Anderson Poul - Conan Buntownik.pdf - e- booki - insideCOREi3

Poul Anderson

Conan buntownik

Conan The Rebel

Przełożył Adam Krachowski

Wizja topora

Nad Stygią zapadła noc. W miejscu, gdzie wielka rzeka toczyła swe wody do zatoki,

panowała śmiertelna cisza, nie zakłócona nawet najlżejszym powiewem od oceanu. Niebo skryło

się za welonem chmur tak gęstym, że tylko kilka gwiazd nieśmiało pełgało nad Khemi.

Mury miasta, nierealne i jakby nie ręką ludzką wzniesione, dźwigały się stromo od morza, od

którego ciągnęło dziwnym chłodem.

Zęby obwarowań wzmacniały strzelające w niebo potężne kły wież o spiczastych dachach.

Ulice w dole spowijała cisza. Puste, zamarłe przejścia ożywiały się jedynie w chwili, gdy

boski pyton, szeleszcząc łuskami prześlizgiwał się w poszukiwaniu odgłosu modlitwy lub

idących stóp.

Mimo panującej wszędzie martwoty tam, gdzie spał Tothapis, hulały przeciągi. W grocie

wykutej głęboko w skale niewolnicy pracowali w ogromnej wialni, miotającej we wszystkie

strony suche źdźbła trawy. Ich ciężkie oddechy, przeradzające się niekiedy w rzężenie skrajnie

wyczerpanego człowieka, niczym dym z kadzielnic docierały pod próg sypialni maga.

Dudnienie maszyny oraz piski, wydobywające się spomiędzy trybów, sprawiały wrażenie

sennej muzyki, płynącej z monstrualnej pozytywki.

Materac, na którym leżał, był twardy jak prycza pustelnika. Wykonano go z włosów

poświęconych dziewic, pościel i togę zaś uszyto z najprzedniejszego jedwabiu, tak delikatnego,

że wydawał się być utkany przez pająki. Mimo to mężczyzna spał ciężko, jęcząc i rzucając się

z boku na bok. Nagle otworzył oczy i usiadł dysząc chrapliwie.

Cztery czarne świeczniki same przysunęły się do łoża, zapłonęły wysokim płomieniem, po

czym cofnęły.

Choć przeżył już stulecia i nigdy dotąd nie widział podobnej wróżby, to jednak wiedział, co

ona oznacza. Mozolnie wygrzebał się z pościeli. Ruszył do głównej sali.

Upadł na kolana, ucałował dywan, a jego ciało wygięło się w kabłąk.

– Ioa Setesh – wykrzyknął. – Anet neter aa, neb keku funtut amon!

Nikt inny nie ośmieliłby się unieść głowy i spojrzeć przed siebie. W ciemności buchnął słup

żółtawego ognia. Rozległ się szept, który nie mógł pochodzić z ludzkich ust.

Płomień rósł, potężniał, aż wreszcie przedzierzgnął się w złocistego węża, sięgającego głową

aż do sklepienia. W drgającej poświacie mężczyzna mógł dostrzec hieroglify wyryte na ścianie

za wężem. Szept przeszedł w niski syk, podobny do tego, jakim przemawiają katarakty Styksu na

Południowym Wschodzie.

Tothapis podczołgał się bliżej i padł plackiem przed swym bóstwem. Z syku powoli zaczęły

powstawać słowa.

– Mów, człowieku. Powiedz, kim jestem.

– Jesteś Set… – zaintonował czarownik. – …Pan Wszechświata, któremu Stygijczycy oddają

cześć przed jakimkolwiek innym bóstwem.

– Powiedz, jak chcesz mi służyć.

Ponownie popłynęły słowa.

– Będę ci służył wszystkim, czym człowiek może usłużyć Temu Który Był, zanim powstał

ród ludzki i Który Będzie nawet wtedy, gdy po nas nie pozostaną żadne ślady.

Ja jestem kapłanem w Twej świątyni. Nie sięgnąłem po godność arcykapłana tylko po to, aby

lepiej służyć ci w Czarnym Pierścieniu Magów. Moje czary pokrzyżowały szyki niewiernym,

którzy nie chcieli uznać Twojej Mocy. Moje rady skierowały prawicę króla przeciwko

odstępcom. Wkrótce poznają, jak straszliwy może być twój gniew, o Secie!

Zaprawdę, ma służba jest najpokorniejszym i najmniejszym z wyrazów oddania dla twej

chwały. Sprawiłeś, że me dni i noce stały się długie. Dałeś mi władzę nad ludźmi i demonami,

lecz przede wszystkim zanurzyłeś mnie w niepojętych głębiach tajemnicy swego istnienia, a tej

nocy objawiasz się swemu niewolnikowi sam, we własnej osobie. O cóż więcej mógłbym cię

pytać? Cóż mógłbym dać ci w zamian, o Secie?

– Powstań, człowieku! Spójrz na mnie i słuchaj. Tothapis dźwignął się na nogi. Stanął

sztywno i opuścił ręce. Przed sobą miał głowę węża, który wpatrywał się weń szeroko otwartymi

oczami. Rozwidlony język drgał między kłami, lecz spojrzenie boga spoczywało nieruchomo na

kapłanie.

– Uważaj, dobrze… – wysyczała zjawa. – Nazwałeś mnie panem Wszechświata i miałeś

rację, lecz przecież wiesz, jak wiele różnych bogów istnieje poza mną. Bóstwa ziemi, morza,

nieba, otchłani… Dobrze wiesz, jak wielu z nich uważa mnie za swego mistrza. Inni zaś

spoglądają na mnie tak, jakby tkwił we mnie korzeń piekła. Najpotężniejszy mój rywal to Mitra,

a jego największym pragnieniem jest zdeptać mnie własnymi stopami.

– Ale Mitra i Hyborianie, którzy poszli za nim, zostali wyklęci… – szepnął Tothapis.

– Istotnie zostali… – powiedział wąż. – Dzięki lekturze kronik oraz arkanom naszej wiedzy

poznałeś ich siłę i znasz ją nie od dziś. Obecnie jednak przychodzę, by cię przestrzec przed

nowym niebezpieczeństwem. Jeśli posłuchasz, ocalisz głowę, zbawisz króla, naród i zyskasz

nagrodę swego boga. Tej nocy mężczyzna złączy się z niewiastą. Ze związku tego narodzi się

przeznaczenie. Oboje nieświadomi niczego wkraczają na drogę, z której nie ma powrotu. Jeśli

owoc tej nocy nie zostanie zniszczony w zarodku, to jego narzędziem stanie się olbrzym, który

w swe ręce chwyci wojenny topór, od którego padnie wielu, na koniec zaś uderzy w filar mej

świątyni.

Tothapis, który dotychczas spokojnie przyglądał się piekielnemu monstrum, zadrżał. Jeśli Set

nie był w stanie poskromić kilku śmiertelników, lecz musiał wezwać człowieka, by mu pomógł,

oznaczało to, że jego moc została uwikłana w jakimś sporze w Świecie poza Światem.

– Magu, nie obawiaj się… – dotarł doń głos. – To, co się stać musi, stanie się na ziemi.

Gdyby w ziemskie sprawy ingerowali bogowie, mogłoby się to zakończyć Ostatnią Walką.

A teraz ja, który jestem Tajemnicą Nocy, objawię ci wiedzę, jakiej potrzebujesz. Otrzymasz

ode mnie dar przebiegłości. Wszystkie czary, potwory i demony posłuszne ci będą na każde

skinienie ręki. Użyjesz tych mocy przeciwko wrogowi, który pozostanie nieświadomy własnej

potęgi. To człowiek z krwi i kości, choć jego krew może być zapalczywa, a ciało potężne. Z nim

masz się spotkać. Kobietę trzeba pozostawić w spokoju… i tak umrze zdławiona wisielczą pętlą.

Słuchaj i bądź posłuszny…

W tej chwili kształty zjawy zaczęły się rozmywać, aż wreszcie stały się czymś w rodzaju

wirującej mgły. Jednocześnie Tothapis poczuł, że wzlatuje ponad świątynię, jakby jakaś siła dała

mu skrzydła i uniosła w górę, na milę nad Khemi.

Widział miasto, którego światła odbijały się w lśniącym nurcie rzeki, widział zatokę i ocean,

gdzieś dalej rozciągały się pola, przypominające z tej wysokości zielony dywan, pocięty

srebrnymi nitkami kanałów, pokryty plamami ludzkich osiedli.

Sięgając wzrokiem coraz dalej, dostrzegł strumień, stanowiący północną granicę Stygii. Tutaj

ciągnęły się dżungle i stepy Kush oraz wielkie połacie pustyni.

Tothapis widział krajobrazy, lecz nie dostrzegał ludzi ani żadnych śladów cywilizacji – z tej

wysokości można było uchwycić wzrokiem jedynie nieostre zarysy miast.

Z szybkością przyprawiającą o zawrót głowy spadł w dół – teraz zobaczył wybrzeże Kushite.

Nad wzburzonymi falami oceanu siąpił deszcz. Nadbrzeżne bagna lśniły ciężką, ołowianą

poświatą. Zstępując jeszcze niżej, znalazł się nad miejscem, w którym czarni barbarzyńcy

wypalili las, by mieć miejsce dla swoich upraw.

Teraz niczym jastrząb, rzucający się na zdobycz, Tothapis przemknął szerokim łukiem

w poprzek zachodniego wybrzeża i zawisł nad oceanem. Jego uwagę przyciągnął niewielki,

bojowy statek – czarna galera z żaglem i jednym rzędem wioseł. Na nieskazitelnie czystych,

pieczołowicie wypucowanych deskach pokładu stały masywne ławy. Na dziobie lśnił

wyrzeźbiony w drewnie, bogato złocony łeb tygrysa. Na niskich burtach wisiały tarcze

wojowników. Było ich po dwadzieścia z każdej strony. Silny południowy wiatr gwizdał

w olinowaniu i wydymał jedyny żagiel. Białe grzywy fal kocimi susami przemykały po

stalowosinej płaszczyźnie wód.

Większość załogi spała, rozłożywszy na ławach swe maty. Gdy obraz stał się ostrzejszy,

Tothapis zobaczył, że byli to czarni, młodzi mężczyźni, barczyści i muskularni, nader skąpo

ubrani lub prawie nadzy. Tym wyraźniej widział więc wojenne blizny, okrywające ich hebanowe

ciała. Każdy z wojowników trzymał broń w pogotowiu. Tothapis przebiegł wzrokiem wzdłuż

rufy. Wąski pokład rufowy kończył się okrytym dachem pomieszczeniem, które musiało być

kabiną kapitana galery. Przy nadbudówce stał biały mężczyzna. Do niego tuliła się kobieta. On

prawą ręką trzymał ster, lewą zaś obejmował talię swej towarzyszki.

Nietrudno było ich dostrzec. Niebo całkowicie się wypogodziło, na granatowym tle lśniły

srebrzyste gwiazdy, przypominające rozsypane brylanty. Droga Mleczna z całym swym

przepychem odbijała się w lekko fosforyzujących, zielonych wodach oceanu. Tothapis był

kawalerem. Wybrał bezżeństwo, gdyż czuł wstręt przed marnowaniem bezcennych mocy na tak

przyziemne sprawy. Lecz gdy przyglądał się kobiecie dotrzymującej towarzystwa sternikowi,

jego usta wykrzywił grymas podziwu.

Była młoda, wiotka i skąpo odziana, choć zimny wiatr musiał się dać jej we znaki. Do pasa,

luźno opadającego na biodra, przypięty był sztylet, który wraz ze srebrną bransoletą stanowił

jedyną ozdobę tej damy. Kruczoczarne włosy swobodnie spływały na jej plecy, sięgając niemal

talii.

Wyjątkowo Tothapis mógł dostrzec wszystkie barwy, co zdarzyło mu się po raz pierwszy

w tego rodzaju widzeniach. Widział więc wielkie, lśniące brązowe oczy, otoczone wspaniałą

ramą brwi, oliwkową cerę i pełne, żywe wargi. Delikatna rzeźba nosa oraz wysokie kości

policzkowe zdradzały, że jest Shemitką. Była wyższa niż większość kobiet jej plemienia, miała

jędrne piersi, zgrabne biodra, długie nogi i ani śladu owej miękkości rysów, tak

charakterystycznej dla swej rasy. Wprawne oko nie mogło się jednak pomylić co do jej

pochodzenia. Jej ruchy przywodziły na myśl płynne kroki pantery.

– To Belit… – rozległ się głos Seta. – Chociaż to samica, trudno by znaleźć wśród piratów,

którzy kiedykolwiek łupili Czarne Wybrzeże, stworzenie bardziej dzikie i nieprzystępne. W tej

chwili jest w drodze do Stygii. Właśnie dzisiaj napadła na statek, którym płynął Conan

z Cymmerii. W walce z tym wojownikiem poległo wielu jej ludzi. Jednak mimo iż walczyli ze

sobą, miłość płonęła na ostrzach ich mieczy i w końcu przywiodła ich do zgody. Zawarli pokój,

lecz to przymierze doprowadzi do wojny, o jakiej świat jeszcze nie słyszał… Nie spuszczaj

z nich oka! Uważaj na Conana!

Tothapis pospiesznie usłuchał rozkazu.

Mężczyzna był młody, choć na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie człowieka, który

najlepsze lata ma już poza sobą. Przewyższał swych towarzyszy zarówno wzrostem, jak i krzepą.

Gra mięśni na obnażonym ramieniu dobitnie świadczyła o jego sile. Z pewnością był nie mniej

zręczny i giętki niż jego towarzyszka. Fala ciemnych włosów opadała mu na plecy, starannie zaś

ogolona twarz z powodzeniem mogłaby stanowić wzór męskiej urody. I choć twardość rysów

nadawała temu obliczu srogi wyraz, nieprzyjemne wrażenie łagodził delikatny uśmiech, igrający

stale na jego wargach. Błękitne, żywe oczy i lśniące w nich iskierki świadczyły o dużym

poczuciu humoru. Tunika, którą miał na sobie, była dlań nieco za wąska. Mimo że cała załoga

lśniła hebanową skórą, on pozostał nietknięty przez żarłoczne słońce; jego karnacja zdradzała

Anderson Poul - Conan Buntownik.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: