postrzelony?

— Taak... No i co dalej? Dokończ ten dowcip, kolego. — Ale nie było dalszego ciągu. Zamiast tego

słychać było tylko bezładną gadaninę, nie kończące się pytania i żadnych odpowiedzi.

Na ekranie telewizora po raz kolejny pojawił się obraz kawalkady samochodów rozsypującej się

nagle i odjeżdżającej z pośpiechem. Walter Cronkite, prezenter telewizyjny, był szary na twarzy.

— Prezydent został poważnie ranny.

Szmer przeszedł przez tłum zgromadzony w maleńkim pokoju w szkole średniej w Sayannah.

— Co on powiedział?... Co on powiedział? — dopytywał się ktoś z tyłu.

— Powiedział,że prezydent jest poważnie ranny. — Uczniowie znajdujący się bliżej telewizora

przekazywali informacje pozostałym. Trzy pierwszoklasistki zaczęły płakać. Paxton stała w rogu,

otoczona podekscytowanym tłumem i, przygnębiona, obserwowała je. Nagłe w pokoju zapanowała

niesamowita cisza. Nikt się nie ruszał, tak jakby bał się zakłócić i tak delikatną równowagę, jakby

nawet najmniejsze poruszenie mogło zmienić bieg wydarzeń... Pax- ton pomyślała o innym dniu,

sześć lat temu. Miała dopiero jedenaście lat... „Tato jest ranny, Pax.” Jej brat George przekazał tę

wiadomość. Mama była z tatą w szpitalu. Lubił latać samolotem na zebrania i tego dnia musiał

lądować awaryjnie z powodu nagłej burzy w pobliżu Atlanty.

— Czy on?... Czy wyjdzie z tego?...

— Ja... — Głos George”a załamał się, a jego oczy przekazywały tę straszną prawdę, przed którą

chciała uciec i której nie chciała przyjąć do wiadomości. Miała wtedy jedenaście lat, a George

dwadzieścia pięć. Między nimi było czternaście lat różnicy i przepaść nie do przebycia. Paxton

przyszła na świat przez przypadek, jak to jej matka szeptem wyjaśniała przyjaciółkom, przypadek,

za który Cariton Andrews nigdy nie przestał być wdzięczny losowi, a który ciągle wprawiał w

zdumienie jego żonę. Beatrice Andrews liczyła dwadzieścia siedem lat, kiedy urodził się George.

Chociaż przez pięć lat starała się zajść w ciążę, to okres, gdy nosiła w sobie dziecko, wspominała

później jako koszmar. Dzień w dzień przez dziewięć miesięcy miała mdłości, a poród okazał się

okropnym przeżyciem. Beatrice męczyła się przez czterdzieści dwie godziny, by w końcu wydać

na świat syna przez cesarskie cięcie. Mimo że był pięknym dorodnym bobasem, Beatrice Andrews

przyrzekła sobie,że już nigdy nie będzie rodzić dzieci. Za nic nie chciała tego ponownie

doświadczać. Cariton okazał żonie zrozumienie. Zupełnie zwariował na punkcie swego syna.

George był wesołym, nierozkapryszonym, rozsądnym i wysportowanym chłopcem poważnie

podchodzącym do nauki, co także cieszyło jego matkę. Wiedli spokojne, beztroskie życie. Cariton

prowadził dobrze prosperującą kancelarię adwokacką, Beatrice natomiast odgrywała ważną rolę w

Towarzystwie Historycznym, Lidze Młodzieżowej oraz w Stowarzyszeniu Cór Wojny Domowej.

Jej życie było wypełnione. W każdy wtorek grywała w brydża. To właśnie przy tej okazji po raz

pierwszy poczuła,że coś jest z nią nie w porządku. Złapały ją gwałtowne mdłości. Początkowo

przypuszczała,że zjadła coś nieświeżego na śniadanie wydane przez Ligę tego ranka. Poszła

więc do domu i natychmiast położyła się do łóżka. Trzy tygodnie później już wiedziała. Zaszła w

ciążę, mając czterdzieści jeden lat, czternastoletniego syna oraz męża, który wydawał się

zachwycony tym faktem. Tę ciążę przechodziła wprawdzie znacznie lżej, ale to nie poprawiło

zbytnio jej samopoczucia. Beatrice wydawała się sobie napiętnowana i była bardzo zażenowana

swym stanem. Jej rówieśnice myślały już o wnukach. Nie chciała jeszcze jednego dziecka, nigdy

nie chciała go mieć, i nic, co mówił jej mąż, nie mogło przynieść jej uspokojenia. Nawet maleńka,

z anielską buzią i blond włoskami dziewczynka, którą włożono jej w ramiona, gdy już obudziła się

po porodzie, nie wydawała się być dla niej żadnym pocieszeniem. Wszystko o czym mogła

opowiadać całymi miesiącami to, jak niezręcznie czuje się z niemowlęciem u boku. Stale zresztą

zostawiała dziecko pod opieką grubej, czarnoskórej kobiety, którą zaangażowała, będąc jeszcze w

ciąży. Nazywała się Elizabeth McQueen, a wszyscy wołali na nią Queenie. Właściwie nie była to

zawodowa opiekunka. Urodziła jedenaścioro własnych dzieci, z których tylko siedmioro żyło, i

była najrzadszym z rzadkich darów Południa — starą, ukochaną czarną nianią. Przepełniała ją

miłość do wszystkich, a szczególnie do dzieci i niemowląt. Kochała więc Paxton z czułością, jaką

nie obdarzyłaby jej nawet rodzona matka, a już z całą pewnością nie Beatrice Andrews, która nadal

źle się czuła w towarzystwie córeczki i z nie wyjaśnionych powodów trzymała się od niej z

daleka. Wydawało się jej,że mała ma zawsze lepkie rączki, którymi ciągle przestawia delikatne

buteleczki perfum na toaletce, niezmiennie je zresztą rozlewając. W jakiś sposób matka i dziecko

zdawały się nawzajem irytować. To Queenie uspokajała płaczącą Paxie, to w jej ramiona chroniła

się, gdy bała się czegoś lub gdy coś ją bolało. Niania nie opuszczała jej nawet na chwilę.

Queenie nie rozstawała się z rodziną Andrewsów. Tak naprawdę nie znała takich miejsc, które

chciałaby odwiedzić, a jej dzieci miały już własne życie. Zresztą nie mogła sobie wyobrazić, co

stałoby się z Paxie, gdyby jej akurat zabrakło. Wprawdzie ojciec był zawsze dobry dla dziewczynki

i bardzo ją kochał, ale z matką to już zupełnie odrębna historia. W miarę jak Paxton dorastała,

pogłębiała się obcość między nią a matką. Mając dziesięć lat, Paxton zdawała sobie sprawę z

tego,że prawie nic ich nie łączy. Trudno było nawet uwierzyć,że są choćby dalekimi krewnymi.

Treścią życia Beatrice stały się wydarzenia i nowinki towarzyskie, spotkania brydżowe i imprezy

dobroczynne na rzecz Stowarzyszenia Cór Wojny Domowej. Właściwie nie interesowało jej, kiedy

mąż wracał do domu. Słuchała jedynie uprzejmie tego, co mówił wieczorami przy stole, ale nawet

Paxton spostrzegła,że matka wydaje się nudzić w towarzystwie ojca. Cariton także to zauważył.

Chociaż nigdy by się do tego nie przyznał, odczuwał, podobnie jak Paxton, chłód emanujący z

Beatrice.

Beatrice Andrews była obowiązkowa, lojalna, zorganizowana, dobrze ubrana, miła, uprzejma,

doskonale wychowana, ale obce jej były jakieś gwałtowniejsze uczucia. Po prostu taką miała

naturę. Wiedziała o tym także Queenie, chociaż wyraziła to inaczej, niż zrobiłby to Cariton. Już

dawno powiedziała swoim córkom,że serce matki malej Paxie jest zimniejsze i mniejsze niż pączki

brzoskwini w zimie.

Jedynie to, co Beatrice Andrews czuła do swego syna George”a, wydawało się najbardziej

zbliżone

do miłości. Między nimi istniał ten rodzaj bliskiego porozumienia, na które nigdy by nie pozwoliła

Paxton. Podziwiała i szanowała syna za jego chłodny, beznamiętny sposób patrzenia na świat,

dzięki któremu ostatecznie zainteresował się medycyną. Imponowało jej,że syn zostanie lekarzem.

W sekrecie opowiadała przyjaciółkom,że George jest inteligentniejszy od swego ojca i właściwie,

pod wieloma względami, przypomina swego dziadka, ojca Beatrice, który zasiadał w Sądzie

Najwyższym stanu Georgia. Była pewna,że George pewnego dnia dokona czegoś wielkiego. A co

mogłaby osiągnąć Paxton? Ukończy szkołę, wyjdzie za mąż i będzie rodzić dzieci. To nie

wydawało się Beatrice godne podziwu, choć ona sama tak właśnie postąpiła. Za namową ojca

poszła do Sweet Briar i dwa tygodnie po końcowych egzaminach poślubiła Caritona. Tak

naprawdę jednak, mimo że dobrze się czuła w towarzystwie kobiet i korzystała z każdej okazji, aby

z nimi przebywać, nie darzyła szacunkiem przedstawicielek własnej płci. To mężczyźni wzbudzali

w niej podziw, gdyż dokonywali wielkich czynów. Nie miała więc żadnych wątpliwości,że

przeznaczeniem tego ładnego dziecka o blond włoskach, wciskającego wszędzie lepkie rączki, nie

są wielkie czyny.

* * *

Z telewizora dobiegał monotonny głos Waltera Cronkite”a. Paxton wraz z innymi z zapartym tchem

wpatrywała się w szklany ekran. Ci nieliczni, którzy nadal wymieniali między sobą jakieś uwagi,

robili to szeptem. Co kilka minut Cronkite łączył się z reporterami przebywającymi w holu szpitala

Parkland Memorial w Dallas, dokąd przewieziono prezydenta.

Nie możemy jeszcze udzielić ostatecznych odpowiedzi na wasze pytania, poinformował jeden z

nich. Wiemy jedynie,że stan prezydenta jest krytyczny, ale w ciągu ostatnich kilku minut nie

napłynęły nowe informacje. Po tej wiadomości jeden z nauczycieli włączył inny program, gdzie

akurat Chet Huntley mówił prawie dokładnie to samo, co usłyszeli przed chwilą. Uczniowie z

przerażeniem na twarzach popatrzyli na siebie. Paxton znowu przypomniała sobie George”a, który

przyszedł po nią do szkoły,żeby powiadomić ją o wypadku ojca. Samolot lecący w dół... i twarz

George”a, gdy to mówił. Właśnie wtedy skończył studia i czekał na rozpoczęcie praktyki w

szpitalu Grady Memorial w Atlancie. Wykształcenie zdobył na Południu, chociaż jego ojciec był

absolwentem Harvardu i zachęcał go do pójścia w swoje ślady. Beatrice uważała jednak,że każdy

powinien trzymać się swych korzeni i popierać szkoły na Południu.

Była już druga. Paxton stała w rogu pokoju, starając się uwierzyć,że wszystko będzie dobrze.

Powstrzymywała łzy nie będąc pewna, czy płacze z powodu prezydenta, czy też swego ojca, który

zmarł w dzień po katastrofie samolotu. Jego obrażenia okazały się bardzo poważne. Beatrice i

George pojechali do szpitala, a Paxton czekała w domu z Queenie. Wszyscy uważali,że jest za

mała, by oglądać ojca w takim stanie. Nigdy go więcej nie zobaczyła. Odszedł, zabierając swą

czułość, miłość i rozległą wiedzę o świecie, fascynację ludźmi, historią i rzeczami nie

związanymi z Sayannah. Był typem dżentelmena starej daty, a mimo to nie pasował do klasy, z

której pochodził. I za to Paxton kochała go najbardziej. Uwielbiała go również za sposób, w jaki

przytulał ją mocno do siebie, za brzmienie jego głosu, gdy podczas długich spacerów dyskutowali o

interesujących ją tematach, takich jak wojna, Europa i jak to jest, gdy się studiuje na Harvardzie.

Kochała jego głos i świeży zapach wody po goleniu, który unosił się wokół niego, i

charakterystyczne zmrużenie oczu w uśmiechu, i jak mówił,że jest z niej dumny... Gdy grano

„Amazing Grace”, podczas pogrzebu, czuła, jakby to ona sama umarła. Queenie siedziała

w tylnym rzędzie i łkała tak głośno,że Paxton, zajmująca miejsce pomiędzy matką i bratem,

słyszała jej zawodzenia.

Życie Paxton po śmierci ojca nigdy nie było już takie samo. Tak jakby razem z nim odeszły na

zawsze chwile, które spędzili razem, podziwiając zapach polnych kwiatów, rozmawiając w biurze,

gdy musiał pracować w sobotnie ranki. Nie mieli przed sobą tajemnic. Paxie posiadała rodzaj

intuicji pozwalającej jej odgadywać stan ludzkich uczuć. Kiedyś powiedziała ojcu, iż jest

przekonana,że matka tak naprawdę wcale jej nie kocha. Już się tym nie przejmowała. Po prostu

tak

było. Ona miała Queenie i swojego tatę.

— Myślę... myślę,że ona potrzebuje kogoś takiego jak George. On jej nie denerwuje i rozmawa z

nią o rzeczach, które ją interesują. Jest w pewien sposób taki sam jak ona, prawda, tatusiu? —

Więcej spostrzegała, niż rozumiała. Cariton Andrews miał podobne odczucia, chociaż nigdy by

tego nie wyznał swojej jedynej córce.

— Ona nie wyraża swych uczuć tak jak ty lub ja — powiedział szczerze, siadając w starym

skórzanym fotelu, na którym Paxie lubiła się bujać, aż groziło to upadkiem. — Ale to nie znaczy,

że ich nie posiada. — Uznał,że musi bronić żony, chociaż zdawał sobie sprawę,że córka mówiła

prawdę. Beatrice była zimna jak lód. Obowiązkowa i lojalna, we własnym mniemaniu idealna żona,

prowadziła wzorowy dom. W stosunku do męża zachowywała się grzecznie i uprzejmie, nigdy by

go nie oszukała, nie obraziła i nie zdradziła. Wydawała się skończoną damą, nie sposób jej było

cokolwiek zarzucić, prócz tego,że nie potrafiła nikogo pokochać, z wyjątkiem George”a,

oczywiście. Choć i wobec niego nie obnosiła się z matczyną miłością.. Ich syn był po prostu tak

bardzo do niej podobny,że nie spodziewał się niczego ponad to, co otrzymywał. Lecz Carltonowi i

Paxie to nie wystarczało.

— Ona cię kocha, Paxie. — Kiedy ją o tym zapewniał, Paxton uważała,że kłamał z dobroci serca.

Zupełnie nie orientowała się, do czego jest lub nie jest zdolna matka. Ojciec wiedział to dużo lepiej.

— Kocham cię, tato. — Bez najmniejszego wahania rzuciła się w jego ramiona. Nigdy przed nim

niczego nie ukrywała. Ojciec roześmiał się, gdy o mało me spadł z fotela.

— Hej, ty... Zaraz będę leżał przez ciebie na podłodze. — Pragnął, by Paxton studiowała w Radcliffe.

Trzymając ją w objęciach, wyobrażał ją sobie jako dorosłą i piękną pannę, dumę i podporę jego

starości. Była wszystkim, o czym kiedykolwiek marzył — ciepła, kochająca, troskliwa i opiekuńcza.

Była dla niego wszystkim, chociaż on sam w pełni nie zdawał sobie z tego sprawy.

A potem odszedł, zostawiając ją samą z matką i bratem. Paxton dużo się uczyła i cały czas

czytała.

Pisała też do ojca, tak jakby on wcale nie umarł, ale wyjechał w podróż, a ona mogła wysyłać mu

listy. Oczywiście nie robiła tego. Czasami chowała je, a czasami po prostu darła, ale bardzo

pomagał jej fakt,że pisała. Był to jakby dalszy ciąg obcowania z ojcem, namiastka rozmowy.

Bardzo tego potrzebowała, ponieważ nie mogła rozmawiać z „nimi”. Miała wrażenie,że matkę

denerwowało wszystko, co mówiła. Beatrice nigdy nie przyznała Paxie racji, zawsze miała

odmienny pogląd, różną opinię na wiele spraw. Czasami Paxton czuła się, jakby przybyła z innej

planety. Nie mogła szukać pomocy u George”a, ponieważ był dokładnie taki sam jak matka.

Napominał Paxton,żeby się odpowiednio zachowywała i postarała zrozumieć matkę. Chciał,żeby

była rozsądna i pamiętała o tym, kim jest i skąd pochodzi, co tylko pogłębiało zamęt w jej głowie.

Kim tak naprawdę była? Córką ojca czy „ich”? Kto miał rację? W głębi serca nie żywiła wątpliwości.

Wiedziała doskonale,że to ojciec był dla niej wzorem do naśladowania.

Zaakceptowała i przyjęła za swoje jego umiłowanie świata. Gdy George zakończył staż w Grady

Memorial, a ona miała już szesnaście lat, uświadomiła sobie,że musi wyrwać się z Południa i

dostać do Radcliffe. Matka chciała,żeby Paxton studiowała u Agnes Scott lub Mary Baidwin, czy

też w Sweet Briar, gdzie sama swego czasu zdobywała wiedzę. Pomysł,żeby jej córka uczęszczała

do Radcliffe, uznała za niepoważny.

„Nie musisz jechać do szkoły na Północy. Tu, na miejscu, mamy wszystko, czego potrzebujesz.

Popatrz na swego brata. Mógł pojechać wszędzie, ale został tutaj, w Georgii” — zwykła mawiać.

Sama myśl o tym,że ona też tu zostanie na zawsze, przyprawiała Paxton o klaustrofobię. Za

wszelką cenę chciała uciec od przyjaciółek matki, ich ciasnych prowincjonalnych poglądów, od

tego

wszystkiego, co słyszała o „okropnościach” integracji. O prawach obywatelskich mogła dyskutować

tylko z przyjaciółmi lub z Queenie. Wprawdzie Queenie była konserwatystką i uważała,że czarni

powinni tkwić tam, gdzie ich przypisała historia, a nie zajmować miejsc białych. Możliwość

wymieszania się tych dwóch ras przerażała ją. Tylko jej dzieci i wnuki podzielały opinię Paxton,

która uważała,że istniejący stan rzeczy jest zły i nie bała się o tym mówić lub pisać w szkolnych

wypracowaniach. Wiedziała,że ojciec nie tylko poparłby ją, ale jeszcze podtrzymywałby jej zapał.

Był to jednak temat, o którym nauczyła się nie rozmawiać z matką ani z bratem. Tej jesieni złożyła

podania z prośbą o przyjęcie do sześciu uczelni na Północy i dwóch w Kalifornii. Były to: Vassar,

Weflesley, Radcliffe, Smith oraz, na Zachodzie, Stanford i Uniwersytet Kalifornijski w Berkeley. Tak

naprawdę nie miała zamiaru wybierać żeńskiej szkoły,

Radcliffe było jedynym miejscem, w którym pragnęła się uczyć. Złożyła podania do dwóch

uczelni na Zachodzie, gdyż jej szkolny doradca uważał,że nie powinna niczego zaniedbać. W

końcu, zupełnie nie przekonana, czy mądrze postępuje, wysłała podanie do Sweet Briar tylko po

to,

żeby zrobić przyjemność matce. Przyjaciółki Beatrice powtarzały ciągle, jaka to będzie szczęśliwa

w tej szkole, jakby jej pójście do Sweet Briar było już sprawą przesądzoną.

Teraz nie mogła nawet o tym myśleć. Nie odrywała wzroku od zegara. Była dopiero druga.

Minęło pół godziny od chwili oddania strzałów do prezydenta i dziesięć minut, od momentu gdy

zaczęli oglądać telewizję, śledząc bieg wydarzeń. Cały naród modlił się w jego intencji, podczas

gdy rodzina Kennedych była świadoma bolesnej prawdy, tak jak Paxton sześć lat temu, gdy

zginął jej ojciec. Że to już koniec.

Minutę po drugiej Walter Cronkite przygnębionym wzrokiem spojrzał w kamerę i oznajmił

Amerykanom,że ich prezydent nie żyje. Spośród uczniów zgromadzonych przed telewizorem

rozległ się szmer, który po chwili zmienił się w ogólny szloch i nagle niewielką salę wypełniło

łkanie. Płakali wszyscy. Uczniowie i nauczyciele obejmowali się, zadając sobie retoryczne pytanie,

jak to mogło się stać. Walter Cronkite mówił dalej, przeprowadzano wywiady z dwoma lekarzami,

a Paxton poczuła się tak, jakby nagle znalazła się pod wodą. Odgłosy tego, co działo się wokół,

docierały do niej zniekształcone, z oddali. Paxton nawet nie zauważyła,że łzy spływają jej po

policzkach. Brakowało jej tchu, jakby ktoś wycisnął Z niej całe powietrze, a ona nie mogła go na

nowo zaczerpnąć. Odczuwała ból i ogromny smutek, prawie nie do zniesienia. Dobrze znała i

pamiętała te odczucia. Wydało się jej,że jeszcze raz traci ojca. W chwili śmierci miał pięćdziesiąt

siedem lat, a John Kennedy tylko czterdzieści sześć, ale obaj odeszli w pełni sił, przepełnieni

pasją, pomysłami i ekscytacją życiem. Obaj też zostawili rodziny, dzieci, które ich tak bardzo

kochały. Po Jacku Kennedym żałobę będzie nosił cały naród, po Caritonie Andrewsie tylko ci,

którzy go znali. Dla Paxton nie miało to znaczenia. Wiedziała, co muszą czuć dzieci prezydenta,

znała ten bezbrzeżny smutek, poczucie straty,żal i gniew. To było przerażające, złe. Jak ktoś mógł

coś takiego uczynić? Wybiegła na korytarz i bez słowa opuściła szkołę z oczami pełnymi łez. W

pędzie minęła domy dzielące ją od Habersham. Zapłakała i trzasnęła drzwiami. Wpadła do holu.

Bardziej niż kiedykolwiek przypominała swojego ojca, kiedy był chłopcem: lśniące jasne włosy i

wielkie zielone oczy, wiecznie ciekawe świata. Była przerażająco blada.

Rzuciła torbę z książkami i pospieszyła do kuchni,żeby odnaleźć Queenie.

Queenie, nucąc, krzątała się po swoim królestwie, które tak kochała. Miedziane rondle lśniły na

półkach, a w powietrzu unosił się zapach pieczonego ciasta. Niania odwróciła się zdumiona na

widok Paxton, która stała przed nią z przerażonymi oczami i policzkami mokrymi od łez.

— Co się stało, dziecinko? — Zdenerwowana Queenie z trudem podniosła swe ogromne ciało z

krzesła i ruszyła w stronę dziewczyny, którą wychowała i kochała jak nikogo na świecie.

— Ja... - Przez chwilę Paxton nie wiedziała, co powiedzieć. Zabrakło jej słów na wyrażenie swoich

uczuć. W końcu spytała: — Nie oglądałaś dzisiaj telewizji?

Queenie była zagorzałą miłośniczką seriali, ale teraz pokręciła przecząco głową.

— Nie. Twoja mama zabrała wczoraj telewizor z kuchni do naprawy. Był zepsuty. A ja nigdy nie

oglądam telewizji w salonie. Wydawała się urażona,że ktoś mógłby ją o to podejrzewać.

— Dlaczego pytasz? — Zastanawiała się, czy coś strasznego nie wydarzyło się w mieście. A może

coś złego stało się z doktorem George”em albo panią Andrews?... Może któreś z dzieci było w

coś zamieszane? Różne przypuszczenia przychodziły jej do głowy, ale z pewnością me była

przygotowana na to, co powiedziała Paxton.

— Prezydent Kennedy został zastrzelony.

— Och, mój Boże! — Queenie opadła ciężko na najbliższe krzesło i wyraz przerażenia pojawił się

w jej oczach. Spojrzała pytająco na Paxton.

— Nie żyje. — Paxton znów zaczęła płakać. Uklękła obok Queenie i objęła ją ramionami.

Powróciło to dojmujące poczucie straty i zdrady. Queenie przytuliła ją do siebie i obie płakały nad

śmiercią człowieka, którego nawet nie znały, a który zginął tak młodo. I za co? Dlaczego?

Dlaczego to zrobili? Jak ktoś mógł być tak zły? Jakiemu celowi miało to służyć? I dlaczego on?

Dlaczego człowiek mający dwoje małych dzieci i młodą żonę? Dlaczego w ogóle ktoś? I dlaczego

właśnie ktoś tak pełen życia, będący nadzieją i obietnicą zmian na lepsze dla tak wielu ludzi?

Paxie opłakiwała go w ramionach Queenie, a stara Murzynka tuliła ją do siebie i kołysała jak małe

dziecko.

— Cicho dziecinko... Nie mogę w to uwierzyć. Dlaczego ktoś miałby zrobić coś takiego? Czy

oni wiedzą, kto to był?

— Chyba nie. — Kiedy chwilę później przeszły do salonu i włączyły telewizor, uzyskały odpowiedzi

na niektóre z tych pytań. Człowiek nazywający się Lee Haryey Oswald śmiertelnie postrzelił

policjanta, który wyśledził go w składnicy książek, skąd padły strzały o pierwszej trzydzieści.

Wszyscy byli przekonani,że jest on zabójcą prezydenta. Oswald został zatrzymany.

Policjant i prezydent, jak również jeden z agentów ochrony, nie żyli, a gubernator Teksasu, John

Connaily, był poważnie ranny, choć jego życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo. Ciało prezydenta

znajdowało na pokładzie samolotu Air Force One, w drodze do Waszyngtonu. Towarzyszyła mu

żona oraz wiceprezydent Johnson z małżonką. Z wcześniejszych doniesień wynikało,że został on

lekko ranny, lecz później zdementowano tę informację. Cały naród był w szoku. Paxton i Queenie

stały przed telewizorem oniemiałe, ciągle nie mogąc uwierzyć własnym uszom i oczom. Patrzyły w

Wieści z Wietnamu - Danielle Steel.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: