Richard Bachman (Stephen King) - Pokochała Toma Gordona [pl].pdf - ksiazki pdf - zbyszekp12

R ICHARD B ACHMAN

(S TEPHEN K ING )

P OKOCHAŁA

T OMA G ORDONA

Książkę tę poświęcam mojemu synowi Owenowi

który w końcu nauczył mnie o baseballu

o wiele więcej, niż ja nauczyłem jego.

Czerwiec 1998

Rozgrzewka

Świat to potwór zębaty, gotów gryźć, gdy tylko zechce. Trisha McFarland odkryła tę

fundamentalną prawdę w wieku dziewięciu lat, o dziesiątej rano tego dnia na początku czerwca

siedziała na tylnym siedzeniu dodge'a caravana matki, w niebieskiej bluzie treningowej

Czerwonych Skarpet (z numerem 36 - numerem Toma Gordona na plecach), bawiąc się swą

lalką Moną, o dziesiątej trzydzieści zabłądziła w lesie, o jedenastej rozpaczliwie próbowała

opanować atak paniki, broniąc się przed myślą: “To poważna sprawa, to bardzo poważna

sprawa”. Rozpaczliwie broniła się także przed myślą, że kiedy ludzi giną w lesie, bywa z nimi

niedobrze. Bardzo niedobrze. Bywa, że umierają.

“A wszystko dlatego, że chciało mi się siusiu” - pomyślała, ale prawdę mówiąc, nie

chciało jej się siusiu aż tak, poza tym mogła przecież poprosić mamę i Petera, by zaczekali na

nią tę małą chwilkę, potrzebną do ukucnięcia za drzewem. Tyle że oni znów się kłócili, ale

nowina, no nie, i dlatego została odrobinę z tyłu, nie mówiąc im o tym ani słowa. Dlatego

zeszła ze szlaku, za kępę wysokich krzaków, i o tym też nic im nie powiedziała. Uznała, że

należy jej się mała przerwa, takie to proste. Miała dość słuchania, jak się kłócą, miała dość

udawania wesołej i pogodnej, ukrywania, że marzy tylko o tym, by wrzasnąć na matkę:

“Odpuść mu! Jeśli aż tak chce wrócić do Malden i mieszkać z tatą, to mu na to pozwól, wielkie

mi co. Gdybym miała prawo jazdy, sama bym go odwiozła i wreszcie mielibyśmy chwilę ciszy

i spokoju!” i co by się wówczas stało? Co by powiedziała matka? Jaką by miała minę? i Pete.

Pete jest starszy - ma prawie czternaście lat - i całkiem niegłupi, więc czemu się upiera?

Dlaczego sobie nie odpuści? Pragnęła powiedzieć mu jedno: “Daj spokój”, a właściwie

pragnęła to powiedzieć im obojgu.

Do rozwodu doszło przed rokiem. Sąd przyznał matce prawo do opieki nad dziećmi.

Peter gorzko i długo protestował przeciw przeprowadzce z przedmieścia Bostonu do

południowego Maine; właściwie nie przerwał protestów aż do dziś. Po części rzeczywiście

wolał mieszkać z ojcem i nie miał zamiaru zrezygnować z tego argumentu, kierowany

bezbłędnym instynktem, który mu podpowiadał, że w ten sposób jest w stanie ugodzić matkę

najgłębiej i najboleśniej, Trisha wiedziała jednak, że nie jest to motyw jedyny ani nawet

najważniejszy. Peter chciał wrócić do Bostonu przede wszystkim dlatego, że nienawidził

Szkoły Przygotowawczej Sanford, w Malden szło mu jak po maśle. Rządził klubem

komputerowym niczym udzielny książę, miał przyjaciół -dupków, bo dupków, ale była tych

chłopaków spora grupa i szkolne łobuzy nie ośmielały się ich zaczepiać, w Szkole

Przygotowawczej Sanford nie było nawet klubu komputerowego, Pete zdobył sobie zaledwie

jednego przyjaciela, Eddiego Rayburna, a w styczniu Eddie wyjechał, bo jego rodzice również

się rozwiedli. Pete został więc sam -oferma szkolna, nad którą każdy mógł się znęcać do woli,,

a co najgorsze, wszyscy się z niego śmiali. Zyskał sobie nawet przydomek, którego szczerze

nienawidził: Compu-World.

W te weekendy, których dzieci nie spędzały z ojcem w Malden, matka zabierała je na

wycieczki, z ponurym uporem, na który nie było lekarstwa. Trisha całym sercem marzyła

o weekendzie bez wycieczki, bo podczas wycieczek było najgorzej, ale nie spodziewała się, by

taki cud nastąpił w przewidywalnej przyszłości. Quilla Andersen (matka wróciła do

panieńskiego nazwiska i załóżcie się, o co chcecie, ludzie, że Peter tego też nienawidził) była

kobietą, która doskonale wiedziała, czego chce... i dokładnie to dostawała. Podczas jednego

z weekendów spędzanych z ojcem Trisha usłyszała, jak jej tata mówi do swego ojca: “Gdyby to

Quilla dowodziła pod Little Big Horn, Indianie dostaliby lanie”. Nie podobało jej się, kiedy tata

mówił tak o mamie, wydawało się to równie dziecinne, co nielojalne, musiała jednak przyznać,

że w tej szczególnej myśli tkwiło więcej niż ziarno prawdy.

W ciągu ostatnich sześciu tygodni, podczas których jej stosunki z Peterem pogarszały

się stale i systematycznie, matka zabrała ich do muzeum samochodów w Wiscasset, do wioski

Shakerów 1 w Gray, do New England Plant-A-Torium w North Wyndham 2 , do Six -Gun City

w Randolph 3 , w New Hampshire, na spływ kajakowy rzeką Saco oraz na narty do Sugarloaf,

gdzie Trisha zwichnęła nogę w kostce, co doprowadziło do dzikiej awantury między rodzicami.

Wierzcie mi albo nie, rozwód to doskonała zabawa.

Czasami, kiedy któraś z wycieczek naprawdę mu się podobała, Peter zamykał gębę na

kłódkę. Stwierdził, że Six-Gun City to “dla dzieci”, ale mama pozwoliła mu spędzić większość

czasu w sali gier komputerowych, więc wrócił do domu wprawdzie niekoniecznie szczęśliwy,

lecz przynajmniej milczący. Jeśli jednak coś mu się nie podobało (a najbardziej ze wszystkiego

nie podobało mu się Plant-A-To-rium, tego dnia, wracając do Sanford, wkurzał się wręcz

koncertowo), nie uważał bynajmniej za stosowne zachowania swej opinii dla siebie. Zasada

1 Shakerzy - sekta religijna, powstała w Anglii w XVIII wieku, istniejąca obecnie wyłącznie w Stanach

Zjednoczonych. Jej członkowie praktykują celibat i wspólnotę majątkową, są też zwolennikami prostego trybu życia. Słyną

jako rzemieślnicy

2 Ogród botaniczny, gromadzący rośliny typowe dla Nowej Anglii.

3 Rekonstrukcja typowego miasteczka z westernu

“żyj i daj żyć innym” nie mieściła się w jego światopoglądzie, w matki zresztą też nie,

a przynajmniej Trisha nigdy nie dostrzegła u niej usiłowań, by wprowadzić ją w życie. Za to

ona sama uznawała ową zasadę za najprzydatniejszą w świecie, ale oczywiście wystarczyło

jedno spojrzenie, by stwierdzić: “skóra zdjęta z taty”, co nie zawsze się jej podobało,

przeważnie jednak tak.

Trishy nie obchodziło, dokąd wyjeżdżają w soboty. Byłaby wręcz szczęśliwa, gdyby

odwiedzali wyłącznie wesołe miasteczka i pola do gry w minigolfa, wówczas bowiem kłótnie

nie bywały aż tak straszliwe. Mama uważała jednak, że wycieczki powinny być także

“kształcące”, stąd Plant-A-To-rium i wioska Shakerów. Nie da się ukryć, że Pete miał swoje

problemy, wśród nich zaś ten, że nienawidził, by kształcono go przymusowo w soboty, które

z największą radością spędzałby w pokoju, grając na Macu w “Sanitarium” lub “Rivena”. Raz

i drugi zdarzyło mu się wygłosić opinię o wycieczce wystarczająco dobitnie (brzmiało to mniej

więcej tak: “o kant dupy potłuc”), by matka uznała za stosowne odesłać go do samochodu

z poleceniem “opanowania się”, póki ona nie wróci z Trishą.

Trisha miała wielką ochotę wytłumaczyć matce, że Pete jest za stary, by traktować go

jak przedszkolaka i stawiać do kąta, że pewnego dnia mogą wrócić do pustego samochodu, aby

stwierdzić, że postanowił autostopem powrócić do Massachusetts, ale - rzecz jasna - milczała.

Same sobotnie wycieczki były oczywiście bez sensu, mama jednak nigdy nie przyjęłaby tego

do wiadomości. Pod koniec niektórych Quilla Anderson wyglądała co najmniej o pięć lat

starzej niż na początku, w kącikach jej ust pojawiały się nagle głębokie bruzdy, masowała

skronie, jakby cierpiała na dokuczliwy ból głowy... ale nie rezygnowała i nie miała zamiaru

zrezygnować. Gdyby była pod Little Big Horn, Indianie wygraliby - być może - lecz drogo

zapłaciliby za to zwycięstwo.

W tym tygodniu wybrali się do miasteczka w zachodniej części stanu. Biegł przez nie

prowadzący do New Hampshire Szlak Appalachów. Poprzedniego wieczora, siedząc przy

kuchennym stole, mama pokazała im fotografie z broszury. Na większości z nich widać było

wesołych wędrowców na ścieżce lub w “miejscach widokowych”. Osłaniali oczy i spoglądali

w głąb pięknych leśnych dolin albo na wygładzone przez czas, lecz nadal imponujące szczyty

centralnego pasma Gór Białych. Pete siedział przy stole i wyglądał na kosmicznie wręcz

znudzonego. Na broszurę zaledwie zerknął z łaski. Mama postanowiła nie dostrzegać tego

ostentacyjnego braku zainteresowania. Trisha, której ostatnio coraz mocniej wchodziło to

w krew, grała zachwyconą rozkoszniaczkę, w ogóle miała wrażenie, że upodabnia się

stopniowo do uczestników teleturniejów, robiących zawsze takie wrażenie, jakby mieli zsikać

Richard Bachman (Stephen King) - Pokochała Toma Gordona [pl].pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: