McMahon Katharine - Róża Sewastopola.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

Dodała Martuska67

K ATHARINE M C M AHON

Róża

Sewastopola

przełożyła

Olga Siara

Dodała Martuska67

Dla Cheryl Gibson, Charonne

Boulton i Mary Portas

Dodała Martuska67

Część

pierwsza

Dodała Martuska67

Rozdział 1

Włochy, 1855 r.

Przyjechałyśmy do Narni późnym wieczorem w niedzielę. Chociaż

drzwi Hotelu Fina były zamknięte, woźnica zbudził służącego, który

wyszedł w pogniecionej koszuli i słaniając się na nogach wniósł nasz

bagaż, a nas zaprowadził do sypialni, gdzie unosił się odór niemytych

stóp. Nora wzięła ode mnie płaszcz i czepek, potem zdmuchnęłam

świece i położyłam się. W oddali krzyczał jakiś mężczyzna, być może

pijany. Zamiast spać, wędrowałam przez noc, jakbym wciąż siedziała w

powozie, podskakującym na nierównych drogach włoskich równin. W

końcu usłyszałam pięć uderzeń zegara i turkot furmanki na pobliskim

placu, i zasnęłam, ukołysana podniesionymi głosami kobiet i brzękiem

wiader uderzających o kamienną posadzkę.

Obudził mnie promień słońca wyzierający spomiędzy okiennic - był

późny ranek. Nora stała nade mną ze śniadaniem na tacy i listem od

matki, którego nie przeczytałam. Żadne z ubrań w walizie nie nadawało

się do noszenia, gdyż za bardzo się wygniotły, włożyłam więc znów

suknię podróżną i oznajmiłam, że wyruszamy natychmiast. W holu

bezskutecznie usiłowałam porozumieć się z gospodynią - ubraną na

czarno kobietą, której kąciki ust opadały jak w rozpaczy — jednak gdy

pokazałam jej adres Henry'ego, naszkicowała nam prymitywną mapę.

Narni było starożytnym miasteczkiem, zbudowanym u szczytu

wzgórza, a Hotel Fina znajdował się w samym jego centrum, przy

niewielkim placu. Zdezorientowane tłumem kobiet wokół fontanny,

Dodała Martuska67

gąszczem uliczek i szeregiem wystaw sklepowych, nie wiedziałyśmy, w

którą stronę iść, więc na chybił trafił ruszyłyśmy w górę po schodach i

przeszłyśmy pod łukiem. Z nieba lał się żar, uliczka była wyjątkowo

ciasna, a nasze stroje podróżne zbyt ciężkie jak na tę pogodę, więc

zatrzymałyśmy się w cieniu ganku, żebym mogła przyjrzeć się mapie.

Otoczyła nas gromada dzieci. Zapytałam jednego z chłopców o „Via del

Monte, Signora Critelli?", a on poprowadził nas z powrotem tą samą

drogą. Poszłyśmy za nim, ponownie przecięłyśmy placyk, ale tym razem

zanurkowałyśmy stromą uliczką w dół. Domy po obu stronach

wybudowano tak blisko siebie, że mogłam ich prawie dotknąć.

Najintymniejsze części bielizny suszyły się na balkonach lub

rozciągnięte na sznurach między murami niczym spłowiałe flagi

karnawałowe. Byłam zaskoczona, że Henry mieszka w tak biednej

dzielnicy.

W końcu chłopiec zatrzymał się przed otwartymi drzwiami. W

powietrzu unosił się zapach mokrej posadzki i kwiatów, bo ktoś właśnie

podlał narcyzy w donicy. Przed wejściem zawahałam się. Nagle opuściła

mnie odwaga i zaczęłam żałować, że w ogóle wyjechałam z Anglii i że

nie wysłałam Henryemu chociażby liściku z powiadomieniem, iż jestem

w drodze. Teraz, gdy byłam na miejscu, zastanawiałam się, czy uzna to

za stosowne. Bałam się też zobaczyć go złożonego chorobą. Co będzie,

jeśli mnie nie pozna, albo ja jego? W odróżnieniu od Rosy, nigdy nie

wiedziałam, jak się zachować w obliczu choroby. Spojrzałam na Norę,

ale uniosła tylko brwi, jakby chciała powiedzieć: „To ty nas w to

wpakowałaś; nie oczekuj ode mnie wsparcia".

W końcu przemknęłam korytarzem do kuchni, w której zastałam

kobietę z rękami zanurzonymi w balii. Zerknęła na mnie spod zmru-

żonych powiek poprzez kropelki wody, które wpadały jej do oczu.

— Doktor Henry Thewell? — zapytałam.

Rozdziawiła usta, wytarła twarz najpierw w ręcznik, a potem we

własną spódnicę, oparła się o framugę, i wtedy zalał mnie wartki potok

włoskich słów, zakończony wreszcie pytaniem.

Potrząsnęłam głową.

- Non capisco. Inglese. Mi chiamo Mariella Lingwood. Ma-ri-ella.

Jestem zaręczona z doktorem Thewellem. Dov'e Henry Thewell?

Obserwując mojego ojca przekonałam się, że w

trudnych chwilach lepiej mówić cicho niż krzyczeć. Signora Critelli

wyraźnie się uspokoiła; mówiła dalej, ale już nie tak gwałtownie.

Wytarła jeszcze raz dłonie, pokazała, żebym ją przepuściła i

poprowadziła mnie wąskimi schodami na pierwsze piętro, gdzie

McMahon Katharine - Róża Sewastopola.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: