060.Roberts Nora - Irlandzka róza.pdf - Orchidea - lea1965

NORA ROBERTS

Irlandzka

róża

ROZDZIAŁ 1

lYliała na imię Erin, jak nazwa krainy, z której pochodzi

ła. I podobnie jak ona, była pełna sprzeczności. Buntowni

cza i sentymentalna, namiętna i melancholijna. Wystarcza

jąco silna, aby trwać przy swoich przekonaniach, i uparta,

żeby walczyć za sprawę przegraną; wystarczająco hoj

na, aby rozdać to, co posiada. Była kobietą o delikatnej

skórze i tęgim umyśle. Śniła o rzeczach słodkich i marzyła

o wielkich.

Nazywała się Erin McKinnon i w tej chwili zżerało ją

zdenerwowanie. Nie dlatego jednak, że dopiero trzeci raz

była na lotnisku w Cork. To nTe tłum ani hałas tak na nią

działał. Prawdę mówiąc, lubiła dźwięk zapowiedzi i huk sa

molotowych silników. Lubiia też myśleć o podróżujących po

świecie ludziach.

Londyn, Nowy Jork, Paryż. Przez grubą szybę obserwo

wała startujące samoloty i wyobrażała sobie cel ich lotu.

Może pewnego dnia i ona wsiądzie do któregoś z nich, osobi

ście doświadczy ekscytacji związanej ze stromym wznosze

niem się prosto w niebo.

Potrząsnęła głową. Nie denerwowała się też na myśl

o startującym samolocie. Była rozstrojona z powodu te

go, który lada chwila miał wylądować. Ledwie zdołała

się powstrzymać od poprawienia włosów. Po trzydziestu

sekundach przełożyła torebkę do drugiej ręki i obciągnęła

6 » IRLANDZKA RÓŻA

1RLANDZKA RÓŻA ft 7

żakiet. Nie chciała sprawiać wrażenia zaniedbanej,

spiętej... lub ubogiej, dodała w myśli i przygładziła spód

niczkę.

Matka na szczęście umiała wspaniale szyć. Ciemnoniebie

ski kolor garsonki idealnie kontrastował z jasną cerą i był

dokładnie taki jak błękit oczu Erin. Pragnęła dziś wyglądać

elegancko, toteż nawet zdołała zwinąć rude, niesforne włosy

w gładki, zgrabny kok. Zbyt konserwatywny, jak na jej gust,

krój kostiumu trocheja postarzał. Miała jednak nadzieję, że

prezentuje się w takim stroju jak osoba o wyrafinowanym

smaku.

Przed wyjazdem z domu starannie zrobiła makijaż. Przy

pudrowała piegi, ciemnoróżową szminką pomalowała usta

i pociągnęła tuszem rzęsy. Włożyła też śliczne stare kolczyki

w kształcie złotych półksiężyców, które dostała od babci.

Za nic w świecie nie chciała, aby ktoś pomyślał, że jest

szarą myszką, ubogą krewną. Nawet echo tego określenia,

które bezgłośnie powtórzyła, przyprawiało ją o mdłości. Nie

znosiła cudzego współczucia. Była przecież z rodu McKin-

nonów i chociaż szczęście jeszcze nie uśmiechnęło się do niej

tak jak do jej kuzynki, to jednak była pewna, że coś w życiu

osiągnie.

Już są, stwierdziła, przełykając ślinę, aby zapanować nad

zdenerwowaniem. Utkwiła wzrok w małym odrzutowcu, na

którego wynajęcie mogą sobie pozwolić ludzie bogaci

i wpływowi. Właśnie kołował w stronę wyjścia. Erin umiała

sobie wyobrazić, jak to jest, gdy siedzi się w kabinie, popija

szampana lub je coś wykwintnego. Zawsze miała bujną

wyobraźnię. Brakowało tylko środków, aby zrealizować to,

co ona podsuwała.

Pierwsza wysiadła starsza, krępa kobieta z siwymi włosa

mi. Prowadziła za rękę małą dziewczynkę o wyglądzie leśne-

go elfa z czupryną barwy marchewki. Tuż za nimi zeskoczył

na ziemię kilkuletni chłopiec.

Jeśli Erin dobrze oceniła wiek, to tym urwisem jest Bran-

don, najstarsze dziecko Adelii. A tuląca do siebie sfatygowa

ną lalkę dziewczynka to Keeley, młodsza o mniej więcej rok.

Za tą trójką pojawił się mężczyzna - Travis Grant - od

siedmiu lat mąż kuzynki Adelii, właściciel znanej stadniny

i wspaniałej farmy Royal Meadows. Wysoki, szeroki w ba

rach, śmiał się do swego synka, który niecierpliwie czekał na

asfaltowej płycie lotniska. Szeroki uśmiech mógł, zdaniem

Erin, skłonić każdą kobietę do uważniejszego spojrzenia

i niepewności, co należy zrobić - odprężyć się czy raczej

mieć się na baczności. Erin już raz spotkała Travisa, cztery

lata temu, gdy poprzednio przywiózł swoją żonę do Irlandii.

Wtedy uznała go za człowieka o silnej, dominującej osobo

wości. Takiego, na którym kobieta może polegać, o ile jest

w stanie mu dorównać.

Travis niósł dziecko - patrzącego w niebo, uśmiechnięte

go chłopca o włosach równie ciemnych i gęstych jak włosy

jego ojca. Postawił malca na ziemi, odwrócił się i wyciągnął

rękę do kolejnej wysiadającej osoby.

Kasztanowe, długie do ramion włosy Adelii zalśniły

w słońcu, gdy wyłoniła się z wnętrza samolotu. Erin nawet

z dużej odległości zauważyła, że kuzynka emanuje radością.

Adelia była niską kobietą. Gdy Travis zdjął ją ze schodków,

nie sięgała mu nawet do ramienia. On zaś bez wahania ją

objął - ruchem nie tyle zaborczym, co troskliwym, jakby

chciał chronić ją oraz dziecko, które w niej rosło.

Erin chłonęła wzrokiem tę scenę. Adelia wspięła się na

palce, pogłaskała policzek męża i pocałowała go w usta.

Nie jak długoletnia żona. Raczej jak kochanka, co także nie

umknęło uwagi Erin.

8 » IRLANDZKA RÓŻA

IRLANDZKA RÓŻA & 9

I sprawiło, że poczuła zazdrość. Nie próbowała jej stłu

mić. Nigdy nie usiłowała tłamsić ogarniających ją uczuć.

Przeciwnie, pozwalała im się piętrzyć i kumulować do maksi

mum, nie przejmując się konsekwencjami.

Zresztą dlaczego nie miałaby zazdrościć kuzynce? Prze

cież było czego. Adelia Cunnane, sierotka ze Skibbereen, nie

tylko samodzielnie odniosła sukces, ale dokonała tego wyjąt

kowo skutecznie i wylądowała na samym szczycie. To mogło

zaimponować. Erin zamierzała iść w jej ślady.

Teraz ściągnęła łopatki i ruszyła w stronę wyjścia na płytę

akurat wtedy, gdy kolejna postać pojawiła się na stopniach

samolotu. Jeszcze jeden służący, pomyślała Erin i obrzuciła

mężczyznę długim, uważnym spojrzeniem. Nie, pomyliła się.

Ten człowiek nie służyłby nikomu.

Z cienkim, nie zapalonym cygarem w kąciku ust zgrabnie

zeskoczył na asfalt i powoli, jakby ostrożnie rozejrzał się

wokoło. Jak kot, przemknęło Erin przez głowę, a raczej jak

lampart, który właśnie dał susa z jednej skały na drugą. Był

w ciemnych okularach, lecz Erin czuła, że jego oczy spoglą

dają przenikliwie i wprawiają w zakłopotanie kogoś, kto

w nie patrzy.

Mężczyzna był równie wysoki jak Travis, ale szczuplejszy

i bardziej muskularny od niego. Macho, pomyślała Erin,

z wydętymi ustami obserwując nieznajomego. Właśnie po

chylił się i powiedział coś do jednego z dzieci. Poruszał się

leniwie, lecz czujnie. Proste, ciemne włosy zachodzące na

kark zasłaniały kołnierz koszuli. Mężczyzna miał na sobie

kowbojskie buty i spłowiałe dżinsy, lecz zdaniem Erin nie

mógł być farmerem. Nie wyglądał na kogoś, kto uprawia

ziemię, tylko na jej właściciela.

Dlaczego taki człowiek towarzyszy w podróży rodzinie

Travisa Granta? Może to jakiś jego krewny? Erin poruszyła

się niespokojnie i natychmiast skarciła się za te rozważania.

Wszystko jedno, kim jest nieznajomy. Sprawdziła stan swego

koka, znalazła dwie wysunięte szpilki i wepchnęła je na miej

sce.

Znów spojrzała na mężczyznę. Chyba nie jest kuzynem

Travisa, uznała po namyśle. Miał tak samo jak on ciemne

włosy, ale na tym kończyły się podobieństwa. Nieznajomy

sprawiał bardziej ponure wrażenie. Erin przypomniała sobie

wizerunek szatana w podręczniku do katechizmu.

„Lepiej rządzić w piekle, niż służyć w niebie".

Tak... Ten mężczyzna chyba wyznawał podobną zasadę.

Po raz pierwszy tego dnia Erin leciutko się uśmiechnęła. Po

czym wzięła głęboki oddech i ruszyła do wejścia, aby powi

tać rodzinę.

Pierwszy wypadł do sali przylotów Brandon - z jednym

rozwiązanym sznurowadłem i oczami rozjarzonymi cieka

wością. Tuż za chłopcem zaskakująco szybko wyszła siwo

włosa kobieta.

- Stój, ty łobuzie. Tym razem nie stracę cię z oczu.

- Chcę tylko się rozejrzeć, Hannah. - Dzieciak zaśmiał się

głośno i beztrosko, gdy starsza pani znów chwyciła go za

rękę.

- Wkrótce wszystko zobaczysz. Nie powinieneś martwić

swojej mamy. Keeley, trzymaj się blisko mnie.

- Dobrze. - Dziewczynka rozglądała się równie ciekawie

jak brat, lecz chyba łatwiej przychodziło jej pozostawanie

w jednym miejscu. Aż do chwili gdy ujrzała Erin.

- To ona! - zawołała - Taka jak na zdjęciu. - Keeley bez

cienia rezerwy podeszła do Erin i uśmiechnęła się. - Ja je

stem Keeley. Mamusia mówiła, że po nas wyjdziesz.

- Tak, jestem Erin. - Zauroczona wdziękiem małego elfa

Erin schyliła się i ujęła Keeley pod brodę. Dotychczasowe

10 & IRLANDZKA RÓŻA

IRLANDZKA RÓŻA » 11

napięcie wyparowało, ustępując autentycznej przyjemno

ści. - Gdy ostatnio cię widziałam, byłaś maleńką kruszynką

opatuloną w kocyk, padał deszcz, a ty darłaś się wniebogłosy.

Oczy Keeley rozszerzyły się.

- Ona mówi tak jak mamusia - oświadczyła. - Hannah,

chodź posłuchać. Erin mówi tak samo jak mamusia!

- Miło mi panią poznać, panno McKinnon. - Mocno trzy

mając Brandona za ramię, starsza kobieta podała jej drugą

rękę. - Jestem Hannah Blakely, gospodyni pani kuzynki.

Gospodyni, powtórzyła w myśli Erin, ściskając spracowa

ną dłoń. Kobiety Cunnane'ów, których znała, mogły tylko

być gospodyniami.

- Witam w Irlandii. A ty pewnie jesteś Brandon.

- Już kiedyś byłem w Irlandii - z dumą oznajmił chło

pak. - Tym razem leciałem samolotem.

- Naprawdę? - spytała przekornie Erin. Miał subtelne

rysy i zielone oczy matki. Chyba bywa niesforny, pomyślała.

Jak w dzieciństwie Adelia - tak przynajmniej twierdziła mat

ka Erin. - Bardzo urosłeś od tamtej wizyty.

- Jestem najstarszy. Teraz Brady jest maluchem.

- Erin? - Adelia nawet w ciąży poruszała się szybko

i lekko. A gdy objęła kuzynkę, Erin poczuła siłę tego uścisku.

I serdeczność kogoś bliskiego, kto nadal tkwił korzeniami

tutaj, w Irlandii. - Och, jak cudownie tu wrócić i znów spot

kać się z tobą. Niech ci się przyjrzę.

Erin także uważniej popatrzyła na kuzynkę. Adelia w ogó

le się nie zmieniła. Zbliżała się do trzydziestki, ale wydawała

się dużo młodsza. Miała idealnie gładką, promienną cerę

wspaniale kontrastującą z lśniącymi, nadal długimi i roz

puszczonymi włosami. Śliczna twarz emanowała taką rado

ścią i serdecznością, że Erin poczuła, jak jej rezerwa błyska

wicznie topnieje.

- Wspaniale wyglądasz, Dee. Ameryka ci służy.

- A najładniejsza dziewczyna w Skibbereen stała się

piękną kobietą. Och, Erin. - Adelia cmoknęła ją w oba po

liczki, roześmiała się i jeszcze raz ucałowała. - Gdy patrzę na

ciebie, wiem, że jestem w domu. - Odwróciła się, nadal ści

skając w dłoniach rękę Erin. - Pamiętasz Travisa.

- Oczywiście. Miło znów cię widzieć.

- Wydoroślałaś przez te cztery lata. - Teraz on pocałował ją

w policzek. - Poprzednio nie miałaś okazji poznać Brady'ego.

- To prawda. Wykapany tata - stwierdziła Erin. - Jesteś

przystojnym młodzieńcem, kuzynie Brady.

Dziecko uśmiechnęło się, mocniej objęło ojca za szyję

i ukryło buzię na jego ramieniu.

- I nieśmiałym - dodała Adelia, głaszcząc synka po wło

sach. - W przeciwieństwie do swego taty. Erin, dziękuję, że

po nas wyszłaś i zawieziesz nas do zajazdu.

- Nieczęsto przyjeżdżają do nas goście. Mam mikrobus,

który będzie do waszej dyspozycji. Po poprzednich doświad

czeniach z wynajętym autem sama wiesz, że lepiej liczyć na

coś niezawodnego. - Erin poczuła na karku lekki dreszczyk

emocji, być może ostrzegawczy. Odwróciła się celowo powo

li i zmierzyła śmiałym spojrzeniem muskularnego nieznajo

mego o posępnej twarzy.

- Erin, to jest Bart Logan - przedstawiła go Adelia. -

Bart, poznaj moją kuzynkę, Erin McKinnon.

- Witam, panie Logan. - Erin lekko skinęła głową, zde

cydowana nie wzdrygnąć się na widok swojego odbicia w lu

strzanych okularach.

- Dzień dobry, panno McKinnon. - Bart Logan uśmiech

nął się leniwie, po czym znów wsunął cygaro między zęby.

Nie widziała jego oczu, lecz miała niemiłe wrażenie, że

dla niego te ciemne okulary nie stanowią żadnej bariery.

060.Roberts Nora - Irlandzka róza.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: