Pemberton Gwen - A w sprawie Rity.pdf - 950 ebooków- głównie romanse ale nie tylko(5) - igogo

GwenPemberton

A w sprawie Rity...

( Regarding Rita)

PrzełoŜyła Anna Walęcka

PROLOG

– PrzecieŜ nie zaciągniemy jej do ołtarza siłą. – Al stał za kontuarem w swoim

barze i przyglądał się uwaŜnie pozostałym piętnastu członkom specjalnego tajnego

komitetu.

– Jeśli nie odpowiadają jej ci faceci, których jej podsuwamy, to nie powie „tak”

nawet trzymana na muszce. Trudno zresztą mieć o to pretensje. – Eva May westchnęła

głęboko i skrzyŜowała ramiona na piersiach.

– Podobno ostatnia noc to była istna katastrofa. Wyrzuciła gościa za drzwi z

takim hukiem, Ŝe dom się trząsł w posadach – powiedział Fred.

– Pewnie się do niej dobierał – wtrąciła się jego Ŝona.

– Nikt przy zdrowych zmysłach nie próbowałby tego z Ritą.

Zapadła absolutna cisza. W powietrzu wisiały nie wypowiedziane słowa: „ktoś to

jednak zrobił”. Wszyscy nerwowo kręcili się na stołkach.

Miejscowy fryzjer Norm odchrząknął głośno.

– Szkoda gadać. Jak na razie, efekty naszej działalności są mizerne. PrzecieŜ... –

zaczął coraz bardziej podnosić głos.

Wokoło rozległy się uciszające syknięcia. Komitet działał w konspiracji. Jednak

za kaŜdym razem w którymś momencie spotkania zgromadzeni zaczynali tak

hałasować, Ŝe całe miasteczko dowiadywało się o ich obradach.

– To moŜe wybieramy nieodpowiednich facetów – powiedział Al dudniącym

głosem, dochodzącym z głębin jego zwalistego ciała.

– Spróbowaliśmy ze wszystkimi, którzy się nadawali.

– Nawet z siostrzeńcem Jake’a.

– Początkowo był zainteresowany. Dopóki nie poznał szczegółów – mruknął

Jake. – Zaproponowałbym swoją kandydaturę, ale Rita na pewno nie zechce takiego

starca.

– Jake, nie opowiadaj bzdur. Dobrze wiesz, Ŝe forsowniejszy spacer mógłby cię

przyprawić o zawał.

Starszy męŜczyzna potarł dłonią łysinę i uśmiechnął się przekornie.

– Myślę, Ŝe byłbym w stanie wytrzymać trochę więcej. A w kaŜdym razie nie

pozwoliłbym sobie na przeprowadzkę do szpitala przed nocą poślubną.

Eva May opuściła rękę na jego chude ramię z taką siłą, Ŝe niemal zrzuciła go z

krzesełka. Nieopanowany wybuch śmiechu nieco rozluźnił duszną atmosferę

spotkania. Wydawało się, jakby ktoś nagle zapalił wszystkie światła i odsłonił okna,

za którymi rozbłysło mocne, południowe słońce.

Nawet sam Jake nie wytrzymał i zaczął chichotać. Jego łysa głowa rozbłysła

mocną czerwienią.

RównieŜ Al czuł, jak jego brzuch i ramiona zaczynają gwałtownie podrygiwać.

Odczekał chwilę, aŜ wszyscy się uspokoją, obetrą łzy i wyrównają oddech. Kiedy w

końcu spojrzenia skupiły się na nim, postanowił wrócić do tematu.

– Najsłodsza, najdelikatniejsza dziewczyna, jaką znamy, ma mały problem –

zaczął. – Wychowaliśmy ją wspólnie i wspólnie ponosimy za nią odpowiedzialność.

Potrzebuje naszej pomocy, nawet jeśli twierdzi, Ŝe jest inaczej. Proponuję, Ŝebyśmy

się tu spotykali co poniedziałek, aŜ znajdziemy jakieś rozwiązanie sprawy Rity.

Wokoło rozległy się ciche jęki, ale Al wiedział dobrze, Ŝe to odruch obronny, a

nie prawdziwy protest. Jeśli byłoby to konieczne, mieszkańcy Hooperville zjawialiby

się na spotkaniu nawet codziennie.

– Myślę... Wydaje mi się... Przyszło mi do głowy... – zaczęła wdowa Flo. – No

więc, Betty z Northside Bank powiedziała mi, Ŝe ktoś chyba kupił sklep Harveya.

– Idiota albo samobójca! Kto przy zdrowych zmysłach kupiłby coś takiego,

szczególnie po tym, jak ci z nowego centrum handlowego wygryźli Harveya! –

krzyknął ktoś z głębi sali.

– Betty mówi, Ŝe to jakiś facet z Cincinnati...

– Jeszcze lepiej – miastowy wariatuńcio! – przerwał jej znowu ktoś inny.

– Zamierza otworzyć firmę hydrauliczną. I zakładać ogrzewanie – dodała Flo.

W pomieszczeniu zaszumiało. Al nawet nie próbował zaprowadzić porządku.

Sam miał mętlik w głowie. Pomyślał o tym hydrauliku. Zdecydowanie nie był to jeden

z tych zawodów, jakiego Ŝyczyliby sobie dla wybrańca Rity. ChociaŜ z drugiej strony

– dość juŜ miała kłopotów z intelektualistami.

ŚwieŜa krew, właśnie tego teraz potrzebują. MoŜe będą mieli dość szczęścia i

facet okaŜe się wolny, miły i w miarę przystojny. Teraz trzeba go tylko zainteresować

sprawą, trzymać przez jakiś czas z daleka, zastawić pułapkę i czekać na wynik.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Jak zwykle w sobotę rano w barze Ala było tłoczno. PrzewaŜali przyjezdni z

miasta, którym udało się wyrwać z codziennego kieratu na weekend. Przychodzili tu,

by zjeść naleśniki i trochę poplotkować.

Zwykle ten widok bardzo cieszył Ritę Lynn. Udzielała się jej atmosfera

bezpośredniości i ciepła. Ale nie dzisiaj. Ostatniej nocy spała tylko trzy godziny, a w

dodatku męczyły ją koszmary. Czuła się tak, jakby talerze i sztućce szczękały w

samym środku jej głowy. Sprawę pogarszało jeszcze pogwizdywanie Ala. Wydawało

się jej, Ŝe to fabryczna syrena wzywająca robotników do pracy. Do tego dochodziły

odgłosy wydawane przez jedzących. Mogłaby przysiąc, Ŝe słyszy, jak poruszają się ich

szczęki. Kuchenne zapachy i gorąco otulały ją jak gruby, zatęchły koc. Kręciło się jej

w głowie. Miała mdłości.

Nawet perspektywa duŜych, sobotnich napiwków nie była w stanie poprawić jej

humoru. Dzisiaj oddałaby wiele, by znaleźć się jak najdalej stąd. Na przykład na

Marsie.

Zacisnęła mocno powieki i policzyła do dziesięciu. Na kilka sekund znalazła się

w jakimś innym, spokojnym miejscu. Ale kiedy otworzyła oczy, wszystkie dźwięki i

zapachy knajpki zaatakowały ją ze zdwojoną siłą.

– Cholera – mruknęła pod nosem. Nigdzie się dzisiaj stąd nie ruszy. śaden Mars

nie wchodzi w grę. Jedyna podróŜ, jąkają czeka juŜ za chwilę, to podróŜ do stolika

numer cztery. Przerzuciła kartkę w bloczku z zamówieniami, pośliniła ołówek i

ruszyła w stronę oczekujących gości.

O wpół do ósmej salę rozświetlało juŜ mocne lipcowe słońce. Rita przysłoniła

oczy i uśmiechnęła się do wuja Freda i ciotki Lottie rozpartych naprzeciwko siebie na

czerwonych kanapach obitych skajem.

– Co słychać, Rito? – zapytał Fred, nie odrywając wzroku od karty dań. Jego głos

ledwie przebijał się przez panujący w sali szum.

– Ale masz rumieńce – powiedziała Lottie. WaŜyła jakieś trzydzieści kilo więcej

niŜ jej mąŜ. Ona równieŜ wnikliwie studiowała menu, na moment jednak podniosła

oczy na Ritę, a raczej na jej brzuch.

Rita poczuła, jak z jej twarzy znika uśmiech. Rumieńce? Była blada, miała

podkrąŜone oczy, tłuste włosy wisiały w strąkach dookoła jej twarzy. Czuła się jak z

krzyŜa zdjęta. RóŜne rzeczy mogła teraz o sobie powiedzieć, ale nie to, Ŝe jest

rumiana.

Wiedziała jednak dobrze, Ŝe nie w tym rzecz. Ciotce Lottie chodziło o to, by

skierować rozmowę w stronę właściwego tematu. Musiała przygotować się na to, od

czego nie było ucieczki – na wszystkie te pytania. Pytania, które wynikały z

troskliwości. Pytania zadawane wprost, bez owijania w bawełnę. Pytania, na które

odpowiedzi nie miała w swojej karcie dań.

Rita wygładziła fartuch. Zastanawiała się, ile czasu minie, zanim ten kawałek wy

krochmalonej, bawełnianej tkaniny uniesie się na jej brzuchu? Jeszcze trzy miesiące?

Będzie wtedy w piątym. Do tego czasu zdoła chyba udowodnić całemu miasteczku, Ŝe

nie potrzebuje pomocy i poradzi sobie sama. MoŜe mieszkańcy Hooperville przestaną

ją wreszcie swatać na prawo i lewo. Dadzą spokój i zostawią samą z tym, co nazywają

„małym problemem”.

– Co porabiałaś dziś w nocy? – zapytał Fred.

– Po co pytasz, skoro doskonale wiesz, Ŝe spędziłam czas, wysłuchując opowieści

czwartego kuzyna Marthy Green ze strony ojca o róŜnych rodzajach farb i emulsji

oraz długości czasów ich schnięcia. Przez niego nie obejrzałam mojego ulubionego

serialu telewizyjnego. A kiedy w końcu udało mi się go pozbyć, czułam się tak

zmęczona, Ŝe padłam na nos i nie byłam w stanie nawet czytać.

Odgarnęła grzywkę z czoła i znacząco pokiwała ołówkiem.

– A teraz moŜe byście powiedzieli, co chcecie na śniadanie?

Starała się mówić spokojnym tonem. To byli przecieŜ ludzie, którzy wzięli ją do

siebie, kiedy miała kilkanaście lat. Nie zasłuŜyli sobie na złe traktowanie. Oni i

pozostali mieszkańcy Hooperville. Wszyscy byli jej wujkami, ciotkami albo

kuzynami. Co prawda, nie rodzonymi, ale więzi między nimi były i tak bardzo silne.

– Czy ty aby powinnaś być przez cały dzień na nogach? – zapytał Fred.

Wzruszyła ramionami.

– Wiesz – kontynuował – w twoim stanie i w ogóle. Który to miesiąc... czwarty?

– Drugi – odpowiedziała krótko Rita.

– No, no, czwarty miesiąc. Kiedy Lottie była w tak zaawansowanej ciąŜy, nie dało

się tego ukryć. Wyglądała jak dojrzały arbuz.

Rita zacisnęła zęby. Fred ciągnął dalej.

– Jak była w czwartym miesiącu, nie pozwalałem jej nawet zamieść podłogi.

– Rity to na pewno nie interesuje – prychnęła Lottie.

– Nie męcz jej opowieściami z zamierzchłych czasów. A poza tym, wcale nie

było tak, jak mówisz. – Odwróciła się w stronę Rity. – Pracował wtedy na dwie

zmiany w kamieniołomie, a mnie zostawiał W domu zupełnie samą.

– No, ale tak zupełnie to cię jednak nie zostawiłem.

W tym momencie Lottie wymierzyła swojemu męŜowi potęŜnego kopniaka w

goleń. Nie umknęło to uwagi Rity.

– Nie słuchaj, co on wygaduje – powiedziała Lottie.

– Widzisz, bardzo się o ciebie martwimy. Co zamierzasz zrobić?

To. właśnie całe Hooperville. MoŜna mówić, Ŝe ma „mały problem”, nie wolno

natomiast wspomnieć o Howardzie, jej nieobecnym narzeczonym. Wszyscy byli

głęboko przekonani, Ŝe Howard do niej nie wróci. Albo Ŝe ona nie będzie go juŜ

chciała... Pokłócili się dwa miesiące temu i Howard wyjechał na badania do Europy

Wschodniej. Od tego czasu nie dawał znaku Ŝycia. Jeszcze do niedawna chciała go

Pemberton Gwen - A w sprawie Rity.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: