Robin Cook - Śmiertelny strach.pdf - PDF - ilonapolak

Robin Cook

Śmiertelny strach

(Mortal Fear)

Przełożyła Beata Paluchowska

Mojemu starszemu bratu, Lee i mojej młodszej siostrze, Laurie.

Nigdy nie znalazłem się pomiędzy dwojgiem milszych ludzi.

PODZIĘKOWANIA

Książka ta nie mogłaby zostać napisana bez pomocy i zachęty ze strony wszystkich moich

przyjaciół, którzy wspierali mnie w pewnym trudnym okresie.

Wszyscy wiecie, kim jesteście, i wszystkim wam serdecznie dziękuję.

PROLOG

11 października, środa, po południu

Nagle pojawienie się obcego białka było molekularnym odpowiednikiem Czarnej Śmierci.

Oznaczało wyrok bez szans na ułaskawienie, ale Cedric Harring nie miał pojęcia o dramacie,

który miał się właśnie rozegrać w jego wnętrzu.

Za to poszczególne komórki ciała Cedrica Harringa dokładnie znały swoją fatalną

przyszłość. Tajemnicze cząsteczki nowego białka, przenikające przez błony komórkowe do ich

wnętrza, były zbyt liczne wobec niewspółmiernie małej ilości enzymów, zdolnych walczyć

z przybyszami. W przysadce mózgowej Cedrica nowe śmiercionośne molekuły wiązały się

z represorami, skutecznie dotąd blokującymi geny odpowiedzialne za produkcję hormonu

śmierci. Od momentu odsłonięcia fatalnych genów wynik był przesądzony. Gruczoł zaczął

wytwarzać hormon śmierci w niespotykanych wcześniej ilościach. Obieg krwi dostarczał

substancję do każdego zakątka ciała Cedrica. Żadna komórka nie miała przed nią obrony. Koniec

był tylko kwestią czasu. W ciele Cedrica Harringa rozpoczął się proces rozkładu.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Ból, jak uderzenie rozpalonego do białości noża narodził się gdzieś w klatce piersiowej

i szybko promieniował do góry w oślepiającym paroksyzmie, który paraliżował żuchwę i lewe

ramię. W tej samej chwili Cedric poczuł obezwładniający strach przed śmiercią. Nigdy wcześniej

nie doświadczył niczego podobnego.

Odruchowo uchwycił mocniej kierownicę i – łapiąc z wysiłkiem oddech – utrzymał jakoś

kontrolę nad roztańczonym pojazdem. Zjechał właśnie z Berkeley Street, w centrum Bostonu, na

Storrow Drive i pomknął na zachód, włączając się w szaleńczy bostoński ruch. Obraz drogi

ściemniał, a potem odpłynął, jakby w głąb długiego tunelu.

Wysiłkiem woli Cedric oparł się ciemności, która usiłowała go pochłonąć. Stopniowo obraz

rozjaśnił się. Nadal żył. Nie zjechał na pobocze. Instynkt powiedział mu, że jedyną szansą jest jak

najszybciej dostać się do szpitala. Szczęśliwym zbiegiem okoliczności klinika Good Health Plan

była niedaleko. Trzymaj się, nakazał sam sobie.

Razem z bólem pojawił się obfity pot, najpierw na czole, a potem na całym ciele. Pot piekł

oczy, ale Harring nie ośmielił się rozluźnić kurczowego uchwytu na kierownicy, żeby otrzeć

ściekające strugi. Właśnie zjechał z autostrady do Fenway, parkowej dzielnicy Bostonu, kiedy

ból powrócił, ściskając piersi stalową obręczą. Samochody przed nim zwolniły na światłach. Nie

mógł się zatrzymać. Nie było na to czasu. Pochylił się do przodu, nacisnął klakson i przemknął

przez skrzyżowanie, o centymetry mijając stojące samochody. Widział twarze zaskoczonych

i rozwścieczonych kierowców. Jechał teraz Park Drive, mając Back Bay Fens i zaniedbane

ogrody po lewej stronie. Ból był stały, silny i obezwładniający. Cedric z trudem oddychał.

Szpital znajdował się przed nim, po prawej stronie, w miejscu dawnego budynku Searsa.

Tylko kawałek drogi. Proszę... Wielka biała tablica z czerwoną strzałką i czerwonymi literami

OSTRY DYŻUR zamajaczyła przed nim.

Cedricowi udało się wjechać prosto na podjazd przed izbą przyjęć, zahamował zbyt późno

i uderzył w betonowy filar. Upadł na kierownicę, przyciskając klakson i walcząc o każdy haust

powietrza.

Pierwszą osobą, która dopadła do samochodu, był strażnik. Szarpnięciem otworzył drzwi

i ujrzawszy przerażającą bladość Cedrica, zawołał o pomoc.

– Ból w piersiach – z trudem wykrztusił Cedric.

Pojawiła się przełożona pielęgniarek, Hilary Barton, i zawołała o wózek do przewożenia

chorych. W czasie, kiedy pielęgniarki i strażnik wydobywali Cedrica z wozu, nadszedł jeden

z lekarzy i pomógł przenieść pacjenta na nosze. Nazywał się Emil Frank i był stażystą dopiero od

czterech miesięcy. Kilka lat wcześniej nazwano by go rezydentem. On także dostrzegł kremową

Robin Cook - Śmiertelny strach.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: