Philip Athans - Wrota Baldura.pdf - #Różne - kinocha

Philip Athans

Wrota Baldura

Baldur's Gate

Przełożył Rafał Gałecki

Wydanie oryginalne: 1999

Wydanie polskie: 1999

Moim dwóm córkom dedykuję

(wciąż jestem normalny)

Podziękowania

Adela stworzyłem sam, ale każda inna postać w tej

książce, czy to pojawiająca się na początku, w środku, czy na

jej końcu, powstała na podstawie wspaniałej komputerowej

gry Baldur’s Gate, dzieła twórców z BioWare: Jamesa Ohlena,

Lukasa Kristjansona, Roba Bartela, Raya Muzyki, Johna

Galaghera, Scotta Creiga i całej reszty ekipy BioWare, która

opracowała grę. Dzięki wam, chłopaki, grało się naprawdę

świetnie!

Na koniec muszę też podziękować mojemu wydawcy,

Jessowi Lebowowi. (Tak jak chciałeś, umieściłem cię w tej

książce. No i gdzie jest obiecane mi pięć dolców?)

Rozdział pierwszy

Ostrza starły się ze sobą aż iskry poszły. Abdel natarł z taką siłą, że jego

ramię wpiło się w ciężkie ostrze własnego pałasza. Zignorował ból i pchnął

jeszcze mocniej. Był na tyle wysoki i silny, by zdecydowanie wytrącić swego

przeciwnika z równowagi. Wróg zatoczył się dwa kroki w tył i wyrzucił lewą

rękę w bok, by powstrzymać upadek. Abdel natychmiast wykorzystał

przewagę i ciął w odsłonięty brzuch napastnika, rozdzierając na strzępy

jego kolczugę, ciało i kręgosłup.

Abdel rozpoznał dwóch z czterech mężczyzn próbujących go zabić. To

byli najemnicy, twardziele tacy jak on sam. Na pewno ktoś im zapłacił, ale

kto i dlaczego – tego Abdel nie wiedział.

Minęło jakieś dziesięć czy nawet dwadzieścia sekund, zanim mężczyzna,

którego Abdel zabił, pojął, że jest już martwy. Patrzył się w dół, na głęboką

ranę w swoim brzuchu, przecinającą go prawie na pół. Krew była wszędzie,

czerwień mieszała się z żółto-szarą tkanką rozprutych wnętrzności. Twarz

umierającego przybrała niemal komiczny wyraz: była biada, zaskoczona i

jakby zniesmaczona. Ten widok sprawił, że serce Abdela zabiło żywiej; on

sam nie wiedział, czy z powodu szoku czy raczej przyjemności. Tę chwilę

zastanowienia Abdel niemal przypłacił życiem, kiedy jeden z pozostałych

bandytów niespodziewanie zbliżył się, wywijając trzymanymi w obu dłoniach

małymi, ostrymi toporkami.

– Kamon – zawołał go po imieniu Abdel, jednocześnie cofając się pół

kroku w tył, aby uchylić się przed drugim toporkiem. – Dawno się nie

widzieliśmy.

Pracował z Kamonem jakiś rok temu, strzegąc pewnego magazynu w

Athkatli, gdzie jakiś tajemniczy towar leżał na tyle długo, by przyciągać

uwagę złodziei. Tylko Kamon walczył dwoma bliźniaczymi toporkami. Niski i

przysadzisty, był wojownikiem, którego wielu mniej doświadczonych

przeciwników nie doceniało. Każdy, kto siedział w tym fachu tak długo jak

Abdel, mógł zobaczyć w jego błękitnych oczach, rzucających szybkie i

bystre spojrzenia, jak groźnym rywalem był Kamon.

– Abdel – zaczął Kamon – przykro mi z powodu twojego ojca.

To był stary trik z odwróceniem uwagi, starszy nawet niż sam Gorion,

który kiedyś wydawał się Abdelowi najstarszym człowiekiem

przemierzającym ulice i trakty Faerunu. Abdel zerknął kątem oka na swego

ojca. Gorion trzymał się dzielnie, jak zwykle starając się tak walczyć, by nie

zabić bandytów, którzy oczywiście nie byli tak łaskawi jak ów starzec.

Atakował go szablą bandzior o ciemnej karnacji skóry, z wyszywaną opaską

na głowie. Bardzo szybko, ale i trochę niezdarnie. Gorion mógł go przez

jakiś czas trzymać na dystans swoją solidną, dębową lagą, ale jak długo?

Abdel zaczekał, aż Kamon wysunie w jego stronę prawe ramię i

niespodziewanie wyprowadził mieczem cios od dołu, podbijając ostrze

toporka z taką siłą i szybkością, iż wytrącona broń zdarła styliskiem skórę

wnętrza dłoni rywala. Kamon zaklął i cofnął się trzy kroki w tył. Utrata broni

zaskoczyła go, nie na tyle jednak, by się nierozważnie odsłonił. Był

doświadczonym wojownikiem i zawsze miał oczy szeroko otwarte. Jego

toporek tkwił teraz zaklinowany na ostrzu miecza Abdela.

Abdel powinien teraz jak najszybciej pozbyć się nadzianego na miecz

toporka, jednak zamarł, kiedy usłyszał za sobą skrzypienie żwiru. Miał

nadzieję, że Kamon wykorzysta sytuację i zareaguje właściwie, i Kamon

wyświadczył mu tę przysługę. Bandyta rzucił się nań szybko, celując drugim

toporkiem w jego pierś. Abdel błyskawicznie podkurczył kolana, zasłaniając

się jednocześnie mieczem. Jego stopy straciły oparcie i Abdel runął na plecy

w tym samym momencie, kiedy olbrzymia halabarda zachodzącego go od

tyłu przeciwnika miała go przeciąć na pół.

Żwir zazgrzytał pod ciężkim krokiem Eagusa, pierwszego z bandytów,

którego Abdel rozpoznał, gdy spotkali się na drodze. Eagus wciąż złościł się

z powodu tej blizny, którą miał na twarzy, od kiedy jakieś osiem miesięcy

temu przegrał z Abdelem zakład w Julkoun. Na wspomnienie tego

wydarzenia Abdel mimowolnie się uśmiechnął, nie bacząc na deszcz ciepłej

krwi, która szeroką strugą chlusnęła na nieg o z góry.

Cios Eagusa, który mierzył w Abdela, roztrzaskał czaszkę Kamona, od

czubka aż po podbródek. Abdel żałował tylko, że nie zdążył wcześniej

zapytać Kamona, co takiego strzegli w magazynie w Athkatli.

Zwinięty na ziemi Abdel rozprostował nagle nogi i ciął mieczem w tył,

wciąż mając nadziany na ostrzu toporek. Liczył, że trafi Eagusa, podczas

Philip Athans - Wrota Baldura.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: