Wood Barbara - Oznaki życia.pdf - W w - ja-agusia

Barbara Wood

Oznaki życia

(Vital Signs)

Przełożyła Teresa Sośnida

Jest to niezwykła książka

dedykowana dwóm niezwykłym osobom:

Kate Medinie – mojej redaktorce,

i Harveyowi Klingerowi – mojemu agentowi.

Najgłębsze wyrazy wdzięczności

kieruję do trzech dam,

które tak chętnie podzieliły się ze mną

swymi doświadczeniami.

Są to: dr Barbara KadellWootton,

dr Marjorie Fine i dr Janet Salomonson.

Pragnę także podziękować dr. Normanowi Rubaumowi

za odpowiadanie na pytania zadawane w panice

oraz cierpliwe czytanie rękopisu,

a dr Mauriel H. Svec za pomoc

przy pokonywaniu najwyższych przeszkód.

Za Kenię specjalne asante sana

dla Allena Gicheru z Nairobi.

A do Tima i Rainie Samuelsów

kieruję wyrazy wdzięczności

za gościnność podczas mojego pobytu w ich domu

w River Lodge w Samburu w Kenii.

Część I

1968-1969

Rozdział 1

Przypominali linoskoczków, gdy gęsiego wchodzili do auli, a potem z wielką ostrożnością

przeciskali się pomiędzy rzędami siedzeń, jak gdyby w dole czyhało na nich niebezpieczeństwo.

Pięć kobiet i osiemdziesięciu pięciu mężczyzn nerwowo uśmiechając się do siebie, nieśmiało

mamrotało pod nosem grzecznościowe formułki powitalne. Dla wielu był to jeden z najbardziej

zatrważających poranków w życiu – moment, do którego przygotowywali się od lat. w końcu

nadszedł. Większość z nich wciąż nie mogła w to uwierzyć.

Kobiety nie znały się przedtem. Spotkały się dzisiaj po raz pierwszy – na inauguracji roku

akademickiego w murach akademii medycznej. Pomimo to zajęły miejsca obok siebie na końcu

najwyższego rzędu, podświadomie jednocząc się przeciwko druzgocącej większości studentów

płci męskiej. Przed rozpoczęciem ceremonii otwarcia, podczas której miały zostać wstępnie

zapoznane z programem studiów, prowadziły ze sobą ciche rozmowy, stawiając pierwsze

niepewne kroki na drodze do zawarcia bliższej znajomości.

Studenci pierwszego roku medycyny byli prymusami w swoich liceach. Zostali wybrani

spośród trzech tysięcy kandydatów ubiegających się o przyjęcie do elitarnej uczelni położonej w

skałach Palos Verdes nad Pacyfikiem. Z wyjątkiem jednego Murzyna, dwóch Meksykanów i

pięciu kobiet, które siedziały na skraju górnego rzędu, świeżo upieczeni studenci Akademii

Medycznej w Castillo w 1968 roku swoim wyglądem przywodzili na myśl produkty z tej samej

linii montażowej: byli młodzi, biali i pochodzili ze średniej oraz z wyższej sfery. Na sali

panowała ciężka atmosfera. W powietrzu niemal wyczuwało się lęk dziewięćdziesięciu

przyszłych adeptów sztuki medycznej.

Wzdłuż rzędów szeleściły papiery, gdy wszyscy przeglądali zadrukowane arkusze, które

otrzymali przy wejściu. Była tam historia szkoły w Castillo, niegdyś rozległej hacjendy starych

kalifornijskich hidalgów, oraz list powitalny, który zapoznawał ich z wydziałami, personelem i

kodeksem uczelni. Mężczyzn obowiązywały krawat i marynarka, krótkie włosy i zakaz noszenia

brody, a kobiety spódnice do kolan oraz zakaz noszenia sandałów i spodni.

Wreszcie lampy przygasły. W blasku reflektorów była już tylko widoczna pusta katedra. Gdy

dziewięćdziesięcioosobowe audytorium uciszyło się, skupiając uwagę na podium, z cienia

wyłoniła się postać i zajęła miejsce w kręgu światła. Wszyscy rozpoznali dziekana Hoskinsa,

którego fotografię mieli przed sobą w wykazie członków personelu administracyjnego.

Stał przez chwilę, wspierając się dłońmi o pulpit i powoli ogarniał spojrzeniem coraz to

wyższe rzędy. Zatrzymywał wzrok na poszczególnych rozpalonych twarzach, jak gdyby chciał

każdą z nich zapamiętać. I kiedy już wydawało się, że nigdy nie przemówi, a chwila oczekiwania

przeciągała się i wzdłuż rzędów zerwał się szmer, dziekan Hoskins pochylił się nad mikrofonem.

– Przysięgam... – powiedział powoli przyciszonym głosem, a każda sylaba odbiła się echem

pod wysokim sklepieniem auli – ... na Apollina lekarza... i Asklepiosa... i Hygieę... i Panakeię... –

Wood Barbara - Oznaki życia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: