Garwood Julie - Tajemnica.pdf - Garwood Julie -pdf - kuleczkaq

Julie Garwood

TAJEMNICA

Prolog

Anglia, 1181

Zostały przyjaciółkami zanim wyrosły na tyle, by rozumie ę , Ň e powinny si ħ nienawidzi ę .

Spotkały si ħ podczas letniego festynu odbywaj Ģ cego si ħ co roku na granicy Szkocji z Angli Ģ .

Lady Judith Hampton brała wówczas po raz pierwszy udział w szkockich zabawach. Był to

zarazem jej pierwszy dalszy wyjazd z domu stoj Ģ cego na odludziu we wschodniej Anglii, nic

wi ħ c dziwnego, Ň e natłok wra Ň e ı i emocji nie pozwalał jej zmru Ň y ę oczu podczas

obowi Ģ zkowych popołudniowych drzemek. Tyle było do zobaczenia i zrobienia... i tyle okazji do

figli dla ciekawej Ļ wiata czteroletniej dziewczynki.

Frances Catherine Kirkcaldy zd ĢŇ yła ju Ň napsoci ę . Ojciec wymierzył jej porz Ģ dnego klapsa

b ħ d Ģ cego kar Ģ za niewła Ļ ciwe zachowanie i zarzuciwszy j Ģ sobie na rami ħ przeniósł jak worek

paszy przez rozległe pole. Posadził córk ħ na wielkim płaskim kamieniu, z dala od Ļ piewów i

ta ı ców, i kazał czeka ę , dopóki po ni Ģ nie wróci. Sp ħ dzony samotnie czas miała wykorzysta ę na

rozpami ħ tywanie swoich grzechów.

Poniewa Ň jednak Frances Catherine nie wiedziała, co znaczy słowo rozpami ħ tywa ę , wi ħ c

uznała si ħ za zwolnion Ģ z naznaczonego przez ojca obowi Ģ zku. Tym bardziej Ň e i tak jej uwaga

była bez reszty zaprz Ģ tni ħ ta tłust Ģ brz ħ cz Ģ c Ģ pszczoł Ģ , zataczaj Ģ c Ģ koła wokół jej głowy.

Judith widziała, jak ojciec wymierza córce kar ħ . Zrobiło jej si ħ Ň al zabawnie wygl Ģ daj Ģ cej,

piegowatej dziewczynki. Sama z pewno Ļ ci Ģ wybuchn ħ łaby płaczem, gdyby wuj Herbert j Ģ

uderzył, a ta mała rudowłosa dziewczynka nawet si ħ nie skrzywiła.

Postanowiła z ni Ģ porozmawia ę . Odczekała, a Ň ojciec wygra Ň aj Ģ c palcem sko ı czy mówi ę do

dziecka i powróci na miejsce zabawy, podci Ģ gn ħ ła r Ģ bek sukienki i nakładaj Ģ c drogi pobiegła

przez pole, by po chwili znale Ņę si ħ za plecami dziewczynki.

– Mój tata nigdy by mnie nie uderzył – zacz ħ ła tonem przechwałki.

Frances Catherine nie odwróciła nawet głowy, Ň eby si ħ przekona ę z kim ma do czynienia. Nie

miała odwagi oderwa ę oczu od pszczoły, siedz Ģ cej teraz na kamieniu tu Ň przy jej lewym kolanie.

Brak odpowiedzi nie zniech ħ cił Judith.

– Mój tata nie Ň yje – dodała. – Zmarł jeszcze zanim si ħ urodziłam.

– To sk Ģ d mo Ň esz wiedzie ę , czy by ci ħ nie uderzył?

Judith wzruszyła ramionami.

– Po prostu wiem – stwierdziła z moc Ģ . – ĺ miesznie mówisz, jakby Ļ miała co Ļ w gardle. Masz

tam co Ļ ?

– Nie. Ty te Ň Ļ miesznie mówisz.

– Czemu na mnie nie patrzysz?

– Nie mog ħ .

– Czemu nie mo Ň esz? – zdziwiła si ħ Judith. Czekaj Ģ c na odpowied Ņ gniotła w palcach r Ģ bek

ró Ň owej sukienki.

– Musz ħ patrze ę na t ħ pszczoł ħ – wyja Ļ niła Frances Catherine. – Chce mnie uk Ģ si ę . Musz ħ by ę

gotowa, Ň eby j Ģ zatłuc.

Judith podeszła bli Ň ej; zauwa Ň yła pszczoł ħ lataj Ģ c Ģ wokół lewej stopy dziewczynki.

– Czemu od razu jej nie zatłuczesz? – wyszeptała.

– Bo si ħ boj ħ – wyznała Frances Catherine. – Mogłabym nie trafi ę i wtedy na pewno by mnie

u ŇĢ dliła.

Judith zastanawiała si ħ przez chwil ħ marszcz Ģ c brwi.

– Chcesz, Ň ebym j Ģ zatłukła?

– A mogłaby Ļ ?

– Mo Ň e bym mogła – powiedziała ostro Ň nie. – Jak si ħ nazywasz? – spytała, chc Ģ c zyska ę na

czasie. Musiała nabra ę odwagi do pojedynku z owadem.

– Frances Catherine. A ty?

– Judith. Dlaczego masz dwa imiona? Nie słyszałam, Ň eby kto Ļ miał wi ħ cej ni Ň jedno.

– Wszyscy mnie o to pytaj Ģ . – Frances Catherine wydała z siebie gł ħ bokie westchnienie. –

Moja mama nazywała si ħ Frances. Umarła, gdy mnie rodziła. A Catherine to imi ħ mojej babki,

która umarła w taki sam sposób. Nie mogły by ę pochowane na Ļ wi ħ conej ziemi, bo Ko Ļ ciół

uznał, Ň e s Ģ nieczyste. Papa ma nadziej ħ , Ň e b ħ d ħ grzeczna i pójd ħ do nieba, a kiedy Bóg usłyszy

moje dwa imiona, przypomni sobie o mamie i babci.

– Dlaczego Ko Ļ ciół uznał, Ň e s Ģ nieczyste?

– Bo umarły przy porodzie – wyja Ļ niła troch ħ zniecierpliwiona Frances Catherine. – Czy ty

nic nie wiesz, dziewczyno?

– Troch ħ wiem.

– A ja wiem prawie wszystko – pochwaliła si ħ Frances Catherine.

– Papa mówi, Ň e tak mi si ħ przynajmniej wydaje. Wiem nawet sk Ģ d si ħ bior Ģ dzieci w brzuchu

mamy. Powiedzie ę ci?

– No pewnie.

– Kiedy si ħ ju Ň pobior Ģ , papa pluje do swojego kielicha z winem i ka Ň e mamie si ħ napi ę

porz Ģ dnego łyka. Jak połknie, to ma ju Ň dziecko w brzuchu.

Judith skrzywiła si ħ słysz Ģ c t ħ obrzydliw Ģ wiadomo Ļę . Miała zamiar spyta ę now Ģ znajom Ģ o

jeszcze par ħ rzeczy, lecz nagle Frances Catherine wydała z siebie gło Ļ ny pisk. Judith pochyliła

si ħ nad ni Ģ i tak Ň e pisn ħ ła. Pszczoła usiadła na czubku buta dziewczynki. Im dłu Ň ej Judith

wpatrywała si ħ w owada, tym wydawał jej si ħ wi ħ kszy.

Rozmowa o tym sk Ģ d si ħ bior Ģ dzieci musiała zosta ę odło Ň ona na pó Ņ niej.

– Zabijesz j Ģ ? – spytała z nadziej Ģ Frances Catherine.

– Zaraz b ħ d ħ gotowa.

– Boisz si ħ ?

– Sk Ģ d – skłamała Judith. – Ja si ħ niczego nie boj ħ . My Ļ lałam, Ň e ty si ħ te Ň niczego nie boisz.

– Dlaczego tak my Ļ lała Ļ ?

– Bo nie płakała Ļ , kiedy ojciec ci ħ uderzył.

– To dlatego, Ň e nie uderzył mnie mocno – przyznała si ħ Frances Catherine. – Papa nigdy nie

bije mocno. Jego to boli jeszcze bardziej ni Ň mnie. Tak przynajmniej mówi Ģ Gavin i Kevin.

Mówi Ģ , Ň e papa ma ze mn Ģ pełne r ħ ce roboty, Ň e mnie psuje. I Ň e ten biedak, za którego wyjd ħ ,

jak b ħ d ħ dorosła, b ħ dzie miał kłopoty przez to rozpieszczanie.

– Kim s Ģ Gavin i Kevin?

– Moi przyrodni bracia. Papa te Ň jest ich pap Ģ , ale mieli inn Ģ mam ħ . Ona umarła.

– Umarła przy ich narodzinach?

– Nie.

– To w takim razie kiedy?

– Po prostu tak si ħ zm ħ czyła, Ň e umarła – wyja Ļ niła zwi ħŅ le Frances Catherine. – Papa mi tak

powiedział. A teraz zamkn ħ mocno oczy, je Ň eli zechcesz zrobi ę co Ļ z t Ģ pszczoł Ģ .

Judith tak bardzo chciała zaimponowa ę swojej rozmówczyni, Ň e przestała my Ļ le ę o

mo Ň liwych skutkach. Wyci Ģ gn ħ ła r ħ k ħ , Ň eby zabi ę owada, ale kiedy poczuła na dłoni łaskotanie

skrzydełek, odruchowo zacisn ħ ła palce.

I rozdarła si ħ wniebogłosy. Frances Catherine zeskoczyła z kamienia, Ň eby udzieli ę jedynego

wsparcia, na jakie potrafiła si ħ zdoby ę – zawtórowała płaczem.

Judith biegała w koło wrzeszcz Ģ c tak rozdzieraj Ģ co, Ň e brakowało jej tchu. Nowa przyjaciółka

szła za ni Ģ pl Ģ cz Ģ c równie gło Ļ no, ju Ň nie z bólu, lecz współczucia i strachu.

Ojciec Frances Catherine nadbiegł od strony pola. Najpierw pochwycił córk ħ , a kiedy udało

jej si ħ w Ļ ród szlochów opowiedzie ę o zdarzeniu, ruszył za Judith.

Par ħ minut wystarczyło mu na uspokojenie obu dziewczynek. ņĢ dło zostało wyj ħ te z dłoni

Judith, a bol Ģ ce miejsce obło Ň one wilgotn Ģ ziemi Ģ . Ojciec Frances Catherine brzegiem wełnianej

peleryny delikatnie otarł łzy z jej policzków. Usiadł na kamieniu bior Ģ c córk ħ na jedno kolano, a

Judith na drugie.

Jeszcze nigdy dot Ģ d nikt si ħ tak Judith nie przejmował. Poczuła si ħ dziwnie zawstydzona

całym tym zamieszaniem wokół niej. Nie odwróciła si ħ jednak, lecz skwapliwie chłon ħ ła słowa

pocieszenia, przysuwaj Ģ c si ħ jeszcze bli Ň ej.

– Obie jeste Ļ cie godne po Ň ałowania – oznajmił ojciec Frances Catherine, kiedy wreszcie

łkania ucichły i dziewczynki były w stanie go wysłucha ę . – Buczycie gło Ļ niej ni Ň tr Ģ by na

zawodach w rzucaniu pniakiem i biegacie w kółko jak kury z odci ħ tymi głowami.

Judith nie wiedziała, czy jest na nie zły czy nie. Jego głos brzmiał gro Ņ nie, ale twarz nie

wyra Ň ała gniewu. Frances Catherine zachichotała. Judith doszła do wniosku, Ň e ojciec

przyjaciółki chyba jednak Ň artuje.

– To j Ģ bardzo bolało, papo – zwróciła uwag ħ Frances Catherine.

– Pewnie, Ň e musiało bole ę – zgodził si ħ z ni Ģ ojciec. Spojrzał na Judith, która wpatrywała si ħ

w niego szeroko otwartymi oczyma. – Jeste Ļ dzieln Ģ dziewczynk Ģ ; pomogła Ļ mojej córce –

pochwalił. – Ale na drugi raz nie próbuj łapa ę pszczoły, dobrze?

Judith skin ħ ła z powag Ģ .

– Jeste Ļ ładna – zauwa Ň ył, gładz Ģ c j Ģ po ramieniu. − Jak si ħ nazywasz, dziecko?

– Nazywa si ħ Judith, papo, i jest moj Ģ przyjaciółk Ģ . Czy mogłaby zje Ļę z nami kolacj ħ ?

– Hmm, je Ļ li jej rodzice pozwol Ģ – powiedział ojciec.

– Jej papa nie Ň yje – pospieszyła z zapewnieniem Frances Catherine. – Czy to nie Ň ałosne?

– O tak, pewnie – przyznał. Na skórze wokół jego oczu pojawiły si ħ zmarszczki, ale si ħ nie

u Ļ miechn Ģ ł. – Ma za to najpi ħ kniejsze niebieskie oczy, jakie w Ň yciu widziałem.

– A ja nie mam najpi ħ kniejszych oczu, jakie w Ň yciu widziałe Ļ , papo?

– Ale Ň tak, oczywi Ļ cie, Frances Catherine. Ty masz najpi ħ kniejsze piwne oczy, jakie w Ň yciu

widziałem. Bez w Ģ tpienia.

Frances Catherine, zadowolona z komplementu, skuliła ramiona i ponownie zachichotała.

– Jej papa umarł zanim jeszcze si ħ urodziła – dodała po chwili. Wła Ļ nie przypomniała sobie t ħ

informacj ħ i była przekonana, Ň e ojciec chciałby j Ģ usłysze ę .

Pokiwał głow Ģ i odezwał si ħ :

– A teraz córko, chciałbym Ň eby Ļ mi nie przerywała, kiedy b ħ d ħ rozmawiał z twoj Ģ

przyjaciółk Ģ .

– Dobrze, papo.

Zwrócił si ħ do Judith. Nieruchome spojrzenie dziewczynki troch ħ go kr ħ powało. Była taka

powa Ň na, zbyt powa Ň na jak na swój wiek.

– Ile masz lat, Judith?

Podniosła w gór ħ cztery palce.

– Papo, widzisz? Jest w tym samym wieku, co ja.

– Mylisz si ħ , Frances Catherine, nie w tym samym. Judith ma cztery lata, a ty masz ju Ň pi ħę .

Pami ħ tasz?

– Pami ħ tam, papo.

U Ļ miechn Ģ ł si ħ do córki i znów skupił uwag ħ na Judith.

– Chyba si ħ mnie nie boisz, co?

– Ona si ħ niczego nie boi. Sama mi mówiła.

– Uspokój si ħ . Daj przyjaciółce powiedzie ę cho ę słowo. Judith, czy twoja mama jest gdzie Ļ

tutaj?

Judith potrz Ģ sn ħ ła głow Ģ . Zacz ħ ła nerwowym ruchem nawija ę na palec kosmyk jasnych

włosów, nie odrywaj Ģ c przy tym oczu od swego rozmówcy. Kiedy mówił, pojedyncze rude

włoski w jego bokobrodach dr Ň ały. Miała ochot ħ dotkn Ģę jego brody i sprawdzi ę czy jest mi ħ kka.

– Judith? Czy jest tu twoja mama? – powtórzył.

– Nie, mama jest u wuja Tekela. Nie wiedz Ģ , Ň e tu jestem. To tajemnica. Gdybym im

powiedziała, nie mogłabym ju Ň wi ħ cej tutaj przyj Ļę . Ciotka Millicent tak mi powiedziała.

Skoro ju Ň o Ļ mieliła si ħ , chciała powiedzie ę wszystko, co wiedziała.

– Wuj Tekel mówi, Ň e jest jakby moim tat Ģ , ale on jest tylko bratem mamy i nigdy nie siedz ħ

mu na kolanach. Gdybym nawet mogła, i tak bym nie chciała, wi ħ c to wszystko jedno, prawda?

Ojciec Frances Catherine z pewnym trudem nad ĢŇ ał za wyja Ļ nieniami, cho ę jego córka nie

miała z tym Ň adnych problemów. Pochłaniała j Ģ ciekawo Ļę .

– Czemu by Ļ nie mogła, gdyby Ļ chciała? – przerwała pytaniem.

– Ma chore nogi.

– Tato, czy to nie Ň ałosne? – zapytała ze szczerym współczuciem Frances Catherine.

Jej ojciec wydał z siebie gł ħ bokie westchnienie. Wyra Ņ nie nie udawało mu si ħ panowa ę nad

rozmow Ģ .

– Ale Ň tak, z pewno Ļ ci Ģ – odpowiedział. – Słuchaj, Judith, skoro twoja mama została w domu,

to sk Ģ d ty si ħ tu wzi ħ ła Ļ ?

– Przyszłam z siostr Ģ mamy – odparła Judith. – Do tej pory mieszkałam z ciotk Ģ Millicent i

wujem Herbertem, ale dłu Ň ej mama mi ju Ň nie pozwoli.

– Dlaczego? – zaciekawiła si ħ Frances Catherine.

– Bo mama słyszała, jak nazywam wuja Herberta pap Ģ . Była bardzo zła i uderzyła mnie w

twarz. Wtedy wuj Tekel powiedział, Ň e musz ħ przez sze Ļę miesi ħ cy w roku mieszka ę z nim i z

mam Ģ , Ň ebym wiedziała do kogo nale Ňħ , a ciotka Millicent i wuj Herbert b ħ d Ģ musieli si ħ beze

mnie obej Ļę . Tak powiedział Tekel. Mama nie chciała, Ň ebym wyje Ň d Ň ała nawet na te pół roku,

ale Tekel nie zacz Ģ ł jeszcze swojego wieczornego picia, wi ħ c wiedziała, Ň e b ħ dzie pami ħ tał, co

mówił. Zawsze wszystko pami ħ ta, jak nie jest pijany. Mama była bardzo zła.

– Czy twoja mama była zła dlatego, Ň e b ħ dzie za tob Ģ t ħ skni ę przez te pół roku? – spytała

Frances Catherine.

– Nie – wyszeptała Judith. – Mama mówi, Ň e jestem ci ħŇ arem.

– To dlaczego nie chce, Ň eby Ļ jechała?

– Nie lubi wuja Herberta. Dlatego si ħ sprzeciwiała.

– A czemu go nie lubi? – nie dawała za wygran Ģ Frances Catherine.

– Bo on jest spokrewniony z tymi przekl ħ tymi Szkotami – powiedziała Judith, powtarzaj Ģ c to,

co wci ĢŇ słyszała w domu. – Mama mówi, Ň e nie powinnam nawet z nimi rozmawia ę .

– Papo, czy ja jestem przekl ħ tym Szkotem?

– Na pewno nie.

– A ja? – spytała Judith z wyra Ņ n Ģ obaw Ģ w głosie.

– Ty jeste Ļ Angielk Ģ , Judith – wyja Ļ nił cierpliwie.

– Jestem przekl ħ t Ģ Angielk Ģ ?

Rozmowa stawała si ħ coraz trudniejsza.

– Nikt nie jest przekl ħ ty – powiedział z moc Ģ . Miał zamiar doda ę co Ļ jeszcze, lecz zamiast

tego wybuchn Ģ ł Ļ miechem. Poka Ņ ny brzuch zatrz Ģ sł si ħ pod ubraniem. – Musz ħ pami ħ ta ę , Ň eby

nie powiedzie ę przy was niczego, co nie nadaje si ħ do powtórzenia.

– Dlaczego, papo?

Garwood Julie - Tajemnica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: