Wood Carol - Pasja doktora Darke'a.pdf - Wood Carol - glinka7-1987

Carol Wood

Pasja doktora Darke’a

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Abbie obudziła się raptownie. Zanim jeszcze odnalazła ręką

budzik, zdała sobie sprawę, że nie spała we własnej sypialni.

Przynajmniej nie w tej amerykańskiej, w Los Angeles. Znalazła

wreszcie odpowiedni guzik i irytujące brzęczenie ustało.

Chwilę później wstała z łóżka i przeciągnęła się, by odpędzić

resztki snu. Z zamkniętymi oczami związała włosy w węzeł. I

czekała.

Czekała, kiedy wreszcie oprzytomnieje na tyle, by sobie

przypomnieć, co właściwie tutaj robi.

Wkrótce wiedziała już wszystko. Poczuła w piersi dławiący

ucisk. Zirytowana przywołała się do porządku. Nic dziwnego, że

tak się czuje. Przecież jest to pierwszy poranek w rodzinnym

domu – pierwszy poranek w domu bez taty.

– Nic mi nie jest – powiedziała sobie i odetchnęła głęboko. –

Czuję się świetnie. – Pociągnęła nosem. – Na co czekasz, Abbie

Scott?

Chwiejnie podeszła do umywalki i spojrzała w wiszące nad nią

lustro. Zielone oczy, potargane rude włosy. Jasna cera, od której

wyraźnie odcinały się piegi na nosie.

Jak długo spała? Zerknęła na zegarek. Dziesięć godzin? O

siódmej wieczorem padła na łóżko i do rana spała jak suseł.

Westchnęła rozczarowana. Przecież chciała wczoraj rozmówić się

z Casparem Darkiem.

Jak przez mgłę pamiętała, że zjadła z nim kolację. Potem

musiał gdzieś wyjść. Twierdził, że z wizytą domową do pacjenta.

Pamiętała też, że bardzo się starała nie zasnąć, ale najwyraźniej

bez powodzenia.

Ziewnęła i jeszcze raz przeciągnęła się leniwie. Czy

rzeczywiście minęło już półtora miesiąca od dnia, kiedy Caspar

zadzwonił do niej do Los Angeles i zawiadomił ją o śmierci ojca?

Wiedziała o nim tylko tyle, że był współpracownikiem taty. Kiedy

pierwszy raz się spotkali, podczas jej krótkiej wizyty w domu dwa

lata wcześniej, zdecydowała, że nie zależy jej na bliższym

poznaniu.

Prysznic dobrze jej zrobił. Woda jak zwykle była lodowata.

Ojciec nie naprawił bojlera, ale teraz nie miało to już znaczenia.

Trzy minuty wytrzymała pod zimnym prysznicem, a po pięciu

była już całkowicie rozbudzona. Starając się nie zwracać uwagi na

lekki ból głowy, otworzyła walizkę i wyjęła dżinsy i bawełnianą

koszulkę.

Ostatni lot przebiegł bezproblemowo i przywrócił jej zaufanie

do linii lotniczych. W przeciwieństwie do poprzedniego, był

zaplanowany i nie utrudniły go szalejące nad Stanami burze.

Wtedy leciała na pogrzeb ojca, więc w podróży towarzyszyły jej

rozpacz i ból.

Po pogrzebie musiała natychmiast wracać do Los Angeles, by

uporządkować sprawy związane z pacjentami kliniki odwykowej.

Za żadną cenę nie chciała utracić ich zaufania, więc obiecała, że

wróci jak najszybciej. Pocieszała się, że wkrótce weźmie dłuższy

urlop, przyleci do Anglii i załatwi tu wszystkie zaległe sprawy

taty.

Wspomniała pogrzeb ojca. Do małego kościółka przyszła cała

wieś. Obok niej stał doktor Caspar Darke. Przelotnie uświadomiła

sobie, że jest niebezpiecznie przystojny, ale natychmiast znów

pogrążyła się w żałobie i przestała zwracać uwagę na jego

obecność.

Potrząsnęła głową, jakby chciała w ten sposób wyrwać się z

zamyślenia. Spojrzała przez okno na bezchmurne angielskie

niebo. Kilka mew zataczało na nim kręgi, z głośnym

pokrzykiwaniem pikując w dół. Powiodła za nimi wzrokiem i

serce w niej zamarło.

Na sąsiadującym z domem polu ciężarówka ze zgrzytem

zrzucała żwir na ziemię. Abbie z niedowierzaniem spostrzegła, że

powstały tam fundamenty. Ale pod co?

Pod dom jednorodzinny? Raczej nie. Coś większego.

Cokolwiek to było, nie ma prawa tam powstać. Przecież to pole

należy do niej!

Szybko zbiegła na dół. Gdzie on jest? Pewnie gdzieś w domu.

Najwyraźniej się przed nią ukrywa. Ojciec być może mu zaufał,

pozwolił zamieszkać pod swoim dachem, ale ona nie podzielała

tego uczucia. Przecież Caspar nie zamienił z nią nawet dwóch

słów przed jej wyjazdem do Ameryki. Właściwie wcale nie

zwracał na nią uwagi. A teraz tu mieszka. W jej domu.

W końcu znalazła go w gabinecie.

– Co tam się dzieje? – Z oburzeniem spostrzegła, że Caspar

siedzi za biurkiem w fotelu ojca. – Co to za ludzie?

Odłożył pióro i patrzył na nią spokojnie.

– Nie wiesz?

– Co mam wiedzieć? To pole należy do taty.

– Kiedyś należało. Twój ojciec sprzedał je rok temu.

– To bzdura! – Roześmiała się z niedowierzaniem. – Tata nigdy

nie sprzedałby ziemi przylegającej do domu.

– A jednak to zrobił. Sprzedał ją mnie.

– To jakieś żarty. Przecież by mi o tym powiedział.

– Taka jest prawda, Abbie.

– To wcale nie jest śmieszne.

– Widzę, że jest kilka spraw, które musimy omówić.

– Musimy omówić bardzo wiele spraw, doktorze Darke.

Zacznijmy od tego pola.

– Cas – poprawił ją. – Powinniśmy chyba mówić sobie po

imieniu.

– Wcale tak nie uważam. – Policzki jej poczerwieniały.

– Właściwie nigdy jeszcze nie rozmawialiśmy.

– Jak miałem z tobą rozmawiać, kiedy cię tu nie było –

przerwał jej ostro.

– Musiałam wracać do Stanów – odparła. – Nie miałam

wyboru.

– A, tak. Twoja wspaniała praca. – Ironicznie uniósł brwi. – A

tak przy okazji, jak ci się tam układa?

– W porządku, dziękuję – warknęła, nie zwracając uwagi na

jego kpiący ton. – Wróćmy do sprawy tego pola...

– Abbie, nie mogę teraz o tym dyskutować. Mam cały gabinet

na głowie.

– Niedługo już pozbędziesz się tego kłopotu – odparowała. –

Wróciłam. Nie wiem, jakie masz plany... – Urwała w nadziei, że

coś jej na ten temat powie. On jednak tylko spoglądał na nią w

milczeniu. – To jest zresztą kolejna sprawa do omówienia –

dokończyła niepewnym głosem. – Tymczasem pójdę zobaczyć, co

się dzieje na moim polu.

– To moje pole. I jeszcze jedno... – Uśmiechnął się, odsłaniając

równe, białe zęby.

– Co?

– Zamierzam prowadzić ten gabinet do ostatniego dnia jego

działalności, tak jak chciał twój ojciec.

Spojrzał na nią przenikliwie. Miał ciemnobrązowe oczy, ale

teraz wydawały się czarne.

– Jeszcze zobaczymy – mruknęła i wypadła z gabinetu. Co on

sobie wyobraża? Tak po prostu powiadamiają o swoich

zamiarach? Co za tupet!

Na polu roiło się od pojazdów, maszyn budowlanych i

pokrzykujących robotników. Okrążyła je, spoglądając na to

wszystko groźnie, zbyt rozwścieczona, by z kimkolwiek

rozmawiać. Jak ojciec mógł sprzedać tę ziemię? W dodatku

Casparowi.

Przecież tutaj trzymała swe kucyki, uczyła się na nich jeździć.

To pole stanowiło część Tilly House, jej domu. I tak powinno być

zawsze. Spojrzała pogardliwie na tablicę informującą o budowie i

z oburzoną miną wróciła do domu.

Następnego ranka poczuła się lepiej. Ból głowy minął. Nawet

dobiegający z budowy za żywopłotem hałas nie wydawał się tak

irytujący, może dlatego, że była dopiero siódma i praca na dobre

jeszcze się nie rozpoczęła. Po polu kręciło się kilku robotników,

ale nie dostrzegła ciężarówek.

Dzisiaj wyglądała o wiele lepiej. Nie była już taka blada, a

włosy łatwo dały się uczesać. Włożyła szorty, sandały i skropiła

się perfumami, które przypominały jej o Los Angeles.

Wood Carol - Pasja doktora Darke'a.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: