Williamson Jack - Legion umarłych.pdf - magdalena5191 - pierwiastek1958

JACK WILLIAMSON

LEGION UMARŁYCH

TYTUŁ ORYGINAŁU: THE LEGION OF TIME; AFTER WORLD'S END

PRZEKŁAD: JOLANTA ZAGRODZKA, ANDRZEJ WRÓBEL

WYDAWNICTWO „ALFA” WARSZAWA 1993

LEGION UMARŁYCH

Rozdział 1

TAJEMNICZE SPOTKANIE

Dla Dennisa Lanninga wszystko, cała historia opisana poni ż ej — a zarazem prawdziwe

jego ż ycie — zacz ę ło si ę w pewien spokojny kwietniowy wieczór 1927 roku. Lanning był

wówczas osiemnastoletnim, smukłym, niemal filigranowym młodzie ń cem o słomkowo ż ół-

tych, stercz ą cych włosach. Zazwyczaj z jego twarzy nie schodził nie ś miały ciepły u ś miech,

czasem jednak zapalał mu si ę w oczach bojowy ognik — w jego elastycznym ciele drzemała

zreszt ą zaskakuj ą ca siła.

Ju ż na samym pocz ą tku owej historii poł ą czyły si ę ze sob ą dwa przeciwstawne składni-

ki, które współtworzyły j ą do ko ń ca: codzienna rzeczywisto ść i absolutnie Niewyja ś nialne.

W ostatnim semestrze Lanning dzielił mieszkanie w Cambridge z trzema innymi stude-

ntami Harvardu; wszyscy trzej byli starsi od niego o rok lub dwa. Wilmot McLan, matematyk,

był powa ż nym chudym m ęż czyzn ą pochłoni ę tym całkowicie swoj ą prac ą . Lao Meng Shan,

dumny syn mandaryna z Seczuanu, młodzieniec o cichym, mi ę kkim głosie, fascynował si ę

cudami współczesnej techniki. Obaj dobrzy kumple, prawdziwi przyjaciele. Ale najbli ż szy

Lanningowi był w tym gronie Barry Halloran.

Olbrzymiego wzrostu, rudowłosy, ameryka ń ski w ka ż dym calu, zapalony piłkarz, Barry

wydawał si ę uosobieniem instynktu walki. Obaj, Barry i Lanning, przepełnieni byli tym sa-

mym nieokiełznanym, płomiennym duchem wiecznego buntu. Tej wiosny uczyli si ę pilota ż u

w porcie lotniczym wschodniego Bostonu, a niebo stanowiło dla nich wci ąż podniecaj ą ce

wyzwanie.

Owego sennego niedzielnego wieczoru wszyscy trzej przyjaciele Lanninga znajdowali

si ę poza domem. W mieszkaniu panowała cisza, a Denny siedział samotnie w swoim pokoju i

czytał mał ą , cienk ą ksi ąż eczk ę . Była to pierwsza praca naukowa Wilmota McLana, dopiero

co wydana na jego własny koszt. Nosiła tytuł Rzeczywisto ść i zmiana , a na jej pierwszej

stronie widniała dedykacja: „Dla Denny'ego od Wila — pozdrowienie ponad czasem.”

Matematyczny j ę zyk tej ksi ąż ki był czym ś obcym dla Lanninga. Wyci ą gn ą ł si ę wygo-

dnie w fotelu i zamkn ą ł znu ż one oczy, próbuj ą c zbudowa ć przejrzysty obraz z mgły zawiłych

symboli. McLan cytował słynne zdanie Minkowskiego: „Przestrze ń sama w sobie i czas sam

w sobie pozostaj ą nieokre ś lonymi cieniami i dopiero zespolone tworz ą niezale ż ny byt.” Je ż eli

zatem czas jest po prostu jednym z wymiarów Wszech ś wiata, czy jutro jest wobec tego tak

samo rzeczywiste jak wczoraj? Je ś li kto ś mógłby dokona ć skoku w przyszło ść ...

— Denny! — usłyszał nagle swoje imi ę .

Lanning upu ś cił ksi ąż k ę i wyprostował si ę . Zamrugał oczami i przełkn ą ł ś lin ę . Lekki

dreszcz przebiegł mu po plecach. Drzwi były wci ąż zamkni ę te, a w pokoju panowała absolu-

tna cisza. Ale przed nim, na dywaniku, stała kobieta.

Dziewczyna... i jak ż e pi ę kna!

Prosta biała szata spowijała cał ą jej posta ć . L ś ni ą ce, miedzianorude włosy spinała kla-

mra, wykonana z czego ś , co było niebieskie i błyszcz ą ce. Doskonale zarysowana, klasyczna

twarz wydawała si ę niemal surowa, ale Lanning dostrzegł w niej ogromne cierpienie.

Trzymała przed sob ą w drobnych dłoniach jaki ś przedmiot, o rozmiarach i kształcie

piłki futbolowej, który l ś nił gł ę bokim wewn ę trznym blaskiem niby niesamowity diament.

Utkwiła w Lanningu powa ż ne spojrzenie. Jej wielkie oczy miały fiołkowy kolor. Co ś ,

co dostrzegł w ich gł ę bi — ni to bolesne przera ż enie, ni to pora ż aj ą ce, pozbawione nadziei

oczekiwanie — wyzwoliło w nim fal ę współczucia. Po czym nagle wróciło zdumienie. Lan-

ning podniósł si ę z fotela.

— Witaj! — powiedział prawie bez tchu. — Tak, jestem Denny Lanning. Ale kim ty

jeste ś ? — Jego spojrzenie pow ę drowało w stron ę zamkni ę tych drzwi za jej plecami. — Jak

si ę tu dostała ś ?

Słaby u ś miech zaja ś niał na bladej twarzy dziewczyny.

— Jestem Lethonee. — Jej głos miał niezwykły rytm i melodi ę , słowa brzmiały prawie

jak pie śń . — W rzeczywisto ś ci nie znajduj ę si ę w tym pokoju wraz z tob ą , lecz w moim mie-

ś cie, Jonbarze. Spotkali ś my si ę jedynie w twojej wyobra ź ni. — Fiołkowe oczy spocz ę ły na

olbrzymim klejnocie, który trzymała w dłoniach. — I tylko twoje refleksje nad czasem spra-

wiły, ż e mogłam do ciebie dotrze ć .

Lanning, oszołomiony, chłon ą ł cudown ą , czyst ą młodo ść , emanuj ą c ą z jej wiotkiej po-

staci, blask wspaniałych włosów i spokojne gł ę bokie pi ę kno, promieniuj ą ce z niej jak wewn ę -

trzne ś wiatło.

— Lethonee — wyszeptał, smakuj ą c ten d ź wi ę k. — Lethonee...

Realna czy nie, była niezwykle pi ę kna.

Łagodny, czuły u ś miech pojawił si ę na chwil ę na jej zmartwionej twarzy.

— Przebyłam dług ą drog ę , aby ci ę odnale źć , Denny Lanningu — powiedziała. — Prze-

kroczyłam otchła ń straszniejsz ą od ś mierci, aby ci ę błaga ć o pomoc.

Ogarn ę ło go dziwne, gor ą czkowe pragnienie. Niedowierzanie walczyło z zapieraj ą c ą

dech nadziej ą . Czuł bolesny skurcz gardła uniemo ż liwiaj ą cy mówienie. Podszedł niepewnie

do niej i próbował dotkn ąć jej nagich ramion trzymaj ą cych l ś ni ą cy przedmiot. Jego dr żą ce

palce napotkały pustk ę .

— Pomog ę ci, Lethonee — wyj ą kał w ko ń cu. — Ale jak?

Jej srebrzysty głos zni ż ył si ę do l ę kliwego, gwałtownego szeptu.

— Przeznaczenie wybrało ciebie, Denny Lanningu. Los ludzko ś ci spoczywa w twoich

r ę kach, moje ż ycie i przyszło ść Jonbaru tak ż e zale żą od ciebie.

— Nie! — ż achn ą ł si ę Lanning. — Jak to? — Z niedowierzaniem potarł czoło. —

Gdzie jest Jonbar?

Jego zdumienie i l ę k wzrosły jeszcze bardziej, gdy dziewczyna powiedziała:

— Spójrz w kryształ czasu, a poka żę ci Jonbar.

Podniosła do góry olbrzymi klejnot i utkwiła w nim wzrok. Z kamienia wytrysły nagle

kolorowe promienie — eksplodował o ś lepiaj ą cym, wielobarwnym ś wiatłem. Blask powoli

przygasał i Lanning zobaczył Jonbar. Mi ę dzy zielonymi parkami i szerokimi wielopoziomo-

wymi estakadami wznosiły si ę , porozrzucane na ogromnej przestrzeni, zbudowane ze srebrzy-

stego metalu wyniosłe, strzeliste pylony, przy których drapacze Manhattanu wydawałyby si ę

małe. Wielkie białe statki w kształcie łzy przesuwały si ę w powietrzu ponad nimi.

— To Jonbar, miejsce w którym jestem — powiedziała dziewczyna mi ę kko. — Pozwól

teraz, ż e ci poka żę miasto le żą ce daleko we mgle przyszło ś ci, które mo ż e sta ć si ę Nowym

Jonbarem.

Jasny płomie ń zasłoni! Jonbar i znikł wraz z nim. Lanning zobaczył inn ą , jeszcze

bardziej zdumiewaj ą c ą metropoli ę . Zielone wzgórza rysuj ą ce si ę na horyzoncie pozostały te

same, ale wie ż e były pot ęż niejsze i rozmieszczone jeszcze dalej od siebie. Ich mury o czy-

stych, mi ę kkich barwach ja ś niały jaskrawo na tle zieleni drzew otaczaj ą cych je parków. To

miasto było pi ę kne jak dzieło artysty; jego uroda zapierała dech w piersiach.

— Nowy Jonbar — szepn ę ła dziewczyna pełnym czci tonem. — Jego mieszka ń cy to

dynoni .

Tu mniej statków unosiło si ę w powietrzu. Lanning zobaczył jednak małe figurki, spo-

wite w co ś , co wydawało si ę szatami z czystego, jarz ą cego si ę płomienia, bez ż adnych skrzy-

deł szybuj ą ce swobodnie wysoko ponad parkami.

— Oni lataj ą dzi ę ki przystosowaniu si ę do dynatu — szepn ę ła Lethonee. — Jest to siła,

która czyni ich prawie nie ś miertelnymi, podobnymi Bogu. To oni s ą t ą doskonał ą ras ą , która

nadejdzie.

Wielobarwny płomie ń przesłonił obraz i dziewczyna opu ś ciła kryształ. Lanning zrobił

krok do tyłu i przygl ą dał si ę przez chwil ę lampie, ksi ąż kom i krzesłu stoj ą cym za nim. Z tej

starej wygodnej rzeczywisto ś ci przeniósł wzrok z powrotem na cudown ą posta ć dziewczyny.

— Lethonee — zacz ą ł i przerwał, ż eby złapa ć oddech. — Powiedz mi, czy ty istniejesz

naprawd ę ?

— Jestem tak samo prawdziwa jak Jonbar — powiedziała cicho, powa ż nym tonem. —

Nasz los jest w twoich r ę kach. Ty dasz nam ż ycie lub ś mier ć . Taka jest prawda zapisana w

strukturze czasoprzestrzeni.

— Có ż ja... — zaj ą kn ą ł si ę Lanning. — Có ż ja mog ę zrobi ć ?

Cie ń l ę ku pojawił si ę w jej oczach.

— Jeszcze nie wiem. To, co zrobisz, jest rozmyte w strumieniu czasu. Ale ty mo ż esz

walczy ć o Jonbar — je ś li tylko b ę dziesz chciał. Ż eby zwyci ęż y ć albo zgin ąć . Przyszłam, aby

ostrzec ci ę przed tymi, którzy b ę d ą chcieli zniszczy ć ciebie — a tym samym cały mój ś wiat.

Jej głos przypominał teraz monotonny ś piew.

— Wiedz bowiem, ż e istnieje ciemna, straszna pot ę ga gyrane i czarny Glarath, jej

kapłan, istnieje te ż Sorainia, ze swymi hordami ż ołnierzy-niewolników.

Lethonee spos ę pniała. Smutek zasnuł jej oczy, wci ąż jednak płon ę ły niegasn ą c ą niena-

wi ś ci ą .

— Najwi ę ksze niebezpiecze ń stwo zagra ż a nam z jej strony. — W głosie Lethonee za-

brzmiały tony przypominaj ą ce pie śń bitewn ą . — Sorainia ma dusz ę wojownika. Jest diabel-

skim owocem Gyronchi i musi zosta ć zniszczona.

Dziewczyna umilkła nagle i spojrzała na Lanninga ponad olbrzymim kryształem; w jej

bladej twarzy dostrzegł czuło ść i prawie dzieci ę ce zatroskanie.

— W przeciwnym razie — zako ń czyła — ona zniszczy ciebie, Denny.

Lanning patrzył na ni ą uwa ż nie przez dłu ż sz ą chwil ę . W ko ń cu ochrypłym z emocji

głosem powiedział:

— Cokolwiek si ę zdarzy, chciałbym ci pomóc. Je ś li tylko b ę d ę potrafił. Dla ciebie go-

tów jestem na wszystko. Ale powiedz mi, co mam robi ć ?

— Strze ż si ę Sorainii! — Te słowa zabrzmiały jak d ź wi ę k fanfar, ale potem jej głos wy-

ra ź nie opadł. — Denny, obiecaj mi co ś . Obiecaj, ż e nie polecisz jutro.

— Jak to, przecie ż to taka znakomita okazja! — zaprotestował Lanning. — Max, nasz

instruktor, powiedział, ż e wła ś nie jutro Barry i ja b ę dziemy lata ć zupełnie samodzielnie, je ś li

tylko pogoda nie zawiedzie. Nie mog ę , nie chc ę zrezygnowa ć .

— Musisz — powiedziała Lethonee.

Lanning napotkał spojrzenie jej fiołkowych oczu. Fala nieznanego uczucia zmiotła

naraz jak ąś niewidoczn ą barier ę mi ę dzy nimi...

— Obiecuj ę — wyszeptał. — Nie polec ę .

— Dzi ę kuj ę , Denny. — U ś miechn ę ła si ę i dotkn ę ła dłoni ą jego dłoni. — Teraz musz ę

ju ż odej ść .

— Nie! — Lanning przeraził si ę , zaparło mu oddech. — Przecie ż nie wiem nawet poło-

wy tego, co powinienem wiedzie ć . Gdzie ty jeste ś naprawd ę ani jak ciebie odnale źć . Nie od-

chod ź jeszcze...

— Niestety musz ę . — Cie ń przesłonił jej twarz. — Sorainia mo ż e mnie tu ś ledzi ć . Gdy

zrozumie, ż e rozwi ą zanie zale ż y teraz od ciebie, zrobi wszystko, aby ci ę pojma ć ... lub nawet

zniszczy ć . Znam Soraini ę .

— Ale... — Lanning przełkn ą ł ś lin ę . — Czy zobacz ę ci ę znowu?

— To twoja r ę ka spoczywa na sterze czasu, nie moja.

— Czekaj! — krzykn ą ł Lanning. — Ja...

W tym momencie kamie ń , który trzymała w dłoniach, rozbłysn ą ł znowu pot ęż nym,

t ę czowym blaskiem. Lanning natychmiast przestał widzie ć cokolwiek. A gdy min ę ła chwila,

okazało si ę , ż e jest sam w pokoju i mówi w pró ż ni ę .

Czy to był sen, czy jawa? Czy Lethonee była kim ś rzeczywistym, kim ś , komu udało si ę

tu dotrze ć przez otchła ń czasu z istniej ą cej, by ć mo ż e, odległej przyszło ś ci? A mo ż e zwario-

wał? Oszołomiony wzi ą ł znów do r ę ki mał ą szar ą ksi ąż eczk ę i przeczytał raz jeszcze fra-

gment:

„Zewn ę trznemu obserwatorowi, dysponuj ą cemu zmysłami przeznaczonymi do odbioru

czterowymiarowych wra ż e ń , nasz Wszech ś wiat musi wydawa ć si ę zamkni ę ty, na zawsze

ustalony, niezmienny. Upływ czasu jest niczym innym jak wskazówk ą wewn ę trznego zegara;

jest niczym innym jak nieuchwytnym promieniem ś wiadomo ś ci, o ś wietlaj ą cym ludzkie

do ś wiadczenie. W ka ż dym absolutnym sensie zdarzenia dnia wczorajszego i jutra s ą tak samo

wieczne i niezmienne jak struktura przestrzeni.”

Przed oczami stan ę ła mu nagle pi ę kna posta ć Lethonee i przesłoniła stronic ę ksi ąż ki.

Jak te słowa maj ą si ę do jej opowie ś ci o ś wiatach, które mogłyby zaistnie ć i walcz ą o swoje

istnienie?

Odrzucił ksi ąż k ę na bok, nalał sobie porz ą dny łyk irlandzkiej whisky z butelki nale żą cej

do Barry'ego Hallorana i pow ę drował bez celu w kierunku placu Harvardzkiego. Było ju ż

pó ź no, kiedy wreszcie poło ż ył si ę do łó ż ka. Spał ś ni ą c o Lethonee.

Nast ę pnego ranka miał ochot ę opowiedzie ć o wszystkim Barry'emu, który był mu bli-

ż szy ni ż rodzony brat. Pomy ś lał jednak, ż e wielki rudzielec u ś miałby si ę tylko — tak jak on

sam ś miałby si ę na pewno, gdyby usłyszał podobn ą histori ę od kogo ś innego. A nie chciał,

ż eby ktokolwiek ś miał si ę z tego snu, nawet Barry.

Dr ę czony nadmiarem sprzecznych dozna ń i uczu ć : zdumieniem i niepewno ś ci ą , niczym

nie uzasadnion ą nadziej ą ujrzenia Lethonee raz jeszcze i gorzkim l ę kiem, ż e mo ż e była ona

jedynie złudzeniem, Lanning przez jaki ś czas daremnie próbował si ę uczy ć i naraz zdał sobie

spraw ę , ż e spaceruje bez celu po pokoju.

— Obud ź si ę , chłopie! — hukn ą ł na niego Barry. — Nigdy bym nie przypuszczał, ż e

mo ż esz si ę tak rozklei ć . A Max mówi, ż e masz nerwy ze stali. To raczej ja powinienem by ć

zielony ze strachu. Nie wygłupiaj si ę stary, chod ź my sobie polata ć .

Lanning wstał bez przekonania i wtedy zad ź wi ę czał telefon. Tego roku Denny zarabiał

sam na siebie pracuj ą c jako uniwersytecki korespondent bosto ń skiej gazety codziennej; dzwo-

nił jego redaktor. Zaproponował mu robot ę , której Lanning mógł si ę nie podj ąć . Słuchaj ą c

głosu szefa, widział jednak ci ą gle przed sob ą przepełnione rozpacz ą oczy Lethonee.

— Okay, szefie — powiedział. — Zrobi si ę . — Odło ż ył słuchawk ę i spojrzał na

Barry'ego. — Przepraszam, stary. Praca przede wszystkim. Powiedz Maxowi, ż e nie mog ę

przyj ść . Szcz ęś liwego l ą dowania, chłopie.

— Powodzenia, stary.

Rudy olbrzym u ś miechn ą ł si ę , zmia ż d ż ył mu dło ń w u ś cisku i wyszedł.

Cztery godziny pó ź niej Lanning przeczytał w swojej własnej gazecie, ż e Barry Halloran

nie ż yje. Kiedy samolot treningowy znalazł si ę ponad portem bosto ń skim, na wysoko ś ci

sze ś ciuset metrów, pilot stracił nagle panowanie nad maszyn ą i ta, run ą wszy w dół, uton ę ła w

kanale Charles River. D ź wig wyci ą gn ą ł zmia ż d ż ony wrak ze szlamu, ale ciała Barry'ego nie

odnaleziono.

Williamson Jack - Legion umarłych.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: