rzeczownik.doc

rzeczownik

Rzeczownik, podobnie jak w języku polskim, określa osoby, miejsca lub przedmioty. Dobra wiadomość - od polskiego rzeczownika angielski różni się tym, że się absolutnie przez nic nie odmienia. Po polsku często trzeba się napracować z odmianą - na przykład chcemy poopowiadać o swoim psie:

Po angielsku będzie to w każdym przypadku po prostu dog i... żadnych końcówek do zapamiętywania.

Poza tym angielskie rzeczowniki nie mają rodzaju - w wielu językach jest to rzecz, która niezwykle daje się we znaki wszystkim uczącym się - zwłaszcza jeśli na dodatek w naszym języku dany rzeczownik jest innego rodzaju, niż w tym, którego się uczymy.

(ta) lampa, (ten) stół, (to) krzesło - Anglikowi przez myśl by nie przeszło, że sobie można czymś takim życie utrudniać...

Rzeczowniki można podzielić na konkretne (takie, których można dotknąć)

lub abstrakcyjne (czyli takie, które określają jakieś koncepcje lub stany, i których nie można zobaczyć lub dotknąć)

W zdaniu rzeczownik może pojawić się w kilku funkcjach

1. przed czasownikiem - jako podmiot, czyli sprawca czynności określanej przez czasownik

2. po czasowniku - jako dopełnienie

3. po przedimkach

OK. Teraz czas ujawnić jedyny przypadek jaki się w angielskim zachował, mianowicie - dopełniacz. Odpowiada on na pytania kogo? czego? Po angielsku w zasadzie należałoby to pytanie zawęzić do: Do kogo/ do czego to należy?
Dopełniacz wygląda dość nędznie, ale za to znany jest na każdym kontynencie, bo reklamę zrobił mu sam...

Tak, tak, chodzi o to małe 's' z apostrofem doklejone na końcu. Czyli słynne McDonald's znaczy ni mniej ni więcej tylko restauracja kogo? - McDonalda. Słowo restauracja jest omijane bo i tak wiadomo o co chodzi.

Kilka innych przykładów użycia dopełniacza w języku angielskim:

Należy zwrócić uwagę, że po angielsku zmieniona jest kolejność wyrazów - najpierw podajemy informację kto coś ma, a dopiero potem co to jest.

A co dzieje się w przypadku, gdy nasz rzeczownik jest w liczbie mnogiej? I jedno 's' już tkwi na końcu wyrazu? Dodać drugie? Nie, w takim przypadku wystarczy dodać sam.... apostrof.

Angielskie rzeczowniki dzielą się na policzalne (countable) i niepoliczalne (uncountable).

Do rzeczowników policzalnych zaliczymy takie, które można wyszczególnić jako pojedyncze przedmioty w większej ilości i je policzyć, np.

Każdą z tych rzeczy można bez problemu wziąć do ręki lub ułożyć w rządku.

Rzeczowniki niepoliczalne są nieco bardziej skomplikowane, chociaż w sumie bardzo logiczne. Zaliczamy do nich te wszystkie przedmioty lub pojęcia, których nie da się zmierzyć bez pomocy innych przedmiotów. Brzmi trochę pokrętnie, prawda? A wystarczy wyobrazić sobie... wodę. Nie da się jej wziąć bezpośrednio do ręki, licząc na dodatek, że się gdzieś ją doniesie. Żeby to zrobić potrzebujemy na przykład szklanki lub butelki, która posłuży jako pojemnik lub miarka ilości. Do rzeczowników niepoliczalnych zaliczymy więc:

rzeczy, które trzeba odmierzać łyżeczką, pakować w torebki, słoiki lub tubki:

i oczywiście rzeczowniki abstrakcyjne takie jak:

Jedną z zasad angielskiego gentlemana jest, że o pieniądzach się nie rozmawia, nie wspominając o ich liczeniu... Zapewne dlatego rzeczownik

znalazł się w grupie rzeczowników niepoliczalnych w języku angielskim.



Decyzja, czy dany rzeczownik należy do grupy policzalnych, czy też niepoliczalnych, pociąga za sobą szereg kolejnych wyborów, których należy dokonać.

1. Tylko przy rzeczownikach policzalnych wystąpią rodzajniki a/an
2. W zależności od tego, czy rzeczownik jest policzalny, czy też nie, zadać musimy różne pytania o ten rzeczownik
3. Różne słówka będą nam określały ilości rzeczowników policzalnych i niepoliczalnych.

O rzeczowniki policzalne pytamy się:

O rzeczowniki niepoliczalne pytamy się:

Odpowiedzi na takie pytania, też niestety muszą się różnić, a ponieważ może ich być całkiem pokaźna lista - trochę, niewiele, dużo, niedużo, sporo, kilka, mało, wystarczająco, itp. dlatego warto uporządkować je w tabelce: