Ziemkiewicz Rafał -Pięknie jest w dolinie.pdf

Rafał A. Ziemkiewicz

Pięknie jest w dolinie

Nie szkoda umierać, gdy się zrobiło, miało i widziało to wszyst-

ko, co Inzerillo zrobił, widział i miał. Nie umarł zmęczony ży-

ciem albo niezadowolony z życia. Umarł nasycony życiem.(steno-

gram z procesu mafii)

Kryzys zaczął się w kilka godzin po śmierci Potapowa, gdy sie-

działem w Kajzer Klubie przy rogu Novaragasse i Zirkusgasse,

czekając na odpowiedź don Lucia. Tak jak zawsze, pierwszym ob-

jawem była nagła słabość mięśni i ból stawów, jakby ktoś miaż-

dżył mi końcówki kości obcęgami. Potem nadpłynęła fala znie-

chęcenia i przygnębienia. Z przeraźliwą jasnością uświadomiłem

sobie, że cała moja robota nie ma za grosz sensu. Że don Lucio,

gdy dotrze do niego wiadomość o moim telefonie, wzruszy tyl-

ko ramionami. Że jeśli nawet zgodzi się na spotkanie i zaintere-

suje sprawą, to cupola nigdy nie zechce inwestować takiej forsy

w interes, który za kilka lat może pochłonąć następna wojna. I

że nawet gdyby chciała zainwestować, nie dojdziemy do ładu z

muslimami, a jeśli, powiedzmy, dojdziemy, to po kilku miesią-

cach ci, z którymi udało się dojść do ładu, zostaną pozarzyna-

ni przez kolejnego szaleńca, który dorwie się tam do władzy, i

wszystko trzeba będzie zaczynać od początku. A wtedy, pochy-

lony nad rozjarzonym czerwonawą luorescencją blatem stolika,

wiedziałem, byłem pewien, że nie znajdę już dość sił, by cokol-

wiek zacząć od początku.

Przed oczyma ciągle miałem to, co zostało z Potapowa, ale nie

czułem radości. Niczego nie czułem. Kompletne odrętwienie. Na

co to wszystko, Skrebec? - pytałem w milczeniu swego widmo-

wego odbicia na fosforycznej gładzi blatu. - Dzisiaj żyjesz, ju-

tro gnijesz - szkoda czasu na ambitne plany, życie zmarnujesz, a

wszystko i tak się pewnego dnia rozsypie przy wtórze złośliwe-

go śmiechu z niebios. Ech, uchlać się, uchlać -tak po rusku, po-

nuro, bez słowa, aż do kompletnego ogłuszenia.

Wiele razy, gdy moja tarczyca, rozregulowana latami hormo-

nalnej stymulacji, zaczynała zalewać organizm tym obezwład-

niającym koktajlem chemikaliów, a z jakichś względów nie mo-

głem sobie pozwolić na kontrę bustera, zastanawiałem się, jaki

to wszystko miało początek. Od którego momentu nie mogłem

już zawrócić. Cofałem się w gorzkich rozmyślaniach coraz da-

lej w swą przeszłość i zawsze dochodziłem w końcu do tego sa-

mego momentu; ja, mały chłopiec, siedzący na dywanie dużego

pokoju, przed telewizorem, i migoczący ekran, na którym barw-

ne plamy i kreski układają się w mapę dawno minionych czasów.

Po tej mapie wędrują kolorowe strzałki, wędrują, rosną i zmagają

się ze sobą, przesuwając linie frontów oraz granic, a ja chłonę to

napięty aż do bólu, wsłuchany w płynące spoza kadru opowie-

ści lektora. A potem w czasie lekcji bazgrzę w zeszycie, pozwa-

lając myślom pleść się swobodnie. Rysuję długopisem na kratko-

wanym papierze zawsze to samo: sztabowe strzałki. Strzałki bia-

łe i czarne, kwadraciki, ciągłe i przerywane linie - wymarzone

bitwy nie istniejących armii. Całe okładki zeszytów, całe sterty

kartek zamazanych sztabowymi strzałkami. Wniknęły do moje-

go serca, wykiełkowały w chłopięcych marzeniach i wszystko,

co się potem zdarzyło i co jeszcze się miało zdarzyć, było mi już

od tego momentu pisane.

A tymczasem przede mną, na zajmującym całą ścianę klubu

telebimie staruszka Europa świętowała wytęskniony pokój. Po-

środku wielkiej sceny w Staatsoperze Najświętsza Panna głaskała

się po pośladkach i udach, dysząc przy tym i postękując w rytm

obłąkańczego klangu, pompowanego zawzięcie na basie przez ro-

słego Murzyna. Nie miała na sobie nic poza szerokoskrzydłym

zakonnym kornetem i opinającymi ciało popręgami z lśniącej

czernią skóry; srebrny krucyfiks między wymionami lśnił w

smugach barwnego światła, rozrzucając na wszystkie strony ko-

lorowe releksy. Chłopcy na stanicach lubili oglądać Najświęt-

szą Pannę i te jej numery z branzlowaniem się na scenie. Ksiądz

Kowaluk wściekał się i klął, że pozdychają bez rozgrzeszenia, ale

tyle tylko mógł zrobić. Jacy chłopcy byli, tacy byli, ale w koń-

cu gdyby nie oni, to by się na wschód od Bugu ani jeden kościół

nie uchował.

Setny księżulo, swoją drogą. Wiedziałem, że jak już opieprzy

mnie za Potapowa, to westchnie w końcu: ja wszystko rozumiem,

synu, ale czy ty, który powinieneś być dla tych chłopców wzo-

rem, musiałeś to zrobić osobiście ?! I że ja się wtedy roześmieję

w głos, jak zawsze, gdy ksiądz Kowaluk brał się mnie pouczać, i

rzucę w kratę konfesjonału - ej, ojcze wielebny, co wy tam wie-

cie!

Oczywiście, że musiałem. Do chłopców należała ochrona Saw-

ki Potapowa, ale on sam - do mnie. I to, że wyprułem w nie-

go z kałasznikowa cały magazynek igłowych pocisków, z któ-

rych każdy wystarcza, by zamienić człowieka w ociekający, lep-

ki ochłap, nie wynikało za grosz z jakiejś szczególnej zawzięto-

ści. Kto by tak sądził, ten nigdy nie pojmie Dzikich Pól. Jedną

kulą w łeb można wysłać do świętego Piotra jakiegoś drobnego

kapusia czy prostego rezuna, ale nie kogoś, kto przez lata trząsł

krajem, kogo nienawidzono, bano się, kogo słuchano i kogo wiel-

biono tak, jak się bano, słuchano i wielbiono Potapowa. Po pro-

stu dlatego, że gdy czumacy będą przy kielichu sobie opowiadać,

jak Krwawemu Sawce priakliatyj Paliak wypuścił bebechy, to ta

opowieść musi, cholera jasna, brzmieć, jak na Krwawego Sawkę

i priakliatowo Paliaka przystało.

Zresztą, co trzeba przyznać, skurwysyn czy nie, ale na te czu-

mackie opowieści na pewno sobie zasłużył. Nawet jeśli połowa z

tego, co opowiadali rozkochani w swym papachenie rekietierzy

była wyssana z palca. Tyle się przecież przez te kilka lat wyro-

iło atamanów, watażków, bossów, kamandirów, bejów i jak im

tam jeszcze, każdy, kto mógł, wolał skrzyknąć ludzi i iść z nimi

na całość zamiast gnić w nędzy i czekać podłej śmierci - a prze-

cież o nikim takich historii nie opowiadano: że zgadywał myśli,

przewidywał przyszłość, a jak na kogo popatrzył, to gadano, że

na wylot widział. A jeśli tak spojrzał i kazał, to nie było silne-

go, żeby się oparł, choćby mu Sawka powiedział: bierz, swołocz,

linę i wieszaj się. Ktoś, kto zrobił z Sawką, to co ja, stawał się

dla ruskich jeszcze większym bogiem od niego. I to się liczyło.

Nie to, że był łajdakiem, jakiego nawet w tych wyjątkowo dla

drani sprzyjających czasach długo by szukać.

Znałem faceta tylko po trupach, ale możecie mi wierzyć, że był

to sposób, żeby poznać Sawkę Potapowa od najlepszej strony. Nig-

dy nie miały one oczu i z reguły można było te oczy znaleźć w

ich żołądkach. Miały też języki porozcinane nożami wzdłuż na

dwoje - chłopcy Sawki nazywali to „robieniem węża” - i powbi-

jane w czaszkę gwoździe. Tę ostatnią metodę perswazji rekiete-

rzy szczególnie sobie umiłowali i podobno dochodzili w niej do

perfekcji. Potrafili każdy gwóźdź wbijać godzinami tak, że mi-

jał jeden, drugi dzień, a człowiek wciąż żył i tylko błagał, żeby

go wreszcie dobić.

Pewnie, hezbislamy też potraią nad tobą zdrowo wydziwiać,

nim cię wyślą do Allacha, i dońce sukinsyny rzadko kogo nor-

malnie ubiją, żeby tam pierdut i po krzyku... W ogóle nie ma

spasa, żeby na wojnie robić za jaką dziewicę. Mnie też kiedyś

nerwy puściły, jak mi rezuny pod samym bokiem spalili wieś.

Ale to normalne historie. Z egzekutywą - bo tak się sukinsyny

nazwali, w nostalgii za minioną chwałą imperium - takich nor-

malnych, zwykłych spraw nawet i porównywać nie warto. U ru-

skich mówili, że jeszcze jak Sawka był w KGB, to próbowano go

wycofać z mordkomanda, bo za bardzo pokochał pracę. Tylko że

KGB już wtedy szło na psy, Sawka w porę prysnął i wypłynął

potem u Gaugazów, przy szajtan lawasz. Na szajtan lawasz wy-

rósł na cara, no i on go w końcu zgubił.

Najświętsza Panna w Staatsoperze na dobre już sobie dała spo-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: